IBPBII/1/415-837/13/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 września 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 4 września 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości powstania przychodu ze stosunku pracy dla pracownika z tytułu użycia samochodu służbowego w celu wyjazdu na imprezę rekreacyjną - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 września 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości powstania przychodu ze stosunku pracy dla pracownika z tytułu użycia samochodu służbowego w celu wyjazdu na imprezę rekreacyjną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, organizując imprezę rekreacyjną dla swoich pracowników, sfinansowaną ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zdecydował, że dojazd pracowników na miejsce spotkania nastąpi samochodami służbowymi, zamiast dowozu autokarami. Kierowcami będą pracownicy delegowani w tym celu.

Wnioskodawca wskazał, że ma wątpliwości, czy poniesiony przez niego koszt transportu w warunkach wyżej opisanych, może zostać potraktowany jako przychód pracowników uczestniczących w imprezie. W przypadku odpowiedzi twierdzącej, Wnioskodawca ma wątpliwości, na jakich zasadach należy dokonać jego obliczenia w stosunku do uczestniczących w spotkaniu pracowników, zwłaszcza że nie każdy z pracowników będzie korzystać z transportu pracodawcy i nie na takiej samej trasie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy użycie samochodu służbowego w celu wyjazdu na imprezę rekreacyjną stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy i należy z tego tytułu naliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, użycie samochodu służbowego w celu wyjazdu na imprezę rekreacyjną nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się nie tylko wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, ale również wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Ustawodawca podaje przykładowy katalog tego rodzaju przychodów: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przepis ten należy jednak interpretować łącznie z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ogólnie określającym, co należy rozumieć pod pojęciem przychodu. Stanowi on, że "przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń".

Jednakże nie wystarczy, że pracownik ma możliwość skorzystania ze świadczenia, aby można było powiedzieć o osiągnięciu przez pracownika przychodu w rozumieniu przepisów podatkowych. W tym zakresie w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych - niejednolitym - odnotować należy słuszny pogląd, że o przychodzie pracownika można byłoby mówić, gdyby on korzystał z postawionych do dyspozycji usług. Opodatkowaniu może podlegać bowiem tylko przychód rzeczywiście otrzymany, realny, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia).

Nadto, o przychodzie podlegającym opodatkowaniu można mówić wtedy, gdyby możliwe było ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla pracownika kwoty przychodu.

Wykładnia gramatyczna i celowościowa art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia uzyskanie przychodu w postaci nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń od uzyskania przez pracownika - korzyści z opłacenia przez pracodawcę określonej, ale przy tym otrzymanej usługi. W wielu sytuacjach, nie da się określić zakresu korzyści otrzymanej przez konkretnego pracownika, opłata jest bowiem przez pracodawcę ponoszona niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie pracownik z nich korzystał.

Koszt przejazdu samochodem ustalany na podstawie zużycia benzyny na wyznaczonej trasie jest taki sam w przypadku, gdy jedzie nim jeden lub pięciu pracowników. W praktyce ustalenie wysokości tego przychodu, czyli wartości nieodpłatnego świadczenia, w wielu sytuacjach może być problematyczne, a czasami wręcz niemożliwe. Wydaje się, iż za przychód ze stosunku pracy nie można uznać świadczeń sfinansowanych przez pracodawcę w sytuacji, gdy określenie przez pracodawcę ich wartości przypadających na poszczególnych pracowników nie jest możliwe.

Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz powinien zostać ustalony zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z treści art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1-4 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym nie sposób stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość.

Na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W badanym stanie faktycznym nie znana będzie cena transportu (ogólny koszt zakupu) jako punkt odniesienia - wyjścia dla określenia wartości świadczenia w relacji do poszczególnego uprawnionego, która mogłaby zostać podzielona na równe części odpowiadające indywidualnym jednostkom z całości zbioru uprawnionych pracowników.

Wnioski:

W realiach stanu faktycznego zarysowanego we wniosku o opinię, nie jest możliwe zastosowanie metod ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń w postaci dowozu na miejsce spotkania pracowników. Brak możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi skonkretyzowanej wartości świadczenia w postaci świadczenia dowozu w ocenie Wnioskodawcy przemawia za brakiem możliwości przypisania go do przychodu pracowników i opodatkowania.

W przypadku, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla niego kwoty przychodu uzyskanego przez pracownika z tytułu dowozu samochodem służbowym.

Skoro w stanie faktycznym ujętym we wniosku nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych w art. 12 ust. 1 i 3 w związku z art. 11 ust. 1-2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wobec tego nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Według Wnioskodawcy, z uwagi na brak możliwości obliczenia wartości świadczenia, nie jest możliwe doliczenie wartości tego świadczenia do przychodu danego pracownika. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, użycie samochodu służbowego w celu wyjazdu na imprezę rekreacyjną sfinansowaną przez pracodawcę ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w opisanym stanie faktycznym nie będzie stanowić dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, którego wartość stanowi przychód ze stosunku pracy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z treścią przepisów art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), wyrażających zasadę powszechności opodatkowania, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z powyższym, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, w tym zwłaszcza w uchwale NSA z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06, w której wskazano, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Zgodnie zatem z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W myśl przepisów art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

W świetle powyższego przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym pracownik uzyskuje realną korzyść. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten nie zwalnia jednak od podatku świadczenia otrzymywanego przez pracownika w związku z jego uczestnictwem w spotkaniu rekreacyjnym.

Należy pokreślić, iż ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zorganizował dla pracowników imprezę rekreacyjną ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zdecydował, że zapewni pracownikom dojazd na imprezę rekreacyjną nie autokarami, ale samochodami służbowymi. Do kierowania tymi samochodami zostali oddelegowani pracownicy Wnioskodawcy. Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy poniesiony przez niego koszt transportu jest przychodem dla pracownika biorącego udział w imprezie oraz na jakich zasadach należy dokonać obliczenia tego przychodu w stosunku do uczestniczących w spotkaniu pracowników, biorąc pod uwagę fakt, że nie każdy z pracowników skorzystał z transportu pracodawcy i nie na takiej samej trasie.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż organizowanie imprezy rekreacyjnej dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, iż imprezy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników lecz także dla pracodawcy. Jednakże cel takiej imprezy jest inny niż służbowy. Oczywistym bowiem jest, że uczestnictwo w służących wspólnej rozrywce imprezach jest zupełnie czym innym niż wykonywanie zadań służbowych na polecenie pracodawcy. Impreza rekreacyjna jest bowiem spotkaniem, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Należy wskazać, że na wysokość przychodu pracownika, powstałego w związku z jego uczestnictwem w imprezie, nie wpływa poziom wykorzystania przez niego poszczególnych usług, towarów lub innych atrakcji przewidzianych dla uczestników imprezy. Z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie dania i napoje skonsumował pracownik, czy brał udział i w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas imprezy, jak również czy skorzystał i w jakim zakresie z usług zaproponowanych przez pracodawcę na czas imprezy rekreacyjnej.

Odnosi się to również do usługi dowozu pracownika na imprezę rekreacyjną, zorganizowanego przez pracodawcę w formie dojazdu autokarem czy dojazdu samochodem służbowym. O powstaniu przychodu ze stosunku pracy decyduje w tym przypadku sam fakt nieodpłatnego skorzystania ze środka transportu, w związku z dowozem na imprezę rekreacyjną, którego koszty sfinansował pracodawca.

W świetle powyższych stwierdzeń Organ nie może zgodzić się z poglądem Wnioskodawcy wyrażonym w uzasadnieniu swojego stanowiska w omawianej sprawie, że o przychodzie pracownika można by mówić wtedy, gdyby on korzystał z postawionych do dyspozycji usług, ponieważ opodatkowaniu może podlegać przychód rzeczywiście otrzymany, realny, a nie możliwy do otrzymania, tj. że nie wystarczy, iż pracownik ma możliwość skorzystania ze świadczenia. Zdaniem Organu nietrafne jest również wskazanie Wnioskodawcy, że nie jest możliwy do ustalenia koszt przejazdu samochodem służbowym na imprezę w odniesieniu do poszczególnego pracownika według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - możliwe jest ustalenie uczestników wyjazdu na imprezę rekreacyjną i w związku z tym ustalenie wartości świadczenia przypadającego na pracownika uczestniczącego w przejeździe na tą imprezę.

Należy wskazać, że wyjazd na imprezę rekreacyjną obejmuje kilka składników tego rodzaju zamierzenia. Jednym z elementów analizowanej sytuacji jest dojazd pracowników na miejsce jej odbywania. Wnioskodawca taki wyjazd postanowił sfinansować. Zatem w rozpatrywanej sprawie pracownik otrzymuje nieodpłatne świadczenie o określonej wartości w związku ze skorzystaniem z zaoferowanego transportu samochodem służbowym. Pracownik, który skorzystał z przejazdu, otrzymał bowiem usługę transportu, za którą nie musiał płacić.

Jak wyżej wskazano, Wnioskodawca jest w stanie ustalić zarówno liczbę pracowników, którzy wzięli udział w imprezie rekreacyjnej, jak i liczbę pracowników, którzy skorzystali z dowozu na tą imprezę. Kwestia ta, w ocenie Organu, jest elementem organizacyjnym zamierzonego przedsięwzięcia i nie powinna przysparzać pracodawcy trudności. Należy bowiem założyć, że pracodawca kieruje się w swoich poczynaniach rachunkiem ekonomicznym, więc organizowanie dojazdu na imprezę rekreacyjną bez wiedzy o liczbie korzystających z takiego dowozu pracowników, nie można uznać za uzasadnione. W związku z tym, racjonalny pracodawca posiada wiedzę, kto i na jakim odcinku trasy dowozu skorzystał z bezpłatnego transportu, w oparciu o odpowiednie deklaracje pracowników i dokonane ustalenia uzyskane podczas dowozu pracowników.

Należy zaznaczyć, iż techniczne trudności w ustalaniu liczby pracowników korzystających z darmowego przewozu na imprezę rekreacyjną i w konsekwencji ewentualne trudności techniczne w ustalaniu przychodu z tego tytułu, nie mogą przesądzać o braku powstania takiego przychodu.

Wymaga również podkreślenia, że wśród metod ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń, ustawodawca nie przewidział określania wartości wykorzystanych świadczeń.

Stąd też, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, wartość świadczeń ustala się według cen zakupu, a nie na podstawie wartości wykorzystanego świadczenia.

Jeśli przedmiotem świadczeń są pozostałe usługi, wartość świadczenia ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług tego samego rodzaju i gatunku, a nie na podstawie wartości wykorzystanego świadczenia.

Jeżeli natomiast przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

W związku z powyższymi stwierdzeniami, Wnioskodawca winien doliczyć do przychodu danego pracownika korzystającego z bezpłatnego dowozu na imprezę rekreacyjną wartość nieodpłatnego świadczenia z tego tytułu w ten sposób, że po ustaleniu łącznej kwoty obejmującej wartość usługi dowozu pracowników samochodem służbowym, podzielić ją przez liczbę pracowników uprawnionych do korzystania z transportu i tak ustaloną kwotę jednostkową przypisać tylko pracownikom, którzy skorzystali z darmowego dojazdu na imprezę. Ten sposób ustalania wysokości przychodu konkretnego pracownika wynika z art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ostatnio powołanymi przepisami dopuszczalne jest takie działanie arytmetyczne zmierzające do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia przypadającego na poszczególnego beneficjenta. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na wyrok NSA z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, zgodnie z którym "ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego".

Ponadto należy zaznaczyć, że skoro ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalnia od podatku wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu nieodpłatnego dowozu pracownika na imprezę rekreacyjną, to Wnioskodawca jako płatnik powinien dołożyć wszelkich starań, aby wywiązać się z ciążących na nim obowiązków płatnika. Powoływanie się przez Wnioskodawcę na brak możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi skonkretyzowanej wartości świadczenia dowozu pracowników samochodami służbowymi nie może zwolnić Wnioskodawcy od obciążających go obowiązków płatnika. Podniesione przez Wnioskodawcę trudności należy uznać za problemy organizacyjne, możliwe do rozwiązania. Bowiem obowiązkiem pracodawcy jako płatnika jest obliczenie, pobranie i wpłacenie zaliczki na podatek od uzyskanych przychodów ze stosunku pracy. Pracodawca winien więc doliczyć wartość otrzymanych świadczeń do globalnej kwoty przychodu i opodatkować z tego tytułu dochód według zasad określonych w art. 32, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się natomiast do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyrokach Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.