IBPBII/1/415-766/12/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 30 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 11 października 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd własnym samochodem do pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd własnym samochodem do pracy.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 2 października 2012 r. znak: IBPB II/1/415-766/12/BJ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 11 października 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zameldowany i mieszka w K. Jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w firmie mieszczącej się w mieście O. Wykonuje pracę w siedzibie firmy znajdującej się pod innym adresem w mieście O.

Do pracy Wnioskodawca dojeżdża w każdy dzień powszedni własnym samochodem osobowym; trasa liczy 70 km w jedną stronę. Dojazd do miejsca pracy innymi środkami transportu jest właściwie niemożliwy, dlatego gdyby nie dojazd do miejsca pracy własnym samochodem, to Wnioskodawca nie mógłby pracować w ww. firmie.

Średnie miesięczne i roczne koszty dojazdu do miejsca pracy Wnioskodawca umieścił w tabelce przyjmując założenia:

* codzienna trasa liczy 140 km,

* codzienną trasę Wnioskodawca przebywa 20 razy w miesiącu,

* samochód spala 5 I na 100 km,

* cena paliwa jest zmienna w czasie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zajmując stanowisko, Wnioskodawca wskazał, iż policzył koszty zakupu paliwa i utrzymania samochodu, którym dojeżdża do miejsca pracy i stwierdził, że są one znacznie wyższe niż koszty uzyskania przychodów zaproponowane w wysokości 1.668 zł 72 gr zł przez ustawodawcę. Dlatego Wnioskodawca uważa, że powinien mieć prawo przyjąć w zeznaniach PIT-36/PIT-37 koszty uzyskania przychodów ponoszone przez niego w rzeczywistej wysokości.

Przy każdym zakupie paliwa na stacji benzynowej Wnioskodawca bierze fakturę VAT wystawioną na jego osobę, aby móc udokumentować poniesione koszty. Podobnie postępuje podczas zakupu ubezpieczenia OC, materiałów eksploatacyjnych, części zamiennych i wykonywaniem koniecznych przeglądów i napraw.

Ponieważ Wnioskodawca nie używa samochodu wyłącznie do dojazdu do miejsca pracy, dlatego w kosztach uzyskania przychodów chciałby umieścić koszty utrzymania w rozsądnej wysokości - 50%. W jego przypadku dojazd do miejsca pracy własnym samochodem jest warunkiem koniecznym wykonywania pracy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z kolei, w myśl przepisu art. 22 ust. 11 pow. ustawy,.jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów określone w ust. 2 (czyli w przepisie przywołanym powyżej) są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Sformułowanie zawarte w ww. przepisie wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości wydatków faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

* wydatki dotyczą dojazdu do zakładu pracy lub zakładów pracy środkami transportu wskazanymi w tym przepisie,

* zostały faktycznie poniesione przez podatnika i są wyższe od określonych ustawowo kosztów zryczałtowanych,

* zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że w faktycznie poniesionej wysokości mogą być uwzględnione wydatki na dojazd do zakładu pracy środkami transportu wymienionymi w przepisie, tj. środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej. Literalne brzmienie art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje, że wymienione w nim środki transportu stanowią katalog zamknięty. Nie istnieje zatem możliwość wykazania w rozliczeniu rocznym wydatków w wysokości faktycznie poniesionej na dojazd do zakładu pracy środkami transportu innymi aniżeli wymienione enumeratywnie w powołanym wyżej przepisie.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca ponosi koszty związane z dojazdem do zakładu pracy własnym samochodem osobowym, na które składają się: koszty zakupu paliwa, ubezpieczenia OC samochodu, zakupu materiałów eksploatacyjnych, części zamiennych, przeglądów i napraw.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku kosztów, ponieważ nie zostały spełnione warunki określone w art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawcy jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy a Wnioskodawca nie korzysta ze środków transportu, o których mowa w art. 22 ust. 11 cyt. ustawy lecz dojeżdża do pracy własnym samochodem przysługują mu koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy w wysokości wynikającej z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że Wnioskodawca nie może odliczyć w ogóle (ani w całości, ani procentowo) kosztów związanych z użytkowaniem własnego samochodu w celu dojazdu do miejsca pracy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.