IBPBII/1/415-86/09/MK - Opodatkowanie wypłaconego po ustaniu stosunku pracy ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 28 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

W dniu 28 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do złożenia przez pracownika oświadczenia, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz opodatkowania wypłaconego po ustaniu stosunku pracy ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z umową o pracę zawartą w styczniu 2006 r. pomiędzy Spółką z o.o. a wnioskodawcą pracodawca zatrudnia pracownika na stanowisku Prezesa Zarządu Spółki na czas nieokreślony, ze stałym miesięcznym wynagrodzeniem netto w kwocie 7.000 zł. Od daty zawarcia umowy o pracę strony zgodnie potwierdziły, że od stycznia 2006 r. wiąże je stosunek pracy.

W listopadzie 2008 r. pracodawca stosując art. 52 kodeksu pracy zwolnił wnioskodawcę w trybie natychmiastowym, podając jako przyczynę pobieranie wynagrodzenia w kwocie wyższej aniżeli wynikało to z umowy o pracę, tj. 7.000 zł netto.

Jako pracownik Spółki w dniu 31 lipcu 2008 r. wnioskodawca złożył na ręce Kadr i Księgowości Spółki dokument w postaci prośby o potrącanie w trakcie roku niższych zaliczek na podatek, oświadczając tym samym, że będzie rozliczać się wspólnie z małżonką, która nie uzyskuje żadnych dochodów.

Wynagrodzenie netto wnioskodawcy było ubruttawiane przez Rachubę i Księgowość i w zależności od upływających miesięcy. Skala podatku, a więc i kwoty brutto miała charakter progresywny (przekroczenie 19% progu podatkowego nastąpiło z dniem 1 lipca 2008 r.). Po złożeniu więc stosownego wniosku, Rachuba i Księgowość dokonywały naliczenia i potrącenia na rzecz Urzędu Skarbowego mniejszego podatku, a różnicę wypłacano na ręce wnioskodawcy zgodnie zresztą z pełną wiedzą jaką posiadała w tym zakresie Księgowość i Rachuba.

W związku z tym, że wnioskodawca został zwolniony w listopadzie 2008 r. naliczono mu ekwiwalent za niewykorzystany urlop i przewidziano do jego wypłaty kwotę netto.

Wnioskodawca nadmienia, że w miesiącu grudniu nie był już pracownikiem Spółki, tak więc Spółka przestała być pośrednikiem w odprowadzeniu jakiegokolwiek podatku do Państwa z jego tytułu. Obowiązek rozliczenia się podatkowego od momentu zwolnienia powstał pomiędzy wnioskodawcą a stosownym Urzędem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1.

Zdaniem wnioskodawcy, według ustawowych uregulowań, jako pracownik miał prawo do złożenia stosownego wniosku o naliczanie mniejszego podatku do Urzędu Skarbowego, co oznacza, że różnica winna być wypłacona jemu. Bez względu jaki jest charakter umowy (dot. wysokości wynagrodzenia) o pracę, pracodawca jest tylko pośrednikiem pomiędzy pracownikiem a Państwem w sprawie podatkowej i realizuje politykę Państwa (a ustawa to przewidziała).

Interpretacja ustna w Urzędzie Skarbowym była taka, że wnioskodawca miał do tego prawo. Nie ma znaczenia, że dochód wnioskodawcy był netto 7.000 zł, Spółka dokonywała ubruttowienia.

Umowa o pracę postaje pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, podatek zaś jest elementem pomiędzy pracownikiem a Państwem.

Ad. 2.

Wnioskodawca uważa, że skoro nie jest pracownikiem zakład pracy winien naliczyć i wypłacić ekwiwalent brutto a obowiązek podatkowy stoi po jego wnioskodawcy stronie, bowiem wnioskodawca nie ma już pośrednika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r. - zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Z przepisu art. 32 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy wynika, że jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu dochody podatnika nie przekroczą górnej granicy pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej - zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 19% dochodu uzyskanego w danym miesiącu i są dodatkowo pomniejszane za każdy miesiąc o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale obowiązującej skali podatkowej.

Natomiast, jak wynika z art. 32 ust. 1a pkt 2 lit. a) tej ustawy, jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego, (...) przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższych przedziałach skali - zaliczki wynoszą za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę drugiego przedziału skali - 19% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Zgodnie z ust. 1b ww. artykułu płatnicy, którym podatnik złożył oświadczenie wymienione w ust. 1a, pobierają zaliczki według zasad określonych w ust. 1a pkt 1 i 2 począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostało złożone oświadczenie. W razie faktycznej zmiany stanu upoważniającego do obniżki zaliczek lub utraty możliwości do opodatkowania dochodów zgodnie z art. 6, podatnik jest zobowiązany poinformować o tym płatnika; w tym przypadku od miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatnik przestał spełniać warunki do obniżki zaliczek, zaliczki są pobierane według zasad określonych w ust. 1 - art. 32 ust. 1c ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż dochody wnioskodawcy ze stosunku pracy w lipcu 2008 r. przekroczyły pierwszy próg podatkowy i w związku z tym w dniu 31 lipca 2008 r. złożył płatnikowi oświadczenie o wspólnym rozliczeniu się ze współmałżonką, która nie uzyskuje żadnych dochodów.

W świetle powołanych powyżej przepisów prawa i przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że pracownik, którego dochód przekroczy pierwszy próg podatkowy i nie przekroczy górnej granicy drugiego przedziału skali może złożyć płatnikowi oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. że zamierza rozliczyć się z małżonkiem, który nie uzyskuje żadnych dochodów, wówczas płatnik obowiązany jest od jego dochodu pobierać zaliczki w wysokości 19%.

Obowiązek poboru zaliczek w wyżej określony sposób wystąpi począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostało złożone oświadczenie.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r. - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zwolnione są od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w listopadzie 2008 r. wnioskodawca został zwolniony z pracy i w związku z tym wypłacono mu ekwiwalent za niewykorzystany urlop. Wypłata nastąpiła w okresie, w którym wnioskodawca nie był już pracownikiem Spółki.

W związku z powyższym wypłacony byłemu pracownikowi ekwiwalent za niewykorzystany urlop stanowi świadczenie, które jako związane ze stosunkiem pracy, należy zakwalifikować do przychodów określonych w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów ze stosunku pracy.

Fakt, iż powyższy ekwiwalent został wypłacony po ustaniu zatrudnienia nie oznacza, iż traci on charakter przychodu uzyskanego ze stosunku pracy. Wypłacone wynagrodzenie ma swoje źródło w uprzednio istniejącym stosunku pracy, tym samym przychód uzyskany z tego tytułu należy zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy.

Ponieważ ww. ekwiwalent nie został wymieniony w katalogu zwolnień przedmiotowych, zatem na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast były pracodawca, jako płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodów jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 i 38 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego Spółka jako były pracodawca wnioskodawcy, obowiązana była do poboru zaliczki od ww. ekwiwalentu i przekazania do właściwego urzędu skarbowego oraz wypłacenia byłemu pracownikowi (wnioskodawcy) kwotę tego ekwiwalentu w wysokości pomniejszonej o pobraną zaliczkę na podatek.

Stanowisko wnioskodawcy w powyższym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku wnioskodawca dołączył wydruk zestawienia miesięcznych wynagrodzeń. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.