IBPBII/1/415-575/09/BD - Opodatkowanie wyjazdu grupowego pracowników sfinansowanego w części bądź w całości z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 10 lipca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania wycieczki sfinansowanej w części bądź w całości z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 lipca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania wycieczki sfinansowanej w części bądź w całości z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Nowy regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych obowiązujący u wnioskodawcy, przewiduje dofinansowanie lub finansowanie imprez grupowych dla uprawnionych, takich jak np. wycieczki, rajdy, spartakiady. Ustalając nowy regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz preliminarz wydatków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na 2009 r. pracodawca i związki zawodowe miały na uwadze najnowszą interpretację Sądu Najwyższego do przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.). W wyroku z dnia 23 października 2008 r., sygn. akt II PK 74/08 Sąd Najwyższy stwierdził, że przy wydatkowaniu środków funduszu kryterium socjalne, o którym mowa w art. 8 ust. 1 cyt. ustawy odnosi się tylko do ulgowych usług i świadczeń, a nie do innych aspektów działalności socjalnej, o której mowa w art. 2 ust. 1 ww. ustawy, takich jak m.in. imprezy masowe, w tym pikniki, "andrzejki", wycieczki organizowane na zasadach powszechnej dostępności dla wszystkich uprawnionych. Wnioskodawca przewidział środki na organizację imprez integracyjnych na zasadzie finansowania ich w całości przez pracodawcę lub dofinansowanie (częściowego pokrycia kosztu danej imprezy). Wszystkie imprezy grupowe będą organizowane na zasadzie ogólnej dostępności dla chętnych z kręgu uprawnionych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy organizując imprezę np. wycieczkę, w której nie będzie uczestniczyć cała załoga (tylko chętni), na którą fakturę wystawi biuro podróży, a zapłata nastąpi w całości lub w części ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, należy potrącić podatek od każdego uczestnika, czy też nie ma obowiązku odprowadzenia podatku, gdyż jest to grupowy wyjazd.

Zdaniem wnioskodawcy, nie ma obowiązku odprowadzania podatku w przedstawionym stanie faktycznym albowiem nie mamy tu do czynienia z przyznaniem świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych poszczególnym pracownikom biorącym udział w imprezie grupowej, ale z dofinansowaniem bądź sfinansowaniem w całości danej imprezy, dostępnej dla ogółu uprawnionych do świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na zasadzie równości.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię. Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym. Natomiast nie można uznać, iż wartość wycieczki jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna a nie rzecz.

W świetle powyższego nie można uznać, iż wartość wycieczki zorganizowanej przez wnioskodawcę finansowanej w całości bądź dofinansowanej w części przez zakład pracy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest świadczeniem rzeczowym bądź pieniężnym bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują żadnego z ww. świadczeń ponieważ świadczeniem tym jest usługa turystyczna.

Zatem wartość takiego świadczenia stanowi w całości przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że wycieczka organizowana przez pracodawcę finansowana lub dofinansowana będzie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, dlatego też sfinansowanie powinno być imiennie skierowane do osób uprawnionych do korzystania ze środków tego funduszu. Tym samym możliwa jest indywidualizacja wartości świadczeń, z których mogą korzystać chętni pracownicy Wnioskodawcy.

Zatem pracownikom należy ustalić przychód zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy według cen zakupu danej usługi tj. wycieczki, sfinansowanej bądź dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W sytuacji przedstawionej we wniosku w celu obliczenia przychodu przypadającego na konkretnego uczestnika wycieczki należy kwotę wynikającą z wystawionej przez biuro podróży faktury podzielić przez liczbę chętnych pracowników biorących udział w wycieczce gdyż wnioskodawca zarówno zna liczbę jak i tożsamość uczestników wycieczki bowiem organizatorem przedmiotowej wycieczki będzie sam wnioskodawca.

Wartość wycieczki, wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.