IBPBII/1/415-311/14/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 marca 2014 r. (data wpływu do Biura - 10 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego w drodze egzekucji komorniczej zaległego wynagrodzenia - jest prawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego w drodze egzekucji komorniczej zaległego wynagrodzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 2 sierpnia 2012 r. uprawomocnił się wyrok Sądu Rejonowego wydany w związku z powództwem Wnioskodawcy przeciwko prowadzącemu działalność gospodarczą. W dniu 16 sierpnia 2012 r. Sąd Rejonowy nadał klauzulę wykonalności na przedmiotowy wyrok.

W wyroku Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21.949,00 zł tytułem zaległego wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2010 r. do 9 listopada 2010 r. z ustawowymi odsetkami od 10 listopada 2010 r.

Pozwany nie zapłacił dobrowolnie zasądzonej kwoty zaległego wynagrodzenia ani innych zasądzonych wyrokiem kwot.

Pieniądze zostały uzyskane za pomocą egzekucji komorniczej.

Zgodnie ze zmianą art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - komornik został zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy obliczonej wg stawki 19% (art. 42e ust. 1). W ustępie 2-4 art. 42e jest mowa o obowiązkach komornika sądowego w tym zakresie. Jest również mowa o obowiązku złożenia deklaracji PIT-11/8C z informacjami niezbędnymi do złożenia zeznania podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle przepisów prawa, w szczególności przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uregulowanie podatku od zaległego wynagrodzenia spoczywa na podatniku.

2. Czy w świetle art. 42e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych komornik miał obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy w toku prowadzonej egzekucji od płatnika - czyli pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, komornik uchybił przepisom obowiązującym w dniu wykonywania czynności egzekucyjnych, przez co nie zostały odprowadzone składki na ubezpieczenie ani na podatek dochodowy od zaległego wynagrodzenia otrzymanego w 2013 r. Wynagrodzenie należne było jednak za rok 2010 - kiedy Wnioskodawca był pracownikiem, a obowiązek przekazywania zaliczek spoczywał na płatniku - pracodawcy. W toku prowadzonej egzekucji komornik powinien zgodnie z treścią przywołanego artykułu pobrać również zaliczkę na podatek dochodowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można na niego przerzucać obowiązku regulowania tych należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl powołanego wyżej artykułu należności wynikające ze stosunku pracy zasądzone wyrokiem sądowym, których wypłata na rzecz pracownika jest realizowana przez komornika sądowego, są przychodem ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 42e ust. 1 ww. ustawy w przypadku gdy za zakład pracy wypłaty świadczeń określonych w art. 12 dokonuje komornik sądowy lub podmiot niebędący następcą prawnym zakładu pracy, przejmujący jego zobowiązania wynikające ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, jest on obowiązany, jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek, stosując do wypłacanych świadczeń najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Pobór zaliczki przez komornika następuje na zasadach określonych w art. 42e ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy. Natomiast zgodnie z art. 42e ust. 6 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnik jest obowiązany przekazać podatnikowi i do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w dniu 2 sierpnia 2012 r. uprawomocnił się wyrok Sądu Rejonowego wydany w związku z powództwem Wnioskodawcy przeciwko byłemu pracodawcy prowadzącemu działalność gospodarczą. W dniu 16 sierpnia 2012 r. Sąd Rejonowy nadał klauzulę wykonalności na przedmiotowy wyrok.

W wyroku Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21.949,00 zł tytułem zaległego wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2010 r. do 9 listopada 2010 r. z ustawowymi odsetkami od 10 listopada 2010 r. Pozwany nie zapłacił dobrowolnie zasądzonej kwoty zaległego wynagrodzenia ani innych zasądzonych wyrokiem kwot.

Pieniądze zostały uzyskane za pomocą egzekucji komorniczej.

Z powołanych powyżej przepisów wprost wynika, iż w sytuacji, gdy komornik dokonuje egzekucji zaległego wynagrodzenia za pracę świadczoną na podstawie stosunku pracy, przejmuje obowiązki płatnika (w przedmiotowym przypadku - byłego pracodawcy). Dlatego też zobowiązany jest do naliczenia i pobrania zaliczki na podatek od zaległego wynagrodzenia oraz m.in. wystawienia i przekazania podatnikowi w terminie określonym przepisami ww. ustawy informacji PIT-11.

W świetle powyższego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że komornik uchybił przepisom w dniu wykonywania czynności egzekucyjnych, przez co od zaległego wynagrodzenia nie została pobrana i odprowadzona zaliczka na podatek dochodowy oraz że nie można na Wnioskodawcę przerzucać obowiązku regulowania tej należności, tj. zaliczki na podatek.

Dlatego też stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy jednak stwierdzić, iż niezależnie od faktu, czy komornik pobrał zaliczkę na podatek, czy też tego nie uczynił, Wnioskodawca zobowiązany jest do należytego wypełniania jako podatnik nałożonych ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązków, tj. złożenia za 2013 r. zeznania podatkowego i wykazania w nim oprócz przychodów/dochodów uzyskanych w 2013 r. również wypłaconego w tym samym roku w drodze egzekucji zaległego za 2010 r. wynagrodzenia i wykazanie podatku należnego za cały rok podatkowy a następnie uregulowania wynikającego z zeznania podatku. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Z przepisu art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy wynika natomiast, iż w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodów podatnika uzyskanych w roku podatkowym, chyba że właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku. W razie niezłożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu, właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym (art. 45 ust. 6 ww. ustawy).

Należy zauważyć, iż w związku z treścią art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy w zeznaniu podatkowym za 2013 r. nie należy wykazać - a co za tym idzie i opodatkować - wyegzekwowanych przez komornika ustawowych odsetek należnych od 10 listopada 2010 r.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1. Przy czym przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, iż źródłami przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.