IBPBII/1/415-451/MCZ - PIT w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2011 r. przez obywatela Wielkiej Brytanii będącego pracownika jordańskiej firmy z pracy wykonywanej w Polsce.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 30 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2011 r. przez obywatela Wielkiej Brytanii będącego pracownika jordańskiej firmy z pracy wykonywanej w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2011 r. przez obywatela Wielkiej Brytanii będącego pracownika jordańskiej firmy z pracy wykonywanej w Polsce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem Wielkiej Brytanii. Od stycznia 2011 r. przebywa na terytorium Polski. Od kwietnia 2011 r. był zameldowany w Polsce na czas określony 3 miesiące. Następnie - po upływie pobytu czasowego, Wnioskodawca zameldował się na pobyt na czas nieokreślony. Został mu nadany nr PESEL. Od stycznia 2011 r. do chwili obecnej Wnioskodawca przebywa na terytorium Polski. Od dnia 2 stycznia 2011 r. Wnioskodawca świadczy pracę na podstawie umowy o pracę zawartej ze Spółką z siedzibą w Królestwie Jordanii na stanowisku menager ds. logistyki. Miejscem jego pracy jest miejsce zamieszkania w Polsce, choć zgodnie z umową o pracę czasowo może być przeniesiony w inne miejsca, w których ma siedzibę lub przedstawicielstwa pracodawca.

W Królestwie Jordanii nie ma obowiązku ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego pracowników, w zwiyku z tym spółka jordańska, która go zatrudnia nie odprowadza w jego imieniu jakichkolwiek składek i nie ubezpiecza go w zakresie ubezpieczenia społecznego czy zdrowotnego. Spółka nie pobiera również podatku dochodowego od wypłaconych podatnikowi wynagrodzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołał przepisy art. 3 ust. 1a i art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a także art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 1 umowy polsko-jordańskiej z których wywiódł, że w jego przypadku spełnione są oba kryteria art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwalające uznać, że ma on miejsce zamieszkania w Polsce. Przebywał on na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym 2011 jak również miał i ma tu ośrodek interesów życiowych, albowiem pracę na rzecz pracodawcy - Spółki z siedzibą w Królestwie Jordanii świadczył na terytorium Polski. Zatem w sytuacji, w której Wnioskodawca wykonuje pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, dochody z tej pracy, nawet jeśli są wypłacane przez pracodawcę z siedzibą w Jordanii, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w kraju miejsca zamieszkania podatnika.

W konsekwencji do sytuacji Wnioskodawcy nie ma również zastosowania art. 22 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Haszymidzkiego Królestwa Jordanii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro miał on w roku podatkowym 2011, oraz ma do chwili obecnej, miejsce zamieszkania na terytorium Polski podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a zatem ma obowiązek opodatkować dochody uzyskane z tytułu umowy o pracę zawartej z pracodawcą z siedzibą w Królestwie Jordanii w Polsce.

Następnie Wnioskodawca powołał przepisy art. 44 ust. 1a, art. 44 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie których stwierdził, że zaliczki za miesiące od stycznia do listopada jest obowiązany był wpłacać w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym uzyskał dochód, zaś za grudzień obowiązany będzie wpłacić w terminie złożenia zeznania podatkowego. Dochodem Wnioskodawcy z wynagrodzenia za pracę uzyskaną od pracodawcy - Spółki z siedzibą w Królestwie Jordanii, jest miesięczny przychód pomniejszony o koszty uzyskania przychodu, określone w art. 22 ust. 2 ww. ustawy. Dla potrzeb obliczania zaliczek na podatek dochodowy od ww. dochodów podatek od dochodu oblicza się stosując stawkę 18%.

Po zakończeniu roku podatkowego Wnioskodawca obowiązany jest obliczyć podatek za rok podatkowy wg zasad wskazanych w art. 27 ust. 1 ww. ustawy (wg skali podatkowej) i złożyć zeznanie o wysokości dochodu uzyskanego w roku podatkowym 2011 na zasadach określonych w art. 45 ust. 1 tej ustawy na formularzu podatkowym PIT-36.

Do Wnioskodawcy nie znajdą zastosowania również zasady opodatkowania wskazane w art. 27 ust. 8, 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albowiem Wnioskodawca uzyskał dochody ze źródła przychodów położonych na terytorium Polski - praca Wnioskodawcy wykonywana jest na terytorium Polski. W konsekwencji nie będzie zobligowany dołączyć do zeznania na formularzu PIT-36 załącznika PIT ZG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne,

tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący obywatelem Wielkiej Brytanii posiada w Polsce centrum interesów życiowych, gdyż to na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się - wskazane w treści wniosku - miejsce pracy wykonywanej na rzecz jordańskiego pracodawcy oraz miejsce zamieszkania. Tym samym na Wnioskodawcy ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy, tzn. Wnioskodawca podlega opodatkowaniu od całości dochodów w Polsce zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ze względu na to, że Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w Polsce, a otrzymywane wynagrodzenie za pracę jest wypłacane przez pracodawcę jordańskiego należy uwzględnić przepisy umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Królestwem Jordanii.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Haszymidzkiego Królestwa Jordanii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Ammanie dnia 4 października 1997 r. (Dz. U. z 199 r. Nr 61, poz. 654) w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie jedynie w odniesieniu do dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy polsko-jordańskiej z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie (w Polsce), chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak z powyższych przepisów wynika, osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiągająca dochody z pracy najemnej wykonywanej w Polsce, nawet jeśli są wypłacane przez pracodawcę mającego siedzibę w Jordanii, podlega opodatkowaniu wyłącznie w miejscu zamieszkania, czyli w Polsce. Zatem do sytuacji Wnioskodawcy nie ma zastosowania art. 22 umowy polsko - jordańskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, mają natomiast zastosowanie - jak już wspomniano powyżej - przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast zgodnie z art. 44 ust. 1a powyższej ustawy podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników:

- są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 - art. 44 ust. 3a tejże ustawy.

Przepisy ust. 1a i 7 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy art. 27 ust. 9 i 9a stosuje się odpowiednio - art. 44 ust. 3e ww. ustawy.

Przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy oraz podatku rocznego zastosowanie mają przepisy art. 22 i art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z kolei zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych a także składek zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących.

Podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30e, pobiera się od podstawy jego obliczenia według następującej skali:

Podstawa obliczenia podatku w złotych------------Podatek wynosi:

* do 85.528-----------------18% minus kwota zmniejszająca podatek 556 zł 02 gr

* ponad 85.528---------------14.839 zł 02 gr + 32% nadwyżki ponad 85.528 zł

W myśl art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca jako osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiągająca dochody z pracy najemnej wykonywanej w Polsce podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. W związku z tym ww. dochody należy opodatkować według zasad przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem przewidzianych w niej ulg i zwolnień.

Uwzględniając powyższe Wnioskodawca jako uzyskujący w 2011 r. dochody ze stosunku pracy z zagranicy, obowiązany był wpłacać zaliczki na podatek dochodowy w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, stosując do uzyskanego dochodu najniższą 18% stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ww. ustawy. Dochodem tym jest wynagrodzenie za pracę uzyskane od pracodawcy - Spółki z siedzibą w Królestwie Jordanii - miesięczny przychód pomniejszony o koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 oraz zapłacone ewentualnie w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a ww. ustawy.

Po zakończeniu roku podatkowego Wnioskodawca był obowiązany obliczyć podatek za rok podatkowy 2011 według zasad wskazanych w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 45 ust. 1 ww. ustawy. W związku z tym, że Wnioskodawca w 2011 r. osiągnął - jak wskazano we wniosku - dochody z pracy wykonywanej w Polsce a nie poza jej terytorium, to do Wnioskodawcy nie ma zastosowania zasada opodatkowania wskazana w art. 27 ust. 8, 9 i 9a cyt. wyżej ustawy i tym samym Wnioskodawca nie był zobligowany dołączyć do zeznania podatkowego na formularzu PIT-36 załącznika PIT/ZG.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Organ podatkowy nie jest bowiem uprawniony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie przedstawionej we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.