IBPBII/1/415-97/14/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 stycznia 2014 r. (data wpływu do Biura - 4 lutego 2014 r.), uzupełnione w dniu 28 kwietnia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury pobieranej z Włoch - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 lutego 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury pobieranej z Włoch.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z 17 kwietnia 2014 r. znak: IBPB II/1/ 415-97/14/JP, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 28 kwietnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem Republiki Włoskiej, nie jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej. Posiada kartę stałego pobytu w Polsce, tj. dokument potwierdzający prawo stałego pobytu wydany przez Wojewodę X. w dniu 1 października 2009 r. Wnioskodawca jest emerytem i pobiera emeryturę z Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Instituto Nationale Previdenza Sociale (INPS) od 1 września 1994 r. Od tej emerytury płaci podatek w Republice Włoskiej - kod podatkowy Y.

Emerytura ta, poczynając od października 2013 r. jest przekazywana przez INPS na jego rachunek w Banku w Polsce. Bank ten od miesiąca października 2013 r. potrąca Wnioskodawcy z tej emerytury zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, który - zdaniem Banku - Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić w Polsce. Wnioskodawca złożył w Banku reklamacje podnosząc, że podatek dochodowy od tej emerytury płaci we Włoszech. W odpowiedzi na reklamację Bank stwierdził, że zaliczki na podatek dochodowy są zgodne z art. 35 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinny być pobierane przez Bank. Ponadto Bank wskazał, że skoro Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w Polsce, to jest polskim rezydentem podatkowym. Bank powołał się na umowę między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od podwójnego opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) i jako podstawę swojego stanowiska przyjął art. 18 tej umowy.

Wnioskodawca, poza wymieniona emeryturą, nie osiąga ani nie osiągał w przeszłości żadnego przychodu/dochodu z innych źródeł, ani w Republice Włoskiej ani w Polsce. W związku z tym, Wnioskodawca nie składał deklaracji PIT. Wnioskodawca wskazał, że INPS potrącał mu zaliczki na podatek we Włoszech, gdzie corocznie składał i składa deklaracje na podatek (CUD) i rozlicza się z podatku od tej emerytury jako jedynego źródła jego przychodu/dochodu. Wysokość emerytury oraz fakt płacenia od dochodu z tej emerytury podatku we Włoszech Wnioskodawca wykazał w kserokopiach dokumentów dołączonych do wniosku o interpretację indywidualną, częściowo w tłumaczeniu na język polski przez tłumacza przysięgłego języka włoskiego.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że w Polsce posiada stałe miejsce zamieszkania pod wyszczególnionym we wniosku adresem oraz zamieszkuje tam wraz z żoną i dwójką małoletnich dzieci pochodzących z tego małżeństwa. Natomiast nie ma obecnie stałego miejsca zamieszkania we Włoszech. Zazwyczaj przebywa w Polsce, a we Włoszech sporadycznie - kilka razy w roku. W Polsce ma ściślejsze powiązania osobiste, bo ma w Polsce rodzinę. Z Polską natomiast nie ma powiązań gospodarczych. W Polsce nie ma żadnego majątku, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie posiada w Polsce ani we Włoszech dochodów z lokat, nie posiada nieruchomości, ani żadnych innych - poza włoską emeryturą - źródeł dochodu/przychodu. Związki gospodarcze Wnioskodawcy z Włochami ograniczają się do pobierania włoskiej emerytury, od której płaci podatek we Włoszech, a dochody z tej emerytury wydaje w Polsce na utrzymanie swoje i swojej polskiej rodziny (żony i dzieci).

Emerytura, którą Wnioskodawca pobiera od 1 września 1994 r., była uprzednio wypłacana za pośrednictwem banku włoskiego. Od października 2013 r. emerytura ta jest przekazywana na rachunek bankowy Wnioskodawcy w Polsce. Bank ten od miesiąca października 2013 r. potrąca z emerytury Wnioskodawcy zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce.

Emerytura jest wypłacana z INPS, tj. Instituto Nazionale Previdenza Sociale. Jest to włoski fundusz ubezpieczeń społecznych - odpowiednik polskiego ZUS-u, który potrąca z tej emerytury zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych we Włoszech, gdzie corocznie Wnioskodawca składał i składa deklaracje podatkowe (CUD) oraz rozlicza się z tego jedynego dochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świetle umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od podwójnego opodatkowania, szczególnie zgodnie z art. 4 ust. 1 i art. 19 ww. umowy oraz w świetle stanu faktycznego opisanego powyżej, jak też wykazanego kopiami dokumentów dołączonych do niniejszego wniosku, Wnioskodawca jest zobowiązany płacić podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce w sytuacji, gdy emerytura wypłacana we Włoszech przez INPS jest jedynym źródłem przychodów osiąganych w Republice Włoskiej, a w Rzeczypospolitej Polskiej nie ma Wnioskodawca żadnych innych przychodów/dochodów poza przychodami z tej włoskiej emerytury.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ww. umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od podwójnego opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374), szczególnie zgodnie z art. 19 ust. 2 i ust. 3 w związku z art. 4 ust. 1 ww. umowy, Wnioskodawca nie ma obowiązku płacenia podatku dochodowego pod osób fizycznych w Polsce z tytułu osiągania przychodu z emerytury wypłacanej w Republice Włoskiej z Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (INPS). W Republice Włoskiej, zgodnie z ww. umową Wnioskodawca płaci podatek dochodowy od osób fizycznych od tej emerytury.

Wnioskodawca nie ma też obowiązku składania deklaracji PIT i rozliczania się z dochodu z tej emerytury w Rzeczypospolitej Polskiej, w sytuacji, gdy nie osiąga on przychodów/dochodów z innych źródeł. W ocenie Wnioskodawcy, wynika to jasno i wprost z treści ww. umowy. Art. 4 ust. 1 ww. umowy (odnoszący się do miejsca zamieszkania) w zdaniu drugim stanowi: "jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie".

Wnioskodawca nie jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, jest obywatelem Republiki Włoskiej posiadającym kartę stałego pobytu w Polsce. Emerytura wypłacana we Włoszech jest emeryturą z funduszy państwowych, tj. z funduszy Umawiającego się Państwa (INPS) w rozumieniu przepisów ww. umowy.

Bank, pomimo reklamacji Wnioskodawcy, w sposób niewłaściwy zinterpretował treść ww. umowy i pobrał zaliczkę na nienależny w Polsce podatek dochodowy od osób fizycznych. W ww. umowie (a także w umowach z niektórymi innymi państwami) przyjęto, że dochód z emerytury w ogóle pozostaje poza ramami PIT w Polsce. Zatem przychód taki pozostaje w ogóle poza obszarem zainteresowania polskich organów podatkowych.

Wnioskodawca zaznaczył, że do wniosku dołącza dowód uiszczenia opłaty oraz kserokopie kilku dokumentów dotyczących sprawy będącej przedmiotem wniosku.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca powołał się na treść art. 3 ust. 1 i art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz podkreślił, że postanowienia umów międzynarodowych ratyfikowanych za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, mają - zgodnie z art. 91 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - pierwszeństwo przed ustawą.

Następnie Wnioskodawca przywołał treść art. 18, art. 19 ust. 2 lit. a i lit. b oraz art. 4 ust. 1 umowy polsko-włoskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Dalej wskazał, że w jego przypadku jest to emerytura z tytułu zatrudnienia w przeszłości we Włoszech, która jest wypłacana we Włoszech przez Instituto Nazionale Prevideza Sociale (INPS), to jest z państwowego funduszu ubezpieczeń społecznych będącego odpowiednikiem polskiego ZUS. Jest to zatem "każda emerytura" wypłacana z "funduszy Umawiającego się Państwa" w rozumieniu art. 19 ust. 2 lit. a ww. umowy.

Wnioskodawca nie posiada w Republice Włoskiej ani w Rzeczypospolitej Polskiej żadnego majątku, nie prowadzi też działalności gospodarczej. Emerytura ta jest jedynym źródłem dochodów Wnioskodawcy.

Wnioskodawca oświadczył, że poza tą emeryturą nie osiągnął w roku 2013, ani w latach poprzednich innych dochodów (przychodów), ani w Polsce, ani we Włoszech. Wyłącznie z tej emerytury Wnioskodawca utrzymuje w Polsce siebie, żonę Polkę (niepracującą i nieosiągającą żadnych przychodów/dochodów) oraz małoletnie dzieci pochodzące z tego małżeństwa.

Wnioskodawca dotychczas płacił i nadal płaci we Włoszech podatek dochodowy od tej emerytury. Jest to zgodne z art. 19 ust. 2 lit. a w związku z art. 4 ust. 1 zdanie drugie ww. umowy. Wnioskodawca nie jest obywatelem polskim, jest obywatelem włoskim, posiadającym kartę stałego pobytu w Polsce, gdzie obecnie zamieszkuje ze swoją polską rodziną. Nie zachodzą zatem przesłanki określone w art. 19 ust. 2 lit. b ww. umowy, gdyż zgodnie z treścią tego przepisu obie przesłanki muszą występować łącznie; to jest powinno wystąpić miejsce stałego zamieszkania w Polsce oraz obywatelstwo polskie. Wnioskodawca nie posiada obywatelstwa polskiego, choć zamieszkuje na stałe w Polsce. Dlatego też w przedstawionym stanie prawnym, jak i w stanie faktycznym brak jest podstaw do płacenia przez Wnioskodawcę podatku od tej włoskiej emerytury w Polsce. Jest też oczywiste w świetle treści ww. umowy, że podatek od emerytury Wnioskodawca jest zobowiązany płacić we Włoszech, gdzie go faktycznie płaci.

Wnioskodawca oświadczył, że jego emerytura nie jest świadczeniem wypłacanym osobie fizycznej bezpośrednio z funduszy państwa włoskiego z tytułu usług świadczonych Włoskim Kolejom Państwowym (F.S.), Poczcie Włoskiej (P.P.TT0, Włoskiej Izbie Handlu Zagranicznego (I.C.E.), Włoskiej Organizacji Turystycznej (E.N.I.T). Jest to emerytura wypłacana z INPS, to jest z państwowego funduszu świadczeń społecznych - odpowiednika polskiego ZUS.

Wnioskodawca przywołał cytat z interpretacji indywidualnej z 15 grudnia 2010 r., znak: IPPB 4/415-773/10-2/JS, która, jego zdaniem, odnosi się do jego sytuacji w aspekcie oceny spełnienia przesłanek z art. 19 ust. 2 lit. b ww. umowy. Ponadto zacytował fragmenty wyroków: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 2103 r., sygn. akt II FSK 1658/1 oraz Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa wyrażając przekonanie, że treść tych wyroków potwierdza jego stanowisko.

W rezultacie swoich rozważań Wnioskodawca stwierdził, że w przedstawionym przez niego stanie faktycznym i prawnym, brak jest podstaw do płacenia przez niego podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce. Gdyby interpretować zapisy ww. umowy inaczej, to zachodziłoby podwójne opodatkowanie dochodów Wnioskodawcy, a przecież istotą i celem tejże umowy międzynarodowej jest unikanie podwójnego opodatkowania. Zatem bank bezpodstawnie potrącał Wnioskodawcy zaliczki na podatek dochodowy od tej emerytury w Polsce mimo jego reklamacji i udzielonych wyjaśnień.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do postanowień art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów należy zaakcentować, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego osoby fizyczne, jeśli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, co oznacza, że do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Wobec tego, co do zasady osoby fizyczne mające miejsce zamieszania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody za granicami Polski charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Republiki Włoskiej, nie jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, natomiast posiada kartę stałego pobytu w Polsce. Wnioskodawca jest emerytem i pobiera emeryturę z Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Instituto Nationale Previdenza Sociale (INPS) od 1 września 1994 r. Emerytura ta, poczynając od października 2013 r. jest przekazywana przez INPS na jego rachunek w banku w Polsce. Bank ten od miesiąca października 2013 r. potrąca Wnioskodawcy z tej emerytury zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca złożył w Banku reklamację podnosząc, że podatek dochodowy od tej emerytury płaci we Włoszech. Bank wskazał, że skoro Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w Polsce, to jest polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca, poza wymieniona emeryturą, nie osiąga ani nie osiągał w przeszłości żadnego przychodu/dochodu z innych źródeł, ani w Republice Włoskiej ani w Polsce. W związku z tym, Wnioskodawca nie składał deklaracji PIT. We Włoszech potrącane są zaliczki na podatek od emerytury i tam Wnioskodawca corocznie składał i składa deklaracje na podatek (CUD) i rozlicza się z podatku od tej emerytury jako jedynego źródła jego przychodu/dochodu. W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że w Polsce posiada stałe miejsce zamieszkania, zamieszkuje wraz z żoną i dwójką małoletnich dzieci pochodzących z tego małżeństwa. Natomiast nie ma obecnie stałego miejsca zamieszkania we Włoszech. Zazwyczaj przebywa w Polsce, a we Włoszech sporadycznie - kilka razy w roku. W Polsce ma ściślejsze powiązania osobiste, bo ma w Polsce rodzinę. Z Polską natomiast nie ma powiązań gospodarczych. W Polsce nie ma żadnego majątku, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie posiada w Polsce ani we Włoszech dochodów z lokat, nie posiada nieruchomości, ani żadnych innych - poza włoska emeryturą - źródeł dochodu/przychodu.

Emerytura, którą otrzymuje Wnioskodawca nie jest świadczeniem wypłacanym osobie fizycznej bezpośrednio z funduszy państwa włoskiego z tytułu usług świadczonych Włoskim Kolejom Państwowym (F.S.), Poczcie Włoskiej (P.P.TT0, Włoskiej Izbie Handlu Zagranicznego (I.C.E.), Włoskiej Organizacji Turystycznej (E.N.I.T). Jest świadczeniem płatnym z INPS - odpowiednika polskiego ZUS.

W stosunku do przedstawionego powyżej stanu faktycznego znajdą zastosowanie odpowiednie uregulowania umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 lit. a ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następującej zasady: osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Odnosząc się do powyżej wskazanych przepisów należy zauważyć, że nie ma racji Wnioskodawca stwierdzając, że ze względu na zdanie drugie art. 4 ust. 1 ww. umowy polsko-włoskiej, w jego sytuacji nie powstaje obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce od pobieranej z Włoch emerytury, ponieważ z treści zdania drugiego tego artykułu w powiązaniu ze zdaniem pierwszym (a tak należy odczytywać ten przepis) wynika, że osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) podlega w tym Państwie (w Polsce) opodatkowaniu właśnie z uwagi na jej miejsce zamieszkania, a wyjątkiem jest sytuacja, gdy osoba taka podlega opodatkowaniu w tym Państwie (w Polsce) tylko w zakresie dochodów ze źródeł położonych w tym Państwie (w Polsce), gdyż w rozumieniu zdania pierwszego nie ma miejsca zamieszkania w danym Państwie (chodzi tutaj o ograniczony obowiązek podatkowy).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca ma w Polsce stałe miejsce zamieszkania, co oznacza - zgodnie z przytoczonymi przepisami - że podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W tym kontekście - brak obywatelstwa polskiego oraz fakt, że jego jedyny dochód pochodzi z Włoch, jest bez znaczenia dla celów ustalenia nieograniczonego obowiązku podatkowego. Istotnym jest to, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce zamieszkania, tutaj znajduje się jego ośrodek interesów życiowych, bo tutaj ma ściślejsze powiązania osobiste (we Włoszech znajduje się tylko źródło jego dochodów) i tutaj z reguły przebywa. Tym samym podlega on w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tzn. od wszystkich uzyskiwanych dochodów. Opodatkowanie uzyskanego dochodu jest jedynie korygowane przez odpowiednie postanowienia umów międzynarodowych, dotyczące konkretnego źródła przychodów.

Zgodnie z art. 18 ww. umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Z kolei stosownie do art. 19 ust. 2 ww. umowy:

a. Każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, będzie opodatkowana wyłącznie w tym Państwie.

b. Jednakże taka emerytura będzie opodatkowana tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem oraz ma stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że generalnie emerytura wypłacana z Włoch osobie fizycznej, która ma stałe miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu w Polsce.

Wyjątkiem od opodatkowania emerytury w Polsce byłaby sytuacja, gdyby emerytura była przekazywana z Włoch emerytowi uprzednio zatrudnionemu we Włoszech, który tam świadczył usługi na rzecz Państwa Włoskiego, albo jego jednostki politycznej, administracyjnej lub władzy lokalnej, czyli był w przeszłości tzw. pracownikiem państwowym (np. urzędnikiem).

Ponadto, też wystąpiłby wyjątek od opodatkowania emerytury w Polsce, gdyby emeryt otrzymywał emeryturę z Włoch z tytułu usług świadczonych Włoskim Kolejom Państwowym (F.S.), Poczcie Włoskiej (P.P.TT.), Włoskiej Izbie Handlu Zagranicznego (I.C.E.) i Włoskiej Organizacji Turystycznej (E.N.I.T.) - zgodnie z treścią Protokołu lit. f) ww. umowy polsko-włoskiej.

Jednakże emerytura otrzymywana z uprzedniego świadczenia przez emeryta ww. usług na rzecz wskazanych podmiotów Państwa Włoskiego, byłaby opodatkowana również tylko w Polsce w przypadku, jeśli odbiorca emerytury miałby w Polsce stałe miejsce zamieszkania i posiadał obywatelstwo polskie.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego w świetle zacytowanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawca uprzednio nie świadczył pracy we Włoszech z tytułu usług wskazanych powyżej, na rzecz Państwa Włoskiego; takiego rodzaju pracy Wnioskodawca nie wskazał, mimo poruszenia tej kwestii przez Organ w wezwaniu do uzupełnienia wniosku. Wnioskodawca analizował szczegółowo przepisy art. 18 i art. 19 ust. 2 lit. a i b) ww. umowy polsko-włoskiej i stwierdzał, że nie mają one do niego zastosowania, ale wyprowadzał z nich wnioski nieadekwatne do opisanego stanu faktycznego sprawy będącej przedmiotem wniosku, bowiem Wnioskodawca wskazywał, że dyspozycja przepisu art. 19 ust. 2 odnosi się do każdej emerytury.

Natomiast należy podkreślić, że istotna część tego przepisu wskazuje, że odnosi się on do każdej emerytury, ale otrzymywanej z tytułu świadczenia usług na rzecz: wprost Państwa Włoskiego, jego jednostki politycznej, administracyjnej lub jednostki jego władzy lokalnej.

Dlatego, tak jak stwierdzono powyżej, fakt nieposiadania przez Wnioskodawcę obywatelstwa polskiego nie ma znaczenia w sprawie oceny jego obowiązku płacenia podatku w Polsce, ponieważ na podstawie okoliczności nieposiadania przez Wnioskodawcę obywatelstwa polskiego nie można wykluczyć tego obowiązku w Polsce.

Tym samym skoro do Wnioskodawcy nie mają zastosowania przepisy art. 19 ust. 2 ww. umowy polsko-włoskiej, to w sprawie będącej przedmiotem wniosku znajdzie zastosowanie przepis art. 18 ww. umowy polsko-włoskiej. To z kolei oznacza, że Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty od otrzymywanej z Włoch emerytury podatku dochodowego osób fizycznych wyłącznie w Polsce. W konsekwencji należy przyjąć, że emerytura otrzymywana przez Wnioskodawcę z Włoch jest opodatkowana wyłącznie w państwie rezydencji podatkowej Wnioskodawcy, tj. w Polsce. Tym samym, nie ma zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania, bowiem przedmiotowe świadczenia, zgodnie z cytowaną umową polsko-włoską podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce i nie występuje podwójne opodatkowanie.

Zatem emerytury wypłacane z Włoch podlegają opodatkowaniu według przepisów polskiego prawa podatkowego, tj. ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, za wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 cyt. ustawy przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Ze względu na okoliczność wypłaty emerytury z Włoch przez bank w Polsce, płatnik (w tym wypadku ten bank) ma obowiązek pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego świadczenia, stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

Mając na uwadze okoliczności faktyczne przedstawione we wniosku oraz obowiązujący stan prawny należy stwierdzić, że omawiana emerytura otrzymywana z Włoch podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Dodatkowo Organ pragnie zwrócić uwagę na postanowienia art. 25 ust. 1 ww. umowy polsko-włoskiej, na podstawie którego istnieje możliwość wszczęcia na wniosek Podatnika Procedury wzajemnego porozumiewania się. Jak statuuje art. 25 ust. 1 umowy, jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw pociągają lub pociągną za sobą opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy, to może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia art. 24 ustęp 1 - władzy tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Wniosek taki musi być przedłożony w ciągu dwóch lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu pociągającym za sobą opodatkowanie niezgodne z umową.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Odnosząc się natomiast do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Organ nie ma zatem obowiązku do nich się odnosić. Może jedynie przy rozstrzyganiu posiłkować się stanowiskiem Sądu, ale nie ma obowiązku go stosować, jeżeli wyrok nie został wydany w rozpatrywanej sprawie.

Odnosząc się natomiast do wskazanej przez Wnioskodawcę, interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące przy wydaniu przedmiotowej interpretacji, tym bardziej, że sytuacja w niej przedstawiona nie jest tożsama z tą, przedstawioną przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.