IBPBII/1/415-399/13/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 9 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 24 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy najemnej we Francji - jest prawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy najemnej we Francji.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 10 czerwca 2013 r. znak: IBPB II/1/415-399/13/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono w dniu 24 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni była zatrudniona faktycznie w firmie S.A. w Polsce od 6 września 2010 r. do 6 sierpnia 2011 r.; od 6 września 2010 r. do dnia 3 grudnia 2010 r. - na podstawie umowy na czas próbny i od 4 grudnia 2010 r. do dnia 30 listopada 2011 r. na podstawie umowy na czas określony. Została zwolniona przez syndyka masy upadłości z uwagi na ogłoszenie upadłości pracodawcy i likwidacji firmy. W dniu 12 września 2010 r. Wnioskodawczyni została oddelegowana do pracy we Francji. W 2010 r. Wnioskodawczyni przebywała we Francji pracując dla S.A. około 101 dni. Przyjechała do Francji dnia 13 września 2010 r. następnie wyjechała na Święta Bożego Narodzenia do Polski (urlop wypoczynkowy) dnia 22 lub 23 grudzień 2010 r. Do Francji wróciła 17 stycznia 2011 r. i pozostała tam do 23 czerwca 2011 r. - ostatecznego powrotu do Polski. W tym czasie Wnioskodawczyni przebywała w Polsce przez około dwa tygodnie - urlop wypoczynkowy z okazji Świat Wielkanocnych. W sumie w 2011 r. Wnioskodawczyni przebywała na terenie Francji przez około 144 dni (przy założeniu błędu 2 lub 3 dni, gdyż Wnioskodawczyni nie pamięta dobrze długości urlopu wielkanocnego). Dnia 1 lipca 2011 r. ogłoszona została upadłość firmy S.A. W dniu 6 sierpnia Wnioskodawczyni zakończyła pracę w firmie S.A.

W związku z pracą na terenie Francji Wnioskodawczyni, będąca obywatelką polską nie zmieniła rezydencji podatkowej, nie przeniosła swojego centrum interesów życiowych. Na terenie Francji Wnioskodawczyni nie posiadała konta bankowego, ani adresu zamieszkania, nie była również objęta francuskim odpowiednikiem ZUS. Firma S.A. wynajmowała mieszkanie, w którym mieszkała Wnioskodawczyni, opłacała koszt jego utrzymania (rachunki za wodę, prąd, telefon). Wnioskodawczyni była pracownikiem w delegacji. W rozliczeniu rocznym PIT-11 za 2011 r. (otrzymanym od pracodawcy) w pozycji 38 figuruje dochód zwolniony od podatku w kwocie 17645,43 zł. Po złożeniu rocznego zeznania podatkowego za 2011 r., od syndyka masy upadłości Wnioskodawczyni uzyskała, na swój wniosek, pisemną informację, że zakład pracy nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy od odchodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię z pracy poza terytorium Polski zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni była tym zaskoczona, gdyż w żadnej z zawartych umów z S.A. nie było postanowień o rozliczaniu się Wnioskodawczyni we Francji. Nikt też Wnioskodawczyni o tym nie poinformował. Z uzyskanej od syndyka informacji wynika, że w poz. 38 PIT-11 za 2011 r. ujęta jest suma płacy podstawowej z listy płac za okres styczeń - kwiecień 2011 r., którą Wnioskodawczyni otrzymała za pracę we Francji. Wnioskodawczyni nie uzyskała odpowiedzi od pracodawcy dlaczego w informacji PIT-11 ujęto kwoty tylko z czterech miesięcy, skoro we Francji przebywała do 23 czerwca 2011 r. Według jej przypuszczeń wynagrodzenie za te miesiące mogło być wypłacone z "Funduszu Świadczeń Pracowniczych" i w związku z tym być może Fundusz odprowadził podatek w Polsce. Ponadto firma S.A. zalega z wypłatą wynagrodzenia za pracę w wysokości 7983,68 zł. Kwota ta jest na liście wierzytelności firmy w Sądzie Gospodarczym. Wnioskodawczyni nie wie czy PIT-11 za 2011 r. ujmuje ww. kwotę czy też nie. Wnioskodawczyni nie złożyła zeznania podatkowego we Francji ponieważ nie została o tym poinformowana a ponadto nie zostały spełnione warunki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że firma S.A. zatrudniła Wnioskodawczynię, obywatelkę polską, do pracy na terenie Francji, na okres, zgodnie z drugą umową od 4 grudnia 2010 r. do 30 listopada 2011 r. Nie wynika z tego jednak, że Wnioskodawczyni zmieniła rezydencję podatkową, czyli że przeniosła swój ośrodek interesów życiowych do Francji. Wnioskodawczyni sprawdziła jakie są progi podatkowe we Francji i jaka jest kwota wolna od podatku; wynosi ona 5963 euro. Kwota 17654,07 zł według obecnego kursu tej waluty daje kwotę 4303,07 euro. Zatem kwota ta byłaby zwolniona od podatku we Francji. Według wiedzy Wnioskodawczyni pracodawca nie zgłosił Wnioskodawczyni do rozliczania się we Francji. Wnioskodawczyni nie figuruje tam w żadnym organie skarbowym.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała także, iż:

1. Firma S.A. posiadała we Francji oddział, zarejestrowany w tamtejszych urzędach jako firma (chyba S.A.), mający kilku pracowników, w tym szefa oddziału, tłumaczkę, etc. zatrudnionych we Francji, tj. wszelkie składki były odprowadzane za nich do francuskich urzędów. Wnioskodawczyni nie była zatrudniona w oddziale tylko w firmie S.A. w Polsce i żadne składki do francuskich urzędów za nią nie były odprowadzane.

2. Wynagrodzenie było Wnioskodawczyni wypłacane przelewem przez firmę S.A. w Polsce, a nie przez oddział francuski, gdyż nie była pracownikiem oddziału w odróżnieniu od kilku osób, które dostawały wynagrodzenie z oddziału francuskiego i były zatrudnione przez ten oddział, tj. zgłoszone we Francji do wszelkich ubezpieczeń.

3. Rok podatkowy we Francji według informacji jakie Wnioskodawczyni uzyskała w Konsulacie Francuskim w Polsce pokrywa się z rokiem kalendarzowym i zawsze tak było, czyli 1 styczeń - 31 grudzień.

4. W ramach oddelegowania zadaniem Wnioskodawczyni, jako przedstawiciela handlowego, było pozyskanie nowych klientów dla branży stolarki okienno - drzwiowej dla firmy S.A w Polsce, która chciała dostarczać stolarkę z Polski i ewentualnie ją montować za pomocą polskich specjalistów, którzy mieli na ten czas przyjeżdżać z Polski. Jej zadaniem było stawanie do przetargów publicznych, uczestniczenie w naradach na budowach jako przedstawiciel firmy S.A. (dotyczyło to uprzednio wygranych przetargów, zanim jeszcze Wnioskodawczyni rozpoczęła pracę we Francji). Wnioskodawczyni nie wie czy przetargi na obie budowy były podpisane przez S.A. czy przez oddział francuski, gdyż odbywało się to różnie. Jednakże "towar" i specjaliści do montażu stolarki miały przyjeżdżać bezpośrednio z Polski. Wszelkie sugestie z zebrań na budowach Wnioskodawczyni przekazywała do architektów i techników S.A. w Polsce, którzy dokonywali obliczeń, planów, korekt, etc., pod późniejsze montaże, które miały nadejść. Wnioskodawczyni zdawała cotygodniowe sprawozdanie ze swojej działalności bezpośrednio prezesowi firmy S.A. w Polsce. Firma często działała jako podwykonawca czy wykonawca dla rożnych większych firm budowlanych, ale rolą Wnioskodawczyni było koordynowanie budów, które miały się dla branży dopiero rozpocząć oraz szukanie nowych klientów. Tym samym Wnioskodawczyni wykonywała pracę dla polskiego pracodawcy.

5. Wynagrodzenie Wnioskodawczyni było wypłacane przez firmę S.A. w jej własnym imieniu.

6. Ryzyko za pracę Wnioskodawczyni ponosił S.A. z Polski, gdyż jeśli z jakiś przyczyn stracony zostałby kontrakt, to w Polsce nie produkowano by np. okien czy ślusarki. Jednak jakie były rozliczenia finansowe między oddziałem S.A we Francji a S.A w Polsce Wnioskodawczyni nie wie.

7. Pod względem instrukcji i kontroli działania Wnioskodawczyni podlegała bezpośrednio prezesowi S.A w Polsce. Jeśli chodzi o jakieś zapytania techniczne strony francuskiej Wnioskodawczyni kierowała je do działu technicznego, do np. architektów w Polsce.

8. Miejsce pracy z uwagi na to, że Wnioskodawczyni była jednak we Francji i był tam też szef oddziału francuskiego firmy mogło w jakimś stopniu podlegać oddziałowi we Francji, tzn. w razie jakiś problemów (np. gdy komputer nie działał czy nie było Internetu) Wnioskodawczyni zwracała się do szefa oddziału francuskiego (gdyż był bliżej) - wszyscy nieliczni pracownicy oddziału to byli Polacy.

9. Biurko, komputer jak i całe wyposażenie biura Wnioskodawczyni i jej mieszkania przy biurze zostały dostarczone z Polski. Wnioskodawczyni nie dysponowała samochodem we Francji, natomiast za bilety na przejazdy pociągiem na budowy czy za bilety metra płacił oddział francuski.

10. S.A oddział we Francji miał w stosunku do S.A. w Polsce bardziej ograniczoną działalność. Oddział we Francji głównie zajmował się hydrauliką oraz klimatyzacją. W razie potrzeby rzadko świadczył inne usługi budowlane. S.A w Polsce był firmą ogólnobudowlaną, produkującą również okna z aluminium. Wnioskodawczyni miała rozwinąć branżę stolarki okienno-drzwiowej we Francji jako oddelegowany przedstawiciel handlowy.

11. W S.A w Polsce, przed wyjazdem do Francji Wnioskodawczyni pracowała 5 dni (tygodniowy czas szkolenia w zakresie branży), gdyż od razu praktycznie została oddelegowana do pracy we Francji; w takim celu Wnioskodawczynię przyjęto do pracy (początkowo umowa na 3 miesiące we wrześniu 2010 r.). Szkolenie w Polsce z branży stolarka okienno-drzwiowa dotyczyło branży, którą Wnioskodawczyni miała rozwinąć we Francji.

12. Jako przedstawiciel handlowy mający rozwinąć sprzedaż okien i drzwi we Francji. Wnioskodawczyni stawała do przetargów, zbierała dokumentację, czasami robiła tłumaczenia dokumentacji technicznej, wysyłała reklamy o firmie potencjalnym klientom francuskim. Jako osoba oddelegowana z firmy S.A., będąc na miejscu Wnioskodawczyni uczestniczyła w zebraniach na budowach i przekazywała następnie informacje o zebraniu w formie raportu do Polski dla prezesa, techników, architekta w celu skoordynowania budowy, która już się toczyła, z branżą stolarki okienno-drzwiowej, która miała dopiero dołączyć do budowy w określonym terminami czasie. Z uwagi na upadek firmy Wnioskodawczyni nie dotrwała do czasu kiedy branża stolarki bądź ślusarki dołączyła do którejkolwiek z dwóch budów.

W związku z powyższym zadano w ostateczności (po przeformułowaniu) następujące pytania:

1. Czy na podstawie przedstawionego przez Wnioskodawczynię we wniosku stanu faktycznego uzupełnionego o doprecyzowania, jej dochody uzyskane w roku 2011 z pracy we Francji, przy założeniu, że ma miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu we Francji czy w Polsce.

2. Przy ewentualnym założeniu, iż dochody Wnioskodawczyni podlegałyby jednak opodatkowaniu we Francji, czy dla polskiego urzędu skarbowego, któremu na podstawie PIT-11 z firmy S. A. w pozycji 38 wykazała kwotę 17654,43 zł, jako kwotę wolną od podatku na podstawie podwójnego opodatkowania, wystarczy informacja, że ekwiwalent tej kwoty podlegającej opodatkowaniu we Francji jest wolny od podatku we Francji czy też będzie musiała przedstawić, w razie ewentualnej kontroli zaświadczenie że złożyła zeznanie podatkowe we Francji.

Wnioskodawczyni uważa, w związku z faktem, iż pracodawca nie poinformował jej o ewentualnej konieczności rozliczania się we Francji (nie miała wiedzy na ten temat), nie przebywania we Francji odpowiednio długo by zgodnie z ustawą rozliczać się we Francji, nie posiadania tam centrum interesów życiowych, konta, adresu zamieszkania, etc. powinna rozliczać się w Polsce i składki powinien był pobrać na ten cel pracodawca tak jak to zrobił w roku 2010.

W związku natomiast ze stanem faktycznym - jaki wynikał z jej niewiedzy, iż pracodawca zakładał, że za rok 2011 powinna rozliczyć się we Francji a Wnioskodawczyni rozliczyła się jedynie w Polsce zgodnie z informacją PIT-11 i wykazała przed polskim urzędem skarbowym kwotę, zdaniem syndyka, wolną od podatku, Wnioskodawczyni uważa, że dobrze by było gdyby polski urząd skarbowy uznał kwotę wykazaną jako wolną od podatku we Francji i w związku z tym nie miał do niej żadnych roszczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 4a ww. ustawy powołane wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy).

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni została oddelegowana do pracy we Francji. Jednakże nie zmieniła miejsca zamieszkania. Francja nie stała się jej centrum interesów życiowych. Zatem skoro Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania oraz centrum interesów osobistych i gospodarczych w Polsce, podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów. Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni w 2010 i 2011 r. wykonywała pracę na terytorium Francji, w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie będzie miała umowa sporządzona w dniu 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (w Polsce), chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (we Francji). Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie (we Francji).

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 umowy polsko-francuskiej, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa (we Francji), podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie (w Polsce), jeżeli:

Uregulowanie zawarte w ust. 2 omawianego artykułu stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 umowy i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

W celu ustalenia czy w niniejszym przypadku opodatkowanie dochodów Wnioskodawczyni uzyskanych z tytułu pracy za granicą (we Francji) będzie odbywało się na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 czy też w art. 15 ust. 2 umowy koniecznym jest przeanalizowanie czy warunki wskazane w art. 15 ust. 2 ww. umowy zostały spełnione czy też nie.

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 pkt a) umowy polsko-francuskiej, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym. Warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą "dni fizycznej obecności". W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę. Należy również dodać, że rok podatkowy nie musi być pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym.

Drugi warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) tejże umowy wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (we Francji) miejsca zamieszkania lub siedziby. Termin "pracodawca" należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność.

Z kolei zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 pkt c) cyt. wyżej umowy, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. we Francji. W rozumieniu ww. umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa - art. 5 ust. 1 ww. umowy.

W myśl art. 5 ust. 2 umowy określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 3 powołanej umowy nie stanowią zakładu:

Jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 5, działa w Umawiającym się Państwie (we Francji) dla przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa (Polski), uważa się, iż w tym pierwszym Państwie (we Francji) istnieje zakład, jeżeli ta osoba posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa i pełnomocnictwo w tym Państwie (we Francji) zwykle wykonuje, chyba że jej działalność ogranicza się tylko do zakupu dla przedsiębiorstwa dóbr lub towarów - art. 5 ust. 4 umowy polsko-francuskiej).

Podsumowując - zatem w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 umowy nie jest spełniony, wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce). Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 2 umowy polsko-francuskiej wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona w zakładzie pracy mającym siedzibę w Polsce na podstawie umowy o pracę zawartej: na czas próbny - od 6 września 2010 r. do 3 grudnia 2010 r. i na czas określony - od 4 grudnia 2010 r. do 30 listopada 2011 r. Jako polski rezydent podatkowy w ramach ww. umowy o pracę, zawartej z polskim pracodawcą mającym siedzibę i zakład w Polsce oraz oddział we Francji, świadczyła dla tegoż pracodawcy faktycznie pracę w okresie od 6 września 2010 r. do 6 sierpnia 2011 r. (w tym dniu Wnioskodawczyni została zwolniona z pracy z uwagi na upadłość pracodawcy i likwidację firmy). Przy czym w okresie od 12 września 2010 r. do 23 czerwca 2011 r. na zasadzie oddelegowania, Wnioskodawczyni wykonywała pracę na terytorium Francji. W 2010 r. pracowała na terenie Francji prze okres około 101 dni a w 2011 r. przez okres około 144 dni. Wnioskodawczyni była przedstawicielem handlowym ww. firmy zatrudnionym w celu pozyskania nowych klientów dla branży stolarki okienno - drzwiowej i koordynowania budów, na których uprzednio firma wygrała przetargi na dostawę swoich produktów. Wnioskodawczyni nie była zatrudniona w oddziale firmy we Francji i nie była pracownikiem tego oddziału. Była zatrudniona w firmie S.A. z siedzibą w Polsce i była pracownikiem tej firmy. Oddział firmy we Francji zajmował się głównie hydrauliką oraz klimatyzacją, rzadko świadcząc inne usługi budowlane. S.A. z siedzibą w Polsce był firmą ogólnobudowlaną, produkującą również okna z aluminium. Biurko, komputer oraz całe wyposażenie biura Wnioskodawczyni i jej mieszkania przy biurze zostały dostarczone z Polski. Firma S.A. wynajmowała dla Wnioskodawczyni mieszkanie opłacając koszty jego utrzymania - rachunki za media. Oddział firmy we Francji pokrywał koszty biletów na przejazdy Wnioskodawczyni pociągiem na budowy i biletów do metra. Zajmował się on również naprawami usterek w biurze, gdzie Wnioskodawczyni pracowała. Wynagrodzenie wypłacał we własnym imieniu polski pracodawca, nie oddział we Francji. Ryzyko za pracę Wnioskodawczyni ponosił S.A. z Polski. Wnioskodawczyni pracowała pod nadzorem i kontrolą prezesa S.A. w Polsce - informacje, raporty, sugestie, ustalenia z budów przekazywała bezpośrednio do niego oraz pracowników odpowiednich działów firmy w Polsce. Dnia 1 lipca 2011 r. ogłoszona została upadłość firmy S.A. Za 2011 r. Wnioskodawczyni otrzymała PIT-11 z 2011 r., w którym w poz. 38 ujęto dochód zwolniony od podatku w kwocie 17645,43 zł. Od syndyka masy upadłości firmy S.A. Wnioskodawczyni uzyskała informację, że ww. kwota jest sumą płacy podstawowej za okres styczeń - kwiecień 2011 r. a zakład pracy nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy od odchodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię z pracy poza terytorium Polski zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto firma S.A. zalega z wypłatą wynagrodzenia Wnioskodawczyni za pracę w wysokości 7983,68 zł.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa i przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu stan faktyczny, stwierdzić należy, że w przypadku Wnioskodawczyni zostały spełnione wszystkie warunki określone w art. 15 ust. 2 umowy polsko-francuskiej bowiem:

* w analizowanym 2011 r. Wnioskodawczyni przebywała we Francji - przez okres nieprzekraczający łącznie 183 dni w danym roku podatkowym (który - jak wskazała Wnioskodawczyni - trwa we Francji od 1 stycznia do 31 grudnia) - około 144 dni (powrót do Polski i zakończenie delegacji nastąpiło z dniem 23 czerwca 2011 r.),

* wynagrodzenie było wypłacane przez polskiego pracodawcę, który nie posiada miejsca zamieszkania lub siedziby we Francji (posiada je tylko w Polsce),

* wynagrodzenie nie było ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada we Francji (Wnioskodawczyni nie była zatrudniona w oddziale firmy we Francji i nie była pracownikiem tego oddziału i oddział ten nie wypłacał jej wynagrodzenia za pracę, biuro które Wnioskodawczyni posiadała we Francji gdyby nawet przyjąć, że jest zakładem w rozumieniu art. 5 ust. 4 ww. umowy polsko-francuskiej, nie wypłacało jednak wynagrodzenia za pracę Wnioskodawczyni; wynagrodzenie było ponoszone przez firmę S.A. z siedzibą w Polsce i było wypłacane w jej własnym imieniu);

* praca we Francji nie była wykonywana w warunkach kwalifikujących ją do tzw. wynajmu siły roboczej (z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawczyni wykonywała pracę dla kontrahenta francuskiego, Wnioskodawczyni pracowała pod nadzorem i kontrolą prezesa S.A. w Polsce - informacje, raporty, sugestie, ustalenia z budów przekazywała bezpośrednio do niego oraz pracowników odpowiednich działów firmy w Polsce; ryzyko związane z pracą Wnioskodawczyni ponosił S.A. z siedzibą w Polsce).

Zatem należy stwierdzić, że w tak przedstawionym stanie faktycznym dochody osiągnięte z umowy o pracę, wykonywanej w 2011 r. na terytorium Francji, przez Wnioskodawczynię, która posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski, podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 2 ww. polsko-francuskiej, czyli wyłącznie w Polsce. Zatem nie podlegają opodatkowaniu we Francji. Dochody te podlegają opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinny zostać wykazane w zeznaniu rocznym za 2011 r.

To oznacza, że w zeznaniu rocznym za 2011 r. jako przychód ze stosunku pracy uzyskany w firmie S.A. należy wpisać całą kwotę przychodu postawioną Wnioskodawczyni do dyspozycji przez firmę pracodawcy w 2011 r. (również tę uzyskaną za pracę na terytorium Francji), koszty uzyskania przychodu należne za czas pracy w S.A. (styczeń - sierpień 2011) oraz zaliczki faktycznie pobrane przez płatnika z dochodu Wnioskodawczyni. Nadmienić w tym miejscu należy, iż pracodawca - występujący jako płatnik - jest jedynie pośrednikiem pomiędzy podatnikiem a Organem podatkowym, zobowiązanym do przekazywania zaliczek pobranych z dochodu pracownika. Jeżeli takiej zaliczki nie pobierze dochód pracownika nie jest pomniejszony o należną zaliczkę. Natomiast kwota niewypłaconego a więc zaległego wynagrodzenia za pracę w wysokości 7983,68 zł, która jest na liście wierzytelności firmy w Sądzie Gospodarczym, jako nie otrzymana przez Wnioskodawczynię w 2011 r. będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym w tym roku podatkowym, w którym Wnioskodawczyni otrzyma zaległe wynagrodzenie za pracę w.S.A. (jeżeli bowiem nie została w 2011 r. Wnioskodawczyni wypłacona nie stanowi przychodu tegoż roku).

Skoro zatem, z analizy przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że dochody uzyskane z pracy wykonywanej w 2011 r. we Francji podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to rozważania w zakresie opodatkowania kwoty 17645,43 zł we Francji stają się bezprzedmiotowe, tym samym brak jest podstaw do oceny stanowiska zajętego w tym zakresie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Organ wydający niniejszą interpretację pragnie podkreślić, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, w szczególności jeśli w rzeczywistości wynagrodzenie było ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiadał we Francji lub firma S.A. nie była rzeczywistym pracodawcą Wnioskodawczyni, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła kserokopię dokumentu. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny (weryfikacji); jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Zatem treść dołączonych do wniosku dokumentów pozostaje bez wpływu na załatwienie sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.