IBPBII/1/415-689/12/HK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2012 r. (data wpływu do tut. Organu - 25 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do siedziby płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 25 lipca 2012 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do siedziby płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, będący spółką prawa handlowego mającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, zamierza oddać swoim pracownikom do używania samochody służbowe. W tym celu zawarł stosowne umowy leasingu, na podstawie których otrzymał do dyspozycji ww. samochody. Pracodawca przedmiotowe pojazdy zamierza oddać do używania:

Charakter działalności wykonywanej przez Spółkę wymaga od wszystkich pracowników codziennej obecności w siedzibie Spółki. Często zdarza się, że pracownicy, o których mowa w pkt 1 powyżej, muszą wykonywać swoje obowiązki poza siedzibą Spółki zarówno przed, jak i po pobycie w biurze. Również pracownicy określeni w punkcie 2), jeżeli zaistnieje taka potrzeba po stronie Spółki, muszą wykonywać określone obowiązki poza siedzibą Spółki, zarówno przed pobytem w biurze, jak również po takim pobycie (np. wyjazd do urzędów skarbowych, organów ubezpieczeniowych, spotkanie z klientem poza siedzibą Spółki, itd.).

Spółka zamierza uregulować kwestie związane z używaniem samochodów służbowych poprzez stworzenie odpowiedniej dokumentacji, która będzie obowiązywać w Spółce i dotyczyć zasad korzystania z samochodów służbowych do celów służbowych. Zasady te określone zostaną w regulaminie korzystania z samochodów służbowych, jak również w indywidualnych umowach pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, dotyczących używania powierzonego mienia. Zarówno w regulaminie, jak i w umowach Spółka zamierza nałożyć na pracowników obowiązek używania samochodów w sposób odpowiadający ich przeznaczeniu i właściwościom, obowiązek należytego zabezpieczenia samochodów przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem, sprawowania należytej pieczy nad powierzonym mieniem, rozliczenia się z powierzonego mienia.

Dodatkowo w regulaminie oraz w umowach, na wszystkich pracowników, o których mowa w pkt 1 i 2), zostanie nałożony obowiązek garażowania samochodu w miejscu zamieszkania lub w jego pobliżu o następującej treści: "W celu sprawowania należytej pieczy nad powierzonym mieniem, w tym zapewnienia mu odpowiedniego bezpieczeństwa, pracownik zobowiązany jest do parkowania lub garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub w jego pobliżu". Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania, bądź w jego pobliżu wynika z faktu, iż Spółka wymaga od pracowników stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych, a tym samym stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu.

Ponadto Spółka w swojej siedzibie posiada ograniczone możliwości parkingowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy przejazdy pracowników samochodami służbowymi na trasie pomiędzy miejscem parkowania a siedzibą Spółki nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie będzie można uznać za przychód ze stosunku pracy pracownika. Skoro pracownicy nie uzyskają przychodu z powyższego tytułu, to Spółka nie będzie zobowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Uzasadniając swe stanowisko Spółka powołała się na treść art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także na art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że prawidłowe realizowanie przez pracownika obowiązków pracowniczych, wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów wewnętrznych Spółki, które będą ponadto nakładały na pracownika obowiązek dbałości o powierzone mienie pracodawcy, w tym poprzez garażowanie lub parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania lub w jego pobliżu, nie może generować dla tego pracownika przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy przydzielenie samochodu służbowego pracownikowi, który jest wykorzystywany przez niego do należytego wykonywania obowiązków pracowniczych i wykorzystywanie tego samochodu w celach służbowych nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego.

W niniejszym przypadku, zdaniem Wnioskodawcy, każda ze wskazanych grup pracowników będzie wykorzystywać samochód służbowy w celach służbowych, mających zapewnić Spółce przychód. W obu przypadkach istotnym jest, aby samochody pozostawały w gotowości do ciągłego ich użytkowania w celach służbowych.

Pierwsza z grup pracowników, ze względu na charakter swojej pracy, stale albo bardzo często realizuje swoje obowiązki służbowe poza siedzibą Spółki. Realizacja tych obowiązków w sposób prawidłowy nakłada na pracowników obowiązek pozostawania w gotowości do natychmiastowego ich wykonania, przy użyciu samochodu służbowego.

Również druga grupa pracowników zobowiązana jest do tego, aby w przypadkach uzasadnionych potrzebami Spółki, przystępowała bez zbędnej zwłoki i kosztów do realizacji swoich obowiązków poza siedzibą Spółki.

Pozostawianie każdorazowe samochodu w miejscowości, w której mieści się siedziba Spółki byłoby zatem niecelowe - pracownicy, aby wykonać swoje obowiązki pracownicze zobowiązani byliby w pierwszej kolejności do przyjazdu do siedziby Spółki, co wiązałoby się ze znacznym nakładem czasowym i kosztowym. Parkowanie lub garażowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracownika lub w jego pobliżu daje Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.

Ponadto ze względu na ograniczone możliwości parkingowe w siedzibie Spółki, Spółka nie posiada miejsca do parkowania ww. samochodów w tej siedzibie. Na pracowników, którzy korzystają z samochodów służbowych, pracodawca zamierza zatem nałożyć obowiązek parkowania lub garażowania w miejscu zamieszkania lub w jego pobliżu. Pracownik, dojeżdżając samochodem służbowym z lub do miejsca zamieszkania, realizuje zatem nałożony na niego obowiązek pracowniczy.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą generowały po stronie pracownika przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Będą one bowiem stanowiły realizację obowiązków służbowych. Z jednej strony obowiązku bycia w gotowości do natychmiastowego użytkowania samochodu w celu służbowym i osiągania przychodu, z drugiej dbałości o powierzone mienie pracodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tekst jedn.: innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Spółka planuje oddać swoim pracownikom do używania samochody służbowe. Pracodawca przedmiotowe pojazdy zamierza oddać do używania pracownikom, których charakter pracy wymaga od nich stałego albo częstego przemieszczania się między siedzibą Spółki, a innymi miejscami, w których mają być wykonywane przez nich określone obowiązki służbowe (np. menadżerowie ds. sprzedaży, dyrektorzy i kierownicy Spółki, kierownicy projektów, członkowie zarządu Spółki) oraz pracownikom, którzy w razie zaistnienia potrzeby po stronie Spółki, wykonują swoje obowiązki poza siedzibą Spółki, ale charakter ich pracy nie wymaga stałego albo częstego przemieszczania się (np. główna księgowa).

Charakter działalności wykonywanej przez Spółkę wymaga od wszystkich pracowników codziennej obecności w siedzibie Spółki. Często zdarza się, że pracownicy o których mowa w pkt 1 powyżej, muszą wykonywać swoje obowiązki poza siedzibą Spółki zarówno przed, jak i po pobycie w biurze. Również pracownicy określeni w punkcie 2), jeżeli zaistnieje taka potrzeba po stronie Spółki, muszą wykonywać określone obowiązki poza siedzibą Spółki, zarówno przed pobytem w biurze, jak również po takim pobycie (np. wyjazd do urzędów skarbowych, organów ubezpieczeniowych, spotkanie z klientem poza siedzibą Spółki itd.).

Spółka zamierza uregulować kwestie związane z używaniem samochodów służbowych poprzez stworzenie odpowiedniej dokumentacji, która będzie obowiązywać w Spółce i dotyczyć zasad korzystania z samochodów służbowych do celów służbowych. Zasady te określone zostaną w regulaminie korzystania z samochodów służbowych, jak również w indywidualnych umowach pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, dotyczących używania powierzonego mienia. Zarówno w regulaminie, jak i w umowach Spółka zamierza nałożyć na pracowników obowiązek używania samochodów w sposób odpowiadający ich przeznaczeniu i właściwościom, obowiązek należytego zabezpieczenia samochodów przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem, sprawowania należytej pieczy nad powierzonym mieniem, rozliczenia się z powierzonego mienia.

Dodatkowo w regulaminie oraz w umowach, na wszystkich pracowników, o których mowa w pkt 1 i 2), zostanie nałożony obowiązek garażowania samochodu w miejscu zamieszkania lub w jego pobliżu. Spółka w swojej siedzibie posiada ograniczone możliwości parkingowe.

Zatem należy stwierdzić, że parkowanie pojazdu w takim miejscu, aby zapewnić dbałość o pojazd 24 h na dobę, do czego pracownik zostanie zobowiązany, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki oraz z siedziby Spółki do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę - na podstawie stosownych dokumentów (indywidualnych umów z pracownikami oraz regulaminu korzystania z samochodów służbowych). Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do siedziby Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.