IBPBII/1/415-940/12/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 26 października 2012 r.), uzupełnionym w dniu 17 stycznia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych opłacania przez pracodawcę składek na refundację kosztów utrzymania międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo - Pożyczkowej - jest prawidłowe.

W dniu 26 października 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych opłacania przez pracodawcę składek na refundację kosztów utrzymania międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 7 stycznia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-940/12/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 17 stycznia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W Ośrodku Wychowawczym (Wnioskodawca) nie funkcjonuje Pracownicza Kasa Zapomogowo - Pożyczkowa (PZKP) a pracownicy Wnioskodawcy są członkami międzyzakładowej PKZP. Wnioskodawca, jako pracodawca, dwa razy w roku refunduje częściowo szkole, przy której prowadzona jest międzyzakładowa PKZP koszty utrzymania kasy, zgodnie do podpisywanych corocznie porozumień (płaci składki proporcjonalnie do liczby członków).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy składki płacone przez pracodawcę na refundację kosztów utrzymania międzyzakładowej PKZP są przychodem ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, składki płacone przez pracodawcę na refundację kosztów utrzymania międzyzakładowej PKZP nie są przychodem ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, iż pracownicze kasy zapomogowo-pożyczkowe (w skrócie PKZP) działają na mocy ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych, zaś szczegółowe zasady ich działania określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1992 r. w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy (Dz. U. Nr 100, poz. 502 z późn. zm.) - zwane dalej rozporządzeniem.

Obowiązujące przepisy nakładają na pracodawcę obowiązek świadczenia pomocy na rzecz PKZP w szczególności w zakresie:

* zapewnienia pomieszczeń biurowych i odpowiednio zabezpieczonego miejsca na przechowywanie pieniędzy,

* transportu pieniędzy z banku,

* prowadzenia księgowości, obsługi kasowej i prawnej,

* dostarczania druków i formularzy,

* dokonania na rzecz PKZP potrąceń w listach płac, listach wypłat zasiłków chorobowych i zasiłków wychowawczych, wpisowego, wkładów miesięcznych i rat pożyczek,

* przyjmowania wpłat wnoszonych przez emerytów i rencistów oraz osoby przebywające na urlopach wychowawczych,

* odprowadzania wpłat na rachunek bankowy,

* informowania przynajmniej raz w roku członków kas o stanie ich wkładów i zadłużeń.

Wnioskodawca zaznaczył, iż wymieniona przepisem § 4 ust. 1 rozporządzenia lista rodzajów pomocy, do której zobowiązany jest pracodawca nie ma charakteru zamkniętego, co potwierdza zarówno literalne brzmienie przytoczonej normy jak i dyspozycja § 4 ust. 2 powołanego rozporządzenia, zgodnie z którą szczegółowe warunki udzielania pomocy (o której mowa w § 4 ust. 1) określa umowa świadczenia pomocy zawarta między zakładem pracy a PKZP.

§ 2 ust. 4 rozporządzenia wskazuje, że do międzyzakładowej PKZP stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące działalności PKZP.

Wnioskodawca podkreślił następnie, iż w Ośrodku nie funkcjonuje PKZP, jego pracownicy zadeklarowali członkostwo w Kasie Zapomogowo Pożyczkowej Pracowników Oświaty działającej przy Zespole Szkół (...), która jest kasą międzyzakładową. W związku z powyższym Wnioskodawca nie świadczy wprost pomocy na rzecz PKZP, do której obliguje § 4 ust. 1 rozporządzenia, jednak z tej pomocy nie jest zwolniony w myśl § 2 ust. 4 rozporządzenia. Szkoła, przy której funkcjonuje międzyzakładowa kasa zapomogowo pożyczkowa, udzielając nieodpłatnej pomocy w zakresie obsługi technicznej, prawnej czy też finansowo - księgowej ponosi określone koszty, które rozkłada solidarnie na pozostałe placówki podpisując raz w roku porozumienie o refundacji tych kosztów. Przy ustalaniu planów finansowych - w zakresie wydatków, placówki uwzględniają środki niezbędne na utrzymanie międzyzakładowej kasy zapomogowo pożyczkowej. Kosztami tymi nie można obciążać pracownika, gdyż lista obowiązków członków PKZP wymieniona przepisem § 8 rozporządzenia jest zamknięta. Członek PKZP jest natomiast obowiązany:

* wpłacić wpisowe,

* wpłacać miesięczny wkład członkowski lub wyrazić zgodę na potrącenie wkładu z wynagrodzenia za pracę, zasiłku chorobowego lub zasiłku wychowawczego,

* przestrzegać przepisów statutu oraz uchwał organów PKZP.

Wnioskodawca wskazał, iż obowiązek udzielania pomocy organizacyjnej jednostki na rzecz PKZP zawiera w swoim zakresie także konieczność ponoszenia kosztów finansowych takiej pomocy a w przypadku kasy międzyzakładowej w postaci refundacji tych kosztów. Uznanie, że pokrycie kosztów utrzymania PKZP w postaci składki płaconej przez pracodawcę za każdego członka jest przychodem pracownika, jest niezgodne z treścią § 4 ust. 1 powołanego rozporządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 z późn. zm.) w zakładach pracy mogą być tworzone pracownicze kasy zapomogowo-pożyczkowe, których członkami mogą być pracownicy, emeryci i renciści bez względu na przynależność związkową. Nadzór społeczny nad tymi kasami sprawują związki zawodowe. Natomiast z ust. 5 tego artykułu wynika, iż Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia szczegółowe zasady organizowania i działania kas, o których mowa w ust. 1, obowiązki zakładów pracy w tym zakresie. Tym aktem prawnym jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1992 r. w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy (Dz. U. Nr 100, poz. 502).

Z treści § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż zakład pracy świadczy pomoc m.in. PZKP w szczególności w zakresie:

W myśl § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia szczegółowe warunki świadczenia pomocy, o której mowa w ust. 1 określa umowa świadczenia pomocy zawarta między zakładem pracy a PKZP.

Z kolei na podstawie § 2 ust. 4 powołanego rozporządzenia do międzyzakładowej PKZP stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące działalności PKZP.

Natomiast przepis § 8 ww. rozporządzenia stanowi, iż członek PZKP jest obowiązany:

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zakładem pracy, gdzie nie funkcjonuje PZKP. Natomiast pracownicy Wnioskodawcy są członkami międzyzakładowej PKZP funkcjonującej przy innym zakładzie pracy. Wnioskodawca, dwa razy w roku refunduje częściowo zakładowi pracy, przy którym prowadzona jest międzyzakładowa PKZP koszty jej utrzymania, zgodnie do podpisywanych corocznie porozumień (płaci składki proporcjonalnie do liczby członków - swoich pracowników).

Biorąc pod uwagę stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż składki płacone przez Wnioskodawcę na refundację kosztów utrzymania międzyzakładowej PKZP nie stanowią dla jego pracowników (członków międzyzakładowej PKZP) przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonywane przez Wnioskodawcę wpłaty ww. składek nie są bowiem świadczeniami pieniężnymi ponoszonymi na rzecz pracownika ani za niego, gdyż ponoszenie wskazanych we wniosku kosztów nie mieści się w zakresie obowiązków pracownika - członka międzyzakładowej PKZP, wynikających z § 8 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy. Refundując wskazane koszty Wnioskodawca wypełnia obowiązki nałożone na niego przepisami prawa.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę w treści wniosku i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.