IBPBII/1/415-934/13/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 1991/11 oraz z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 327/11, wniosku z 20 lipca 2010 r. (data wpływu do Biura - 27 lipca 2010 r.) #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu umów o dzieło zawieranych z osobami fizycznymi zamieszkałymi za granicą - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 lipca 2010 r. wpłynął do Biura wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu umów o dzieło zawieranych z osobami fizycznymi zamieszkałymi za granicą.

W dniu 27 października 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-670/10/ŚS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z 10 listopada 2010 r. (data wpływu do Biura - 19 listopada 2010 r.) wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 16 grudnia 2010 r. znak: IBPB II/1/415W-68/10/ŚS odmawiając zmiany ww. indywidualnej interpretacji indywidualnej.

Pismem z 17 stycznia 2011 r. (data wpływu do Biura - 21 stycznia 2011 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 21 lutego 2011 r. znak: IBPB II/1/4160-4/11/ŚS, IBRP/007-02/11 udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 10 maja 2011 r. sygn. Akt I SA/Kr 327/11 uchylił zaskarżoną interpretację stwierdzając, że skarga zasługiwała na uwzględnienie. Organ od powyższego wyroku wniósł skargę kasacyjną. Wyrokiem z 13 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 1991/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 327/11 wpłynął do Biura w dniu 8 października 2013 r.

W przedmiotowym wniosku o interpretację zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie tłumaczeń. Z uwagi na to współpracuje z osobami fizycznymi - tłumaczami mającymi miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i niebędącymi polskimi rezydentami podatkowymi w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazał, iż tłumacze będą wykonywać zlecane im prace na podstawie umowy o dzieło. Nie będą oni uzyskiwać od Wnioskodawcy wypłat z innych tytułów wymienionych w art. 29 ww. ustawy. Wnioskodawca zaznaczył, iż niektóre z tych osób nie prowadzą działalności gospodarczej, w związku z czym Wnioskodawca będzie płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych w oparciu o art. 29 cyt. ustawy. W niektórych przypadkach natomiast osoby współpracujące z Wnioskodawcą prowadzą działalność gospodarczą.

Wnioskodawca powołał się na otrzymaną od Organu indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z 6 lipca 2010 r. Znak:.., w której Organ potwierdził, iż fakt wykonywania przez zagranicznego kontrahenta czynności w ramach wykonywanej przezeń działalności gospodarczej powinien być dokumentowany oświadczeniem tej osoby. Oświadczenie takie umożliwia Wnioskodawcy niepobranie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca, wobec powyższego, będzie przesyłał kontrahentom drogą elektroniczną oświadczenia, które powinni oni wydrukować i podpisać. Wnioskodawca nie zamierza jednak bezwzględnie wymagać od kontrahentów, aby oświadczenia te były do niego odsyłane pocztą (w formie papierowej). Zamierza natomiast żądać, aby kontrahenci wysyłali mu podpisane oświadczenia za pośrednictwem poczty elektronicznej jako skan albo za pośrednictwem faxu. Dopiero po przesłaniu pocztą elektroniczną lub faxem podpisanego oświadczenia Wnioskodawca dokonywałby na rzecz kontrahenta wypłaty bez potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca stwierdził, iż przechowywałby dokumenty uzyskane tą drogą w taki sposób, iż na żądanie organu podatkowego mogły by one zostać mu udostępnione, np. w formie wydruku. Tym samym na każde żądanie Wnioskodawca mógłby wykazać organowi podatkowemu, iż oświadczenie takie zostało złożone w określonej dacie. Wnioskodawca nie zamierza żądać od kontrahentów, aby następnie (tekst jedn.: po przesłaniu pocztą elektroniczną lub faxem oświadczenia) przesyłali jednak oryginał oświadczenia, celem dołączenia go do dokumentacji.

Wnioskodawca wskazuje, iż pobudką dla faktu nieżądania przesyłania podpisanych oświadczeń w formie innej niż skan lub fax jest przede wszystkim:

 maksymalne odformalizowanie współpracy z tłumaczami, sprzyjające relacjom biznesowym,

* przyspieszenie procedury związanej z wykonaniem umowy i wypłatą wynagrodzenia,

* podniesienie atrakcyjności Wnioskodawcy jako zleceniodawcy w oczach kontrahentów zagranicznych, którzy niechętnie przyjmują zlecenia związane z wieloma dodatkowymi obowiązkami, jak również preferują szybkie otrzymanie wynagrodzenia za wykonaną umowę,

* częste przypadki zaginięcia dokumentów przesyłanych pocztą, a to z uwagi na współpracę z kontrahentami z całego świata.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy oświadczenie osoby fizycznej będącej nierezydentem o wykonywaniu czynności objętych umową o dzieło w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, złożone w formie pisemnej (w drodze własnoręcznego podpisania takiego oświadczenia), a następnie przesłane Wnioskodawcy drogą elektroniczną w formie skanu, bądź za pośrednictwem faxu, stanowi wystarczającą i ostateczną podstawę niepobrania przez Wnioskodawcę zryczałtowanego podatku od osób fizycznych na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, oświadczenie osoby fizycznej będącej nierezydentem o wykonywaniu czynności objętych umową o dzieło w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, złożone w formie pisemnej (w drodze własnoręcznego podpisania takiego oświadczenia), a następnie przesłane Wnioskodawcy drogą elektroniczną w formie skanu, bądź za pośrednictwem faxu, stanowi wystarczającą i ostateczną podstawę niepobrania przez Wnioskodawcę zryczałtowanego podatku od osób fizycznych na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca powołał się na interpretację przepisów prawa podatkowego z 6 lipca 2010 r. znak: IBPB II/1/415-398/10/ŚS i stwierdził, iż fakt wykonywania przez zagranicznego kontrahenta działalności gospodarczej powinien być dokumentowany oświadczeniem tej osoby. Oświadczenie takie umożliwia Wnioskodawcy niepobranie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. W uzasadnieniu Organ potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, który wskazał, iż obowiązek uzyskiwania oświadczenia nie wynika wprost z przepisów prawa podatkowego, w szczególności zaś, iż przepisy nie wymagają dla takiego oświadczenia specyficznej formy.

Wnioskodawca wskazał, że Organ w ww. interpretacji podatkowej powołał się na art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazujący płatnikowi uzyskiwanie oświadczenia podatnika, iż wykonywane przez niego czynności wchodzą w zakres prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy. Bez takiego oświadczenia płatnik ma obowiązek potrącić zaliczkę na podatek dochodowy. Przepis ten nie dotyczy expressis verbis przypadku płatników podatku dochodowego należnego od nierezydentów, jednakże określa on - w ocenie Wnioskodawcy - maksimum wymagań, jakie można na płatników nałożyć w związku z brakiem wyraźnej ustawowej regulacji warunków niepotrącania podatku z tytułu umów o dzieło/zlecenie w wypadku wypłat na rzecz nierezydentów. Wnioskodawca stwierdził, iż skoro ustawodawca nie nakazuje wykazywać w sposób inny niż za pomocą oświadczenia faktu wykonywania czynności w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej w wypadku wypłat na rzecz rezydentów, to nie ma powodu, aby w wypadku nierezydentów płatnik musiał uzyskiwać inne dokumenty. Podobne wnioski dotyczą, zdaniem Wnioskodawcy, formy oświadczenia - jeśli w obrocie krajowym ustawodawca nie odsyła do formy pisemnej, definiowanej w Kodeksie cywilnym, to w ocenie Wnioskodawcy wymóg zachowania tej formy nie może objąć oświadczeń składanych przez nierezydentów. W uzasadnieniu interpretacji (s. 7) Organ wskazał, iż oświadczenie winno być złożone w formie pisemnej dla celów dowodowych. Wnioskodawca interpretuje przywołane powyżej sformułowanie w ten sposób, iż oświadczenie winno mieć taką formę, aby płatnik był w stanie na żądanie organu podatkowego bez trudu i wątpliwości wykazać, że zostało ono złożone przed datą dokonania przezeń wypłaty niepomniejszonej o zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca stwierdził, iż forma pisemna dla celów dowodowych nie jest w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wymieniona, natomiast w Kodeksie cywilnym oznacza ściśle powiązaną z procedurą cywilną instytucję, nie dającą się przenieść na grunt prawa i procedury podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak ustawowo sprecyzowanego wymogu co do formy oświadczenia powoduje, że nie ma podstaw, aby wymagać od płatnika uzyskiwania oraz przechowywania oświadczeń w formie pisemnej w rozumieniu art. 78 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, tzn. oryginału podpisanego dokumentu w formie papierowej, względnie dokumentu elektronicznego opatrzonego bezpiecznym popisem elektronicznym. Wnioskodawca uważa również, iż przepisy prawa nie statuują obowiązku uzyskiwania w terminie późniejszym od kontrahentów oryginału oświadczeń, innymi słowy - niepobranie podatku na podstawie pisemnego oświadczenia kontrahenta w formie skanu lub faxu nie jest warunkowe, a jego prawidłowość nie zależy od tego, czy Wnioskodawca w późniejszym terminie wszedł w posiadanie oryginału dokumentu i może okazać go organowi podatkowemu.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdził, iż skan dokumentu sporządzonego w formie pisemnej w rozumieniu art. 78 Kodeksu cywilnego, ewentualnie zaś fax, jest wystarczającym dowodem, na podstawie którego płatnik może powstrzymać się od pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Obie wymienione formy wiernie oddają treść i wygląd oryginalnego dokumentu, sporządzonego w rygorystycznej formie pozwalającej w razie potrzeby zweryfikować osobę składającą podpis. Wnioskodawca podkreślił, iż w obliczu braku wymogów formalnych wyrażanych expressis verbis w przepisach prawa materialnego, uzasadnione jest również posiłkowanie się przepisem art. 181 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, który stanowi, iż dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Katalog powyższy jest otwarty w żaden sposób nie zabrania płatnikowi posługiwania się skanami dokumentów, ich wydrukami, czy też dokumentami przesłanymi za pomocą faxu, w celu udowodnienia okoliczności będących przedmiotem postępowania podatkowego.

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymanie skanu lub faxu dokumentu sporządzonego w formie pisemnej jest warunkiem wystarczającym i jednocześnie ostatecznym, aby Wnioskodawca mógł zaniechać pobrania podatku dochodowego od osób fizycznych. Na podstawie któregokolwiek z nich Wnioskodawca może dokonać wypłaty wynagrodzenia z tytułu umowy o dzieło niepomniejszonej o podatek dochodowy od osób fizycznych, a działanie takie będzie prawidłowe również wówczas, gdy oryginał oświadczenia nie trafi nigdy do dokumentacji Wnioskodawcy.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 27 października 2010 r. znak:. #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym tylko spełnienie warunków określonych w treści art. 29 ust. 2 ww. ustawy zwolni płatnika z obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Organ wskazał, że z treści wniosku wynika jednoznacznie, iż osoby, z którymi Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowy o dzieło, nie prowadzą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej (nie mają tutaj zakładu, o którym mowa w art. 41 ust. 2a powołanej ustawy). Organ zaznaczył, że uregulowania zawarte w treści art. 41 ust. 2 tejże ustawy nie będą miały tutaj zastosowania, bo jak słusznie zauważył Wnioskodawca nie dotyczą one ściśle nierezydentów. Zwolnienie płatnika z obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w przypadku, gdy należności z tytułu umów o dzieło, realizowanych w ramach działalności gospodarczej, są wypłacane osobom niemającym polskiej rezydencji podatkowej zostało uregulowane w art. 41 ust. 2a powołanej ustawy. Tylko zatem przez pryzmat tegoż uregulowania należy badać spełnienie warunków, od których uzależnione jest niepobranie przez płatnika zryczałtowanego podatku, w sytuacji gdy wypłaca on należności, o których mowa w art. 29 cyt. ustawy osobom prowadzącym działalność gospodarczą.

Tym samym w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz przytoczonych przepisów bezprzedmiotowe staje się rozważanie w jakiej formie może być złożone rzeczone oświadczenie o którym mowa w art. 41 ust. 2 ww. ustawy, ponieważ uregulowania zawarte w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały tutaj zastosowania.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie prawomocnym wyrokiem z 10 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 327/011 uchylił ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 27 października 2010 r. znak: IBPB II/1/415-670/10/ŚS stwierdzając, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd uchylając przedmiotową interpretację stwierdził na wstępie, że stanowisko strony skarżącej, zawarte we wniosku o interpretację, jest błędne (na co zresztą sama strona wskazuje). Jednakże nieprawidłowość tego stanowiska wynika z zupełnie innych względów niż podniesione w zaskarżonej interpretacji, co tę interpretacje czyni wadliwą. Interpretacja jest wadliwa, gdyż zasadza się na błędnym stanowisku organu, według którego przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują, iż miejsce uzyskania dochodów z tytułu umowy o dzieło określa się w świetle tejże ustawy poprzez pryzmat siedziby zleceniodawcy dzieła, albo że decyduje o tym fakt, iż efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce. Stąd błędnie, zdaniem Sądu, Organ stwierdza, że opodatkowaniu podlegać powinny również dochody pochodzące od polskiego płatnika, wypłacone osobie, która umowę zlecenia czy o dzieło wykonuje za granicą.

Sąd stwierdził, że w świetle art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek podatkowy nierezydentów powiązany został ściśle z uzyskiwaniem dochodów (przychodów) na terytorium naszego kraju. Jak wskazano wyżej, przepis mówi przykładowo o działalności wykonywanej osobiście przez rezydenta na terytorium RP lub działalności gospodarczej prowadzonej także na terytorium RP. Pod pojęciem "terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów" należy rozumieć zatem miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Czynnością taką nie jest ani wypłata wynagrodzenia, ani wykorzystanie efektów zrealizowanej umowy, nieistotna jest nadto z tego punktu widzenia siedziba polskiego płatnika.

Z opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku o wydanie interpretacji wynika, że kontrahenci strony skarżącej dokonują w oparciu o umowy o dzieło tłumaczeń, która to czynność realizowana jest w całości poza obszarem RP. Część z kontrahentów czyni to w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a część poza taką działalnością. Istotne jest jednak, według Sądu, to, że nie mają oni w Polsce ani miejsca zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani też nie prowadzą w tym zakresie działalności gospodarczej z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: nie mają na terytorium Polski stałej placówki, biura, oddziału, przedstawicielstwa, przedstawiciela, najętej powierzchni w celu prowadzenia działalności itp.). Te okoliczności wskazują na fakt, iż osiągane w przyszłości przez nierezydentów dochody w wyniku realizacji umów o dzieło zawieranych ze stroną skarżącą, a wykonywanych poza terytorium RP, nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, zaś strona skarżąca nie będzie zobowiązana do odprowadzania jako płatnik należnego podatku.

Sąd uznał, że organ dopuścił się naruszenia art. 3 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez ich błędną wykładnię, co doprowadziło do niewłaściwego przypisania konsekwencji wynikających z art. 29 i art. 41 ust. 2a ww. ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 13 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 1991/11 oddalił skargę kasacyjną od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał - nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi #8722; że opisane we wniosku przychody osiągane przez nierezydentów nie podlegają w Polsce opodatkowaniu.

Mając na uwadze uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jak również rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), który stanowi, iż "ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia", Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 20 lipca 2010 r. stwierdza, iż w świetle stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym stanowisko Wnioskodawcy - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Jak dowodzi powyżej użyte sformułowanie "w szczególności" definicja dochodów (przychodów) uważanych za osiągane na terenie Rzeczypospolitej Polskiej ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby zaliczyć do nich również inne przychody nie wymienione wprost w tym przepisie.

W świetle powołanego powyżej art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek podatkowy nierezydentów powiązany został ściśle z uzyskiwaniem dochodów (przychodów) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis mówi przykładowo o działalności wykonywanej osobiście przez rezydenta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub działalności gospodarczej prowadzonej także na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a tej ustawy).

W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów z tytułu umów zlecenia i umów o dzieło reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 (w tym z umowy o dzieło) oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie do art. 29 ust. 2 tej ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl postanowień art. 29 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przychody, o których mowa w ust. 1, są uzyskane przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, pod warunkiem że podatnik posiada zaświadczenie o istnieniu zagranicznego zakładu, wydane przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ma on miejsce zamieszkania, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Natomiast jak wynika z treści art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

W myśl natomiast art. 41 ust. 2a płatnicy nie są obowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od należności, o których mowa w art. 29, pod warunkiem udokumentowania miejsca zamieszkania podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, prowadzącego działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu; przepis art. 42 ust. 6 stosuje się odpowiednio.

Z opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku o wydanie interpretacji wynika, że Wnioskodawca współpracuje z osobami fizycznymi - tłumaczami mającymi miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i niebędącymi polskimi rezydentami podatkowymi w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazał, iż tłumacze będą wykonywać zlecane im prace na podstawie umowy o dzieło.

Wnioskodawca zaznaczył, iż niektóre z tych osób nie prowadzą działalności gospodarczej, w związku z czym Wnioskodawca będzie płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych w oparciu o art. 29 cyt. ustawy. W niektórych przypadkach natomiast osoby współpracujące z Wnioskodawcą prowadzą działalność gospodarczą. Osoby te składać będą stosowne oświadczenie w tym zakresie.

Wnioskodawca będzie przesyłał kontrahentom drogą elektroniczną oświadczenia, które powinni oni wydrukować i podpisać. Wnioskodawca nie zamierza jednak bezwzględnie wymagać od kontrahentów, aby oświadczenia te były do niego odsyłane pocztą (w formie papierowej). Zamierza natomiast żądać, aby kontrahenci wysyłali mu podpisane oświadczenia za pośrednictwem poczty elektronicznej jako skan albo faxu. Dopiero po przesłaniu pocztą elektroniczną lub faxem podpisanego oświadczenia Wnioskodawca dokonywałby na rzecz kontrahenta wypłaty bez potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca stwierdził, iż przechowywałby dokumenty uzyskane tą drogą w taki sposób, iż na żądanie organu podatkowego mogłyby one zostać mu udostępnione, np. w formie wydruku. Tym samym na każde żądanie Wnioskodawca mógłby wykazać organowi podatkowemu, iż oświadczenie takie zostało złożone w określonej dacie. Wnioskodawca nie zamierza żądać od kontrahentów, aby następnie (tekst jedn.: po przesłaniu pocztą elektroniczną lub faxem oświadczenia) przesyłali jednak oryginał oświadczenia, celem dołączenia go do dokumentacji.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że dla oceny zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska istotne jest to, że osoby, z którymi współpracuje Wnioskodawca nie mają w Polsce ani miejsca zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też nie prowadzą w tym zakresie działalności gospodarczej z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: nie mają na terytorium Polski stałej placówki, biura, oddziału, przedstawicielstwa, przedstawiciela, najętej powierzchni w celu prowadzenia działalności itp.). Te okoliczności zatem jednoznacznie wskazują na fakt, iż osiągane w przyszłości przez nierezydentów dochody w wyniku realizacji umów o dzieło zawieranych z Wnioskodawcą, a wykonywanych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy. Tym samym Wnioskodawca nie będzie (bez względu na składane oświadczenia) w ogóle zobowiązany do odprowadzania jako płatnik należnego podatku.

Aby dochody mogły bowiem zostać uznane za uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, koniecznym jest wykonanie umowy na terytorium Polski. Obojętne natomiast jest miejsce, w którym wypłacono wynagrodzenie. Potwierdza to tym samym, że bez znaczenia prawnego jest miejsce wypłaty wynagrodzenia. Nie można bowiem pojęcia "dochody osiągane" utożsamiać z pojęciem "dochody wypłacane, pochodzące, otrzymywane z terytorium Polski". Pod pojęciem "terytorium z którym wiąże się osiąganie dochodów" należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Czynnością taką nie jest wypłata pieniędzy, gdyż jest ona elementem finalnym całego procesu osiągania dochodu. Sama wypłata wynagrodzenia z terytorium Polski, nie ma przy tym znaczenia prawnego.

Reasumując, skoro osiągane w przyszłości przez nierezydentów dochody w wyniku realizacji umów o dzieło zawieranych z Wnioskodawcą, a wykonywanych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, to Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do odprowadzania jako płatnik należnego podatku. Wobec powyższego w analizowanym zdarzeniu nie będą miały zastosowania uregulowania wynikające z art. 29 oraz art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru podatku dochodowego od wypłat należności osobom, z którymi będzie współpracował, to bezprzedmiotowe staje się rozważanie w jakiej formie może być złożone oświadczenie o wykonywaniu czynności objętych umową w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 327/11 i w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FSK 1991/11 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym Skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.