IBPBII/1/415-705/12/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 7 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów pracowników samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (parkowania i garażowania samochodu) i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów pracowników samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (parkowania i garażowania samochodu) i z powrotem.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka komandytowo-akcyjna) jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży kabli i przewodów, dostarczającym swoje wyroby zarówno dla klientów w kraju jak i za granicą. Wnioskodawca posiada biuro (centralę administracyjną) w K., magazyny w O. oraz zakłady produkcyjne w K., M., B. i Sz.

W celu wykonywania działalności Wnioskodawca zatrudnia osoby fizyczne na podstawie umów o pracę. Zakres obowiązków niektórych zatrudnionych osób, w tym m.in. pracowników handlowych (zajmujących się w szczególności znajdowaniem nowych odbiorców dla wyrobów Wnioskodawcy, negocjowaniem cen, zawieraniem w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy umów handlowych i koordynowaniem dostaw zamówionych produktów) oraz kadry kierowniczej wymaga mobilności i dyspozycyjności, w tym pełnej gotowości do częstego odbywania podróży służbowych. W związku z tym Wnioskodawca dysponuje flotą służbowych samochodów osobowych jako podmiot korzystający w ramach zawartych umów leasingu operacyjnego. Samochody służbowe wykorzystywane są obecnie przez upoważnionych pracowników wyłącznie do odbywania podróży służbowych na terenie kraju, przy czym miejscem ich postoju są wyznaczone parkingi na terenie należącym do Wnioskodawcy. Pracownik udający się w podróż służbową każdorazowo wyrusza z parkingu Wnioskodawcy i jest obowiązany pozostawić samochód służbowy w tym samym miejscu po załatwianiu powierzonych zadań służbowych.

Biorąc pod uwagę fakt, że część pracowników Wnioskodawcy wykonuje powierzone zadania poza miejscem jego siedziby (na obszarze całego kraju, często w obszarze znajdującym się w miejscu ich zamieszkania a w znacznym oddaleniu od miejsca lokalizacji centrali i zakładów Wnioskodawcy), jak również specyfikę ich pracy, która powoduje, że wykonują oni przydzielone przez pracodawcę zadania w momencie rozpoczęcia podróży samochodem oraz zasady odpowiedzialności pracownika za powierzone mu mienie wynikające z prawa pracy Wnioskodawca rozważa zawarcie z wybranymi pracownikami umów o powierzenie samochodów służbowych.

Na podstawie zapisów takiej umowy pracownik, któremu zostanie powierzony samochód służbowy, będzie mógł przemieszczać się nim z miejsca wykonywania swoich obowiązków wynikających z umowy o pracę do miejsca zamieszkania i w tym miejscu go parkować. Ponadto umowa będzie zobowiązywała pracownika do sprawowania pieczy nad powierzonym samochodem służbowym oraz udostępniania go do inspekcji podmiotu finansującego zgodnie z odpowiednimi zapisami umowy leasingu operacyjnego. Jednocześnie już od momentu wyjazdu pracownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania (gdzie pojazd będzie zaparkowany lub garażowany) samochód ten wykorzystywany będzie na potrzeby świadczonej pracy (tekst jedn.: pracownik będzie dojeżdżał do biura lub do klienta lub do innych lokalizacji wyznaczonych przez pracodawcę z związku z realizacją powierzonych zadań w ramach stosunku pracy).

Umowa o powierzenie samochodu firmowego nie będzie przewidywała możliwości wykorzystywania samochodów służbowych dla celów prywatnych pracowników. Za nieprzestrzeganie zakazu wykorzystywania samochodu firmowego do celów prywatnych Wnioskodawca będzie naliczał pracownikowi opłaty za korzystanie z tego samochodu z uwzględnieniem m.in. ilości przejechanych kilometrów w celach pozasłużbowych, kosztu paliwa oraz amortyzacji pojazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy pracownicy, którzy na podstawie zawartej umowy o powierzenie samochodu służbowego będą przemieszczali się tymi pojazdami z miejsca ich postoju (na miejscu parkingowym lub w garażu) w swoim miejscu zamieszkania do miejsc, w których będą wykonywali swoje obowiązki wynikające z umowy o pracę (włączając podróże powrotne do miejsca zamieszkania) - będą w związku z tym uzyskiwali przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnie otrzymanego świadczenia w ramach przychodów ze stosunku pracy, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który musiałby być uwzględniony przez Wnioskodawcę (jako płatnika) przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych tych pracowników.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy, którzy na podstawie zawartej umowy o powierzenie samochodu służbowego będą przemieszczali się pojazdami służbowymi z miejsca ich postoju na miejscu parkingowym lub w garażu w swoim miejscu zamieszkania do miejsc, w których będą wykonywali swoje obowiązki wynikające z umowy o pracę (włączając podróżne powrotne do miejsca zamieszkania) - nie będą uzyskiwali z tego tytułu przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnie otrzymanego świadczenia w ramach przychodów ze stosunku pracy, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Wnioskodawca (pracodawca - jako płatnik) nie będzie uwzględniał wartości tego świadczenia przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pracowników, którym powierzono samochody służbowe.

Następnie Wnioskodawca przytoczył art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazał, że ustawodawca w art. 11 ust. 1 tej ustawy zawarł zasadę, w myśl której przychodami osoby fizycznej, o ile w regulacjach ustawy nie zostało postanowione inaczej, są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla klasyfikacji określonego świadczenia do przychodów z tytułu nieodpłatnie uzyskanych świadczeń muszą zostać spełnione dwie przesłanki:

* podatnik musi uzyskać faktyczną korzyść osobistą, której wartość da się określić w pieniądzu (chociażby w przybliżeniu) oraz

* nie występuje jakiekolwiek kontrświadczenie, tzn. podatnik otrzymuje świadczenie o określonej wartości pod tytułem darmym.

Wnioskodawca wskazał, iż takie rozumienie tego pojęcia znaleźć można m.in. w "Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych" pod red. A. Bartosiewicza i R. Kubackiego (Lex 2010), gdzie czytamy m.in.: " (...) 39. Świadczenie nieodpłatne to takie, które pracownik otrzymuje całkowicie pod tytułem darmym, co oznacza, że w zamian za to świadczenie nic nie świadczy ani też nie zobowiązuje się do przyszłych świadczeń. (...) 45. Przychód podatkowy może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem podatkowym są nie tyle same świadczenia, ile ich wartość. O sposobie ustalania wartości tych świadczeń stanowi przepis art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f. Zgodnie z nim, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. (...)". Ponadto analogiczną wykładnię można znaleźć w bogatym dorobku orzeczniczym. W uzasadnieniu do uchwały 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt FPS 9/02, ONSA 2003, Nr 2, poz. 47) wyrażono pogląd, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Wykładnia ta została potwierdzona późniejszą uchwałą 7 Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r. (sygn. akt II FPS 1/06). Na bazie tych uchwał opierała się również wykładnia pojęcia nieodpłatnego świadczenia w orzeczeniach wojewódzkich sądów administracyjnych (np. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 928/04, z dnia 14 marca 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 3457/06, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 2 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 41/12).

W świetle przywołanej wykładni oraz w związku z przedstawionym zdarzeniem Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pracownicy, którym pracodawca powierzy samochody służbowe na podstawie stosownych umów, nie uzyskają przysporzenia majątkowego, które generowałoby przychód podatkowy. Korzystanie z samochodu służbowego w sposób opisany jest bowiem związane wprost ze świadczoną pracą i warunkowane specyfiką wykonywanych zadań pracownika. Ponadto racjonalne i ekonomicznie uzasadnione jest aby pracownicy parkowali pojazdy służbowe w miejscu zamieszkania na wyznaczonym miejscu parkingowym lub w garażu tak, aby każdorazowo nie musieli dojeżdżać do siedziby pracodawcy i stamtąd rozpoczynać podróży samochodem służbowym, wyruszając z parkingu należącego do Wnioskodawcy. W ten sposób mogą rozpocząć realizację wyznaczonych przez pracodawcę zadań bezpośrednio wyruszając samochodem z miejsca zamieszkania.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy analizować w kontekście przepisów obowiązujących pracowników dotyczących m.in. zasad użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Wnioskodawca wskazał następnie, iż w myśl art. 124 § 1 i § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. W tym kontekście, według Wnioskodawcy, należy podkreślić, że za jazdę w celach służbowych należy uznać również dojazd z miejsca zamieszkania do miejsca świadczenia pracy. W związku z tym realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla niego powstania dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołał szereg interpretacji organów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca rozważa zawarcie z wybranymi pracownikami umów o powierzenie samochodów służbowych. Na podstawie danej umowy pracownik, któremu zostanie powierzony samochód służbowy, będzie mógł przemieszczać się nim z miejsca wykonywania swoich obowiązków wynikających z umowy o pracę do miejsca zamieszkania i w tym miejscu go parkować. Ponadto umowa będzie zobowiązywała pracownika do sprawowania pieczy nad powierzonym samochodem służbowym oraz udostępniania go do inspekcji podmiotu finansującego zgodnie z odpowiednimi zapisami umowy leasingu operacyjnego. Jednocześnie już od momentu wyjazdu pracownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania (gdzie pojazd będzie zaparkowany lub garażowany) samochód ten wykorzystywany będzie na potrzeby świadczonej pracy (tekst jedn.: pracownik będzie dojeżdżał do biura lub do klienta lub do innych lokalizacji wyznaczonych przez pracodawcę z związku z realizacją powierzonych zadań w ramach stosunku pracy). Ww. umowa nie będzie przewidywała możliwości wykorzystywania powierzonego samochodu służbowego dla celów prywatnych pracownika.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie powierzenie przez Wnioskodawcę samochodów służbowych pracownikom na podstawie stosownej umowy - co wynika z charakteru pracy - nie będzie stanowiło przychodu dla tychże pracowników ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania (parkowania lub garażowania samochodu) do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych (wynikających z umowy o pracę) i z powrotem nie będą u pracowników generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest - z uwagi na charakter zadań służbowych - mobilność i dyspozycyjność pracowników oraz pełna gotowość do częstego odbywania podróży służbowych.

Oznacza to, że przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania (parkowania lub garażowania samochodu) do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych (wynikających z umowy o pracę) i z powrotem - o ile istotnie nie będą służyć prywatnym celom pracowników lecz będą odbywać się w ramach realizacji zadań służbowych - nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tych przejazdów nie będzie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Wnioskodawca, działając jako płatnik, nie będzie miał obowiązku uwzględniania wartości ww. przejazdów przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych dla poszczególnych pracowników.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazuje się, że organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawcę. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu zdarzenia sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.