IBPBII/1/415-476/13/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2013 r. (wpływ do tut. Biura - 23 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego wartości świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - jest prawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego wartości świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka opłaciła karty wstępu do obiektów sportowych np. sali gimnastycznej, siłowni, na basen, do klubu fitness, itp. Każdy kto dysponuje taką kartą ma możliwość skorzystania z usług w obiektach, które są objęte umową. Ilość miejsc do poszczególnych placówek jest nieograniczona kwotowo i czasowo w obrębie wykupionego czasookresu. Karty te Spółka udostępniała pracownikom. Zakup był sfinansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Opłata dotycząca jednej karty wynosi 106 zł niezależnie od ilości i czasu jaki pracownik wykorzysta w obiektach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość karty jaką otrzymali pracownicy należy doliczyć do przychodu pracownika i opodatkować.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przeznaczeniem funduszu jakie określa ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, sfinansowano działalność kulturalną i sportową z jego środków. Posiadacz karty ma dostęp do 4000 obiektów sportowo-rekreacyjnych oraz zajęć sportowych. Karta ta działa więc na zasadzie przepustki do wejścia do obiektu bez ograniczeń. Nie jest ważne ile razy lub jak długo pracownik przebywa w danym obiekcie. Ważne jest tylko aby posiadał kartę i wtedy bez żadnych ograniczeń może korzystać z oferty obiektu. Karta umożliwia wstęp i korzystanie z placówek na terenie całego kraju, jest ważna na terenie kraju. Obiektów z miesiąca na miesiąc przybywa. Pracodawca nie decyduje o tym gdzie i jak pracownik wykorzysta kartę. Pracownik może nie skorzystać z niej w ogóle.

Pracodawca daje pracownikowi rzeczowe świadczenie w postaci możliwości rozwoju kondycji sportowej oraz spędzenia czasu w ośrodkach rekreacyjnych.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych świadczenia wydane lub przyznane z funduszu socjalnego korzystają ze zwolnienia od podatku do kwoty 380 zł rocznie.

Zdaniem Spółki, karta, o której mowa we wniosku, jako że jest w całości finansowana z funduszu socjalnego, spełnia przeznaczenie funduszu socjalnego i powinna korzystać ze zwolnienia. Wartości tego świadczenia nie można określić kwotowo, pomimo, że wartość karty jest znana. Niejednokrotnie udział pracownika w dostępnych opcjach związanych z posiadaniem karty przewyższa wartość karty, a więc faktycznie udostępnione jest pracownikowi świadczenie typowo rzeczowe, nie jest ograniczone wartościowo, ponieważ koszt karty to 106 zł, natomiast koszt uczestnictwa we wszystkich możliwościach związanych z posiadaniem karty jest pracodawcy nieznany. Dlatego pozwala to przesądzić o tym, że jest to świadczenie rzeczowe, które powinno korzystać ze zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw. Przychodem ze stosunku pracy zatem nie jest tylko wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 cyt. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego rzeczowych świadczeń czy też świadczeń pieniężnych otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

* źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej.

Przy czym zwolnieniem tym objęte są świadczenia o wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł.

Z przepisu art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - Dz. U. z 2012 r. poz. 592 z późn. zm.) wynika, iż zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Należy podkreślić, iż zwolnienie przedmiotowe określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wyłącznie świadczenia rzeczowe i pieniężne.

Wobec powyższego należy uznać, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych rzeczowe i pieniężne świadczenia pracodawcy związane z finansowaniem działalności socjalnej, w tym również dotyczące otrzymanych przez pracowników kart wstępu do obiektów sportowych - o łącznej wartości nieprzekraczającej 380,00 zł w skali roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca opłacił karty wstępu do obiektów sportowych np. sali gimnastycznej, siłowni, na basen, do klubu fitness, itp. Każdy kto dysponuje taką kartą ma możliwość skorzystania z usług w obiektach, które są objęte umową. Ilość miejsc do poszczególnych placówek jest nieograniczona kwotowo i czasowo w obrębie wykupionego czasookresu. Karty te Wnioskodawca udostępniał pracownikom. Zakup był sfinansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Opłata dotycząca jednej karty wynosi 106 zł niezależnie od ilości i czasu jaki pracownik wykorzysta w obiektach.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż świadczenia w postaci sfinansowania ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kart wstępu do obiektów sportowych stanowi przychód pracowników ze stosunku pracy zwolniony - do kwoty 380 zł w skali roku - z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.