IBPBII/1/415-93/08/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana Ś. przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 26 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego:

* dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

* celu uzyskania skierowania na zabiegi rehabilitacyjne i ustalenia terminów zabiegów-jest nieprawidłowe.

W dniu 26 listopada 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego:

* dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne,

* celu uzyskania skierowania na zabiegi rehabilitacyjne i ustalenia terminów zabiegów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 7 stycznia 2008 r. wnioskodawca wspólnie z żoną zakupili nowy samochód osobowy, którego jest współwłaścicielem. W dniu 29 stycznia 2008 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył wnioskodawcę do osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności. Orzeczenie wydano z ważnością do dnia 31 stycznia 2010 r. W związku ze schorzeniami, używając samochodu osobowego wnioskodawca poniósł wydatki:

* na cele rehabilitacyjne związane z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (tutaj wnioskodawca wymienił wyjazdy na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne),

* na przejazd do szpitali w celu odbycia stacjonarnego leczenia na oddziałach rehabilitacyjnych,

* na przejazd do szpitala i poradni specjalistycznej w celu ustalenia terminu zabiegów i uzyskania skierowań na zabiegi rehabilitacyjne.

Wnioskodawca wskazał również, że uzyskane dochody opodatkowuje łącznie z dochodami współmałżonka tak za 2007 r. jak i za 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wydatki w kwocie 2.280 zł poniesione na używanie własnego samochodu osobowego związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych (przejazdy do szpitali na zabiegi rehabilitacyjne - pobyt stały, po skierowania na zabiegi i w celu ustalenia terminu zabiegów) w 2008 r. wnioskodawca może odliczyć od dochodu (przychodu) za rok podatkowy 2008.

Jaką inną kwotę może wnioskodawca odliczyć od podatku za 2008 r. na wydatki poniesione za używanie swojego samochodu osobowego w związku z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, jeżeli nie będzie mógł odliczyć powyższej kwoty.

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z art. 26 ust. 13a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na cele określone w art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, tj. wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegają odliczeniu od dochodu. Mając to na uwadze, jak i również podane przez wnioskodawcę informacje w poz. 50 "opis stanu faktycznego" wniosku uważa, że może kwotę 2.280 zł odliczyć od dochodu za 2008 rok. Wydatki w tej kwocie nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wnioskodawcy jak i współmałżonka, nie zostały odliczone od przychodów na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, ani od dochodu na podstawie ustawy o podatku tonażowym, ani nie zostały zwrócone wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia zabieg, rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca jest osobą, którą Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył do osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności (tj. I grupa inwalidztwa).

Odliczeniu od dochodu tytułem ulgi rehabilitacyjnej podlegają jedynie te wydatki rehabilitacyjne, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odliczeniu od dochodu wolą ustawodawcy podlegają m.in. wyłącznie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Podkreślić należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona od intensywności (częstości) używania samochodu.

A zatem, o ile wnioskodawca, będący osobą niepełnosprawną w istocie dojeżdżał na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz zabiegi rehabilitacyjne z pobytem stacjonarnym samochodem osobowym będącym jego własnością (współwłasnością), to odpis ulgi rehabilitacyjnej maksymalnie w kwocie 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego wykorzystywanego w ww. celach może być dokonany przez wnioskodawcę i wykazany w łącznym rozliczeniu rocznym małżonków w 2008 r.

Natomiast stanowisko wnioskodawcy w kwestii odliczenia od dochodów wydatków związanych z wyjazdami po skierowania na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz w celu ustalenia terminu zabiegów uznać należy za nieprawidłowe.

Bowiem, jak już wskazano wyżej, odliczeniu od dochodu podlegają wyłącznie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Co oznacza, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W ramach tego limitu nie będą się mieściły m.in. wydatki związane z wyjazdami po skierowania na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz w celu ustalenia terminu powyższych zabiegów, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Zauważyć należy, iż odliczenia z tego tytułu wnioskodawca może dokonywać do momentu posiadania przez niego ważności orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.