IBPBII/1/415-762/11/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2011 r. (data wpływu do tut. Organu - 19 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów związanych z podróżą służbową z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby kontrahenta - jest prawidłowe.

W dniu 19 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów związanych z podróżą służbową z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby kontrahenta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy między innymi usługi audytorskie oraz doradcze. W związku z prowadzoną działalnością pracownicy w celu wykonania zleconych zadań odbywają podróże służbowe, wykorzystując prywatne samochody. Koszty przejazdu zwracane są na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu. Wnioskodawca - mający siedzibę działalności w X - wysyła pracownika w podróż służbową w celu wykonania zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy. Wnioskodawca podpisuje polecenie wyjazdu służbowego wyznaczając miejscowość zamieszkania pracownika, jako miejsce rozpoczęcia podróży służbowej. Siedziba Wnioskodawcy znajduje się w miejscowości X, siedziba kontrahenta - będąca miejscem docelowym podróży służbowej - znajduje się w miejscowości Y, miejsce zamieszkania pracownika znajduje się w miejscowości Z. Pracownikowi w umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy wyznaczono siedzibę pracodawcy. Odległość w kilometrach liczona od miejscowości zamieszkania pracownika do miejscowości docelowej wynosi ok 60 km, natomiast odległość liczona od siedziby Wnioskodawcy do miejscowości kontrahenta wynosi ok. 20 km

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy należność - przysługująca pracownikowi na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową - wypłacona na podstawie przedstawionej ewidencji przebiegu pojazdu, zgodnie z obowiązującymi limitami, gdzie trasa od miejsca zamieszkania pracownika do miejscowości siedziby kontrahenta wynosi ok. 60 km - zwolniona jest z podatku od osób fizycznych, czy też za prawidłowe należy uznać wypłacenie pracownikowi należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową za ok. 20 km (trasa: siedziba Wnioskodawcy - siedziba kontrahenta).

Wnioskodawca powołał się na treść § 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990), gdzie miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży określa pracodawca; pracodawca może uznać za miejscowość rozpoczęcia (zakończenia) podróży miejscowość pobytu stałego lub czasowego pracownika. Zdaniem Wnioskodawcy postępuje on zgodnie z przepisami wysyłając pracownika w podróż służbową z miejsca jego zamieszkania do siedziby kontrahenta, która znajduje się w innej miejscowości aniżeli siedziba pracodawcy. Jego zdaniem należność wypłacona jako zwrot kosztów na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu (§ 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.)) zwolniona jest, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z opodatkowania do wysokości określonej w odrębnych przepisach. W praktyce oznaczałoby, że pracownik otrzyma należność jako zwrot kosztów podróży za ok. 60 km, obliczoną zgodnie z obowiązującymi limitami czyli 60 km x 0,8358 zł = 50,15 zł i kwota ta będzie zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów związanych z podróżą służbową z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby kontrahenta. Natomiast w zakresie skutków podatkowych zwrotu pracownikowi kosztów dojazdu do kontrahenta, którego siedziba znajduje się w tej samej miejscowości, co siedziba Wnioskodawcy oraz w zakresie dotyczącym wysokości należności z tytułu podróży dokonano odrębnych rozstrzygnięć.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wskazany w powołanym przepisie zakres świadczeń uznawanych za przychody ze stosunku pracy nie ma charakteru zamkniętego, co oznacza, że wszelkie świadczenia przekazywane przez pracodawcę pracownikowi stanowią przychód.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

Zgodnie z § 2 powołanego powyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży określa pracodawca. Pracodawca może uznać za miejscowość rozpoczęcia (zakończenia) podróży miejscowość pobytu stałego lub czasowego pracownika.

Zgodnie z treścią § 3 ww. rozporządzenia z tytułu podróży służbowej odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

Z treści § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, że środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca.

Natomiast w myśl § 5 ust. 3 powołanego rozporządzenia na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 z późn. zm.).

Przepisami wydanymi na podstawie ww. art. 34a ust. 2 cyt. ustawy o transporcie drogowym jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

W myśl § 2 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż:

Zatem diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika na obszarze kraju i poza nim zwolnione są z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w wyżej cytowanych rozporządzeniach. Jednakże warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej, dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

W przepisie art. 77 ^{5 §} 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W świetle art. 29 ust. 1 Kodeksu pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzję o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejsce określone jako miejsce pracy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, iż Wnioskodawca świadczy między innymi usługi audytorskie oraz doradcze. W związku z prowadzoną działalnością pracownicy w celu wykonania zleconych zadań odbywają podróże służbowe, wykorzystując prywatne samochody. Koszty przejazdu zwracane są na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu. Wnioskodawca wysyła pracownika w podróż służbową w celu wykonania zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy. Wnioskodawca podpisuje polecenie wyjazdu służbowego wyznaczając miejscowość zamieszkania pracownika, jako miejsce rozpoczęcia podróży służbowej. Siedziba Wnioskodawcy znajduje się w miejscowości X, siedziba kontrahenta - będąca miejscem docelowym podróży służbowej - znajduje się w miejscowości Y, miejsce zamieszkania pracownika znajduje się w miejscowości Z. Pracownikowi w umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy wyznaczono siedzibę pracodawcy. Odległość w kilometrach liczona od miejscowości zamieszkania pracownika do miejscowości docelowej wynosi ok 60 km, natomiast odległość liczona od siedziby Wnioskodawcy do miejscowości kontrahenta wynosi ok. 20 km

W świetle powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca wysyłając pracownika w podróż służbową w celu wykonania zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy, podpisuje polecenie wyjazdu służbowego wyznaczając miejscowość zamieszkania pracownika, jako miejsce rozpoczęcia podróży służbowej. A zatem pracownik wykonuje zadania związane ze stosunkiem pracy poza stałym miejscem pracy, wskazanym w umowie o pracę i z tego tytułu przysługują mu należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W związku z powyższym należy uznać, iż pracownik wykonuje czynności na podstawie polecenia wyjazdu służbowego i wyjazdy te są podróżą służbową w rozumieniu powołanego art. 77 ^{5 §} 1 Kodeksu pracy, tzn. odbywane są w celu wykonania zadania służbowego poza miejscowością, gdzie znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Zatem jeżeli z odrębnych przepisów wynika, iż pracodawca może wskazać jako miejscowość rozpoczęcia (zakończenia) podróży miejscowość stałego lub czasowego pobytu pracownika, to w takiej sytuacji wypłacone należności z tytułu podróży korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.