IBPBII/1/415-42/11/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP - 18 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przyznanego wyrokiem sądowym zadośćuczynienia wraz z odsetkami z tytułu pozbawienia wnioskodawczyni prawa do udziału w zysku osiągniętym w wyniku sprzedaży Spółki,

* w części dotyczącej opodatkowania zasądzonych odsetek - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej opodatkowania zadośćuczynienia i rozliczenia się na druku PIT-37 - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przyznanego wyrokiem sądowym zadośćuczynienia wraz z odsetkami z tytułu pozbawienia wnioskodawczyni prawa do udziału w zysku osiągniętym w wyniku sprzedaży Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Apelacyjnego Wydziału I Cywilnego w K. z dnia 12 kwietnia 2010 r. zostało przyznane wnioskodawczyni zadośćuczynienie od obywatela amerykańskiego, wraz z odsetkami od daty ustalonej przez Sąd. Wyrok nie precyzuje tytułu zadośćuczynienia. Wniosek był o zadośćuczynienie za wyrządzoną krzywdę. W latach 1998-2004 wnioskodawczyni była pracownikiem polskiej Spółki. W 2002 r. jedyny udziałowiec (obywatel amerykański) zbył udziały Spółki na rzecz angielskiej korporacji. Umowa zawierała powszechną w angielskim systemie prawnym klauzulę earn-out uzależniającą ostateczną cenę zbycia przedsiębiorstwa od zysków osiągniętych w przyszłości, w tym przypadku do 2007 r. Pracownicy Spółki nabyli prawo do udziału w zyskach na zasadach praw osób trzecich nie będących stronami umowy. W 2004 r. korporacja angielska sprzedała udziały Spółki na rzecz korporacji francuskiej i Spółka polska w niedługim czasie została zlikwidowana. Kwota osiągniętego zysku ze sprzedaży wszystkich oddziałów firmy wyniosła około 100 milionów funtów (czyli około 500 milionów złotych) i cześć tej kwoty stanowiła zysk ze sprzedaży Spółki polskiej. W 2006 r. strony umowy przystąpiły do negocjowania rozliczenia umowy z 2002 r. Jeżeli chodzi o byłych pracowników, to przedłożono im do podpisu dokument, w którym zrzekali się wszelkich roszczeń i w zamian za to otrzymali jakieś uznaniowe kwoty. Rozmowy z wnioskodawczynią uzależnione zostały od spełnienia nieuzasadnionych i bezprawnych żądań. W takiej sytuacji wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu polskiego z wnioskiem o ustalenie jej prawa do partycypacji w zyskach. Ponieważ przeciwnik posługiwał się w sądzie dokumentami o wątpliwej wiarygodności zwrócono się za pośrednictwem sądu angielskiego o doręczenie dokumentu przez druga stronę umowy. Sąd wezwał wnioskodawczynię do zapoznania się z dokumentem. Okazał się on tożsamy z tym, który przedkładał obywatel amerykański i sąd umorzył postępowanie, oddalając pozew z powodu braku podstaw prawnych. Jak się później okazało dokument został podmieniony. Niestety prokuratura i Sąd karny odmówiły prowadzenia postępowania, więc wnioskodawczyni zwróciła się do sądu angielskiego o informacje jakiego rodzaju dokument (kopia, czy oryginał) został przesłany do sądu polskiego i otrzymała odpowiedź, która potwierdziła podejrzenia. W związku z czym złożyła ona stosowne pismo u Prezesa Sądu Apelacyjnego. W postępowaniu apelacyjnym sąd uznał za zasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania oraz, że istnieje podstawa prawna do wysuwania przez wnioskodawczynię żądań, jednak ustalenie wysokości należnych wnioskodawczyni udziałów nie było możliwe. Wysokość zadośćuczynienia została przyznana na podstawie korespondencji meilowej, w której w sposób hipotetyczny obliczano, że jeżeli kwota ogólna wynosić będzie pewną wartość, to udział wnioskodawczyni będzie wynosić odpowiednią kwotę. Dodać należy, że postępowanie Sądu I Instancji umożliwiło przeciwnikowi zlikwidowanie całego majątku jaki posiadał w Polsce, co ma wpływ na możliwość egzekucji długu. Istnieją więc podstawy do dochodzenia należności od Skarbu Państwa. W trakcie postępowania zostały naruszone wnioskodawczyni prawa konstytucyjne do sprawiedliwego procesu, a państwo polskie nie udzieliło jej adekwatnej pomocy. W chwili obecnej ciężar zapłaty zadośćuczynienia spoczywa w całości na obywatelu amerykańskim.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione z podatku są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku sądowego do wysokości określonej w tym wyroku i w deklaracji PIT-37 za 2011 r. (jeżeli zostanie wyegzekwowane) kwota zadośćuczynienia powinna być wykazana jako kwota zwolniona od podatku, natomiast kwota odsetek wykazana w pozycji inne przychody i opodatkowana według skali podatkowej.

W ocenie wnioskodawczyni, w świetle przedstawionego stanu faktycznego przyznane przez sąd zadośćuczynienie winno być wykazane w deklaracji PIT-37 za rok 2011 jako zwolnione od podatku inne odszkodowanie uzyskane na podstawie wyroku sądowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodwym od osób fizycznych. Natomiast odsetki wykazane w pozycji inne przychody i opodatkowane według skali podatkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż wyrokiem Sądu Apelacyjnego Wydziału I Cywilnego z dnia 12 kwietnia 2010 r. zostało przyznane wnioskodawczyni zadośćuczynienie od obywatela amerykańskiego, wraz z odsetkami od daty ustalonej przez Sąd. Wyrok nie precyzuje tytułu zadośćuczynienia. Wniosek był o zadośćuczynienie za wyrządzoną krzywdę. W latach 1998-2004 wnioskodawczyni była pracownikiem polskiej Spółki. W 2002 r. jedyny udziałowiec (obywatel amerykański) zbył udziały Spółki na rzecz angielskiej korporacji. Pracownicy Spółki nabyli prawo do udziału w zyskach na zasadach praw osób trzecich nie będących stronami umowy. W 2004 r. korporacja angielska sprzedała udziały Spółki na rzecz korporacji francuskiej i Spółka polska w niedługim czasie została zlikwidowana. Kwota osiągniętego zysku ze sprzedaży wszystkich oddziałów firmy wyniosła około 100 milionów funtów, z której cześć stanowiła zysk ze sprzedaży Spółki polskiej. W 2006 r. strony umowy przystąpiły do negocjowania rozliczenia umowy z 2002 r. Rozmowy z wnioskodawczynią uzależnione zostały od spełnienia nieuzasadnionych i bezprawnych żądań. W takiej sytuacji wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu polskiego z wnioskiem o ustalenie jej prawa do partycypacji w zyskach. Ponieważ przeciwnik posługiwał się w sądzie dokumentami o wątpliwej wiarygodności zwrócono się za pośrednictwem sądu angielskiego o doręczenie dokumentu przez druga stronę umowy. Okazał się on tożsamy z tym, który przedkładał obywatel amerykański i sąd umorzył postępowanie, oddalając pozew z powodu braku podstaw prawnych. Jak się później okazało dokument został podmieniony. Niestety prokuratura i Sąd karny odmówiły prowadzenia postępowania, więc wnioskodawczyni zwróciła się do sądu angielskiego o informacje jakiego rodzaju dokument (kopia, czy oryginał) został przesłany do sądu polskiego i otrzymała odpowiedź, która potwierdziła jej podejrzenia. W związku z czym wnioskodawczyni złożyła stosowne pismo do Prezesa Sądu Apelacyjnego. W postępowaniu apelacyjnym sąd uznał za zasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania oraz, że istnieje podstawa prawna do wysuwania przez wnioskodawczynię żądań, jednak ustalenie wysokości należnych wnioskodawczyni udziałów nie było możliwe. Wysokość zadośćuczynienia została przyznana na podstawie prowadzonej korespondencji, w której w sposób hipotetyczny obliczano, że jeżeli kwota ogólna wynosić będzie pewną wartość, to udział wnioskodawczyni będzie wynosić odpowiednią kwotę. Postępowanie Sądu I Instancji umożliwiło przeciwnikowi zlikwidowanie całego majątku jaki posiadał w Polsce, co ma wpływ na możliwość egzekucji długu. Jak twierdzi wnioskodawczyni istnieją podstawy do dochodzenia należności od Skarbu Państwa, gdyż w trakcie postępowania zostały naruszone wnioskodawczyni prawa konstytucyjne do sprawiedliwego procesu, a państwo polskie nie udzieliło jej adekwatnej pomocy. Jednakże w chwili obecnej ciężar zapłaty zadośćuczynienia spoczywa w całości na obywatelu amerykańskim.

Wskazać należy, iż na gruncie analizowanej sprawy istotne znaczenie ma przepis art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w myśl którego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 ww. ustawy).

Podkreślić należy, iż podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest jego odszkodowawczy charakter. Odszkodowanie jest świadczeniem, którego celem jest naprawienie wyrządzonej szkody. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się. Na podstawie ww. przepisu opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega odszkodowanie otrzymane z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W świetle powyższego przyznane wnioskodawczyni na podstawie wyroku sądowego zadośćuczynienie, nie będzie miało na celu wyrównania uszczerbku w majątku wnioskodawczyni. Analiza stanu faktycznego przedstawionego we wniosku uprawnia do sformułowania tezy, iż zasądzone na podstawie wyroku zadośćuczynienie, mieści się w kategorii odszkodowań mających na celu pokrycie strat związanych z utraconymi korzyściami. Korzyściami jakie wnioskodawczyni mogłaby uzyskać, czyli otrzymać bądź mieć postawione do jej dyspozycji wartości pieniężne w ramach należnego zysku osiągniętego ze sprzedaży spółki, którego do chwili obecnej wnioskodawczyni została pozbawiona. Oznacza to, że wnioskodawczyni mogłaby osiągnąć korzyści, gdyby nie pozbawiono jej prawa do partycypacji w zyskach. W związku z czym przyznane wnioskodawczyni zadośćuczynienie na podstawie wyroku nie będzie korzystało ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tak więc wyegzekwowany od przeciwnika dochód z powyższego tytułu będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo należy podkreślić, iż perturbacje jakie wyniknęły podczas dochodzenia przez wnioskodawczynię swoich praw w trakcie postępowań sądowych, gdzie jak twierdzi zostały naruszone jej prawa konstytucyjne do sprawiedliwego procesu, a państwo polskie nie udzieliło jej adekwatnej pomocy nie wywiera żadnego odzwierciedlenia w kwestii podatkowej, tj. opodatkowania przyznanego zadośćuczynienia za pozbawienie prawa do udziału w zysku osiągniętym w wyniku sprzedaży Spółki. Powyższe trudności nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.

Zatem przyznane (nie wyegzekwowane) na podstawie wyroku zadośćuczynienie od obywatela amerykańskiego, nie będzie miało na celu wyrównania uszczerbku w majątku wnioskodawczyni. Nie budzi wątpliwości fakt, iż w wyniku pozbawienia wnioskodawczyni prawa do udziału w zysku osiągniętym w wyniku sprzedaży spółki, wnioskodawczyni została pozbawiona korzyści w postaci powiększenia jej majątku o dodatkowe wartości pieniężne. W świetle powyższego, wskazać należy, iż przedmiotowe zadośćuczynienie podlegało będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dodatkową okolicznością przemawiającą za opodatkowaniem zadośćuczynienia jest to, że gdyby zainteresowana osiągnęła spodziewane korzyści, tj. otrzymała udział w zysku osiągniętym ze sprzedaży Spółki, to korzyści te (pieniądze) podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Zatem zadośćuczynienie z tytułu utraconego zysku powinno być opodatkowane, w przeciwnym razie poszkodowana znalazłaby się w korzystniejszej sytuacji niż ta, w jakiej by była, gdyby szkoda nie zaistniała.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż zasądzona kwota zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawczyni za pozbawienie jej prawa do udziału w zysku osiągniętym w wyniku sprzedaży Spółki, stanowić będzie przychód wnioskodawczyni ze stosunku pracy ponieważ podstawą uzyskania zadośćuczynienia był łączący wnioskodawczynię ze Spółką stosunek pracy i związane z tym stosunkiem pracy przyznane wnioskodawczyni prawo do udziału w zysku osiągniętym ze sprzedaży Spółki. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przez pojęcie "otrzymane" - zgodnie ze Słownikiem języka polskiego - należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast "postawionymi do dyspozycji" są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik - wykazując określoną aktywność - ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego - roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również - miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Przychód w postaci pieniędzy lub wartości pieniężnych powstaje w momencie otrzymania ich przez podatnika lub w momencie postawienia ich do dyspozycji podatnika. Wobec czego przychód wnioskodawczyni powstanie dopiero w momencie wyegzekwowania należnych kwot.

Natomiast instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty zadośćuczynienia nie są wliczane do wartości zadośćuczynienia.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, iż nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z zadośćuczynieniem. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego - są skutkiem nie wykonania zobowiązań.

W przypadku dochodów z tytułu odsetek, wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, 95, 119 i 130 oraz w art. 52a ust. 1 pkt 5 ustawy. Przy czym, przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 stanowi, iż wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 m.in. ze stosunku pracy. Zatem o zastosowaniu tego zwolnienia decyduje spełnienie łącznie dwóch przesłanek, tj. pierwszej dotyczącej źródła przychodu, do którego kwalifikowane jest ww. wynagrodzenie/świadczenie, odpowiednio drugiej dotyczącej nieterminowości jego wypłaty.

Świadczenie otrzymane przez wnioskodawczynię stanowi jak wskazano przychód ze stosunku pracy.

Natomiast w przypadku zadośćuczynienia, które jest przyznawane na żądanie poszkodowanego (o ile dojdzie do zawarcia umowy, ugody lub ogłoszenia wyroku sądu, określających w szczególności wysokość oraz terminy wypłaty przyznanego świadczenia), odsetki przyznane za okres od dnia wystąpienia z roszczeniem do dnia ich zapłaty zgodnie z ww. umową, ugodą lub wyrokiem, nie spełniają warunku określonego w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy. Przepis ten ma bowiem wyłącznie zastosowanie w sytuacji gdy od momentu zawarcia umowy, ugody lub ogłoszenia wyroku sądu przyznających zadośćuczynienie - zobowiązany spóźni się z wypłatą świadczenia na rzecz poszkodowanego.

Nie ma natomiast zastosowania do odsetek naliczonych za okres poprzedzający datę zawarcia umowy, ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia w tej sprawie. Tego rodzaju odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach według skali podatkowej.

We wniosku wskazano, że Sąd zasądził na rzecz wnioskodawczyni zadośćuczynienie wraz z odsetkami od daty ustalonej przez Sąd. Z wniosku nie wynika aby odsetki te stanowiły odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty. Wnioskodawczyni wskazała również, że wniosek do Sądu był wnioskiem o ustalenie prawa do partycypacji w zyskach. Zatem odsetki zasądzone przez Sąd stanowią przychody z innych źródeł i podlegają opodatkowaniu.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

W konsekwencji kwota odsetek przyznanych wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu i należy ją wykazać w zeznaniu PIT-36 w pozycji inne źródła.

Reasumując stwierdzić należy, że zadośćuczynienie zasądzone zostało na podstawie wyroku i ma na celu pokrycie utraconych korzyści. Tym samym nie zostanie spełniona przesłanka do skorzystania ze zwolnienia od podatku. Tak więc, w przypadku uzyskania przez wnioskodawczynię przychodu z tytułu ww. zadośćuczynienia będzie on podlegał opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy, a odsetki podlegały będą opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł. W związku z tym wnioskodawczyni winna rozliczyć się z podatku dochodowego od osób fizycznych na druku PIT-36.

Zatem stanowisko wnioskodawczyni w zakresie zwolnienia z opodatkowania zasądzonego zadośćuczynienia z tytułu pozbawienia wnioskodawczyni prawa do udziału w zyskach osiągniętych w wyniku sprzedaży Spółki oraz rozliczenia się na druku PIT-37 należało uznać za nieprawidłowe, natomiast w kwestii opodatkowania odsetek zasądzonych z ww. tytułu należało uznać za prawidłowe.

Ponadto w treści wniosku wnioskodawczyni wskazała, że trudności wynikłe podczas postępowań sądowych umożliwiły przeciwnikowi zlikwidowanie całego majątku jaki posiadał on w Polsce, co będzie miało wpływ na możliwość egzekucji długu i że istnieją podstawy do dochodzenia należności od Skarbu Państwa. W związku z tym należy wyjaśnić, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest kwestia opodatkowania zadośćuczynienia za pozbawienie praw do udziału w zyskach oraz odsetek od tego świadczenia. Kwestia dotycząca opodatkowania ewentualnych innych przyszłych należności jest odrębną sprawą i nie jest objęta niniejszą interpretacją.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.