IBPBII/1/415-767/14/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 września 2014 r. (data wpływu do Biura - 22 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika wartości świadczenia w postaci uczestnictwa w spotkaniach integracyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 22 września 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika wartości świadczenia w postaci uczestnictwa w spotkaniach integracyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka-Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji oraz dostawy nowoczesnych rozwiązań informatycznych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka organizuje różnego rodzaju spotkania integracyjne dla swoich pracowników.

W zakres wspomnianych spotkań integracyjnych wchodzi m.in.:

1. Integracja w formie wspólnego posiłku grupy pracowników, wyjazdów szkoleniowo-integracyjnych czy też integracja aktywna w formie gry w kręgle, paintball itp., czasem połączona z noclegiem. Działania tego typu podejmowane są z inicjatywy oraz na polecenie pracodawcy a w przypadku wydarzeń mających miejsce poza siedzibą pracodawcy, realizowane są m.in. w formie polecenia wyjazdu służbowego. Często wskazane formy integracji odbywają się w godzinach pracy. W ramach takich form integracji uczestniczący pracownicy bądź to mają możliwość wyboru posiłku oraz napojów, z których skorzystają, bądź też menu obowiązujące podczas spotkania integracyjnego jest z góry określone bez możliwości wyboru.

2. Wnioskodawca organizuje również spotkania integracyjne dla ogółu pracowników, w tym m.in. wigilie pracownicze, w których udział jest fakultatywny. Podczas tego typu imprez integracyjnych pracownicy Spółki mają możliwość skorzystania z usług gastronomicznych. Pracownicy nie mają przydzielonych racji żywnościowych. Wyżywienie na spotkaniach wigilijnych serwowane jest w formie szwedzkiego stołu w związku z czym każdy z pracowników ma możliwość wyboru, jaki posiłek (artykuł spożywczy) chce zjeść, jakie napoje chce wypić. Podkreślić jednak należy, że Spółka nie ma obiektywnej możliwości ewidencjonowania ilości spożytych przez danego pracownika produktów.

Celem organizowanych przez Spółkę spotkań integracyjnych jest budowanie wzajemnych pozytywnych relacji pomiędzy współpracującymi pracownikami motywowanie pracowników oraz możliwość zwiększenia efektywności współpracy wewnątrzspółkowej pracowników a w konsekwencji maksymalizację ilości i jakości efektów ich pracy, co w sposób bezpośredni może przełożyć się na wymierne korzyści ekonomiczne Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu uczestnictwa w spotkaniach integracyjnych, takich jak opisane w stanie faktycznym, po stronie pracowników Wnioskodawcy powstanie przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany obliczyć i pobrać zaliczkę na ww. podatek.

Zdaniem Wnioskodawcy, uczestnictwo przez pracowników w spotkaniach integracyjnych, o których mowa w stanie faktycznym, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w związku z czym Wnioskodawca jako płatnik nie będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca na wstępie odniósł się do regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które stanowią podstawę do określenia przychodów pracowników m.in. z tytułu stosunku pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W świetle powołanego powyżej art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą wypłaty świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika. Art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych doprecyzowuje z kolei, że przychodem mogą być jedynie otrzymane świadczenia w naturze lub inne nieodpłatne świadczenia. Wartości otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika powinna być z kolei ustalana zgodnie z wytycznymi wynikającymi z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a zatem na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W opinii Wnioskodawcy, aby dyspozycja normy wynikającej z art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie uznania za przychód świadczeń nieodpłatnych oraz częściowo odpłatnych, znalazła zastosowanie w stosunku do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, przychód ten powinien powstać w wyniku świadczeń, które jednocześnie spełniają trzy poniższe warunki:

* zostały spełnione za zgodą pracownika i pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie,

* zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).

Zdaniem Spółki, w przypadku spotkań integracyjnych organizowanych przez nią na rzecz swoich pracowników czy to w formie wspólnego posiłku grupy pracowników, integracji aktywnej, wyjazdów szkoleniowo-integracyjnych czy też wigilii pracowniczych nie dochodzi do łącznego spełnienia wszystkich trzech wskazanych powyżej warunków, co skutkowałoby uznaniem ich za świadczenia nieodpłatne w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby określone nieodpłatne świadczenie mogło być uznane za przychód pracownika, musi być spełnione kryterium w postaci obiektywnej oceny czy świadczenie zostało spełnione przy pełnej, dobrowolnej zgodzie pracownika. Zgoda wyrażona przez pracownika na skorzystanie z określonego świadczenia pracodawcy jest w tym wypadku kluczowa i wyraża ocenę pracownika, że świadczenie jest celowe, przydatne oraz leży w jego interesie. Brak takiej zgody na świadczenie pracodawcy oznaczałby zaś konieczność poniesienia przez pracownika wydatku. Niewątpliwie jednak uczestnictwo przez pracowników Wnioskodawcy w integracji, w formie wspólnego posiłku grupy pracowników, wyjazdach szkoleniowo-integracyjnych czy też integracji aktywnej (w tym w godzinach pracy), które organizowane są na polecenie pracodawcy m.in. w formie polecenia wyjazdu służbowego, nie nosi cech dobrowolności, lecz jest to forma wypełnienia swoistego rodzaju polecenia służbowego. Nieprawidłowym byłoby w tym wypadku założenie, że w przypadku braku poniesienia określonego kosztu przez pracodawcę na uczestnictwo pracownika w spotkaniach integracyjnych, taki pracownik samodzielnie poniósłby ww. wydatek. W konsekwencji, brak dobrowolności w uczestnictwie pracownika w spotkaniach integracyjnych wyklucza możliwość uznania takiego uczestnictwa za przysporzenie po stronie pracownika i w konsekwencji za przychód zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale o sygn. II FPS 7/10 z dnia 24 października 2011 r. wskazał na znaczenie wolnej woli pracownika w podejmowaniu decyzji o skorzystaniu z określonego świadczenia pracodawcy. Sąd w przywołanej uchwale stwierdził, że: "pracodawca nie ma wprawdzie obowiązku uzyskiwania zgody pracownika na objęcie go wykupywanym pakietem medycznym, jednakże pracownik nie ma ustawowego obowiązku przyjęcia uprawnień do świadczeń z pakietu i może odmówić korzystania z nich. Prawo do odmowy realizacji korzyści wynikającej z umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej posiada znaczenie podatkowe, ponieważ wykonanie jej stanowić może podstawę do oceny prawnej powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu. Prawodawca podatkowy nie zobowiązuje podatnika do przyjęcia jakiegokolwiek przychodu, w tym również do przyjęcia nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

Biorąc pod uwagę powyższe, bezpośredni wpływ na uznanie konkretnego świadczenia za świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne opodatkowane podatkiem dochodowym, ma swobodna wola beneficjenta świadczenia do przyjęcia bądź odmowy przyjęcia danego świadczenia. W sytuacji, gdy spotkania integracyjne (w tym szkoleniowo-integracyjne), w których uczestniczą pracownicy odbywają się z inicjatywy oraz na polecenie pracodawcy, m.in. w formie poleceń wyjazdu służbowego, nie można stwierdzić, że pracownik posiada całkowitą swobodę w odmowie skorzystania z tego typu świadczeń, która nie spotkałaby się z jakimikolwiek bezpośrednimi czy pośrednimi konsekwencjami, w tym pogorszeniu wizerunku pracownika w oczach pracodawcy. W związku z tym niemożliwym jest uznanie uczestnictwa w tego typu spotkaniach integracyjnych za uczestnictwo całkowicie dobrowolne a w konsekwencji kwalifikowanie go, jako przychodu pracownika z tytułu świadczeń nieodpłatnych, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyżej przytoczonymi argumentami bezpośrednio wiąże się również warunek ścisłego powiązania świadczenia pracodawcy z interesem pracownika oraz wystąpienie faktycznego przysporzenia po jego stronie. Tylko bowiem w przypadku działania pracodawcy, które skutkuje rzeczywistym i wymiernym przysporzeniem pracownika, można mówić o powstaniu przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych. Chodzi o takie korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb.

Jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13): "obiektywne kryterium - wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniach dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania".

Tezy wynikające z powołanego wyroku bezpośrednio korespondują ze stanem faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę. Nie ulega wątpliwości, że samo uczestnictwo w spotkaniach integracyjnych nie powinno automatycznie skutkować obowiązkiem rozpoznania przychodu po stronie pracownika. Kluczowym w tym wypadku jest jednoznacznie określenie, czy uczestnictwo pracownika w spotkaniu integracyjnym można ściśle powiązać z realnym przysporzeniem majątkowym, którego efekt jest uchwytny w jego majątku. O ile bowiem w przypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe, o tyle świadczenia nieodpłatne na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu uniknąć wydatków. Innymi słowy o nieodpłatnym świadczeniu można mówić, gdy w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik sam musiałby ponieść określony wydatek. O takiej sytuacji nie może być mowy w przypadku spotkań integracyjnych organizowanych przez pracodawcę, ponieważ niewątpliwie nie można uznać, iż w przypadku braku opłacenia takiego uczestnictwa przez pracodawcę, pracownik samodzielnie byłby gotów do ponoszenia takiego kosztu. Stanowisko takie jest tym bardziej zasadne, że jak podkreślono powyżej, uczestnictwo pracownika w spotkaniach szkoleniowo-integracyjnych, integracyjnych, w formie wspólnego posiłku grupy pracowników czy też integracji aktywnej, organizowanych na polecenie pracodawcy, nie ma charakteru całkowicie dobrowolnego.

Podsumowując, w opinii Spółki uczestnictwo pracowników w organizowanych przez Spółkę spotkaniach integracyjnych nie może być uznane jako skutkujące przysporzeniem po stronie pracowników, ponieważ nie można uznać, że w przypadku braku poniesienia przez Wnioskodawcę wydatku na organizację ww. spotkań pracownik samodzielnie musiałby ponieść tego typu koszt.

Z brzmienia art. 11 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika również, że przychód powstaje w momencie, w którym podatnik otrzymał lub w którym pozostawiono do jego dyspozycji pieniądze lub wartości pieniężne oraz w momencie, w którym otrzymał świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia. Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 ww. ustawy dwoma różnymi określeniami dotyczącymi uzyskania przychodu, musi być uwzględnione przy określeniu warunków, od których zależy opodatkowanie nieodpłatnego świadczenia pracodawcy jako przychodu pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wykładnia literalna powołanego przepisu jednoznacznie wskazuje, że warunki uzyskania przychodu z tytułu "innych nieodpłatnych świadczeń" są bardziej restrykcyjne aniżeli w przypadku pieniędzy i innych wartości pieniężnych. W przypadku świadczeń nieodpłatnych ustawodawca posłużył się trybem dokonanym "otrzymane" eksponując w ten sposób konieczność uprzedniego spełnienia danego świadczenia - nie wystarczy w tym wypadku sama możliwość uzyskania takiego świadczenia. W konsekwencji należy uznać, że przychód ze stosunku pracy powstaje wyłącznie w razie realnego uzyskania przysporzenia w postaci nieodpłatnego świadczenia, nie jest natomiast związany z potencjalną możliwością uzyskania go.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego należy stwierdzić, że zarówno uczestnictwo w integracji, w formie wspólnego posiłku grupy pracowników, wyjazdach szkoleniowo-integracyjnych czy też integracji aktywnej a tym bardziej w wigiliach pracowniczych organizowanych dla ogółu pracowników Wnioskodawcy, w których udział jest fakultatywny, nie daje możliwości określenia wymiernej korzyści przypisanej indywidualnemu pracownikowi.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym w przypadku pierwszej z form integracji uczestniczący pracownicy bądź to mają możliwość wyboru posiłku oraz napojów, z których skorzystają, bądź też menu obowiązujące podczas spotkania integracyjnego jest z góry określone bez możliwości wyboru. Również w przypadku wigilii każdy z pracowników ma możliwość wyboru, jaki posiłek (artykuł spożywczy) chce zjeść oraz jakie napoje chce wypić. Taka forma spotkań integracyjnych stwarza jedynie możliwość potencjalnego uzyskania świadczenia nieodpłatnego, lecz wyklucza indywidualne przypisanie świadczenia do każdego z pracowników, ponieważ niemożliwym jest precyzyjne określenie ile zjadł i wypił każdy z pracowników. To z kolei wyklucza możliwość uznania uczestnictwa pracowników w spotkaniach integracyjnych organizowanych przez Wnioskodawcę jako przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 12 ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga fakt, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń poprzez dokonanie matematycznego działania polegającego na dzieleniu całkowitych kosztów imprezy na liczbę jej uczestników. Ustawodawca mówi bowiem precyzyjnie o świadczeniu otrzymanym, nie będącym świadczeniem statystycznym bądź hipotetycznym. Jakiekolwiek szacunkowe wyliczenie wartości świadczeń i przypisanie jej konkretnym pracownikom nie miałoby podstawy prawnej, gdyż nie ma możliwości ustalenia przychodu i opodatkowania go w przypadku, jeśli bezpłatne towary lub usługi są jedynie postawione do dyspozycji pracownika. Szacunkowe podzielenie kosztów ogólnych w celu przyporządkowania wartości świadczeń uczestnikom nie odzwierciedlałoby nigdy stanu faktycznego, co wiązałoby się z naliczeniem błędnej wartości podatku. Nie do pogodzenia, zarówno z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i z zasadą praworządności, byłaby teza, iż podatek należy zapłacić od świadczenia jedynie postawionego do dyspozycji pracowników, a tym samym od wyższej wartości przychodu niż faktycznie otrzymany lub zapłacić nawet gdy przychód nie został w ogóle otrzymany.

Przedstawiony wyżej podgląd jest zgodny z linią orzeczniczą sądów administracyjnych, wskazującą, że przychodem pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być jedynie świadczenia faktycznie otrzymane, których wartość bezspornie możliwa jest do ustalenia, zgodnie z treścią przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jako przykład można w tym miejscu powołać następujące orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego: sygn. II FSK 1258/11 z 20 lutego 2013 r., sygn. II FSK 1064/11 z 24 stycznia 2013 r. czy też sygn. II FSK 1828/11 z 25 kwietnia 2013 r.

Również Trybunał Konstytucyjny w cytowanym już powyżej wyroku (sygn. K 7/13) stwierdził, że "opodatkowanie uczestnictwa czy też nawet samego zaproszenia na spotkanie integracyjne powodowałoby, że podatkowi podlegałby jedynie statystyczny przychód ustalony w drodze arytmetycznego działania, polegającego na podzieleniu kosztów tego spotkania przez liczbę pracowników biorących w nim udział. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają zaś podstaw do takiego działania. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi bowiem dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż - zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - podatnikiem tego podatku jest wyłącznie osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób".

Podsumowując powyższą argumentację, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że żadna z form spotkań integracyjnych przez niego organizowanych tzn. ani integracja w formie wspólnego posiłku grupy pracowników, wyjazdy szkoleniowo-integracyjne czy też integracja aktywna (połączona czasami z noclegiem) ani też spotkania integracyjne dla ogółu pracowników, w tym m.in. wigilie pracownicze, o których mowa w stanie faktycznym, nie spełniają łącznie następujących warunków:

* zostały spełnione za zgodą pracownika i pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie,

* zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).

W konsekwencji uczestnictwo pracowników Wnioskodawcy w tego typu spotkaniach integracyjnych nie stanowi dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a Wnioskodawca jako płatnik nie jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do powołanego art. 14c § 1 odstąpiono od oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.