IBPBII/1/415-383/09/MCZ - Możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w przypadku poniesienia wydatków związanych z transportem rehabilitanta do osoby niepełnosprawnej przy wykorzystaniu samochodu osobowego stanowiącego własność podatnika.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 27 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne - jest nieprawidłowe

W dniu 27 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Syn wnioskodawcy jest prawnym opiekunem ojca. Wnioskodawca, w którego imieniu występuje syn, jest osobą leżącą, mającą niedowład wszystkich kończyn oraz jest karmiony sondą. Ma również założoną rurkę tracheotomiczną do tchawicy. Jest to osoba nieprzytomna, co spowodowane zostało niedotlenieniem mózgu podczas zawału, który miał miejsce w 2006 r. Ma przyznaną I grupę inwalidzką. Wnioskodawca korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych. Rehabilitanta syn wnioskodawcy musi dowozić do domu. Rehabilitant jest spokrewniony z synem wnioskodawcy. Rehabilitant wykonuje zabiegi 3-4 razy w tygodniu według zaleceń lekarza specjalisty neurologa. Zdrowie wnioskodawcy nie pozwala na jego transport samochodem, może być przewożony tylko karetką. Wnioskodawca posiada samochód, którym dowożony jest rehabilitant.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy osoba niepełnosprawna ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne...

Wnioskodawca uważa, iż może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości 2.280 zł, ponieważ ponosi koszty transportu rehabilitanta. W przypadku wynajmowania karetki koszty byłyby o wiele wyższe a przewożenie na zabiegi byłoby niebezpieczne, ponieważ wnioskodawca jest podatny na infekcje. Lekarz prowadzący leczenie nie wyraża na to zgody.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 r. życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu ponoszonych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy:

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca jest inwalidą I grupy i obecnie osobą leżącą, nieprzytomną, wymagającą rehabilitacji. Jest też właścicielem samochodu osobowego, którym synowie lub osoba trzecia dowożą do domu rehabilitanta. Zdrowie wnioskodawcy nie pozwala na jego transport samochodem, może być przewożony tylko karetką.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż zapewne w istniejącej sytuacji, przyjęte przez opiekuna prawnego wnioskodawcy rozwiązanie zapewnienia mu dostępu do zabiegów rehabilitacyjnych poprzez dowożenie rehabilitanta do domu chorego jest optymalne, jednakże wydatki poniesione z tego tytułu nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca bowiem ściśle wskazał, że odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają wydatki poniesione wyłącznie na przejazd osoby niepełnosprawnej posiadającej I lub II grupę inwalidzką, która jest właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego i poniosła z tego tytułu wydatki lub na jej dowożenie na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne przez osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa, która jest właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego i poniosła z tego tytułu wydatki. Zatem, żeby skorzystać z powyższej ulgi zgodnie z wolą ustawodawcy, to osoba niepełnosprawna winna dojechać (zostać dowieziona) do placówki wykonującej zabiegi rehabilitacyjne, a nie pracownik placówki rehabilitacyjnej winien dojechać (zostać dowieziony) do osoby niepełnosprawnej. Ulga, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy jest ulgą z tytułu dojazdów (dowożenia) osoby niepełnosprawnej a nie z tytułu dowożenia (dojazdów) rehabilitanta. Nie jest to również ulga na zapewnienie rehabilitacji osobie niepełnosprawnej, ale wyłącznie na jej dojazd i nie może być traktowana inaczej niż wskazuje na to literalne brzmienie przepisu. Skoro jak wynika z wniosku nie jest możliwe dowożenie osoby niepełnosprawnej na zabiegi, brak jest możliwości skorzystania w tym wypadku z ulgi.

Należy tu zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku - Białej ul. Traugutta 2a, 43-330 Bielsko - Biała.