IBPBII/1/415-253/12/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 9 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 16 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń związanych z użytkowaniem przez niego samochodu służbowego udostępnionego w celu dojazdu do i z miejsca pracy - jest prawidłowe.

W dniu 9 marca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń związanych z użytkowaniem przez niego samochodu służbowego udostępnionego w celu dojazdu do i z miejsca pracy.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 7 maja 2012 r. znak: IBPBII/1/415-253/12/BD; IBPBI/1/415-399/12/BK wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 16 maja 2012 r. poprzez uiszczenie dodatkowej opłaty w wysokości 40 zł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka świadczy usługi wdrożeń oprogramowań, ich serwisu, a także serwisu urządzeń fiskalnych (drukarki, kasy). Świadczenie usług w większości odbywa się w siedzibie klientów. Pracownicy do wykonywania swojej pracy zostali wyposażeni w auta służbowe, które są własnością Spółki lub przez nią leasingowane. Niejednokrotnie pracownik jedzie na wykonanie usługi u klienta prosto ze swego miejsca zamieszkania, ze względu na odległość czy czas. Zdarzają się też akcje serwisowe, np. w czasie wolnym od pracy - weekendy.

Spółka zawarła z pracownikami użytkującymi samochody służbowe umowy na korzystanie z aut służbowych, a także sporządziła regulamin korzystania z samochodu służbowego. W regulaminie tym zawarto zapis, iż samochód służbowy zostaje w dyspozycji pracownika przez wszystkie dni tygodnia aby umożliwić pilne interwencje u klientów; wyznaczonym miejscem parkowania jest miejsce zamieszkania pracownika w celu umożliwienia dojazdu na wykonanie usługi u klienta wprost z domu, a także sprawowania pieczy nad samochodem.

Regulamin kategorycznie zabrania pracownikom użytkowania samochodów służbowych do celów prywatnych, a także przekazywania go osobom trzecim.

Określa on również, że przejazdy do pracy i z pracy nie stanowią przejazdów prywatnych, a jedynie gotowość do służbowego użytkowania tego pojazdu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy pracownik osiąga dodatkowe świadczenia rzeczowe z tytułu użytkowania samochodu służbowego, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Czy Spółka nie traktując tego faktu jako dodatkowe dobro pracownika powinna obciążać pracownika za użytkowanie samochodu służbowego w zakresie dojazdów z/do pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy pracownik wykazujący gotowość do podjęcia działań w zakresie swoich obowiązków, nie osiąga dodatkowych dóbr w postaci korzystania z samochodu służbowego do swoich celów, a działa jedynie w interesie firmy.

Nie ma też według Spółki podstaw do obciążania pracownika kwotą ryczałtu (bądź inną) za korzystanie z samochodu służbowego, ponieważ nie jest to udostępnienie do korzystania z dobra firmy na cele prywatne, ale działanie na korzyść Spółki, w jej interesie i jej imieniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń związanych z użytkowaniem przez niego samochodu służbowego udostępnionego w celu dojazdu do i z miejsca pracy.

W pozostałym zakresie, tj. powstania przychodu u wspólnika spółki jawnej z tytułu udostępnienia samochodów służbowych pracownikom firmy na dojazd do i z pracy w dniu 28 maja 2012 r. wydano postanowienie bez rozpatrzenia znak: IBPBI/1/415-399/12/BK.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania będącym jednocześnie miejscem parkowania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez płatnika zgodnie z obowiązującym regulaminem. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, pracownicy Spółki do wykonywania swojej pracy zostali wyposażeni w auta służbowe, które są własnością Spółki lub przez nią leasingowane. Spółka zawarła z pracownikami użytkującymi samochody służbowe umowy na korzystanie z aut służbowych, a także sporządziła regulamin korzystania z samochodu służbowego. W regulaminie tym zawarto zapis, iż samochód służbowy zostaje w dyspozycji pracownika przez wszystkie dni tygodnia aby umożliwić pilne interwencje u klientów; wyznaczonym miejscem parkowania jest miejsce zamieszkania pracownika w celu umożliwienia dojazdu na wykonanie usługi u klienta wprost z domu, a także sprawowania pieczy nad samochodem. Regulamin kategorycznie zabrania pracownikom użytkowania samochodów służbowych do celów prywatnych, a także przekazywania go osobom trzecim. Określa on również, że przejazdy do pracy i z pracy nie stanowią przejazdów prywatnych, a jedynie gotowość do służbowego użytkowania tego pojazdu.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodów służbowych pracownikom Spółki - które, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będzie stanowiło przychodu dla tychże pracowników ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania (parkowania) do siedziby firmy i z powrotem nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy wyrażająca się w ustanowionym przez Spółkę regulaminie poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a także - z uwagi na charakter zadań służbowych - stałą gotowość do wykonania obowiązków służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Zatem Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z przejazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.