IBPBII/1/415-390/10/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP - 6 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania kosztów uzyskania przychodu byłemu pracownikowi z tytułu wypłaty zaległych godzin nadliczbowych - jest prawidłowe.

W dniu 6 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania kosztów uzyskania przychodu byłemu pracownikowi z tytułu wypłaty zaległych godzin nadliczbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Były pracownik, zatrudniony do dnia 31 maja 2009 r. zwrócił się do wnioskodawcy z wnioskiem o uregulowanie zaległości z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych z okresu trwania umowy o pracę. Z tego tytułu wnioskodawca wypłacił mu w dniu 19 października 2009 r. kwotę 400 zł brutto stanowiącą zapłatę za 8 godzin nadliczbowych ze 100% dodatkiem, za pracę w niedzielę w dniu 18 stycznia 2009 r.

Wypłaty dokonano przy zastosowaniu odpowiednich obliczeń: kwota brutto: 400 zł, fundusz emerytalny: 39,04 zł, fundusz rentowy: 6 zł, fundusz chorobowy: 9,80 zł, razem fundusze pracownika: 54,84 zł, ZUS pracodawcy: 72,04 zł, koszty: 111,25 zł, podstawa zdrowotnego: 345,16 zł, zdrowotne: 31,06 zł, zdrowotne odliczone: 26,75 zł, zdrowotne nie odliczone: 4,31 zł, podstawa podatku: 234 zł, podatek naliczony: 42,12 zł, zaliczka na podatek: 15 zł, kwota netto: 299,10 zł powyższa wypłata oraz poszczególne jej pozycje, zostały uwzględnione w deklaracji PIT-11 za 2009 r.

W dniu 22 lutego 2010 r. po kontroli Inspekcji Pracy wnioskodawca dopłacił również wynagrodzenie wraz z 50% dodatkiem za 6 godzin nadliczbowych z miesiąca kwietnia 2009 r. - łącznie 225 zł brutto.

Wypłaty dokonano przy zastosowaniu poniższych obliczeń:

kwota brutto: 225 zł, fundusz emerytalny: 21,96 zł, fundusz rentowy: 3,38 zł, fundusz chorobowy: 5,51 zł, razem fundusze pracownika: 30,85 zł, ZUS pracodawcy: 35,02 zł, koszty: 111,25 zł, podstawa zdrowotnego: 194,15 zł, zdrowotne: 14,94 zł, zdrowotne odliczone: 14,94 zł, podstawa podatku: 83 zł, podatek naliczony: 14,94 zł, zaliczka na podatek: 0 zł, kwota netto: 179,21 zł. Powyższa wypłata oraz poszczególne jej pozycje zostaną uwzględnione w deklaracji PIT-11 za 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wnioskodawca postąpił prawidłowo stosując w powyższych wyliczeniach koszty uzyskania przychodu, umieszczając je następnie w sumie kosztów za 2009 r. w deklaracji PIT-11, mimo że w momencie wypłaty nie łączył już wnioskodawcy stosunek pracy z byłym pracownikiem.

Zdaniem wnioskodawcy, postąpił on prawidłowo obliczając zaliczkę na podatek dochodowy i stosując koszty uzyskania przychodu w obu sytuacjach. Wnioskodawca kierował się przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 12 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1. Do wyliczenia podatku zastosował podstawowe koszty uzyskania przychodu w wysokości 111,25 zł, ponieważ były pracownik posiada miejsce zamieszkania w miejscowości, w której zlokalizowany jest zakład pracy. Przy naliczaniu wynagrodzenia wnioskodawca konsutawał się każdorazowo z informają telefoniczną jak również zapoznał się z wypowiedziami organów podatkowych w tej kwestii (m.in. postanowienie z 8 listopada 2005 r. Znak: I-415-45/03/05). Według wnioskodawcy, obowiązkiem było naliczyć koszty uzyskania przychodu, co następnie znalazło swoje odzwierciedlenie w deklaracji rocznej za 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ww. ustawy źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 32 ust. 2 ww. ustawy za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35 (zakłady pracy, spółdzielnie, organy rentowe i inni płatnicy) w przypadku, gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru tj. o wysokości dochodu oraz potrąconych przez płatnika w roku podatkowym składkach na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1, składce na ubezpieczenia zdrowotne odliczonej w roku podatkowym przez płatnika, a także należnego i pobranego podatku.

Jak wskazano na wstępie, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym w tym pieniądze i wartości pieniężne.

Jak wynika z cytowanego wyżej art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenie za przepracowane godziny nadliczbowe stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Ustawodawca w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienia tegoż świadczenia jako przychodu korzystającego ze zwolnienia od podatku dochodowego; podlega on zatem opodatkowaniu na takich samych zasadach jak inne przychody uzyskane ze stosunku pracy.

W takim przypadku przychód z tytułu wynagrodzenia za przepracowane godziny nadliczbowe jest przychodem ze stosunku pracy w miesiącu jego otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, nawet w sytuacji, jeśli wynagrodzenie dotyczy lat ubiegłych.

Kosztami uzyskania przychodów - w rozumieniu art. 22 ust. 1 ww. ustawy zdanie pierwsze - są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W ust. 2 art. 22 ustawodawca ustala wysokość tzw. zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do danego roku podatkowego.

Do przychodów określonych w art. 12 ww. ustawy, płatnik stosuje koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ww. ustawy w przypadku gdy:

* podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy, pracy nakładczej - w wysokości 111,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł,

* miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - w wysokości 139,06 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668,72 zł.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca w dniu 19 października 2009 r. wypłacił byłemu już pracownikowi zaległości z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych z okresu trwania umowy o pracę, w kwocie 400 zł brutto stanowiącą zapłatę za 8 godzin nadliczbowych ze 100% dodatkiem, za pracę w niedzielę w dniu 18 stycznia 2009 r. Od powyższej kwoty dokonanał stosownych odliczeń ciążących na płatniku jak również zastosoawał koszty uzyskania przychodu. Za 2009 r. wnioskodawca wystawił byłem pracownikowi deklarację PIT-11. W dniu 22 lutego 2010 r. po kontroli Inspekcji Pracy wnioskodawca również wypłacił byłemu pracownikowi wynagrodzenie wraz z 50% dodatkiem za 6 godzin nadliczbowych z miesiąca kwietnia 2009 r. - łącznie 225 zł brutto. Od tej kwoty wnioskodawca również dokonanł stosownych odliczeń ciążących na płatniku jak również zastosoawał koszty uzyskania przychodu. Za 2010 r. wnioskodawca zamierza wystawić byłemu pracownikowi deklarację PIT-11. Wnioskodawca dodatkowo zaznaczył, iż były pracownik posiada miejsce zamieszkania w miejscowości, w której zlokalizowany jest zakład pracy.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że pracodawca jako płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju świadczeń był obowiązany do poboru zaliczki na zasadach określonych w art. 32, tj. również z zastosowaniem odpowiednich kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy. Warunkiem uwzględnienia kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy nie jest bowiem faktyczne świadczenie pracy w postaci wykonywania na rzecz pracodawcy czynności, do których wykonywania pracownik jest zobowiązany mocą umowy o pracę, lecz samo uzyskanie przychodu ze stosunku pracy. Taki zaś przychód jak wykazano wyżej pracownik w miesiącu październiku 2009 r. oraz lutym 2010 r. były pracownik uzyskał. Za te miesiące przysługiwały mu zatem koszty uzyskania przychodu. Zatem wnioskodawca postąpił prawidłowo sumując z pozostałymi kosztami za 2009 r. naliczone od przedmiotowego świadczenia koszty uzyskania przychodu wynikające z art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz postąpi prawidłowo wykazując koszty uzyskania przychodu od dokonanej w lutym bieżącego roku wypłaty w deklaracji PIT-11 za 2010 r.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.