IBPBII/1/415-563/13/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 21 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 16 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych kosztów opłaty sądowej oraz zryczałtowanego kosztu wynagrodzenia radcy prawnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 maja 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych kosztów opłaty sądowej oraz zryczałtowanego kosztu wynagrodzenia radcy prawnego.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 9 lipca 2013 r. znak: IBPB II/1/415-563/13/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 16 lipca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W wyniku rozpoznania pozwu z dnia 20 lutego 2009 r., złożonego przez Wnioskodawcę w imieniu własnym oraz pozostałych krewnych, Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 12 grudnia 2011 r. zasądził na rzecz powodów od Skarbu Państwa - Ministra Infrastruktury zwrot kosztów postępowania. Zasądzony zwrot obejmował kwotę dokonanej opłaty sądowej oraz zryczałtowany koszt wynagrodzenia radcy prawnego.

Następnie na skutek apelacji wyrok ten został częściowo zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 7 marca 2013 r.; dokonana zmiana nie dotyczyła jednak kosztów postępowania. W konsekwencji zasądzony wyrokiem pierwszoinstancyjnym zwrot kosztów stał się wymagalny. Mając to też na uwadze, działający w imieniu Skarbu Państwa Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w dniu 9 maja 2013 r. wypłacił Wnioskodawcy zasądzoną na jego rzecz kwotę tytułem zwrotu kosztów postępowania, wykonując stosowny przelew bankowy.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że zasądzony zwrot kosztów postępowania obejmował tylko kwotę dokonanej opłaty sądowej oraz zryczałtowany koszt wynagrodzenia radcy prawnego. Wnioskodawca był jednym z powodów. Pozostali powodowie to jego krewni. Sąd zasądzając zwrot kosztów postępowania zasądził na rzecz każdego z powodów oznaczoną kwotę, natomiast suma tych kwot odpowiada tylko kwocie uregulowanej opłaty sądowej oraz zryczałtowanym kosztom wynagrodzenia radcy prawnego. Na podstawie art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego sąd nie może zasądzić kwoty "zwrotu kosztów postępowania w wysokości przewyższającej koszty poniesione przez Wnioskodawcę". Dlatego też ani przedmiotem żądania powodów, w tym Wnioskodawcy, nie była kwestia zasądzenia zwrotu takich kosztów, ani też w konsekwencji koszty takie nie zostały zasądzone.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w ślad za uzyskaniem przychodów tytułem otrzymanego zwrotu zasądzonych kosztów postępowania Wnioskodawca ma prawo do identyfikacji kosztów ich uzyskania w kwocie odpowiadającej poniesionej opłacie sądowej oraz poniesionym kosztom wynagrodzenia radcy prawnego.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 tej ustawy, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z kolei w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Ze wskazanych wyżej regulacji prawnych wynika, zdaniem Wnioskodawcy, że z chwilą otrzymania zwrotu zasądzonych kosztów postępowania Wnioskodawca uzyskał przychód podatkowy. Jednocześnie nie może budzić wątpliwości, że uzyskanie przedmiotowego przychodu uwarunkowane było koniecznością poniesienia wydatków tytułem opłaty sądowej oraz wynagrodzenia reprezentującego powodów w sprawie sądowej radcy prawnego. Wydatki te pozostają w bezpośrednim związku z uzyskanym przychodem. Poza sporem pozostać musi, że Sąd Okręgowy zasądzić mógł zwrot kosztów postępowania o tyle, o ile koszty takie w rozpoznawanej przez niego sprawie zostały poniesione przez powodów. Ponadto, analiza treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że poniesione wydatki nie zostały zawarte w katalogu tych, które nie stanowią kosztów zyskania przychodów. W konsekwencji zatem wydatki te mogą zostać przez Wnioskodawcę zidentyfikowane jako koszt uzyskania wobec otrzymanego zwrotu zasądzonych kosztów postępowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności", wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie zatem wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

* zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami,

* nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów,

* są właściwie udokumentowane.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 12 grudnia 2011 r. zasądził na rzecz powodów od Skarbu Państwa - Ministra Infrastruktury zwrot kosztów postępowania. Zasądzony zwrot obejmował kwotę dokonanej opłaty sądowej oraz zryczałtowany koszt wynagrodzenia radcy prawnego. Następnie na skutek apelacji wyrok ten został częściowo zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 7 marca 2013 r.; dokonana zmiana nie dotyczyła jednak kosztów postępowania. W konsekwencji zasądzony wyrokiem pierwszoinstancyjnym zwrot kosztów stał się wymagalny. Mając to też na uwadze, działający w imieniu Skarbu Państwa Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w dniu 9 maja 2013 r. wypłacił Wnioskodawcy zasądzoną na jego rzecz kwotę tytułem zwrotu kosztów postępowania, wykonując stosowny przelew bankowy.

Zgodnie z art. 98 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.) strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Jak wynika z uzupełnienia wniosku, Sąd zasądził na rzecz każdego z powodów (m.in. Wnioskodawcy) oznaczoną kwotę, natomiast suma tych kwot odpowiada kwocie uregulowanej opłaty sądowej oraz zryczałtowanym kosztom wynagrodzenia radcy prawnego. Jeżeli zatem otrzymana przez Wnioskodawcę kwota, zasądzona tytułem zwrotu kosztów postępowania, nie przewyższa poniesionych przez niego wydatków, to wówczas nie stanowi przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ po stronie Wnioskodawcy nie nastąpiło realne przysporzenie majątkowe. Wynika to z tego, iż koszty te w pierwszej kolejności zostały sfinansowane z własnych środków Wnioskodawcy, a następnie na podstawie wyroku zostały mu zwrócone. Kwota ta stanowi jedynie zwrot poniesionych wcześniej nakładów - nie jest więc dochodem podlegającym opodatkowaniu. Dla celów podatkowych otrzymana kwota tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego jest obojętna podatkowo. Tym samym wydatki poniesione w postaci opłaty sadowej oraz kosztów wynagrodzenia radcy prawnego nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie został osiągnięty przychód.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.