IBPBII/1/415-49/11/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2011 r. (data wpływu do Organu - 19 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym 18% podatkiem dochodowym należności wypłacanych ławnikom, biegłym, mediatorom, kuratorom adwokatom, tłumaczom - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym 18% podatkiem dochodowym należności wypłacanych ławnikom, biegłym, mediatorom, kuratorom adwokatom, tłumaczom.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonując dyspozycję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku wypłat dla ławników, biegłych, mediatorów, kuratorów, adwokatów, tłumaczy, których kwota rachunku nie przekracza 200 zł pobiera zryczałtowany podatek zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ławnicy, biegli, mediatorzy, kuratorzy, adwokaci i tłumacze nie są pracownikami Sądu. Sąd nie zawiera z nimi żadnych umów. Kwota do zapłaty wynika z postanowienia wydanego przez sędziego. Sąd wzywając ww. osoby nie określa kwoty jaką otrzyma wezwany po wykonaniu zlecenia, natomiast Sąd otrzymuje rachunek lub fakturę z wyliczoną już kwotą na podstawie stawek godzinowych wskazanych w ustawach, odrębnie dla każdej grupy wezwanych. Sędzia akceptując kwotę rachunku lub faktury wydaje wyrok lub postanowienie. W zakresie wypłat dla ławników określona jest wartość rekompensaty za każdą odbytą rozprawę. Dla ławników podstawą wypłaty jest zarządzenie sędziego, którego kwota jest uzależniona od ilości rozpraw, w których uczestniczył ławnik. Zarządzenie wystawione może być do jednej lub kilku różnych spraw na które zostaje powołany ławnik. W pozostałych przypadkach na podstawie prawomocnego wyroku lub postanowienia sędzia wydaje zarządzenie do wypłaty, które kieruje do oddziału finansowego celem realizacji. Ww. oddział ustala podstawę opodatkowania w przypadku faktur od kwoty netto (bez VAT) w przypadku rachunków od kwoty brutto. Limit liczony jest od kwot brutto zarówno rachunków jak i faktur. Kwota brutto faktury jest zgodna z kwotą wykazaną na postanowieniu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

We własnym stanowisku w sprawie, wnioskodawca wskazał, że nie zawiera z ławnikami, biegłymi, kuratorami, mediatorami, adwokatami czy tłumaczami umów, w związku z tym nie ma możliwości określenia należności wynikającej z umów, powołań czy uchwał. Kwota należności do zapłaty wynika ze stawek godzinowych, określonych w ustawach dla poszczególnych grup osób, z których usług korzysta sąd, tj. dla:

* biegłych - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975 r. (Dz. U. Nr 46, poz. 254) oraz dekret z 26 października 1950 r. (Dz. U. Nr 49, poz. 445 z późn. zm.),

* tłumaczy - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości (Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 265),

* adwokatów - prawo o adwokaturze (Dz. U. z 1982 r. Nr 123, poz. 1058),

* kuratorów - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości (Dz. U. z 1982 r. Nr 27, poz. 197),

* ławników - prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.),

* mediatorów - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości (Dz. U. z 2005. Nr 239, poz. 2018)

W przypadku ławników oddział finansowy otrzymuje zarządzenie sędziego do wypłaty, którego wartość uzależniona jest od ilości spraw na które był wezwany ławnik. Każdorazowo zarządzenie takie opiewa na inną kwotę, z uwagi na fakt, iż w różnych okresach wzywany jest w zależności od ilości spraw, w których niezbędna jest obecność ławnika. Zarządzenie to często dotyczy kilku różnych spraw, na które wzywany jest ławnik.

W pozostałych przypadkach podstawą wypłaty jest zarządzenie wraz z prawomocnym postanowieniem lub wyrokiem, do których dołączany jest rachunek lub faktura wystawiona przez adwokata, biegłego, tłumacza, kuratora czy mediatora. Zarządzenia te wystawiane są zawsze tylko do jednej sprawy. Występują jednak przypadki, w których do jednego zarządzenia dołączane są dwa postanowienia z dwóch różnych instancji lub wydawane są dwa zarządzenia do jednego postanowienia. Wnioskodawca przypadki te traktuje jako jedno zlecenie i limit 200 zł dotyczy sumy dwóch postanowień, ale np. jednego zarządzenia lub sumę dwóch zarządzeń, ale do jednego postanowienia niezależnie od terminu realizacji tych dwóch zarządzeń.

Wnioskodawca potrąca zryczałtowany podatek na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od kwot wynikających z zarządzania lub postanowienia sędziego w danej sprawie nieprzekraczających 200 zł W przypadku ławników pomimo wystawianego zarządzenia przez sędziego do kilku spraw (gdy łączna kwota nie przekracza 200 zł) wnioskodawca potrąca zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a cytowanej ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Do tej kategorii przychodów stosownie do treści art. 13 pkt 5 ww. ustawy należy zakwalifikować przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7; a zatem również przychody ławników sądowych.

W myśl art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Do tej kategorii przychodów zaliczyć należy przychody otrzymywane przez biegłych, tłumaczy, adwokatów, kuratorów, mediatorów w związku z czynnościami wykonywanymi na zlecenie sądu.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a cytowanej powyżej ustawy w brzmieniu obowiązującym do końca 2010 r. od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł - w wysokości 18% przychodu.

W myśl art. 30 ust. 3 ww. ustawy zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania.

Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu. Płatnik przekazuje kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek na rachunek urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę, miejsce prowadzenia działalności lub miejsce zamieszkania płatnika (art. 42 ust. 1 ustawy). Dodatkowo, płatnik do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym przesyła deklarację roczną o zryczałtowanym podatku dochodowym do urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę, miejsce prowadzenia działalności lub miejsce zamieszkania płatnika, co bezpośrednio wynika z art. 42 ust. 1a ustawy (PIT-8 AR).

Analiza normy wyrażonej w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy wykazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce gdy:

* suma należności określona w umowie lub umowach z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł oraz

* umowa lub umowy zawarte są z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.

Przepis ten może mieć zastosowanie do dochodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2 lub pkt 5-9 cytowanej ustawy, zatem przy spełnieniu wskazanych warunków mógłby obejmować również dochody o których mowa w pkt 5 i pkt 6 art. 13 ustawy. Ponadto, mimo iż wnioskodawca nie zawiera umowy z biegłymi sądowymi, tłumaczami przysięgłymi, adwokatami, radcami prawnym, mediatorami, kuratorami sądowym oraz zaprzysiężonymi ławnikami to jednak zleca im wykonanie określonych czynności lub wzięcie udziału w posiedzeniu sądu. Niemniej jednak, skoro z tych zleceń nie wynika należność określona za miesiąc, to oznacza, że nie są spełnione warunki do zastosowania opodatkowania zryczałtowanego na podstawie tego przepisu.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 5 lub 6 ww. ustawy powoduje, iż na sądach, prokuraturach, czy też organach władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem pkt 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy). Zgodnie z art. 42 ust. 1 cyt. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek (...) w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R). Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a). Z kolei zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy - w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, stwierdzić należy, iż uregulowania zawarte w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do końca 2010 r. miały zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zostały spełnione łącznie wszystkie przesłanki przewidziane tym przepisem. Zatem, zryczałtowany podatek dochodowy należało pobrać od tych przychodów określonych w art. 13 pkt 2 lub 5-9 ustawy, co do których kwota należności była określona już w umowie (powołaniu, uchwale), miesięczna należność z tego tytułu nie mogła przekroczyć kwoty 200 zł i należności te musiały być uzyskiwane z tego tytułu jak również od tego samego płatnika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca - Sąd - wykonując obowiązki płatnika na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozlicza uzyskane należności ławników, biegłych, mediatorów, tłumaczy, kuratorów i adwokatów, powołanych przez niego do wykonania zlecenia.

Sąd wypłaca należności w przypadku ławników na podstawie zarządzenia sędziego do wypłaty, którego wartość uzależniona jest od ilości spraw na które był wezwany ławnik. Każdorazowo zarządzenie takie opiewa na inną kwotę, z uwagi na fakt, iż w różnych okresach wzywany jest w zależności od ilości spraw, w których niezbędna jest obecność ławnika. Zarządzenie to często dotyczy kilku różnych spraw, na które wzywany jest ławnik.

W pozostałych przypadkach podstawą wypłaty jest zarządzenie wraz z prawomocnym postanowieniem lub wyrokiem, do których dołączany jest rachunek lub faktura wystawiona przez adwokata, biegłego, tłumacza, kuratora czy mediatora. Zarządzenia te wystawiane są zawsze tylko do jednej sprawy. Występują jednak przypadki, w których do jednego zarządzenia dołączane są dwa postanowienia z dwóch różnych instancji lub wydawane są dwa zarządzenia do jednego postanowienia. Wnioskodawca przypadki te traktuje jako jedno zlecenie i limit 200 zł dotyczy sumy dwóch postanowień, ale np. jednego zarządzenia lub sumę dwóch zarządzeń, ale do jednego postanowienia niezależnie od terminu realizacji tych dwóch zarządzeń.

Wnioskodawca nie zawiera z ww. grupami osób umów, w związku z tym nie ma możliwości określenia należności wynikającej z umów, powołań czy uchwał. Kwota należności do zapłaty wynika ze stawek godzinowych, określonych w ustawach dla poszczególnych grup osób, z których usług korzysta Sąd.

Zatem, w świetle przytoczonych przepisów, pomimo faktu, że wnioskodawca nie zawierał z ławnikami, biegłymi, mediatorami, tłumaczami, kuratorami i adwokatami żadnych umów cywilnoprawnych, to jednak zlecał im - powoływał ich do wykonania określonych czynności lub wzięcia udziału w posiedzeniu sądu. Niemniej jednak, skoro z tego zlecenia nie wynika należność za miesiąc, to oznacza, że nie były spełnione warunki do zastosowania ryczałtu. Aby bowiem przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a cytowanej ustawy mógł mieć zastosowanie to z treści aktu, na podstawie którego wypłacane jest wynagrodzenie (zlecenia, uchwały, powołania) winna wynikać miesięczna kwota należności z tego tytułu. Należy zauważyć, że ww. osoby otrzymują należności za czynności wykonane na wezwanie Sądu na podstawie każdorazowo wydanego zarządzenia sędziego w przypadku ławników oraz w pozostałych przypadkach zarządzenia wraz z prawomocnym postanowieniem lub wyrokiem, do których dołączany jest rachunek lub faktura wystawiona przez adwokata, biegłego tłumacza, kuratora czy mediatora.

Zatem z powodu, nie ustalonej miesięcznej należności dla ww. osób - otrzymywany przez nich przychód nie może być opodatkowany podatkiem zryczałtowanym. Tym samym, płatnik - Sąd powinien był pobrać zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, uwzględniając przy jej obliczaniu koszty uzyskania przychodu.

W związku z faktem, iż wnioskodawca w przedmiotowej sprawie nie mógł zastosować ryczałtu w wysokości 18% do opodatkowania przychodu jaki uzyskali w 2010 r. ławnicy, biegli, mediatorzy, kuratorzy, adwokaci i tłumacze należy skorygować już złożone zeznanie w urzędzie skarbowym.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 ww. ustawy wynika, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym wypełnieniu formularza, z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Dlatego też powołane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do korekt deklaracji PIT-4R oraz PIT-8R, a także informację PIT-11.

Analizując przepisy wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru.

Z przepisów tych wynika również, że ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika.

Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Jednakże przepisy Ordynacji podatkowej przewidują odpowiedzialność płatnika za jego nieprawidłowe wywiązanie się z obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z błędnym postępowaniem przez wnioskodawcę i zastosowaniem zryczałtowanego podatku w wysokości 18% do opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez ławników, biegłych, mediatorów, kuratorów, adwokatów i tłumaczy należy dokonać korekty stosownych deklaracji i informacji za 2010 r.

Deklarację roczną o zryczałtowanym podatku dochodowym (PIT-8 AR) należy skorygować poprzez ponowne jej złożenie w urzędzie skarbowym z zaznaczeniem, iż jest to korekta uprzednio złożonej deklaracji wraz z pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Jeżeli ww. deklaracja, która już została złożona przez wnioskodawcę w urzędzie skarbowym dotyczy tylko i wyłącznie rozliczenia przychodu ławników, biegłych, mediatorów, kuratorów, adwokatów i tłumaczy, należy złożyć korektę deklaracji (PIT-8 AR) wykazując "zero" w rubrykach druku oraz pisemne wyjaśnienie przyczyn zmiany deklaracji. W sytuacji gdy, złożona deklaracja obejmuje oprócz ww. grup osób przychody innych osób, z których prawidłowo został pobrany podatek zryczałtowany 18%, należy w korekcie wykazać różnicę, odejmując przychody i kwoty podatku należące do ww. grup osób tzn. wykazać tylko i wyłącznie przychody, z których prawidłowo pobrano podatek w formie ryczałtu i odpowiadającą im wysokość podatku.

Następnie wnioskodawca winien wystawić PIT-11 ławnikom, biegłym, mediatorom, kuratorom adwokatom, tłumaczom, jeśli nie otrzymali wcześniej od wnioskodawcy deklaracji PIT-11, wykazując w nich przychody z działalności wykonywanej osobiście przez osoby wraz z zaliczeniem wcześniej potrąconego podatku (w formie ryczałtu), jako kwoty pobranych zaliczek na podatek dochodowy osób fizycznych. Dla osób, które otrzymały już od wnioskodawcy PIT-11, należy wystawić korektę informacji dodając przychody wcześniej opodatkowane podatkiem ryczałtowym; kwotę podatku doliczyć do kwoty pobranych zaliczek.

Ponadto należy również dokonać korekty PIT-4R wykazując w nim właściwe kwoty przychodów i pobranych zaliczek na podatek, zaliczając na poczet zaliczek zryczałtowany podatek uprzednio pobrany.

Od 1 stycznia 2011 r. przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uległ zmianie i stanowi, iż od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł - w wysokości 18% przychodu. Ustawodawca zrezygnował z limitu miesięcznego, jaki wcześniej należało stosować jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osoba niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekraczała miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł.

Oznacza to, że od 1 stycznia 2011 r. należy odrębnie traktować każdą umowę lub zlecenie i do niego stosować limit 200 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.