IBPBII/1/415-678/14/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 sierpnia 2014 r. (wpływ do Biura - 21 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 31 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na podstawie wyroku sądowego - jest prawidłowe.

W dniu 21 sierpnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na podstawie wyroku sądowego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 21 października 2014 r. znak: IBPB II/1/415-678/14/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 31 października 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W maju 2014 r. Wnioskodawca (Spółka) otrzymał wyrok Sądu Rejonowego, który zasądza odszkodowanie na rzecz byłego pracownika Wnioskodawcy w kwocie 12.673,05 zł, tytułem wypłaconego w ramach renty wyrównawczej odszkodowania z tytułu mniejszego pakietu akcji.

Wyżej wymieniony był pracownikiem od 11 lutego 1993 r. do 25 lutego 1999 r.

W związku z wypadkiem przy pracy w dniu 1 czerwca 1998 r. były pracownik Wnioskodawcy po długotrwałym leczeniu w dniu 26 lutego 1999 r. przeszedł na rentę inwalidzką.

Wnioskodawca zgodnie z art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego wypłaca na rzecz byłego pracownika comiesięczną rentę wyrównawczą, która ma rekompensować szkodę z tytułu utraconej emerytury.

Renta wyrównawcza obliczana jest jako różnica pomiędzy hipotetyczną emeryturą, którą uzyskałby były pracownik Wnioskodawcy gdyby nie wypadek przy pracy, a faktycznie otrzymywaną rentą z ZUS.

W 2011 r. Spółka została wprowadzona na Giełdę Papierów Wartościowych.

Wyżej wymienionemu pracownikowi przysługiwało wówczas prawo do 96 nieodpłatnych akcji Spółki. Gdyby jednak nie wypadek w pracy, pracownik z dniem 1 stycznia 2011 r. przeszedłby na emeryturę i staż pracy w Spółce uprawniałby go do 297 akcji (jak stanowi wyrok).

Odszkodowanie wynikające z wyroku stanowi iloczyn różnicy akcji #8722; zgodnie z załączonym do wyroku uzasadnieniem (297 - 96 = 201) i ich kursu na dzień 9 grudnia 2013 r., tj. 63,05 zł (201 x 63,05).

Z uzupełnienia wniosku wynika, że zgodnie z uzasadnieniem Sądu: "Zgodnie z treścią art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły się widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Nie ulega dla Sądu żadnej wątpliwości, że u powoda wystąpiła szkoda w postaci uszkodzenia ciała i, że zobowiązaną do jej naprawienia na zasadzie art. 435 Kodeksu cywilnego jest strona pozwana. Nie ulega też wątpliwości, że w wyniku wypadku przy pracy zmieniła się również i to na niekorzyść, sytuacja finansowa powoda. Zgodnie z orzeczeniami Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 maja 1991 r. i 30 czerwca 1993 r. (sygn. akt III APr 37 /91 i sygn. APr 36/93), szkoda ta musi się wyrażać jako różnica pomiędzy potencjalnymi dochodami, jakie powód przypuszczalnie mógłby osiągać w okresie objętym rentą, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała, a wszelkimi dochodami, jakie może faktycznie w tym okresie osiągnąć bez zagrożenia stanu zdrowia. A zatem gdyby nie wypadek przy pracy, powód będąc w dalszym ciągu zatrudniony u pozwanej (czego przecież nie można wykluczyć), otrzymywałby wszystkie świadczenia należne pracownikom oraz nabywałby wszelkie uprawnienia należne pracownikom, w tym również akcje Spółki".

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z uzasadnieniem Sądu odszkodowanie stanowi rentę, o której mowa w art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego.

Wskazane odszkodowanie dotyczy utraconych korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacona kwota główna odszkodowania, na podstawie wyroku Sądu Rejonowego z dnia 19 grudnia 2013 r. podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3c.

Wnioskodawca wskazał, że na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymane odszkodowania są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie jednak z art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy odszkodowania, które ustawowo są zwolnione z opodatkowania to między innymi odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie wypłacone na podstawie wyroku sądowego z tytułu mniejszego pakietu akcji Spółki zwolnione jest z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się:

* stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),

* inne źródła (pkt 9).

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3c powołanej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wyrokiem Sądu Rejonowego zasądzono na rzecz byłego pracownika Wnioskodawcy odszkodowanie w kwocie 12.673,05 zł, tytułem wypłaconego w ramach renty wyrównawczej odszkodowania z tytułu mniejszego pakietu akcji.

W związku z wypadkiem przy pracy w dniu 1 czerwca 1998 r. były pracownik Wnioskodawcy po długotrwałym leczeniu w dniu 26 lutego 1999 r. przeszedł na rentę inwalidzką.

Wnioskodawca zgodnie z art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego wypłaca na rzecz byłego pracownika comiesięczną rentę wyrównawczą, która ma rekompensować szkodę z tytułu utraconej emerytury.

W 2011 r. Spółka została wprowadzona na Giełdę Papierów Wartościowych.

Wyżej wymienionemu pracownikowi przysługiwało wówczas prawo do 96 nieodpłatnych akcji Spółki. Gdyby jednak nie wypadek w pracy, pracownik z dniem 1 stycznia 2011 r. przeszedłby na emeryturę i staż pracy w Spółce uprawniałby go do 297 akcji (jak stanowi wyrok).

Odszkodowanie wynikające z wyroku stanowi iloczyn różnicy akcji #8722; zgodnie z załączonym do wyroku uzasadnieniem (297 - 96 = 201) i ich kursu na dzień 9 grudnia 2013 r., tj. 63,05 zł (201 x 63,05).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z uzasadnieniem Sądu odszkodowanie stanowi rentę, o której mowa w art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego a wskazane odszkodowanie dotyczy utraconych korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

W myśl art. 444 § 2 ww. Kodeksu, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Stosownie do art. 445 § 1 cyt. Kodeksu w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zgodnie z art. 435 § 1 cyt. Kodeksu prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Wnioskodawca wskazał, że odszkodowanie wypłacone byłemu pracownikowi dotyczy utraconych korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zatem wypłacone odszkodowanie nie może korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem na mocy powyższego przepisu wyłączono z opodatkowania odszkodowania lub zadośćuczynienia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Skoro jednak, jak wskazał Wnioskodawca z wyroku sądu wynika, że zasądzone odszkodowanie stanowi rentę, o której mowa w art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego to świadczenie takie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.