IBPBII/1/415-93/12/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 26 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 30 marca 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty otrzymanej na podstawie ugody sądowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty otrzymanej na podstawie ugody sądowej.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 23 marca 2012 r. znak: IBPBII/1/415-93/12/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 30 marca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z treścią protokołu rozprawy z dnia 24 października 2011 r. Sądu Okręgowego pomiędzy Wnioskodawcą (pracownikiem) a pozwanym (pracodawcą) została zawarta ugoda o treści: "Pozwana (...) zobowiązuje się zapłacić celem realizacji wszystkich roszczeń powoda wynikających z niniejszej sprawy jak także ze sprawy zawisłej przed Sądem Rejonowym (...) kwotę 35.000,00 zł".

Wskazana kwota, jak określił to Sąd, jest realizacją wszystkich roszczeń Wnioskodawcy, tj. wynikających zarówno ze sprawy toczącej się przed Sądem Okręgowym o zapłatę wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych w łącznej wysokości 85.237,00 zł a także ze sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym o zapłatę tytułem zadośćuczynienia kwoty 30.000,00 zł, a to z powodu dopuszczenia się przez pozwanego wobec Wnioskodawcy działań mobbingowych.

Pozwany realizując zawartą ugodę wypłacił Wnioskodawcy kwotę 28.700,00 zł, a więc z kwoty 35.000,00 zł (jak w treści ugody) potrącił zaliczkę na podatek dochodowy twierdząc, iż kwota przyznana Wnioskodawcy na mocy ugody sądowej nie jest wolna od podatku dochodowego.

Wnioskodawca wyjaśnił, iż Sąd w treści ugody nie określił, w jakiej części kwota 35.000,00 zł zaspokaja jego roszczenie należne mu tytułem zadośćuczynienia, a w jakiej należne tytułem wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że umowa o pracę pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą została rozwiązana w wyniku ugody sądowej na mocy porozumienia stron w dniu 31 października 2011 r., tj. po dniu wniesienia pozwu o zadośćuczynienie z powodu dopuszczenia się działań mobbingowych (pozew wpłynął do Sądu w dniu 28 września 2011 r.).

Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na podstawie ugody sądowej, a strony wspólnie (nie widząc żadnej możliwości dalszej współpracy) zgodziły się, aby nastąpiło to w trybie porozumienia stron.

Wnioskodawca stwierdził, że z istoty przepisów postępowania cywilnego dotyczącego ugody sądowej nie wynika uprawnienie Sądu do stwierdzenia w treści ugody okoliczności stanu faktycznego, na które powołuje się którakolwiek ze stron postępowania, a więc Sąd w ugodzie nie może rozstrzygnąć, czy miało miejsce działanie mobbingowe, takie ustalenia może poczynić tylko wówczas gdy prowadzone jest postępowanie dowodowe, co znajduje odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku. Wnioskodawca zwrócił uwagę, iż skoro pracodawca - pozwany zawarł z nim ugodę, to jednocześnie uznał zasadność roszczeń Wnioskodawcy, także tych dotyczących zasądzenia zadośćuczynienia z powodu dopuszczenia się działań mobbingowych.

Wnioskodawca dodał, że ugoda sądowa ma moc wyroku (art. 10 Kodeksu postępowania cywilnego w zw. z art. 777 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego).

W związku z zawartą ugodą postępowanie sądowe prowadzone przed Sądem Rejonowym zostało umorzone, albowiem ugoda sądowa obejmowała także roszczenia dochodzone w tymże postępowaniu.

Wnioskodawca wskazał, iż w ugodzie nie może zostać zawarte postanowienie, iż roszczenie o zadośćuczynienie jest zasadne, albowiem miały miejsce działania mobbingowe. Takie sformułowanie nie może zostać zawarte w treści ugody sądowej (ani w treści - sentencji wyroku) albowiem ustaleń takowych może dokonać Sąd dopiero po zebraniu i ocenieniu całości materiału dowodowego w sprawie, co sąd stwierdza w treści uzasadnienia wyroku (gdy takowe jest sporządzone). Wnioskodawca wyjaśnił, że pomiędzy stronami postępowania doszło do zawarcia ugody na pierwszym posiedzeniu Sądu (do czego Sąd obligatoryjnie strony nakłania) a więc przed przeprowadzeniem postępowania dowodowego. Jednakże zawarcie ugody przez pozwanego oznacza jednocześnie uznanie przez pozwanego zasadności roszczeń powoda. W przeciwnym wypadku, gdyby pozwany nie uznał roszczeń powoda w ogóle nie doszłoby do zawarcia ugody.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wskazana wyżej kwota 35.000,00 zł zasądzona na rzecz Wnioskodawcy zgodnie z treścią zawartej ugody sądowej jest wolna, na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od podatku dochodowego.

W przypadku stwierdzenia braku podstawy do zwolnienia całości zasądzonej kwoty 35.000,00 zł od podatku dochodowego od jakiej części kwoty 35.000,00 zł winien zostać uiszczony podatek dochodowy (mając na uwadze fakt, iż jest to kwota zaspokajająca dwa różnorakie roszczenia powoda, wskazane w opisie stanu faktycznego).

Zdaniem Wnioskodawcy przyznana mu na mocy ugody sądowej kwota 35.000,00 zł jest wolna - na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - od podatku dochodowego.

Wnioskodawca wskazał, że stosownie do treści przywołanego przepisu wolne od podatku dochodowego są odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane m.in. na podstawie ugody sądowej do wysokości określonej w ugodzie.

Wnioskodawca podkreślił, iż ustalona w drodze ugody kwota 35.000,00 zł stanowi łącznie kwotę odszkodowania (tytułem naprawienia szkody, która powodowi została wyrządzona przez pozwanego) oraz zadośćuczynienia (za doznaną krzywdę). W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskującego, pozwany w sprawie sądowej bezpodstawnie odprowadził od kwoty 35.000,00 zł podatek dochodowy, przez co znacząco pomniejszył ustaloną w drodze ugody sądowej kwotę.

Odnosząc się do pytania drugiego, które - jak wskazał Wnioskodawca - zostało sformułowane z ostrożności - Wnioskodawca stwierdził, iż ustalenie takiej części kwoty, od której podatek należałoby odprowadzić nie jest możliwe do określenia, gdyż ugoda sądowa do tego nie upoważnia. Z kolei dokonując dywagacji w tym zakresie możnaby było, zdaniem Wnioskodawcy, np. kwotę 35.000,00 zł podzielić na pół, przyjmując, że tylko ta połowa stanowi kwotę zadośćuczynienia i podlega zwolnieniu od podatku dochodowego, a od drugiej połowy ten podatek uiścić.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Należy zaznaczyć, że zwolnienie określone w powołanym powyżej przepisie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Zwolnieniu podlegają zatem także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a-b). Na mocy tegoż przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyłączeniem tych, które zostały wymienione.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter (w tym zadośćuczynienie).

Należy mieć tu na uwadze, iż użyty w powyższych przepisach termin "odszkodowanie" oznacza świadczenie, jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie może pokrywać rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany, bądź również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać gdyby szkody mu nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie.

Natomiast termin "zadośćuczynienie" oznacza świadczenie mające na celu naprawienie (wyrównanie) szkody niemajątkowej, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach niemajątkowych przez prawo chronionych. Przepisy prawne regulują wprost, w jakich przypadkach zadośćuczynienie może być przyznane.

Podstawowymi przepisami w tym zakresie są przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Na ich podstawie zadośćuczynienia można domagać się, między innymi, w razie uszkodzenia ciała, wywołania rozstroju zdrowia, pozbawienia wolności, naruszenie każdego dobra osobistego. Pieniądze otrzymane przez poszkodowanego tytułem zadośćuczynienia mają zrekompensować mu negatywne przeżycia. Przy czym przyznana suma pieniężna powinna być adekwatna do poniesionej szkody niemajątkowej.

W myśl art. 94³ § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik, u którego mobbing wywołał rozstrój zdrowia, może dochodzić od pracodawcy odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Pracownik, który wskutek mobbingu rozwiązał umowę o pracę, ma prawo dochodzić od pracodawcy odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów (art. 94³ § 4 ustawy - Kodeks pracy). Oświadczenie pracownika o rozwiązaniu umowy o pracę powinno nastąpić na piśmie z podaniem przyczyny, o której mowa w § 2, uzasadniającej rozwiązanie umowy (art. 94³ § 5 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że zgodnie z treścią protokołu rozprawy z dnia 24 października 2011 r. Sądu Okręgowego pomiędzy stroną powodową (pracownikiem) a pozwanym (pracodawcą) została zawarta ugoda o treści: "Pozwana (...) zobowiązuje się zapłacić celem realizacji wszystkich roszczeń powoda wynikających z niniejszej sprawy jak także ze sprawy zawisłej przed Sądem Rejonowym (...) kwotę 35.000,00 zł".

Wskazana kwota, jak określił to Sąd, jest realizacją wszystkich roszczeń powoda, tj. wynikających zarówno ze sprawy toczącej się przed Sądem Okręgowym o zapłatę wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych w łącznej wysokości 85.237,00 zł a także ze sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym o zapłatę tytułem zadośćuczynienia kwoty 30.000,00 zł, a to z powodu dopuszczenia się przez pozwanego wobec powoda działań mobbingowych.

Pozwany realizując zawartą ugodę wypłacił powodowi kwotę 28.700,00 zł, a więc z kwoty 35.000,00 zł (jak w treści ugody) potrącił zaliczkę na podatek dochodowy twierdząc, iż kwota przyznana powodowi na mocy ugody sądowej nie jest wolna od podatku dochodowego.

Wnioskodawca wyjaśnił, iż Sąd w treści ugody nie określił, w jakiej części kwota 35.000,00 zł zaspokaja roszczenie powoda należne mu tytułem zadośćuczynienia, a w jakiej należne tytułem wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że umowa o pracę pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą została rozwiązana w wyniku ugody sądowej na mocy porozumienia stron w dniu 31 października 2011 r., tj. po dniu wniesienia pozwu o zadośćuczynienie z powodu dopuszczenia się działań mobbingowych (pozew wpłynął do Sądu w dniu 28 września 2011 r.).

Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na podstawie ugody sądowej, a strony wspólnie (nie widząc żadnej możliwości dalszej współpracy) zgodziły się, aby nastąpiło to w trybie porozumienia stron.

W związku z zawartą ugodą postępowanie sądowe prowadzone przed Sądem Rejonowym zostało umorzone, albowiem ugoda sądowa obejmowała także roszczenia dochodzone w tymże postępowaniu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że z zawartej ugody wynika, iż kwota wypłacona Wnioskodawcy wyczerpuje wszystkie jego roszczenia (o zapłatę wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych a także o zapłatę tytułem zadośćuczynienia z powodu dopuszczenia się przez pozwanego wobec Wnioskodawcy działań mobbingowych). Strony nie określiły w jakiej części wypłacone świadczenie dotyczy wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, a w jakiej zadośćuczynienia z tytułu mobbingu. Z ww. ugody nie wynika również aby wysokość kwoty wypłaconej pracownikowi została ustalona na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

Wobec tego zawarta między Wnioskodawcą a pracodawcą ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 powołanej powyżej ustawy - Kodeks cywilny strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota wypłacona Wnioskodawcy wynika zatem jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Kwoty tej nie można zatem utożsamiać z odszkodowaniem czy też zadośćuczynieniem. Odszkodowanie (zadośćuczynienie) jest bowiem szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym w dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. Naprawienie szkody obejmuje, zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści, które mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wysokość szkody wyznacza rozmiar obowiązku odszkodowawczego. Zatem odszkodowanie to rekompensata uczyniona na rzecz poszkodowanego przez sprawcę szkody.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.

Skoro zatem w niniejszej sprawie kwestią, która nie została rozstrzygnięta przez sąd jest okoliczność, czy roszczenia Wnioskodawcy były zasadne i czy pozwany istotnie dopuścił się działań mobbingowych, to nie można uznać, że w zaistniałym stanie faktycznym faktycznie miały miejsce działania mobbingowe.

Tym samym brak jest podstaw do tego, aby wypłaconej na podstawie sądowej ugody kwocie przyznać przymiot odszkodowania czy też zadośćuczynienia. Ponadto z treści przytoczonego w opisie stanu faktycznego protokołu ugody nie wynika, iżby rzeczone świadczenie zostało wypłacone tytułem odszkodowania.

Nie można również zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że zawarcie ugody jest jednocześnie uznaniem zasadności jego roszczeń. Istotą ugody jest bowiem czynienie sobie wzajemnie ustępstw w zakresie oczekiwanych rezultatów stosunku prawnego. Rozmiar i rodzaje ustępstw pozostają jedynie w gestii zainteresowanych podmiotów stosunku. Z zawartej ugody sądowej jednoznacznie wynika, że pozwany zobowiązał się wypłacić Wnioskodawcy kwotę 35.000, 00 zł celem realizacji wszystkich roszczeń Wnioskodawcy. Z treści ugody nie wynika jednak, że pozwany uznał zasadność roszczeń Wnioskodawcy.

W tym miejscu należy podkreślić, iż jak wskazuje praktyka odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu mobbingu zawsze wypłacane jest na podstawie wyroku, w którym sąd jednoznacznie stwierdza, że działania mobbingowe miały miejsce. Przy czym sąd określa kwotę tytułem zadośćuczynienia tylko wówczas, gdy działania mobbingowe wywołały rozstrój zdrowia i pracownik jest w stanie to udowodnić (wykazać).

W świetle natomiast powołanego powyżej art. 94³ § 4 Kodeksu pracy pracownik ma prawo dochodzić od pracodawcy odszkodowania, jeśli wskutek mobbingu rozwiązał umowę o pracę. Natomiast z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że umowa o pracę pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą została rozwiązana na podstawie ugody sądowej na mocy porozumienia stron. Rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło zatem z inicjatywy Wnioskodawcy. W związku z tym należy uznać, iż określone w ugodzie świadczenie przyznane Wnioskodawcy nie jest również odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie do tej części świadczenia mógłby mieć przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, zwolnienie wynikające z tegoż przepisu dotyczy odszkodowań (zadośćuczynień) wypłaconych na podstawie ugody. Jak wyżej wykazano Wnioskodawcy nie wypłacono odszkodowania lecz uzgodnioną pomiędzy stronami kwotę, ustaloną ugodą, bez wskazywania jakiego rodzaju świadczenia dotyczy.

Należy również zwrócić uwagę, iż z całą pewnością wynagrodzenie oraz dodatek za godziny nadliczbowe stanowi w rzeczywistości wypłatę zaległego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, a zatem jest to wypłata zaległych należności z tytułu łączącego pracownika z pracodawcą stosunku pracy. W takim wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, czy realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody sądowej. Tak więc, co do zasady, wypłacana kwota, dotycząca wynagrodzenia za godziny nadliczbowe stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy należy uznać, iż cała wypłacona kwota nie stanowi ani odszkodowania ani zadośćuczynienia, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem kwota ta nie stanowi odszkodowania ani zadośćuczynienia. W związku z tym wypłacona Wnioskodawcy kwota nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, a zatem od wypłaconego świadczenia należało pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.