IBPBII/1/415-723/09/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2009 r. (data wpływu do

tut. Biura - 17 września 2009 r.), uzupełnionym w dniu 29 października 2009 r. i 4 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną związanych z:

* przebudową łazienki - polegającą na zainstalowaniu brodzika z kabiną prysznicową, przymocowaniu do ścian uchwytów do wsparcia podczas zabiegów higienicznych, położeniu nowej antypoślizgowej terakoty na podłodze; przebudową schodów, pobytem na turnusie rehabilitacyjnym, korzystaniem z zabiegów rehabilitacyjnych w gabinetach rehabilitacji - jest prawidłowe,

* przebudową łazienki - polegającą na przesunięciu wanny w inne miejsce, wyburzeniu ścianki działowej, zmianie położenia rur odpływowych, doprowadzeniu wody do prysznica, zmianie ustawień armatury do prysznica oraz odtworzeniu części terakoty (kafelek) na ścianie; zakupem i położeniem kostki betonowej przed domem i wokół domu oraz korzystaniem z ćwiczeń na basenie i w klubie fitness - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 września 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 20 października 2009 r. Znak: IBPB II/1/415-723/09/MCZ wezwano wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 29 października 2009 r. i 4 listopada 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni zgodnie z orzeczeniem z dnia 9 kwietnia 2009 r. wydanym przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności jest osobą zaliczoną do lekkiego stopnia niepełnosprawności - symbol przyczyny 05-R. Wnioskodawczyni doznała uszkodzenia m.in. więzadła krzyżowego, więzadła pobocznego, obu łękotek w tym pęknięcia łękotki przyśrodkowej oraz obrzęku szpiku. Niepełnosprawność objawia się niepełną ruchomością lewego stawu kolanowego, bólem, opuchlizną, drętwieniem całej nogi przy siedzeniu, bólem podczas poruszania się po nierównościach, trudnościami w chodzeniu po schodach. Zgodnie z zaleceniem lekarza wnioskodawczyni porusza się o kuli i stosuje ortezę (opaskę) usztywniającą w celu zmniejszenia obciążenia i skutków doznanego urazu. Ze względu na obecny stan zdrowia wnioskodawczyni czuje się osobą o znacznie pogorszonym standardzie życia codziennego i zawodowego. Jako osoba czynna zawodowo, niezależna, wcześniej uprawiająca różne sporty w chwili obecnej swoją niepełnosprawność odczuwa jako dotkliwe upośledzenie. Rehabilitacja oraz ćwiczenia zalecone przez lekarza w dużym stopniu poprawiły (i rokuje się że poprawią) jej funkcjonowanie w życiu codziennym. Dalsze stosowanie rehabilitacji i ćwiczeń ma przygotować wnioskodawczynię do operacji rekonstrukcji więzadła. Po operacji kolana wnioskodawczyni będzie musiała wznowić rehabilitację i ćwiczenia aby doprowadzić nogę do sprawności. W związku z powyższym wnioskodawczyni chce usprawnić pewne elementy swojej posesji - mieszka w domu jednorodzinnym. Obecnie wejście do domu wnioskodawczyni odbywa się po luźno usypanych kamieniach, zmuszona jest więc pokonywać schody podczas wejścia do domu. Dla zlikwidowania nierówności wnioskodawczyni chciałaby położyć wokół domu kostkę betonową z łagodnym podejściem - bez schodów. Wnioskodawczyni chce również przebudować łazienkę. Jej przebudowa ma polegać na przesunięciu wanny w inne miejsce (po wyburzeniu ścianki działowej) w celu zainstalowania brodzika z kabiną prysznicową, której wnioskodawczyni obecnie nie ma. W tym celu konieczna jest zmiana położenia rur odpływowych, doprowadzenie wody, zmiana ustawień armatury do prysznica, przymocowanie do ścian uchwytów do wsparcia podczas zabiegów higienicznych, położenie nowej antypoślizgowej terrakoty na podłodze oraz odtworzenie części terakoty na ścianie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawczyni może ona skorzystać z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej ponieważ:

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d tej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na rehabilitację uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy nie określa szczegółowo jakie wydatki podlegają odliczeniu. Literalne brzmienie "adaptacja" oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, W-wa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza, zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności podatnika i musi być związany z rodzajem niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptacje należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej nie jest ulgą remontowo-modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, którede facto są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócić lub poprawić wygląd (standard) mieszkania i które to wydatki są ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawna czy też nią nie jest.

Jak z powyższego wynika zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym, i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ww. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne lub związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną.

W związku z przytoczonym przepisem art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, za wydatki takie można uznać wydatki poniesione na np. likwidację barier architektonicznych, budowę podjazdów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, "poszerzenie drzwi", likwidację progów, założenia okien zamykanych z niskiego poziomu, położenie terakoty antypoślizgowej, likwidację wanny i założenie brodzika ze specjalnym siedziskiem dla osób niepełnosprawnych ruchowo, założenie "wiszącego" sedesu oraz umywalki "bez nogi" umożliwiających swobodne podjechanie wózkiem, także montaż wszelkiego rodzajów uchwytów, specjalnych baterii dla osób z niepełnosprawnymi dłońmi, montaż drzwi przesuwnych itd.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności zgodnie, z którym jest osobą zaliczoną do lekkiego stopnia niepełnosprawności - symbol przyczyny 05-R. Niepełnosprawność orzeczono w związku z upośledzeniem narządu ruchu. Wnioskodawczyni zgodnie z zaleceniem lekarza korzysta z rehabilitacji i ćwiczeń w prywatnych gabinetach, na basenie i w klubie fitness, które mają przygotować wnioskodawczynię do operacji rekonstrukcji więzadła. Po operacji kolana wnioskodawczyni będzie musiała wznowić rehabilitację i ćwiczenia aby doprowadzić nogę do całkowitej sprawności. W związku z tym wnioskodawczyni chce usprawnić pewne elementy swojej posesji, w tym położyć przed domem i wokół domu kostkę betonową z łagodnym podejściem - zamiast schodów, jak również przebudować łazienkę w ten sposób, że wanna zostanie przesunięta w inne miejsce (po wyburzeniu ścianki działowej), zostanie zainstalowany brodzik z kabiną prysznicową, zmianie ulegnie położenie rur odpływowych, doprowadzenie wody oraz ustawień armatury do prysznica, przymocowane będą do ścian uchwyty do wsparcia podczas zabiegów higienicznych, położona zostanie nowa antypoślizgowa terakota na podłodze oraz odtworzona część terakoty na ścianie.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności i stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione na:

* przebudowę łazienki polegającą na zainstalowaniu brodzika z kabiną prysznicową, przymocowanie do ścian uchwytów do wsparcia podczas zabiegów higienicznych, położenie nowej antypoślizgowej terakoty na podłodze oraz

* przebudowę schodów polegającą na ich likwidacji i zastąpieniu ich łagodnym podejściem z kostki betonowej

spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu pod warunkiem, że mają one na celu przystosowanie zarówno łazienki jak i wejścia do domu wyłącznie do niepełnosprawności wnioskodawczyni i są przeznaczone do jej użytku.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni, w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Natomiast wydatki poniesione na:

* przebudowę łazienki polegającą na przesunięciu wanny w inne miejsce, wyburzeniu ścianki działowej, zmianie położenia rur odpływowych, doprowadzeniu wody do prysznica, zmianie ustawień armatury do prysznica oraz odtworzeniu części terrakoty (kafelek) na ścianie,

* zakup i położenie kostki betonowej przed domem i wokół domu

nie można zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, bowiem nie wykazują one cech indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji. Z całą pewnością remont przeprowadzony w tym zakresie poprawi funkcjonalność łazienki i komfort dojścia do domu mieszkającej w nim osobie, jednak trudno doszukać się w tych wydatkach cech charakterystycznych dla niepełnosprawności wnioskodawczyni, które mogłyby pozwolić na zaliczenie ich jako wydatków na cele rehabilitacyjne. Należy wskazać, że każdy podatnik dokonujący remontu czy modernizacji mieszkania/domu może dokonać zmiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, położenia armatury czy wanny, wyburzyć ściankę działową, położyć na ścianie kafelki czyli ponieść wszystkie te wydatki, które ponosi wnioskodawczyni. Zatem remont czy modernizacja mieszkania/domu w ww. zakresie nie ma cech indywidualnego przeznaczenia wynikającego z niepełnosprawności - w przedmiotowej sprawie związanej z narządem ruchu.

W odniesieniu do położenia kostki betonowej przed domem i wokół domu należy wskazać, iż teren poza obszarem domu (nie związany z nim integralnie) np. podjazd, chodnik, podwórko nie jest częścią budynku mieszkalnego a odrębnym od niego obiektem. Natomiast w ww. przepisie ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wyłącznie wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Tym samym wydatek na zakup i ułożenie kostki betonowej nie może być uznany za spełniający warunki do zastosowania omawianej ulgi. Fakt, iż nierówności wokół domu mogą stanowić dotkliwą uciążliwość dla wnioskodawczyni nie może być przesłanką do skorzystania z odliczenia tegoż podatku w ramach ulgi. W żadnym bowiem przypadku nie można stwierdzić, iż położenie kostki betonowej wokół dom, to adaptacja budynku do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z całą mocą należy podkreślić, że ulga, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy nie jest ulgą remontowo-modernizacyjną.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż powyżej wymienione wydatki spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni, w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 5 i 15 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym oraz wydatki dotyczące odpłatnych przejazdów środkami transportu publicznego na tenże turnus.

Mając na uwadze powyższe, poniesienie wydatków na pokrycie kosztów pobytu na turnusie rehabilitacyjnym oraz kosztów dojazdu środkami transportu publicznego na ten turnus uprawnia osobę niepełnosprawną do odliczenia ich od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. W treści art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał, iż wydatki na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, to dla celów skorzystania z odliczenia wnioskodawczyni winna takim jednoznacznym dokumentem się wykazać. Dokumentem takim może być dowód z którego wynikać będzie kto, kiedy i jakiego rodzaju wydatek poniósł. Dowodem tym nie musi być koniecznie faktura VAT.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni, w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza". zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę niepełnosprawną.

Odnosząc się zatem do możliwości odliczenia przez wnioskodawczynię wydatków poniesionych na zabiegi rehabilitacyjne w prywatnych gabinetach należy stwierdzić, że wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne - wykonywane przez prywatne placówki rehabilitacji (gabinety i zakłady), w których zabiegi rehabilitacyjne są wykonywane przez wykwalifikowanych personel (rehabilitantów) i które w związku z wykonanymi zabiegami rehabilitacyjnymi wystawiają imienne faktury (rachunki) za wykonane zabiegi, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że wymieniona imiennie w rachunku osoba niepełnosprawna poniosła wydatek na zabiegi rehabilitacyjne, o których mowa

w ww. art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - są podstawą do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni, w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Natomiast co do możliwości odliczenia przez wnioskodawczynię wydatków poniesionych na wykonywania ćwiczeń zaleconych przez lekarza specjalistę na basenie i w klubie fitness należy stwierdzić, że z pewnością ćwiczenia wykonywane według zaleceń lekarza na basenie i w klubie fitness, pod nadzorem instruktora przyczynią się do podniesienia sprawności wnioskodawczyni i przez to polepszą stan jej zdrowia, jednakże ćwiczeń tych nie można zakwalifikować jako zabiegów rehabilitacyjnych, o których mowa w ww. art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, gdyż zarówno basen jak klub fitness są miejscami (placówkami) przeznaczonymi właśnie do ćwiczeń i rekreacji i cechuje je ogólnodostępność co oznacza, że są przeznaczone dla wszystkich chętnych do korzystania, a więc, nie tylko dla osób niepełnosprawnych. Na basenach zatrudnieni są przeważnie ratownicy, natomiast w klubach fitness instruktorzy fitness, a więc osoby które raczej nie mają kwalifikacji w zakresie wykonywania zabiegów rehabilitacyjnych. Ponadto dla ww. placówek stan zdrowia, rodzaj i stopień niepełnosprawności korzystających z nich osób nie jest przedmiotem zainteresowania, tak jak to ma miejsce w przypadku placówek specjalizujących się w rehabilitacji. Chętny do korzystania z ich usług wykupuje bilet lub karnet i na własną odpowiedzialność korzysta indywidualnie lub grupowo z oferowanych usług. Instruktor i ratownik nadzorują natomiast bezpieczeństwo i prawidłowy sposób korzystania z dostępnych w placówce urządzeń oraz udzielają wskazówek co do sposobu i zakresu korzystania nich. Placówki te na prośbę zainteresowanej osoby wystawiają imienne faktury (rachunki), jednak jako rodzaj sprzedanej usługi z pewnością nie widnieją w nich zabiegi rehabilitacyjne, w rozumieniu art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż powyżej wymienione wydatki spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni, w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.