IBPBII/1/415-603/14/MŁ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 lipca 2014 r. (data wpływu do Biura - 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ustalenia wysokości odszkodowania wypłaconego pracodawcy:

* w części dotyczącej zaliczenia do przychodu pracownika różnicy pomiędzy wartością wyrządzonej szkody a maksymalną kwotą odszkodowania - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej zaliczenia do przychodu pracownika różnicy pomiędzy maksymalną kwotą odszkodowania a kwotą ustaloną do zapłaty - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 lipca 2014 r. wpłynął do Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ustalenia wysokości odszkodowania wypłaconego pracodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Pracownik, wskutek nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych nieumyślnie wyrządził pracodawcy szkodę. Wartość wyrządzonej szkody wyceniono na kwotę 30.000,00 zł. Wynagrodzenie pracownika w dniu wyrządzonej szkody wynosiło 3.000,00 zł.

Na podstawie art. 119 Kodeksu pracy ustalono wysokość odszkodowania z tytułu wyrządzonej szkody na kwotę 9.000,00 zł. (3.000,00 x 3 = 9.000,00 zł).

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, a zwłaszcza szczególne uwzględnienie stopnia winy pracownika oraz jego stosunku do obowiązków służbowych, pracodawca na podstawie art. 121 Kodeksu pracy zawarł z pracownikiem ugodę i obniżył wysokość odszkodowania do kwoty 5.000,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy kwota 25.000,00 zł (30.000,00 - 5.000,00 = 25.000,00 zł), która jest różnicą rzeczywistej wartości wyrządzonej szkody a wysokością obniżonego ugodą odszkodowania stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy kwota 4.000,00 zł (9.000,00 - 5.000,00 = 4.000,00 zł), która jest różnicą maksymalnej wysokości odszkodowania a wysokością obniżonego ugodą odszkodowania stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że:

1. W przedstawionej sytuacji kwota 25.000,00 zł nie stanowi przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 119 Kodeksu pracy wysokość odszkodowania ustala się w wysokości wyrządzonej szkody jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody. Skoro przepisy określają maksymalną wysokość odszkodowania, to nie ma podstaw prawnych aby do przychodu można było doliczyć kwotę wykraczającą po za nią.

2. W przedstawionej sytuacji kwota 4.000,00 zł stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wysokość odszkodowania została ustalona zgodnie z art. 119 Kodeksu pracy na kwotę trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody. Fakt, iż na podstawie art. 121 Kodeksu pracy wysokość odszkodowania została obniżona, sprawia iż pracownik nie pokrył wysokości odszkodowania w maksymalnej kwocie, tj. w kwocie jakiej dopuszczają przepisy, a tym samym powstała różnica stanowi dla niego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż pracownik Wnioskodawcy w wyniku nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych nieumyślnie wyrządził szkodę Wnioskodawcy (pracodawcy). Wartość wyrządzonej szkody wyceniono na kwotę 30.000 zł.

Na podstawie art. 119 Kodeksu pracy - przy uwzględnieniu wynagrodzenia pracownika w dniu wyrządzenia szkody (3.000,00 zł) - ustalono wysokość odszkodowania z tytułu wyrządzonej szkody na kwotę 9.000 zł. Jednakże biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, a zwłaszcza szczególne uwzględnienie stopnia winy pracownika oraz jego stosunku do obowiązków służbowych, Wnioskodawca, na podstawie art. 121 Kodeksu pracy, zawarł z pracownikiem ugodę i obniżył wysokość odszkodowania do kwoty 5.000 zł.

Stosownie do art. 114 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału. Pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda (art. 115 Kodeksu pracy). Odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody (art. 119 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 121 § 1 ww. cytowanej ustawy, jeżeli naprawienie szkody następuje na podstawie ugody pomiędzy pracodawcą i pracownikiem, wysokość odszkodowania może być obniżona, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności stopnia winy pracownika i jego stosunku do obowiązków pracowniczych.

Odszkodowanie jest świadczeniem przysługującym danemu podmiotowi, który doznał uszczerbku (szkody) bądź to w swoim majątku (szkoda majątkowa), bądź też w innych dobrach (szkoda niemajątkowa).

Wyrządzona szkoda podlega odpowiedzialności materialnej w formie odszkodowania.

W opisanym zdarzeniu przyszłym wysokość tego odszkodowania ustalana jest według reguł wynikających z ustawy - Kodeks pracy. Z przepisów tych wynika, że kwota odszkodowania maksymalnie może zostać ustalona do wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Tym samym, skoro przepisy ustawy - Kodeks pracy jednoznacznie określają w jakiej kwocie maksymalnie można ustalić odszkodowanie, które pracownik winien uiścić, to w żadnym przypadku nie można stwierdzić, że w sytuacji gdy maksymalna kwota odszkodowania jest niższa od wartości wyrządzonej szkody - pracownik uzyskuje z tego tytułu korzyść materialną. To oznacza, że w takiej sytuacji nie można mówić o żadnym przychodzie.

Wobec powyższych wywodów stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Jednakże - jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego stosownie do porozumienia (ugody) zawartego z pracownikiem - Wnioskodawca obciążył go odszkodowaniem w wysokości niższej niż możliwa, tj. niższej niż odpowiadająca owemu trzymiesięcznemu wynagrodzeniu, o którym mowa w przepisach.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca mając prawo do obciążenia pracownika odszkodowaniem w wysokości jego trzymiesięcznego wynagrodzenia, z prawa tego nie skorzystał. Zawarł z pracownikiem ugodę, zgodnie z którą obciążył go odszkodowaniem w kwocie niższej niż ustawa zezwala.

Odstąpienie Wnioskodawcy od żądania od pracownika odszkodowania w maksymalnej wysokości i poprzestanie jedynie na żądaniu odszkodowania w granicach tejże wysokości, jednakże niższej niż maksymalna mu przysługująca, nie stanowi przysporzenia dla pracownika.

Zatem stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie środki pieniężne w kwocie stanowiącej różnicę pomiędzy wysokością maksymalnej ustawowej kwoty odszkodowania a kwotą jaką pracownik został faktycznie obciążony, nie stanowią dla pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.