IBPBII/1/415-667/09/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 17 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 3 listopada 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 17 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 20 października 2009 r. Znak: IBPB II/1/415-667/09/MCZ wezwano wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 3 listopada 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni posiada orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym jest osobą całkowicie niezdolną do pracy na trwałe. Ponadto wyrokiem Sądu Okręgowego przyznany został wnioskodawczyni dodatek pielęgnacyjny w związku z trwałą niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni posiada również legitymację rencisty-emeryta z wpisem - całkowicie niezdolna do pracy oraz do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni chciałaby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej dla osób zaliczanych do I grupy inwalidzkiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Którą grupę inwalidzką, I czy II posiada wnioskodawczyni w świetle przepisów prawa podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, posiada ona I grupę inwalidzka, bowiem jest osobą, w stosunku do której orzeczono całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni jest osobą całkowicie niezdolną do pracy na trwałe, której mocą wyroku sądowego, wydanego na skutek odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przyznano dodatek pielęgnacyjny w związku z trwałą niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy stwierdzić należy, że wnioskodawczyni uznana została za osobę całkowicie niezdolną do pracy oraz całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Stan ten Zakład Ubezpieczeń Społecznych potwierdził w legitymacji rencisty. W świetle art. 26 ust. 7f pkt 1 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala to uznać, że wnioskodawczyni jest osobą zaliczaną do I grupy inwalidztwa.

Mając powyższe na uwadze stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.