IBPBII/1/415-971/13/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Biura 24 października 2013 r. - uzupełnionym 9 grudnia 2013 r. oraz 14 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 24 października 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 29 listopada 2013 r. znak: IBPB II/1/415-971/13/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 9 grudnia 2013 r. oraz 14 stycznia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z powodu choroby psychicznej. Orzeczenie otrzymała w styczniu 2013 r. Od listopada 2012 r. uczęszcza na psychoterapię indywidualną (psychodynamiczną).

W pismach, które wpłynęły do Biura - 9 grudnia 2013 r. i 14 stycznia 2014 r., stanowiących uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała zdarzenie przyszłe i wskazała, że:

Jej niepełnosprawność datowana jest od 27 listopada 2012 r., a orzeczenie zostało wydane w dniu 24 stycznia 2013 r.

W orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności zawarto wskazania pracy w warunkach chronionych oraz zalecenie "korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki."

Nie jest potrzebne skierowanie do odbywania psychoterapii od lekarza specjalisty niemniej jednak kilkukrotnie (nie tylko przed uzyskaniem stopnia niepełnosprawności - także wcześniej) lekarz psychiatra zalecał Wnioskodawczyni psychoterapię mówiąc, iż jest to podstawa do uzyskania poprawy stanu zdrowia.

Odnośnie określenia czy sesje terapii indywidualnej są zabiegiem rehabilitacyjnym - Wnioskodawczyni wskazała, że ponieważ nie jest w stanie samodzielnie tego określić zwróciła się w tej sprawie z zapytaniem do Ministerstwa Zdrowia.

Wnioskodawczyni dojeżdża własnym samochodem z miejsca zamieszkania do siedziby ośrodka, gdzie odbywają się sesje psychoterapeutyczne.

Na sesje psychoterapii indywidualnej uczęszcza co tydzień.

Wnioskodawczyni załączyła jako element opisu zdarzenia przyszłego korespondencję prowadzoną z Ministerstwem Zdrowia i Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej w zakresie uzyskania informacji czy sesje terapii indywidualnej są zabiegiem rehabilitacyjnym.

Wnioskodawczyni chciałaby odliczyć ww. wydatek w ramach ulgi rehabilitacyjnej w rozliczeniu rocznym za rok 2013.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy z racji bycia osobą niepełnosprawną Wnioskodawczyni może odliczyć od podatku dochodowego rachunki za sesje psychoterapii indywidualnej w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć również wydatki poniesione na dojazd na sesje psychoterapii indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, psychoterapia jest zabiegiem rehabilitacyjnym (formą rehabilitacji) gdyż pozwala wrócić jej do zdrowia, dlatego powinna mieć możliwość odliczenia rachunków sesji terapii indywidualnej. Zatem i koszty poniesione na dojazd do ośrodka, gdzie odbywają się sesje psychoterapii indywidualnej powinny zostać odliczone od podatku dochodowego.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że:

Psychoterapia to forma leczenia zaburzeń psychicznych, pewnego rodzaju interwencja, która ma doprowadzić do "wyleczenia", lepszego i bardziej efektywnego funkcjonowania jednostki, a także do wypracowania sposobów radzenia sobie z problemami. Obecnie na rynku jest dostęp do wielu rodzajów i form psychoterapii. Wnioskodawczyni co tydzień uczęszcza na taką formę psychoterapii, która trwa 45-50 minut i ponosi z tego tytuły wydatki w kwocie 80 zł za sesję. Zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych art. 7 ust. 1 "Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej."

Następnie Wnioskodawczyni przytoczyła uzasadnienie WSA w... do wyroku z 10 marca 2010 r. znak: I SA/Go 55/10, które jej zdaniem jest pomocne w przedmiotowej sprawie (całe orzeczenie dostępne na... "W ocenie organów podatkowych ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza". Powołując się na definicję słownikową organy podatkowe wywiodły, że rehabilitacja jest to przywracanie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, rehabilitacja zaś lecznicza, to połączenia leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię (...). Rację mają organy podatkowe, wskazując, że ustawa nie zawiera definicji pojęcia "rehabilitacja" i korzystały przy dokonywaniu interpretacji tego pojęcia z wykładni językowej w oparciu o jego znaczenie słownikowe. Lecz dokonana w ten sposób przez organy wykładnia, jest niewłaściwa i nadaje pojęciu "rehabilitacja" znaczenie potoczne, oznaczające przywrócenie kogoś, przystosowanie kogoś, do normalnego życia w społeczeństwie, po jakimś zdarzeniu, np. operacyjnym. Takie znaczenie jest jednak zbyt wąskie. Zgodnie z Uniwersalnym słownikiem języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003 r. - rehabilitacja, to przystosowanie do normalnego życia w społeczeństwie osób, które doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami. Rehabilitować, to przystosowywać do normalnego życia w społeczeństwie osobę, która doznała przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stała się na stałe lub na pewien czas inwalidą (s. 913). W takim znaczeniu rehabilitacja, to zespół działań, które mają na celu przystosowanie, przywrócenie osoby (która doznała utraty zdrowia) do normalnego życia w społeczeństwie. Działania te nie wykluczają z zasady zabiegów operacyjnych. Ważne jest to, aby zabiegi te, były nakierowane na przywrócenie danej osoby do normalnego życia w społeczeństwie."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

całkowitą niezdolność do pracy albo

umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Jednakże zgodnie z treścią ust. 7c przywołanego art. 26 - w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na indywidualne sesje psychoterapii, należy oceniać poprzez pryzmat art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie rehabilitacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną.

Należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, iż ostateczne rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty. Odliczenie od dochodu wydatków na zabiegi możliwe będzie tylko, wówczas gdy lekarz specjalista zakwalifikuje je jako zabiegi rehabilitacyjne.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawczyni, zgodnie z orzeczeniem z 24 stycznia 2013 r. jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z powodu choroby psychicznej. Niepełnosprawność Wnioskodawczyni datowana jest od 27 listopada 2012 r. W orzeczeniu tym zawarto m.in. zalecenie korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się m.in. korzystanie z usług terapeutycznych i rehabilitacyjnych. Wnioskodawczyni uczęszcza na psychoterapię indywidualną (psychodynamiczną), którą zalecił jej lekarz psychiatra jako podstawę do uzyskania poprawy stanu zdrowia. Wnioskodawczyni dojeżdża własnym samochodem z miejsca zamieszkania do siedziby ośrodka, gdzie odbywają się sesje psychoterapeutyczne.

Przyjmując za Wnioskodawczynią, iż wskazana przez lekarza terapia psychologiczna jest zabiegiem rehabilitacyjnym, Wnioskodawczyni jako osoba, posiadająca orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, może odliczyć wskazane wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne w formie psychoterapii indywidualnej w ramach ulgi rehabilitacyjnej za rok 2013. Powyższe wydatki, będące wydatkami na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Podstawę odliczenia stanowić będą rachunki i faktury, dokumentujące poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki tytułem opisanych w treści wniosku zabiegów rehabilitacyjnych.

Natomiast możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego celem dojazdu na sesje psychoterapii indywidualnej należy rozpatrzyć w oparciu o treść art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy cytowanego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,

odbyć niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),

być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

ponieść z tego tytułu wydatki.

Zaznaczyć przy tym należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2,280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem znaczenie tych pojęć definiowane jest w oparciu o wyżej powołane i zacytowane wydawnictwa encyklopedyczne.

Zatem skoro jak wskazała Wnioskodawczyni terapia psychologiczna jest zabiegiem rehabilitacyjnym, którą lekarz specjalista jej zaleca, to wydatki z tytułu używania własnego samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (psychoterapia indywidualna psychodynamiczna). Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć od dochodu w wysokości faktycznie poniesionej; jednakże maksymalnie do kwoty 2.280 zł.

Powyższe wydatki, będące wydatkami na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Stosownie do art. 21 ust. 7c pkt 3 cyt. wyżej ustawy podatnik korzystający z tego odliczenia obowiązany jest posiadać dokumenty niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, a więc w analizowanym przypadku dokument, z którego wynika, że takie zabiegi są zalecane oraz dokumenty potwierdzające odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w całości należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazuje się, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawcę. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu zdarzenia sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do przywołanego przez Wnioskodawczynię wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że z uwagi na treść art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wyrok ten nie jest wiążący dla Organu interpretacyjnego.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny (weryfikacji); jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Zatem treść dołączonych do wniosku dokumentów pozostaje bez wpływu na załatwienie sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.