IBPBII/1/415-997/11/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 1 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 13 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynikłych po stronie pracowników z tytułu odpłatnego użytkowania samochodów służbowych dla celów prywatnych - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynikłych po stronie pracowników z tytułu odpłatnego użytkowania samochodów służbowych dla celów prywatnych.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 6 lutego 2012 r. Znak: IBPBII/1/415-997/11/BD; IBPBI/2/423-1421/11/AP wezwano Wnioskodawcę o uiszczenie dodatkowej opłaty. Wniosek uzupełniono o dodatkową opłatę w dniu 13 lutego 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest właścicielem dwóch samochodów osobowych, które zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Samochody te są użytkowane przez pracowników Spółki, którzy wykorzystują je zarówno w celach służbowych jak i prywatnych. Firma udostępnia swoim pracownikom samochody na potrzeby własne odpłatnie. Na koniec każdego miesiąca są wystawiane faktury VAT, na podstawie których pracownicy ww. Spółki są obciążani kosztami związanymi z użytkowaniem wykorzystywanych przez siebie samochodów. Wartość świadczenia jest ustalana według cen rynkowych, tzn. odpowiada ona cenom najmu podobnych samochodów w miejscowości, w której znajduje się siedziba Spółki. Koszty użytkowania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych Spółka zalicza do kosztów podatkowych okresu, za który zostały naliczone.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy taki sposób ustalenia wielkości przychodu pracowników użytkujących służbowe samochody dla celów prywatnych jest prawidłowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość świadczenia w postaci nieodpłatnego udostępnienia przez zakład pracy samochodu służbowego dla celów prywatnych stanowi u pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zatem analogicznie, jeżeli pracownik zwraca koszty użytkowania przez siebie samochodu będącego własnością pracodawcy do celów prywatnych wówczas brak jest podstaw aby do przychodu doliczyć wartość świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynikłych po stronie pracowników z tytułu odpłatnego użytkowania samochodów służbowych dla celów prywatnych. Natomiast odnośnie pytania dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów, jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Według art. 12 ust. 3 omawianej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Przepis art. 11 ust. 2b ww. ustawy stanowi, iż jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż samochody Spółki są użytkowane przez pracowników tejże Spółki zarówno w celach służbowych jak i w celach prywatnych. Jednakże Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody na własne potrzeby odpłatnie i na koniec każdego miesiąca wystawia faktury VAT, na podstawie których pracownicy ww. Spółki są obciążani kosztami związanymi z użytkowaniem wykorzystywanych przez nich samochodów. Wartość świadczenia jest ustalana według cen rynkowych, tzn. odpowiada ona cenom najmu podobnych samochodów w miejscowości, w której znajduje się siedziba Spółki.

W związku z powyższym należy zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy zawartym w stanowisku, iż w tak przedstawionym stanie faktycznym nie wystąpi przychód po stronie pracowników, gdyż w związku z używaniem samochodów służbowych do celów prywatnych ponoszą z tego tytułu koszty. Tym samym nie otrzymują nieodpłatnego świadczenia. Spółka obciąża ich bowiem z tego tytułu kosztami, określonymi według cen rynkowych usług najmu, stosowanych w miejscowości, w której znajduje się jej siedziba.

Zatem w tak przedstawionym stanie faktycznym udostępnienie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych jest pewnego rodzaju świadczeniem usługi przez pracodawcę na rzecz pracowników, gdyż jak wynika z wniosku usługa ta ma charakter odpłatny i na koniec każdego miesiąca wystawiana jest faktura VAT, na podstawie której pracownicy ww. Spółki są obciążani kosztami związanymi z użytkowaniem samochodów służbowych do własnych celów prywatnych.

Końcowo należy podkreślić, że skoro przychód nie wystąpi to bezprzedmiotowym jest rozważanie w jaki sposób ustalić jego wartość.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.