IBPBII/1/415-279/14/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 20 marca 2014 r. (data wpływu do Biura - 2 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zapłaty przez Wnioskodawczynię podatku od wartości odsetek od depozytu sądowego wypłaconych w 2013 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zapłaty przez Wnioskodawczynię podatku od wartości odsetek od depozytu sądowego wypłaconych w 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni była jedynym właścicielem mieszkania w K., zakupionego w 1984 r. Podczas jej nieobecności w kraju dokonano zajęcia jej mieszkania przez komornika. Dokonano tego w asyście policji. Mieszkanie zajęto przy braku wiedzy o postępowaniu sądowym oraz w związku z niemożnością doręczenia wezwania do zapłaty wierzytelności.

W dniu 13 maja 2010 r. doszło do licytacyjnej sprzedaży nieruchomości. Całość wylicytowanej kwoty w wysokości 257.000 zł została wpłacona przez licytanta na konto podane przez Sąd i złożona w depozycie sądowym. Kiedy Wnioskodawczyni dowiedziała się o działalności komornika, w maju 2010 r. przyjechała do kraju w celu zapoznania się z nakazami, jednak jej mieszkanie zostało już sprzedane a nowy właściciel J.W. w dniu 14 maja 2010 r. wziął kredyt pod zastaw tej nieruchomości. Postanowienie o przysądzeniu nieruchomości stało się ostateczne. Wnioskodawczyni została wymeldowana z ww. nieruchomości w maju 2011 r. Obecnie Wnioskodawczyni nie pracuje, jest po wypadku i operacji amputacji części palca ręki. Pierwszy plan podziału wylicytowanej kwoty został sporządzony w kwietniu 2012 r., jednakże wierzyciele nie są spłaceni do dzisiaj.

W październiku 2013 r. Sąd poinformował Wnioskodawczynię o pozostałych kwotach. Po wypłaceniu we wrześniu 2012 r. kwoty 200.000 zł pozostała kwota wyniosła 57.000 zł, w tym odsetki w wysokości 12.796,86 zł. Sąd wskazał Wnioskodawczyni, że istnieje możliwość wypłacenia jej tych odsetek, na co Wnioskodawczyni zgodziła się ze względu na swoją sytuację. Z tytułu wypłaty odsetek Sąd wystawił Wnioskodawczyni pod koniec 2013 r. informację PIT-8C jako dochód z kapitałów pieniężnych.

Wnioskodawczyni wskazała, że w 1984 r. przy zakupie ww. nieruchomości zapłaciła tzw. podatek od wzbogacenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można żądać odprowadzenia podatku dwa razy w tej samej sprawie - jaka jest podstawa prawna takiego dochodzenia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, żądany podatek od dochodu od kapitałów pieniężnych nie jest jej dochodem - gdyż doszło do sprzedaży licytacyjnej podczas nieobecności Wnioskodawczyni w kraju, kryminalnego postępowania z naruszeniem przepisów prawa, z ubezwłasnowolnieniem, gdyż zabór, wycena zostały przeprowadzone z wejściem, z wymianą zamków, w asyście policji i dokonano dramatycznie niskiej wyceny, dokonano kryminalnego zaboru mienia, następnie z pomocą Sądu wyłudzono kredyt pod zastaw nieruchomości Wnioskodawczyni, przez nabywcę w wysokości 250.000 zł. Pieniądze zostały wpłacone przez licytanta na podane przez Sąd konto bankowe. W międzyczasie 28 czerwca 2010 r. trafiły do depozytu.

W ocenie Wnioskodawczyni, pieniądze te powinny być zwrócone w 2010 r., najpóźniej rozliczone do kwietnia 2011 r., uwolnione powyżej wyliczonego wadium. Wnioskodawczyni wskazała, że to ona powinna zakupić nieruchomość lub dysponować poprzez lokatę z własnej woli.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się:

* kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c) (pkt 7),

* inne źródła (pkt 9).

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od wkładów oszczędnościowych i środków na rachunkach bankowych lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, z wyjątkiem środków pieniężnych związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Zgodnie natomiast z art. 20 ust. 1 tej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia określone rodzaje przychodów stanowiące pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga w sposób ostateczny co jest przychodem z "innych źródeł". Użycie przez ustawodawcę zwrotu "w szczególności" przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego, wyczerpującego. Innymi słowy, przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie stanowią przychody z innych źródeł. Zatem o przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Kwestie związane z kwotami przechowywanymi na rachunkach bankowych sądu reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2012 r. w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia gospodarki finansowej i działalności inwestycyjnej sądów powszechnych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1476).

W myśl § 17 ust. 1 ww. rozporządzenia sumy depozytowe są to przechowywane przez sądy obce środki pieniężne, w szczególności kaucje, wadia oraz sumy stanowiące przedmiot sporu, otrzymane w związku z postępowaniem sądowym.

Zgodnie z § 17 ust. 2 powołanego rozporządzenia sumy depozytowe składane w związku z postępowaniem karnym, w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, cywilnym oraz w sprawach o wykroczenia w wypadku konieczności zachowania konkretnych egzemplarzy środków pieniężnych sądy przekazują do przechowywania bankom w postaci depozytu zamkniętego.

Stosownie do § 17 ust. 3 ww. rozporządzenia sumy depozytowe zarówno w pieniądzu krajowym, jak i w walutach obcych, składane w związku z postępowaniem karnym, w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, cywilnym oraz w sprawach o wykroczenia, z zastrzeżeniem ust. 2, są przechowywane w bankach na rachunkach pomocniczych sum depozytowych.

Oprocentowanie sum depozytowych oraz sum na zlecenie stanowiących własność osób fizycznych, prawnych i innych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej - po potrąceniu kosztów związanych z prowadzeniem rachunku bankowego - powiększa ich wartość, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 5 (§ 17 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Wskazanych sum depozytowych nie można uznać za formę oszczędzania, przechowywania lub inwestowania środków pieniężnych, albowiem celem wpłacenia kaucji, wadium itp. jest zabezpieczenie prawidłowego toku prowadzonego postępowania, a nie uzyskanie korzyści ekonomicznych przez wpłacającego. Ponadto środki pieniężne nie są w omawianym przypadku wpłacane na rachunek bankowy wpłacającego, lecz na rachunek bankowy państwowej jednostki budżetowej, a wpłacający nie jest w tym przypadku dysponentem zdeponowanych środków pieniężnych. Sądu nie można także uznać za podmiot uprawniony do prowadzenia jakichkolwiek form oszczędzania czy inwestowania środków pieniężnych osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, odsetki od sum depozytowych wpłaconych przez osoby fizyczne, prawne i inne jednostki organizacyjne nieposiadających osobowości prawnej, nie stanowią dla wypłacającego przychodu z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe odsetki stanowią przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Zgodnie z dyspozycją art. 45 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru (PIT-36), o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Z treści wniosku wynika, że w 2013 r. Wnioskodawczyni zostały wypłacone przez Sąd odsetki w kwocie 12.796,86 zł od środków pieniężnych przechowywanych przez Sąd, czyli od tzw. sumy depozytowej. Suma depozytowa stanowiła wartość zapłaconą za mieszkanie Wnioskodawczyni sprzedane na licytacji sądowej w 2010 r. Z tytułu wypłaty ww. odsetek Sąd wystawił Wnioskodawczyni informację PIT-8C.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy zatem stwierdzić, że kwota wypłaconych w 2013 r. przez Sąd odsetek od sumy depozytowej stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł (a nie przychód z kapitałów pieniężnych), podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten Wnioskodawczyni - stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - winna była wykazać w zeznaniu rocznym PIT-36 (za 2013 r.) i zapłacić należny z ww. tytułu podatek. Przy czym wskazane przez Wnioskodawczynię okoliczności, że doszło do sprzedaży licytacyjnej podczas nieobecności Wnioskodawczyni w kraju i że, jej zdaniem, doszło do kryminalnego postępowania z naruszeniem przepisów prawa, a także to, że pieniądze przechowywane przez Sąd powinny być zwrócone w 2010 r. - są obojętne z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie mają znaczenia dla obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu uzyskania ww. przychodu. Bezsprzecznym bowiem jest, co wynika z wniosku, że Wnioskodawczyni zostały wypłacone odsetki od sumy depozytowej. Takie odsetki stanowią w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód podlegający opodatkowaniu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.