IBPBII/1/415-255/12/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2012 r. (data wpływu do Organu - 8 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 15 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału w spotkaniu integracyjnym (imprezie plenerowej) i szkoleniu - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 marca 2012 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału pracowników w spotkaniu integracyjnym i szkoleniu.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 30 kwietnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-255/12/BJ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 15 maja 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jako pracodawca podejmuje różnego rodzaju działania mające na celu podwyższenie efektywności pracowników. Niewątpliwie jest to pozapłacowym sposobem motywacji pracowników przyczyniającym się do poprawy ich kondycji psychofizycznej - a zatem także zwiększa ich efektywność poprzez integrację i poprawę komunikacji wewnętrznej, wzajemną wymianę informacji związanej z wykonywaną pracą i w konsekwencji przekłada się na rezultaty ekonomiczne w Spółce.

Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu są okresowe spotkania pracowników, takie jak spotkania w plenerze połączone z przekazaniem załodze informacji o działalności Spółki, perspektywą jej bytu i dalszego rozwoju (inf. o wynikach Spółki po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego, wykonania wieloletniego planu rozwoju, o taryfie na wodę i ścieki itp.), uhonorowaniem jubilatów, rywalizacja sportowa o charakterze integracyjnym.

Ponadto Spółka organizuje spotkania okolicznościowe np. Wigilia, impreza charytatywna, na którą zapraszani są również okazjonalni mieszkańcy miasta.

Spotkania kierowane są do wszystkich pracowników Spółki, pracownicy poświęcają swój prywatny czas, a konsumpcja ma tu znaczenie drugorzędne. Ilość uczestników szacowana jest na bazie doświadczenia lat ubiegłych.

Również Zarząd Spółki organizuje szkolenie dla pracowników, gdzie szkolącym jest członek Zarządu, wyznaczony pracownik lub osoba zewnętrzna działająca na zlecenie. Udział w szkoleniu nie jest obowiązkowy, a szkolenie odbywa się również poza czasem pracy pracowników. Przewiduje się w ramach tego szkolenia również konsumpcję. W każdym przypadku przewidywany program szkolenia obejmuje zagadnienia związane ściśle z zakresem pracy Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Wnioskodawca wskazał, iż dla pracowników Spółki bardzo krzywdząca jest teza, że od świadczeń postawionych do ich dyspozycji należy pobierać podatek dochodowy nawet wówczas, gdy przychód nie został faktycznie otrzymany. Zaproszenie na imprezę pracowniczą jest zaproszeniem otwartym. Nie można zatem jednoznacznie stwierdzić kto w niej wziął udział, kto i za ile konsumował, kto uczestniczył w imprezach towarzyszących (np. zawodach sportowych). Sama deklaracja udziału nie powoduje, że pracownik weźmie w niej udział (zła pogoda, choroba, zdarzenie losowe itp.), zatem nie można obciążać go podatkiem za przychód, którego nie uzyskał. Ciężaru kosztów niewykorzystanej np. konsumpcji czy braku udziału w spotkaniu innych pracowników nie można przerzucać na pozostałych uczestników spotkania (np. w imprezie plenerowej przewidywano udział 70 osób, na skutek złych warunków atmosferycznych w imprezie wzięło udział 10 osób). W ocenie Wnioskodawcy, przypisanie przychodu w taki sposób byłoby nieprawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu powinien podlegać przychód faktycznie otrzymany.

Biorąc powyższe pod uwagę Spółka, jako płatnik nie widzi ustawowego obowiązku w szacowaniu przychodów pracownika, nie posiada również narzędzi do prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, do naliczenia, pobrania i odprowadzenia właściwej zaliczki na podatek dochodowy od wykazanych powyżej świadczeń.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji są wyłącznie skutki podatkowe powstałe dla pracowników z tytułu udziału w spotkaniu integracyjnym (imprezie plenerowej) czy szkoleniu (nieobowiązkowym), bowiem do tego zagadnienia odnoszą się sformułowane przez Wnioskodawcę pytania jak również w tym zakresie zajął on stanowisko.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość (koszt organizacji).

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Zgodnie bowiem z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Z wniosku wynika, iż Spółka jako pracodawca podejmuje różnego rodzaju działania mające na celu podwyższenie efektywności pracowników. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu są okresowe spotkania pracowników, takie jak spotkania w plenerze połączone z przekazaniem załodze informacji o działalności Spółki (...). Spotkania kierowane są do wszystkich pracowników Spółki, pracownicy poświęcają swój prywatny czas, a konsumpcja ma tu znaczenie drugorzędne. Ilość uczestników szacowana jest na bazie doświadczenia lat ubiegłych.

Również Zarząd Spółki organizuje szkolenie dla pracowników, gdzie szkolącym jest członek Zarządu, wyznaczony pracownik lub osoba zewnętrzna działająca na zlecenie. Udział w szkoleniu nie jest obowiązkowy, a szkolenie odbywa się również poza czasem pracy pracowników. Przewiduje się w ramach tego szkolenie również konsumpcję.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zajął stanowisko stwierdzając, że nie widzi ustawowego obowiązku w szacowaniu przychodów pracownika, nie posiada również narzędzi do prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, do naliczenia, pobrania i odprowadzenia właściwej zaliczki na podatek dochodowy od wykazanych powyżej świadczeń, gdyż opodatkowaniu powinien podlegać przychód faktycznie otrzymany.

Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z posiłku czy też innej atrakcji oferowanych przez pracodawcę na imprezie integracyjnej (spotkaniu w plenerze) czy organizowanym poza czasem pracy nieobowiązkowym szkoleniu. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownikowi biorącemu udział w spotkaniu czy szkoleniu postawiono nieodpłatnie do dyspozycji określone świadczenie (posiłek) czy inne atrakcje, z których mogli skorzystać. Dlatego też w przedstawionym stanie faktycznym pracownik otrzymał nieodpłatnie świadczenie o określonej wartości w związku z przyjściem na imprezę czy organizowane poza czasem pracy szkolenie. Wzięcie udziału przez pracownika w spotkaniu integracyjnym czy szkoleniu zorganizowanym i w całości sfinansowanym przez pracodawcę jest równoznaczne z otrzymaniem przez niego nieodpłatnego świadczenia, którego wartość ustala się według zasad określonych w cyt. wyżej art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieistotne jest przy tym, co i ile dana osoba skonsumuje, czy i z jakich atrakcji skorzysta, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone są niezależnie od tego czy uprawnione osoby skorzystają

z nich w pełnym zakresie, czy też nie. Otrzymania nieodpłatnego świadczenia nie należy utożsamiać z jego "konsumpcją". Istotnym dla celów podatkowych jest to, że osoby te skorzystały z możliwości udziału w spotkaniu integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym im przez pracodawcę. Samo uczestnictwo pracownika w organizowanym spotkaniu czy szkoleniu, którego koszty pokrywa w całości pracodawca posiada konkretny wymiar finansowy.

W imprezie bądź szkoleniu brały udział określone osoby - pracownicy, stąd też należy rozumieć, iż "otwarty" charakter tych spotkań oznaczał wyłącznie dobrowolność udziału w nich.

Tutejszy organ nie podziela argumentacji Spółki, iż nie posiada narzędzi do prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania wskazanych świadczeń - co de facto oznacza, że nie jest możliwe przypisanie konkretnej wartości świadczeń na rzecz konkretnych pracowników, oraz ustalenie kto osiągnął przychód, a jeżeli osiągnął, to w jakiej konkretnej wartości.

Trudno przyjąć, mając na uwadze doświadczenie życiowe, że Wnioskodawca jako organizator nie wiedział ile osób będzie ewentualnie brało w nich udział i kto, skoro miał zamiar zapewnić uczestnikom konsumpcję.

Poruszoną przez Wnioskodawcę kwestię trudności w indywidualizacji wartości świadczeń jakie otrzymali pracownicy, należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96 Sąd stwierdził, iż "ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego." Tak więc, problemy techniczne związane z przypisaniem wartości świadczenia dla poszczególnego uczestnika spotkania integracyjnego czy szkolenia nie mogą prowadzić do uznania, iż przychód podatkowy nie wystąpił.

Podkreślić należy, że wśród metod ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń ustawodawca nie przewidział określania wartości wykorzystanych świadczeń. Stąd też, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione wartość świadczeń ustala się według cen zakupu, a nie na podstawie wartości wykorzystanego świadczenia. Określenie kosztu jednostkowego winno wynikać z podzielenia kosztu całkowitego imprezy i liczby osób, które zadeklarowały swój udział (jeżeli takiej deklaracji wymagano) lub liczby osób, które zostały zaproszone lub też liczby osób, którą to liczbę przyjęto jako wyznacznik wielkości imprezy a następnie tak ustaloną cenę jednostkową należy przypisać tylko tym osobom, które uczestniczyły w imprezie czy szkoleniu.

Podkreślenia wymaga, iż o powstaniu przychodu, w tak przedstawionym stanie faktycznym, przesądza fakt wzięcia udziału w imprezie czy szkoleniu. Jeżeli spotkania te miały charakter nieobowiązkowy przychód powstał wyłącznie u osób, które w nich uczestniczyły, a nie u wszystkich zaproszonych. Tak więc, jeżeli pracownik nie wziął udziału w spotkaniu integracyjnym czy szkoleniu nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia, a w związku z tym nie powstał u niego przychód podatkowy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż skoro Wnioskodawca zorganizował spotkanie integracyjne bądź szkolenie dla osób będących pracownikami i poniósł z tego tytułu koszty (w tym koszy posiłków), to wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia z tego tytułu stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym na Spółce, jako płatniku ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu, na podstawie przepis art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.