IBPBII/1/415-531/11/ASz - Skutki podatkowe w zakresie PIT wypłaty wynagrodzeń za usługi testowania oprogramowania świadczone przez nierezydentów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 20 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty wynagrodzeń za usługi testowania oprogramowania świadczone przez nierezydentów - jest prawidłowe.

W dniu 20 maja 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty wynagrodzeń za usługi testowania oprogramowania świadczone przez nierezydentów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na potrzeby usług świadczonych dla swoich klientów będzie nabywał od osób fizycznych usługi testowania oprogramowania. Testowanie oprogramowania to proces składający się z dwóch części - testowania automatycznego oprogramowania i ręcznej korekty błędów wykrytych w testowanym oprogramowaniu.

Testowanie automatyczne oprogramowania obejmuje wykrywanie błędów pomiędzy oprogramowaniem źródłowym a oprogramowaniem docelowym. Oprogramowaniem docelowym jest oprogramowanie dostarczone przez klienta wnioskodawcy i przetłumaczone przez wnioskodawcę przed procesem testowania (odrębna usługa tłumaczeniowa), albo oprogramowanie dostarczone przez klienta wnioskodawcy w języku nie wymagającym tłumaczenia. Testowanie automatyczne oprogramowania polega dodatkowo na sprawdzaniu czy program/aplikacja spełnia wymagania biznesowe i techniczne zgodne z instrukcjami klienta. Do prac tych wykorzystywane są takie narzędzia jak.... Podkreślenia wymaga, że usługa testowania oprogramowania nie obejmuje usługi tłumaczeniowej.

Dalszą rolą wnioskodawcy w ramach wykonywanych prac testowania oprogramowania jest ręczna korekta błędów wykrytych automatycznie przy użyciu ww. programów/aplikacji.

Usługa testowania oprogramowania będzie podzlecana przez wnioskodawcę do wykonania osobom fizycznym (podwykonawcom).

Podwykonawcy wnioskodawcy posiadają miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w innych krajach niż Rzeczpospolita Polska i w tychże krajach będą wykonywać faktycznie usługi. Przetestowane oprogramowanie będzie przesyłane wnioskodawcy drogą elektroniczną. Tą samą drogą wnioskodawca będzie dostarczał podwykonawcom oprogramowanie do testowania. W ramach współpracy pomiędzy wnioskodawcą a ww. podwykonawcami nie będzie dochodziło do przeniesienia praw autorskich, ani do udzielania licencji. Całość wynagrodzenia wypłacanego podwykonawcom będzie więc obejmować wyłącznie świadczenie polegające na wykonywaniu usługi testowania oprogramowania. Podwykonawcy będą swoje usługi wykonywali w ramach prowadzonych działalności gospodarczych. Podwykonawcy nie posiadają w Polsce zakładów w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca zwrócił się do Urzędu Statystycznego z wnioskiem o zakwalifikowanie usług testowania oprogramowania do odpowiedniego grupowania PKWiU i otrzymał informację, iż usługi testowania oprogramowania wraz z korektą wykrytych błędów stanowią "Usługi związane z projektowaniem i rozwojem technologii informatycznych" (62.01.1), zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. usługi testowania oprogramowania należą do "świadczeń o podobnym charakterze" w rozumieniu art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub innych świadczeń wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy wnioskodawca winien pobierać od wynagrodzeń wypłacanych osobom fizycznym, świadczącym na jego rzecz usługi testowania oprogramowania, podatek dochodowy w wysokości 20% przychodu, chyba że osoba fizyczna udokumentuje certyfikatem rezydencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych i wówczas wnioskodawca może zastosować stawki wynikające z umowy międzynarodowej lub nie pobrać podatku.

Zdaniem wnioskodawcy, nabywane przez niego usługi podwykonawców posiadających miejsce zamieszkania dla celów podatkowych poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, polegające na testowaniu oprogramowania wraz z korektą wykrytych błędów, nie należą do usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 2-5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Usługi te nie należą również do usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem nie będą realizowane w ramach działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 powołanej powyżej ustawy.

Tym samym wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, ani też udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podwykonawcy uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadniając swoje stanowisko wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń enumeratywnie wymienionych w punktach 1-5 pobiera się w formie ryczałtu w wysokości uzależnionej od tytułu świadczenia. Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu. Art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienia expressis verbis usług opisanych przez wnioskodawcę. Stanowi on tylko, iż obowiązkiem podatkowym objęte są przychody z wymienionych w nim usług, jak również z tytułu wykonywania "świadczeń o podobnym charakterze".

W ocenie wnioskodawcy usługa opisana przez niego nie jest usługą podobną do usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest ona związana z zupełnie innym zespołem czynności oraz innym celem i rezultatem. Jedyne podobieństwo usługi testowania oprogramowania do np. usług prawniczych czy przetwarzania danych polega na tym, iż wszystkie wymienione są usługami niematerialnymi. Nie byłoby jednakże słuszne twierdzenie, że art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy generalnie usług niematerialnych. Gdyby tak miało być, ustawodawca użyłby terminu "świadczenia o charakterze niematerialnym" lub "usługi niematerialne", jak czynił to w rzeczonym art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w jego wersji obowiązującej do 1 stycznia 2004 r. Wówczas przepis ten mówił o przychodach z tytułu innych niż wymienione w pkt 1 i 2 świadczeń o charakterze niematerialnym, w szczególności z tytułu świadczeń doradczych, badania rynku, zarządzania i kontroli, gwarancji i poręczeń - pobiera się podatek w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu. Zdaniem wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że przepis art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmował do końca 2003 r. szerszy zakres usług niż ma to miejsce aktualnie. W jego zakres wchodziły wszelkie świadczenia niematerialne z wyjątkiem opisanych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a konkretne ich rodzaje były wymienione tytułem przykładu, o czym świadczy zwrot "w szczególności".

Po zmianach obowiązujących od 1 stycznia 2004 r. sytuacja uległa zmianie tak, że obowiązek podatkowy obejmuje tylko enumeratywnie wymienione świadczenia oraz świadczenia do nich podobne. Bez wątpienia, zdaniem wnioskodawcy, celem nowelizacji mocno krytykowanej wersji przepisu sprzed 1 stycznia 2004 r. było zawężenie zakresu obowiązku poboru zryczałtowanego podatku poprzez ograniczenie liczby świadczeń ten obowiązek generujących. Jednocześnie jednak ustawodawca "uszczelnił" regulację poprzez wprowadzenie opodatkowania ryczałtem także "umów podobnych", zapobiegając w ten sposób obchodzeniu przepisu art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez nieznaczną modyfikację zakresu świadczonych usług, w szczególności łączenie usług wymienionych w tym przepisie z usługami w nim niewymienionymi.

Według wnioskodawcy, z powyższych względów, w opisanym stanie przyszłym nie ma on obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od kwot wypłaconych osobom fizycznym podlegającym ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, jako że wykonywane przez nich usługi (świadczenia) nie mieszczą się w zakresie art. 29 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym również z tej przyczyny, że nie stanowią one przychodu z działalności określonej w art. 13 pkt 2 lub 6-9 tej ustawy.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji. W ocenie wnioskodawcy przepis ten znajdzie zastosowanie tylko wówczas, gdy dany przychód będzie podlegał opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, jako że w rozpatrywanym stanie przyszłym przychód wypłacany osobom fizycznym podlegającym ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 29 ust. 1 ustawy, wnioskodawca nie będzie obowiązany:

* odprowadzać zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat dokonywanych na rzecz ww. osób fizycznych (podwykonawców),

* uzyskiwać certyfikatu rezydencji od ww. osób fizycznych (podwykonawców).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Należy w tym miejscu, zauważyć, iż stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 wskazano, że zmiana ma na celu jedynie "doprecyzowanie pojęcia dochodów". Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Artykuł 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. O źródle dochodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Polski lub, gdy źródłem dochodu są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów. W sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Polski, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ust. 1 tegoż art. zawarto katalog przychodów, od których pobiera się podatek w formie ryczałtu.

M.in. podatek ten pobiera się od przychodów:

* z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pkt 1,

* z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pkt 5.

Według postanowień art. 29 ust. 2 powołanej ustawy, przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawca na potrzeby usług świadczonych dla swoich klientów będzie nabywał od osób fizycznych usługi polegające na testowaniu oprogramowania. Podwykonawcy wnioskodawcy, którzy będą wykonywać usługi związane z testowaniem oprogramowania, posiadają miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w innych krajach niż Rzeczypospolita Polska i w tychże krajach w całości będą wykonywać faktycznie usługi. Przetestowane oprogramowanie będzie przesyłane wnioskodawcy drogą elektroniczną. Tą samą drogą wnioskodawca będzie dostarczał podwykonawcom oprogramowanie do testowania. W ramach współpracy pomiędzy wnioskodawcą a ww. podwykonawcami nie będzie dochodziło do przeniesienia praw autorskich, ani do udzielania licencji. Całość wynagrodzenia wypłacanego podwykonawcom będzie więc obejmować wyłącznie świadczenie polegające na wykonywaniu usługi testowania oprogramowania. Podwykonawcy będą swoje usługi wykonywali w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podwykonawcy nie posiadają w Polsce zakładów w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedstawionym przez wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym nie znajduje zatem zastosowania powołany wyżej art. 29 ust. 1 pkt 1 ani pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wskazane w zdarzeniu przyszłym przychody nie mieszczą się katalogu przychodów wymienionych w tych uregulowaniach. W szczególności nie są to przychody z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-8 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż są wykonywane w ramach działalności gospodarczej. Jak również nie są to przychody z tytułu świadczeń ściśle określonych w pkt 5 ust. 1 art. 29 powołanej ustawy. Wprawdzie katalog usług wskazanych w tym przepisie jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie " (...) oraz świadczeń o podobnym charakterze", jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, iż aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki jakie należałoby spełnić aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, iż dane usługi mieszczą się w katalogu czynności wymienionych w tym przepisie ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie. O tym, czy dane świadczenie można zakwalifikować do ww. usług decydujące znaczenie ma treść uregulowania samej umowy oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jej nazwa.

Ponadto, podkreślić należy, iż zgodnie z art. 7 Modelowej Konwencji Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) zyski osiągnięte przez przedsiębiorstwo umawiającego się państwa podlegają opodatkowaniu w tym państwie, chyba że działalność wykonywana jest w drugim państwie za pośrednictwem zakładu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że usługa świadczona będzie przez nierezydentów, w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, na terytorium państwa miejsca ich zamieszkania. Oznacza to, że nie będą oni mieli w Polsce zakładu. Zatem, skoro z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że omawiana usługa będzie świadczona przez nierezydentów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i usługa ta, jak wynika z kwalifikacji dokonanej przez Urząd Statystyczny (przywołanej we wniosku) nie stanowi usługi podobnej do tych, które zostały wymienione w treści art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przepis art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miał tu zastosowania.

Tym samym na wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika oraz nie ma on obowiązku udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika (podwykonawcy) uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.