IBPBII/1/415-99/12/AŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 30 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 10 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania kwoty pieniężnej od spadkobiercy zobowiązanego - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania kwoty pieniężnej od spadkobiercy zobowiązanego.

Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 26 marca 2012 r. znak: IBPBII/1/415-99/12/AŻ wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono w dniu 10 kwietnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 1999 r. Wnioskodawca wręczył swojemu wujostwu kwotę 12.000 zł niezbędną do ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego, w którym zamieszkiwali. Przekazanie kwoty nastąpiło w konkretnym celu, tj. aby spadek po wujostwie, w tym ww. lokal mieszkalny, odziedziczył syn Wnioskodawcy. Dla osiągnięcia tego celu sporządzone zostały notarialne testamenty, w których wuj i ciotka Wnioskodawcy wskazywali siebie nawzajem jako spadkobierców, a na wypadek gdyby nie chcieli lub nie mogli po sobie dziedziczyć, jako spadkobiercę wskazywali syna Wnioskodawcy. Gdy zmarł wuj Wnioskodawcy spadek po nim odziedziczyła ciotka, która następnie odwołała swój testament i sporządziła nowy, w którym do całości spadku powołała inną osobę (nie syna Wnioskodawcy).

Nowy spadkobierca uznając roszczenie Wnioskodawcy z tytułu wkładu na rzecz wujostwa, w celu nabycia przez nich lokalu mieszkalnego, wypłacił mu kwotę 26.000 zł. Na ww. kwotę składa się suma 12.000 zł, którą w przeszłości Wnioskodawca wręczył wujostwu oraz kwota 14.000 zł zadośćuczynienia.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż przekazanie w 1999 r. kwoty 12.000 zł nastąpiło na podstawie umowy nienazwanej. Wolą stron było przeznaczenie ww. kwoty na wykup mieszkania, które następnie miało zostać zapisane w testamencie wujostwa na rzecz syna Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, iż przekazanie ww. kwoty miało mieć charakter bezzwrotny. W wyniku zmiany testamentu wola stron nie została spełniona. Spadkobierca po wujostwie przekazał Wnioskodawcy kwotę 26.000 zł z tytułu jego wkładu na rzecz wujostwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazane a następnie odebrane pieniądze i uzyskany z tego tytułu dochód podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazując, iż wniosek dotyczy skutków podatkowych kwoty 26.000 zł, na którą składa się kwota 12.000 zł przekazana wujostwu w 1999 r. oraz kwota 14.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stoi na stanowisku, iż kwota przekazana przez spadkobiercę po wujostwie nie powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ewentualnie podatek powinien być naliczony od kwoty 14.000 zł.

Na tle zaistniałego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy źródłem przychodów są również tzw. inne źródła.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności" wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł mówimy w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w 1999 r. przekazał wujostwu, na podstawie umowy nienazwanej, kwotę 12.000 zł w celu nabycia przez nich lokalu mieszkalnego, który to lokal miał zostać zapisany w testamentach wujostwa na rzecz syna Wnioskodawcy. Przekazanie ww. kwoty miało mieć charakter bezzwrotny. W wyniku zmiany testamentu do dziedziczenia przedmiotowego lokalu powołana została inna osoba (nie syn Wnioskodawcy). Nowy spadkobierca uznając roszczenie Wnioskodawcy z tytułu wkładu na rzecz wujostwa wypłacił Wnioskodawcy kwotę 26.000 zł. Na ww. kwotę składała się suma 12.000 zł, którą w przeszłości Wnioskodawca wręczył wujostwu oraz kwota 14.000 zł zadośćuczynienia.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kwota przekazana przez spadkobiercę po wujostwie nie powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ewentualnie podatek powinien być naliczony od kwoty 14.000 zł.

Z przedstawionym stanowiskiem nie można się zgodzić. Zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie występuje co prawda tożsamość kwoty 12.000 zł (co do jej wartości), która pierwotnie została przekazana przez Wnioskodawcę wujostwu a obecnie zawiera się - jak wskazuje Wnioskodawca - w kwocie wypłaconej przez spadkobiercę, jednakże przekazanie tych kwot nastąpiło na podstawie odrębnych czynności prawnych, miało zatem odrębną podstawę prawną. Przekazanie w 1999 r. przedmiotowej kwoty nastąpiło na podstawie umowy nienazwanej i miało na celu nabycie własności lokalu mieszkalnego, który to lokal miał zostać zapisany w testamencie na rzecz syna Wnioskodawcy. Jak sam Wnioskodawca wskazuje przekazanie ww. kwoty miało mieć charakter bezzwrotny. Zatem przekazane wujostwu pieniądze stały się ich własnością (umożliwiły im wykupienie lokalu). Błędne jest zatem twierdzenie zawarte w treści pytania, iż są to pieniądze przekazane a następnie odebrane. O pieniądzach przekazanych a następnie odebranych można mówić przykładowo przy zawarciu umowy pożyczki czy depozytu nieprawidłowego. Zwrotny charakter świadczenia powoduje wówczas, iż nie mamy do czynienia z przychodem podatkowym. W przedmiotowym stanie faktycznym przekazanie środków na wykup mieszkania nie miało charakteru zwrotnego. Z twierdzenia, iż spadkobierca, dziedziczący mieszkanie, uznał roszczenie Wnioskodawcy i wypłacił Wnioskodawcy kwotę, na która składała się kwota 12.000 zł i kwota zadośćuczynienia w wysokości 14.000 zł nie można wywodzić, iż są to pieniądze przekazane przez Wnioskodawcę, które następnie zostały mu zwrócone. Uznanie przez spadkobiercę roszczenia Wnioskodawcy stanowi odrębną podstawę prawną przekazania przedmiotowej kwoty, która to kwota jest dla Wnioskodawcy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem otrzymaną przez Wnioskodawcę kwotę 26.000 zł należy - łącznie z innymi uzyskanymi przychodami (dochodami) - wykazać w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym kwota ta została wypłacona. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.