IBPBII/1/415-763/14/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 września 2014 r. (data wpływu do Biura - 19 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot ryczałtu za nocleg wypłacanych kierowcom z tytułu podróży służbowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 września 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania kwot ryczałtu za nocleg wypłacanych kierowcom z tytułu podróży służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zatrudnia pracowników na stanowisku kierowcy, wykonujących m.in. międzynarodowe drogowe przewozy towarów. Kierowcy zatrudnieni są na umowę o pracę. Warunki wynagradzania kierowcy określone są w umowie o pracę oraz obowiązującym u pracodawcy (Wnioskodawcy) regulaminie wynagradzania.

Zgodnie z umową o pracę kierowca otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1680,00 zł brutto miesięcznie. Ponadto zgodnie z postanowieniami regulaminu wynagradzania każdy kierowca otrzymuje: ryczałt za godziny nadliczbowe, ryczałt za godziny nocne, ekwiwalent za używanie własnej odzieży roboczej i pranie odzieży roboczej, ekwiwalent za używanie własnego sprzętu oraz diety z tytułu podróży służbowych, zgodnie z postanowieniami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Pracodawca, w związku z odbywaniem przez kierowców podróży służbowych, wypłaca kierowcom diety, w wysokości określonej w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. W związku z zapewnieniem kierowcy noclegu w kabinie samochodu ciężarowego, wyposażonego w miejsce do spania, pracodawca nie wypłaca kierowcom ryczałtów za noclegi, o których mowa w § 16 ww. rozporządzenia.

W świetle, głośnego w mediach orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014 r., który podjął uchwałę w powiększonym 7-osobowym składzie sygn. akt II PZP 1/14 (z której wynika, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów noclegu na warunkach i w wysokości określonych w § 9 ust. 1-3 tego rozporządzenia albo na korzystniejszych warunkach i wysokości, określonych w umowie o pracę, układzie zbiorowym pracy lub innych przepisach prawa pracy, dlatego, że zapewnienie pracownikowi - kierowcy samochodu ciężarowego odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie międzynarodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu), Wnioskodawca jest narażony na dochodzenie na drodze sądowej od pracowników lub byłych pracowników ewentualnych nieprzedawnionych należności z tego tytułu za okres obejmujący 3 lata wstecz od momentu wniesienia powództwa do sądu. Obecnie część zatrudnionych kierowców zgłasza proceder nagabywania ich do wystąpienia przeciwko swojemu pracodawcy, przez osoby, które przedstawiają się jako prawnicy. Osoby te oferują wszczęcie procedury sądowej bezpłatnie, z wynagrodzeniem płatnym po uzyskaniu potencjalnie wysokich kwot od pracodawcy. W tej sytuacji Wnioskodawca spodziewa się w najbliższym czasie wystąpienia pewnej części pracowników lub byłych pracowników z żądaniem wypłaty jakoby zaległych należnych ryczałtów za noclegi.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ryczałt jest świadczeniem nienależnym, dlatego, że: po pierwsze pracownik - kierowca miał zapewniony nocleg w kabinie ciągnika siodłowego, po drugie nie ma żadnego dowodu, że faktycznie poniósł jakiekolwiek wydatki związane z brakiem zapewnienia noclegu w hotelu, które miałby pokryć ryczałt.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w sytuacji kiedy Wnioskodawca zacznie wypłacać kierowcom wykonującym międzynarodowe przewozy drogowe towarów ryczałt za noclegi, w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, kwoty te będą stanowiły koszt uzyskania przychodu oraz czy kwoty wypłaconych ryczałtów za noclegi będą zwolnione z podatku na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy w wypadku wystąpienia przez byłego/-ych pracownika/-ów z roszczeniem wypłaty zaległych nieprzedawnionych należności z tytułu ryczałtu za noclegi oraz w konsekwencji przegrania przez Wnioskodawcę procesu sądowego w tej sprawie/-sprawach, wypłacone na podstawie wyroku sądowego koszty będą stanowiły koszt uzyskania przychodu oraz czy kwoty wypłaconych ryczałtów za noclegi będą zwolnione z podatku na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

3. Czy kwoty wypłaconych pracownikowi, na podstawie wyroku sądowego, nieprzedawnionych (tekst jedn.: za okres 3 lat) należności z tytułu ryczałtów za noclegi, będą kosztem uzyskania przychodu w miesiącu, w którym zostały faktycznie zapłacone.

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji wypłacenia kierowcy transportu międzynarodowego ryczałtu na noclegi, w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, kwoty te nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodu podatnika, a ponadto kwoty te nie będą zwolnione z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ będzie to świadczenie nienależne. W ocenie Wnioskodawcy, kierowcy transportu międzynarodowego, którzy nie ponoszą żadnych kosztów noclegu w związku z odbieraniem dziennego odpoczynku w kabinie samochodu ciężarowego, nie nabywają prawa do ryczałtu za nocleg, określonego w ww. rozporządzeniu. Znajduje to potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2013 r., sygn. akt II PK 296/12, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że wyposażenie pojazdu w miejsce do spania, z którego korzysta kierowca w czasie nocnego wypoczynku, wyłącza możliwość dochodzenia jakiejkolwiek rekompensaty za brak hotelu, chyba że co innego wynika z umowy lub aktów wewnętrznych.

Jednakże w opozycji do ww. stanowiska Sądu Najwyższego, zawartego w wyroku z dnia 4 czerwca 2013 r., jest przeciwne stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyrokach z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt I PK 230/07; z dnia 1 kwietnia 2011 r., sygn. akt II PK 234/10 oraz z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I PK 71/13. W przywołanych orzeczeniach Sąd Najwyższy stwierdził, że zapewnienie przez pracodawcę kierowcy transportu międzynarodowego, odbywającego stale (przez wiele lat) długotrwałe przejazdy (podróże) zagraniczne, miejsca do spania w kabinie samochodu (niezależnie od warunków uznania tego miejsca za "odpowiednie"), nie może być uznane za "zapewnienie przez pracodawcę bezpłatnego noclegu" w rozumieniu przepisów o zwrocie kosztów podróży służbowych. W razie nieprzedstawienia rachunku za hotel (motel) kierowcy przysługuje więc co najmniej (art. 775 § 5 k.p.) ryczałt w wysokości 25% limitu ustalonego w przepisach wydanych na podstawie art. 775 § 2 k.p., z czym w sprzeczności nie pozostaje możliwość "zaoszczędzenia" przez niego wydatków i zwiększenia w ten sposób dochodu uzyskiwanego z tytułu zatrudnienia.

W związku z potrzebą rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego i usunięcia rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego, Sąd Najwyższy w dniu 12 czerwca 2014 r. podjął uchwałę, w powiększonym 7-osobowym składzie, sygn. akt II PZP 1/14, stwierdzając, że: "Zapewnienie pracownikowi - kierowcy samochodu ciężarowego odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie międzynarodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, co powoduje, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów noclegu na warunkach i w wysokości określonych w § 9 ust. 1-3 tego rozporządzenia albo na korzystniejszych warunkach i wysokości, określonych w umowie o pracę, układzie zbiorowym pracy lub innych przepisach prawa pracy."

W świetle przedstawionego wyżej stanowiska Sądu Najwyższego, Wnioskodawca rozważa możliwość wypłacania kierowcom transportu międzynarodowego ryczałtu za noclegi. Co więcej, w świetle nagłaśniania tegoż stanowiska w różnych mediach oraz mnożenia się firm, które oferują kierowcom pomoc prawną w odzyskiwaniu od pracodawców (byłych pracodawców) należności z tytułu niewypłacanych ryczałtów za noclegi w podróżach zagranicznych, Wnioskodawca musi się liczyć: po pierwsze (być może nawet z licznymi) procesami sądowymi z powództwa, zwłaszcza byłych pracowników, a po drugie z niekorzystnymi dla siebie rozstrzygnięciami w tej sprawie, a co za tym idzie wypłatą kwot wynikających z decyzji Sądów.

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku wypłacenia przez niego pracownikowi, na podstawie orzeczenia sądowego, nieprzedawnionych (tekst jedn.: za okres 3 lat) należności z tytułu ryczałtu za noclegi, kwoty te - analogicznie jak diety z tytułu podróży służbowej - będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w miesiącu, w którym zostały faktycznie wypłacone.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania kwot ryczałtu za nocleg wypłacanych kierowcom z tytułu podróży służbowych. W zakresie pytań dotyczących kosztów uzyskania przychodu wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnym przepisem, o którym mowa powyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Zgodnie z przepisem § 2 ww. rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

W myśl przepisu § 8 ust. 3 (dotyczącego podróży krajowej) cyt. rozporządzenia - pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust. 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety.

Ryczałt za nocleg przysługuje, jeżeli nocleg trwa co najmniej 6 godzin pomiędzy godzinami 21 i 7 (§ 8 ust. 4) jednocześnie zwrot kosztów noclegu lub ryczałt za nocleg nie przysługuje za czas przejazdu, a także jeżeli pracodawca uzna, że pracownik ma możliwość codziennego powrotu do miejscowości stałego lub czasowego pobytu (§ 8 ust. 5).

Stosownie do § 16 ust. 2 (dotyczącego podróży zagranicznej) ww. rozporządzenia - w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu.

W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (§ 16 ust. 3) jednocześnie przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli pracodawca lub strona zagraniczna zapewniają pracownikowi bezpłatny nocleg (§ 16 ust. 4).

Zatem należności wypłacone pracownikom odbywającym podróż służbową w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, obejmujące między innymi diety, zwrot kosztów za przejazdy, noclegi, dojazdy środkami komunikacji miejscowej, a także innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości określonej ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Podstawowym warunkiem otrzymania należności przewidzianych ww. rozporządzeniem jest jednak odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502), który stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową, zgodnie z tą definicją, jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Zacytowana definicja ma charakter ogólny, co oznacza, że swoim zakresem obejmuje wszystkich pracowników, bez względu na podstawę nawiązania stosunku pracy. W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym wskazano natomiast, że Wnioskodawca zatrudnia oraz zatrudniał pracowników na stanowisku kierowcy transportu międzynarodowego.

Powyższe sprawia, że w opisanej we wniosku sytuacji odwołać należy się do definicji zawartej w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2012 r. poz. 1155, z późn. zm.), zgodnie z którym określenie podróż służbowa oznacza każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy:

Przy czym, stosownie do art. 2 pkt 4 lit. a ww. ustawy za stanowisko pracy kierowcy uważa się siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały.

W związku z powyższym wskazać należy, że stosownie do art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców, kierowcy w podróży służbowej, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 775 § 3-5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że w związku z tym, że zatrudnieni przez niego kierowcy mają (mieli) zapewniony nocleg w kabinie samochodu ciężarowego, wyposażonego w miejsce do spania - nie wypłacał im ryczałtów za nocleg. Jednakże z uwagi na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014 r. sygn. akt II PZP 1/14 - takie ryczałty (również zaległe) zacznie prawdopodobnie wypłacać.

Jeżeli zatem Wnioskodawca zacznie wypłacać kierowcom ryczałty za noclegi, o których mowa w § 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, to ryczałty te - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości określonej w ww. rozporządzeniu, pod warunkiem jednak, że świadczenia te wypłacane będą z tytułu odbywania przez kierowców podróży służbowej w rozumieniu analizowanych przepisów.

Ze zwolnienia z opodatkowania korzystać będą również zaległe kwoty ryczałtu, jeżeli zostaną one wypłacone byłym lub obecnym pracownikom Wnioskodawcy na podstawie wyroków sądowych. Dochodzenie bowiem przez te osoby zaspokojenia swoich roszczeń na drodze sądowej nie oznacza, że zmienia się podstawa prawna tego świadczenia. Jeżeli bowiem podstawą jego wypłaty będzie cyt. rozporządzenie to do wysokości określonych w nim limitów świadczenie to korzystać będzie ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że kwestia określenia, czy pracownicy Wnioskodawcy odbywają podróż służbową oraz czy istotnie przysługują im świadczenia w postaci ryczałtu za nocleg (mimo, iż w kabinie samochodu jest miejsce do spania) nie mogła zostać rozstrzygnięta w niniejszej interpretacji, gdyż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Artykuł 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy m.in. ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Upoważnienie do wydawania indywidualnych interpretacji obejmuje zatem jedynie przepisy prawa podatkowego, natomiast nie obejmuje przepisów prawa pracy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.