IBPBII/1/415-891/11/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 18 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 28 grudnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej:

* w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przejazdem na kontrolne wizyty, konsultacje lekarskie w przychodniach, poradniach lub w szpitalu, w tym również celem podania leku oraz leczenia oraz na zakupy - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 października 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne wniosku pismem z dnia 20 grudnia 2011 r. znak: IBPB II/1/415-891/11/MCZ wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono w dniu 28 grudnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną od 2005 r., z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności (II grupa inwalidztwa) po rozpoznaniu choroby nowotworowej. Schorzenie to jest przewlekłe; na skutek leczenia choroby nowotworowej dołączyły się inne schorzenia takie jak: utrata struny głosowej, odwapnienie kości, uszkodzenie przewodzenia nerwowego (neuropatia czuciowa) a także rozległe zmiany w kręgosłupie.

Wnioskodawczyni jest również pod kontrolą poradni gruźliczej, gdyż ma usunięty fragment płuca.

Wszystkie te schorzenia powodują ciągłe wizyty i zabiegi w poradniach specjalistycznych. Jednak z uwagi na chorobę nowotworową Wnioskodawczyni nie może korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych, jak inni pacjenci, choć schorzenie kręgosłupa tego wymaga. Od 2006 r. Wnioskodawczyni korzystała z ulgi rehabilitacyjnej, co rekompensowało jej wydatki poniesione na przejazdy do Centrum Onkologii w X oraz do różnych przychodni, w tym psychologicznej, neurologicznej, rehabilitacyjnej, endokrynologicznej, kardiologicznej i pulmonologicznej, gdzie Wnioskodawczyni miała wykonywane niektóre zabiegi rehabilitacyjne.

Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego i tym samochodem dojeżdża na wizyty lekarskie, zabiegi lecznicze, jak również rehabilitację. Są to głównie zabiegi przywracające sprawność kręgosłupa oraz narządów ruchu (czucie w rękach i nogach), masaże i ćwiczenia. Ponadto w czasie wizyt w placówce leczniczej - Centrum Onkologii w X Wnioskodawczyni poddawana jest naświetlaniom i podawaniu jodu J131. Dla Wnioskodawczyni poruszanie się samochodem jest koniecznością, choćby w kwestii robienia zakupów. Wnioskodawczyni jest osobą samotną a stan jej kręgosłupa nie pozwala na podniesienie więcej niż 2 kg, więc samochód jest niezbędny w wykonywaniu niektórych czynności życiowych. Z tego co wiadomo Wnioskodawczyni do 2010 r. nie było konieczności posiadania dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków na cele rehabilitacyjne oraz związane z używaniem samochodu. Dlatego Wnioskodawczyni nie posiada takich dokumentów za 2010 r., a wynika to z jej niewiedzy w tym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy sytuacja Wnioskodawczyni kwalifikuje ją do korzystania z ulgi, jeżeli nie może ona korzystać głównie z zabiegów leczniczych.

Jakie zabiegi kwalifikują ją do ulgi i jak je dokumentować.

Czy zabiegi wykonane w ramach NFZ typu podanie środków niszczących nowotwór, pobyty w szpitalach, dojazdy i liczne badania i wizyty w przychodniach, ewentualne zabiegi w poradniach kwalifikują do skorzystania z ulgi i jakie dokumenty należałoby przedstawić.

Czy w mojej sytuacji brak dokumentów z rehabilitacji za 2010 r. obliguje mnie do zrobienia korekty zeznania podatkowego czy też powyższa ulga była należna.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ulga rehabilitacyjna jest jej należna, choć z uwagi na schorzenia onkologiczne nie wolno jej pobierać większości zabiegów, a więc prądowych, magnetycznych i rozgrzewających. Wnioskodawczyni uważa jednak, że naświetlania i podawanie jodu J131 w placówkach leczniczych (Centrum Onkologii) są dla niej zabiegami leczniczymi, gdyż ratują jej życie, podobnie terapie psychologiczne. W poradni pulmonologicznej i laryngologicznej Wnioskodawczyni ma zabiegi typu inhalacje, ćwiczenia usprawniające wymowę po operacyjnym uszkodzeniu narządu mowy.

Wnioskodawczyni podkreśla, iż do 2010 r. przepisy nie obligowały do posiadania dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków na używanie samochodu celem dojazdów na leczenie. Nie posiada więc takich dokumentów i nie jest w stanie odtworzyć wstecz wszystkich wydatków poniesionych na dojazdy (kwota dokonanego odliczenia to 2280 zł).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawczyni zajętego w przedstawionym stanie faktycznym dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, tj. w zakresie pytań nr 1, 2 i 3. W pozostałym zakresie, tj. w zakresie pytania nr 4 dotyczącego istnienia obowiązku lub braku obowiązku zrobienia korekty zeznania podatkowego za 2010 r. w związku z brakiem dokumentów dotyczących poniesienia wydatków na cele rehabilitacyjne zostało wydane odrębne rozstrzygniecie.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

znaczny stopień niepełnosprawności,

całkowitą niezdolność do pracy albo

umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zagadnienie poruszone we wniosku sprowadza się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego celem dojazdu na zabiegi rehabilitacyjne.

Tego rodzaju odliczenia reguluje art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy. Stosownie do jego treści za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

być osobą zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,

być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),

ponieść z tego tytułu wydatki.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Podkreślić tu należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem (przejazdem) na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (np. zlecone przez lekarza), poniesione przez osobę niepełnosprawną posiadającą I lub II grupę inwalidztwa. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, wyjazdy związane z podaniem leku, leczeniem czy też wyjazdy w celu zrobienia zakupów, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, w stanie prawnym obowiązującym do końca 2010 r., nie wymagają co do zasady od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jeżeli wolą organu podatkowego będzie wskazanie np. miejsc i częstotliwości dokonywania zabiegów, obowiązkiem podatnika jest te informacje przekazać. Fakt oraz konieczność poniesienia wydatków na cele rehabilitacyjne powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu, w tym odliczenia kosztów paliwa jeśli okaże się, że wyjazdy nie były związane z odbyciem zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych lub zabiegi te nie były konieczne lub też dana osoba wcale z nich nie korzystała.

Nadmienić należy, iż obowiązek przedstawienia dowodów niezbędnych do ustalenia prawa do odliczenia poniesionych wydatków z ww. tytułu jednoznacznie wynika, z treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., art. 21 ust. 7c pkt 3 cyt. ustawy.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej, związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa, lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni od 2005 r. jest osobą niepełnosprawną z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności (II grupa inwalidztwa). Od 2006 r. Wnioskodawczyni korzysta z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie własnego samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne oraz kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodniach, poradniach lub w szpitalu, badania laboratoryjne i na zakupy. Wnioskodawczyni choruję na chorobę nowotworową i różne schorzenia powstałe na skutek leczenia tej choroby. Wnioskodawczyni nie może korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych, jak inni pacjenci, jednak korzysta z zabiegów przywracających sprawność kręgosłupa oraz narządów ruchu (czucie w rękach i nogach), masaży i ćwiczeń, naświetlania i podawania jodu J131 w Centrum Onkologii, korzysta również z terapii psychologicznej. W poradni pulmonologicznej i laryngologicznej Wnioskodawczyni ma zabiegi typu inhalacje, ćwiczenia usprawniające wymowę po operacyjnym uszkodzeniu narządu mowy. Ponadto, Wnioskodawczyni używa swojego samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przejazdem na kontrolne wizyty, konsultacje lekarskie w przychodniach, poradniach, w szpitalu oraz robienie zakupów.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni będąca osobą niepełnosprawną, posiadająca II grupę inwalidztwa, jest uprawniona do odliczenia wydatków poniesionych w związku z używaniem samochodu, stanowiącego jej własność dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza. Aby za takie wydatki uznane były wydatki poniesionych w związku z używaniem samochodu na dojazdy na zabiegi wymienione we wniosku, tj. zabiegi przywracające sprawność kręgosłupa oraz narządów ruchu, masaże i ćwiczenia, terapia psychologiczna, inhalacje, ćwiczenia usprawniające wymowę po operacyjnym uszkodzeniu narządu konieczne jest posiadanie przez Wnioskodawczynie stosownego zaświadczenia lekarskie potwierdzające korzystanie przez nią z tych zabiegów jako zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych oraz uprawdopodobnienia, że istotnie wydatki na dojazd zostały poniesione.

Należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, iż ostateczne rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów leczniczo - rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty. Zatem w przedmiotowej sprawie odliczenie od dochodu wydatków na zabiegi możliwe jest tylko, wówczas gdy lekarz specjalista zakwalifikuje je jako zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Bez znaczenia jest przy tym, to czy zabiegi te są świadczone w ramach NFZ czy w innej placówce, istotne jest jedynie to, aby były zalecone przez lekarza i wykonywane były w gabinetach (placówkach) specjalistycznych lub pod kierunkiem osób wyspecjalizowanych do przeprowadzania tego typu zabiegów.

Natomiast poniesienie wydatków w związku z przejazdem na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodniach, poradniach lub w szpitalu a także naświetlania, podawanie jodu J131 lub zakupy nie uprawnia do odliczenia od dochodu jako wydatków poniesionych na cele wskazane w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od fizycznych.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w części dotyczącej możliwości odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przejazdem na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodniach, poradniach lub w szpitalu, naświetlania, podawanie jodu J131 oraz na zakupy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.