IBPBII/1/415-249/12/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 8 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 14 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych poniesienia przez pracodawcę wydatków na zakup polisy ubezpieczeniowej dla pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową - jest prawidłowe.

W dniu 8 marca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych poniesienia przez pracodawcę wydatków na zakup polisy ubezpieczeniowej dla pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 30 kwietnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-249/12/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 14 maja 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, z racji prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie m.in. transportu drogowego międzynarodowego, zatrudnia głównie kierowców w ruchu międzynarodowym, którzy wykonują swoje obowiązki przeważnie poza granicami Polski, przebywając wówczas w podróży służbowej.

W świetle § 12 pkt 1 i 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, w razie choroby powstałej podczas podróży służbowej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków, przy czym zwrot powyższych kosztów następuje ze środków pracodawcy. Nadto na podstawie przepisów ww. rozporządzenia w razie zgonu pracownika za granicą pracodawca pokrywa również koszty transportu zwłok do kraju.

W ramach obowiązku pokrycia ww. kosztów i mając na celu ochronę swoich interesów Wnioskodawca dokonuje zakupu polis ubezpieczeniowych ważnych na okres trwania podróży służbowej (pracownik nie może korzystać z ubezpieczenia w celach pozasłużbowych) jako zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą. Polisy są zawierane z ubezpieczycielem X, imiennie dla poszczególnych pracowników, na okres jednego roku, i obejmują w ramach wariantu Standard BT ubezpieczenie kosztów leczenia oraz ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków.

Konieczność tego zabezpieczenia, a w konsekwencji wykupienia polis wynika z faktu, że Wnioskodawca jako Spółka prowadząca działalność gospodarczą w zakresie m.in. transportu drogowego międzynarodowego, zatrudnia przede wszystkim pracowników na stanowisku kierowcy w ruchu międzynarodowym. Specyfika pracy kierowców w ruchu międzynarodowym polega na tym, iż w zasadzie kierowcy ci wykonują swoje obowiązki przede wszystkim poza granicami Polski. W tym stanie rzeczy ryzyko powstania u takich pracowników choroby podczas podróży służbowej jest znacznie wyższe aniżeli ma to miejsce w przypadku pracowników zatrudnionych na innych stanowiskach. Z kolei z uwagi na częste podróże służbowe tychże pracowników poza granicami kraju pracodawca jest narażony na ponoszenie wysokich kosztów leczenia oraz leków, które np. w przypadku leczenia szpitalnego poza granicami kraju niejednokrotnie wynoszą nawet kilkanaście tysięcy euro. Wykup polis ubezpieczeniowych stanowi zatem zabezpieczenie pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą. Za takim właśnie powodem zakupu przez pracodawcę polis ubezpieczeniowych na rzecz swoich pracowników (zatrudnionych na stanowiskach kierowców) przemawia również obowiązująca procedura zgłoszeniowa w przypadku nagłego zdarzenia podczas podróży służbowej, skutkującego koniecznością udzielenia pracownikowi pomocy medycznej poza granicami kraju. Uruchomienie powyższej procedury następuje dopiero po przesłaniu ubezpieczycielowi przez pracodawcę polecenia wyjazdu służbowego kierowcy poza granice kraju.

Powyższe okoliczności jak i zakres ubezpieczenia powodują, iż pracownicy mogą skorzystać z polisy ubezpieczeniowej wyłącznie w przypadkach nagłych zachorowań podczas odbywania podróży służbowych poza granicami kraju.

Ponadto Wnioskodawca zawarł pisemne porozumienia z pracownikami (kierowcami) w sprawie dodatkowego ubezpieczenia kosztów leczenia za granicą, w którym to porozumieniu pracownik wyraża zgodę, aby pracodawca zawarł na jego rzecz umowę ubezpieczenia, obejmującą pokrycie kosztów leczenia i opieki medycznej pracownika poza terenem Polski. Pracownik w ww. porozumieniu zobowiązuje się do nieprzerwanego świadczenia pracy na rzecz pracodawcy przez okres jednego roku od daty zawarcia umowy ubezpieczenia. W przypadku rozwiązania przez pracownika lub pracodawcę (bez wypowiedzenia, z winy pracownika) umowy o pracę przed upływem jednego roku od daty zawarcia umowy ubezpieczenia, pracownik zobowiązany jest do zwrotu na rzecz pracodawcy wszelkich kosztów związanych z zawarciem umowy ubezpieczenia w wariancie Standard, a poniesionych przez pracodawcę. Jak wskazano powyżej ubezpieczenie w wariancie Standard nie składa się z ubezpieczenia podstawowego i dodatkowego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż ubezpieczyciel pokrywa uzasadnione i udokumentowane koszty leczenia bezpośrednio na konto placówki medycznej lub za pośrednictwem Centrali alarmowej, tak więc pracownik nie otrzymuje zwrotu ww. kosztów. W przypadku ubezpieczenia NNW uprawnionym do otrzymania ewentualnych świadczeń jest osoba ubezpieczona, czyli pracownik. Górną granicą wypłacanych świadczeń jest suma ubezpieczenia określona w umowie ubezpieczenia.

Ubezpieczenie może być zawarte w wariancie Standard, w wariancie Super lub w wariancie Super VIP. Opisane we wniosku ubezpieczenie, które zapewnia Wnioskodawca swoim pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy, jest ubezpieczeniem w wariancie Standard. Ubezpieczenie w wariancie Standard nie dzieli się na ubezpieczenie podstawowe i dodatkowe, stąd też ubezpieczający nie ma możliwości wyboru jedynie części zakresu przedmiotu ubezpieczenia.

I tak przedmiotem ubezpieczenia w wariancie Standard, omówionym w ogólnych warunkach, są:

* koszty leczenia ubezpieczonego, który przebywając poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej musiał bezzwłocznie poddać się leczeniu w związku z nagłym zachorowaniem lub nieszczęśliwym wypadkiem (za koszty leczenia uważa się powstałe za granicą. Rzeczypospolitej Polskiej i krajem stałego miejsca zamieszkania cudzoziemca, wydatki poniesione m.in.: na badania i zabiegi lekarskie przepisane przez lekarza w związku z nagłym zachorowaniem lub nieszczęśliwym wypadkiem, wizyty u lekarza, w tym dojazd lekarza do miejsca, w którym znajduje się ubezpieczony, pobyt w ambulatorium lub szpitalu),

* koszty transportu w związku z koniecznością powrotu ubezpieczonego do Rzeczypospolitej Polskiej z uwagi na jego stan zdrowia wymagający niezwłocznej kontynuacji leczenia, najtańszym dostępnym środkiem lokomocji, zaakceptowanym przez lekarza,

* koszty transportu do Rzeczypospolitej Polskiej po zakończeniu leczenia, w przypadku gdy ubezpieczony nie może kontynuować podróży ani powrócić do kraju wcześniej zaplanowanym środkiem transportu,

* dodatkowe koszty podróży osoby towarzyszącej niezbędnej do sprowadzenia ubezpieczonego do Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli podróż odbyła się na podstawie pisemnego zalecenia lekarza prowadzącego chorego za granicą,

* dodatkowe koszty wyżywienia (z wyłączeniem napojów alkoholowych) i zakwaterowania osoby towarzyszącej ubezpieczonemu niezbędnej do załatwienia spraw związanych z powrotem ubezpieczonego do Rzeczypospolitej Polskiej, za okres nie dłuższy niż 7 dni, maksymalnie do wysokości w złotych równowartości 100 EUR dziennie,

* koszty transportu zwłok ubezpieczonego do miejsca pochówku na terenie Rzeczypospolitej Polskiej lub koszty pochówku za granicą z wyłączeniem stałego miejsca zamieszkania cudzoziemca - do wysokości kosztów sprowadzenia zwłok do Rzeczypospolitej Polskiej, jakie poniosłoby Towarzystwo Ubezpieczeniowe, zlecając sprowadzenie polskiemu przedsiębiorstwu zajmującemu się sprowadzeniem zwłok z zagranicy, jednakże koszty nie mogą przekroczyć wybranej sumy ubezpieczenia, określonej w polisie,

* koszty zakupu trumny za granicą, jeżeli miejscowe przepisy dotyczące transportu zwłok tego zakupu wymagają,

* koszty wizyt osoby wskazanej przez ubezpieczonego, zamieszkałej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej lub przebywającej w kraju zachorowania ubezpieczonego, jeżeli ubezpieczony jest hospitalizowany za granicą przez okres dłuższy niż 7 dni i nie towarzyszy mu żadna osoba pełnoletnia - zwracane są koszty transportu w obie strony (bilet kolejowy, autobusowy lub - jeżeli podróż pociągiem lub autokarem trwa dłużej niż 12 godzin - bilet lotniczy) osoby wizytującej hospitalizowanego oraz koszty wyżywienia (z wyłączeniem napojów alkoholowych) i zakwaterowania za okres nie dłuższy niż 7 dni, maksymalnie do wysokości w złotych równowartości 100 EUR dziennie,

* dodatkowe koszty wyżywienia i zakwaterowania za granicą w celu rekonwalescencji, przez okres nie dłuższy niż 7 dni, w przypadku gdy transport ubezpieczonego do Rzeczypospolitej Polskiej nie może nastąpić bezpośrednio po zakończeniu hospitalizacji i ubezpieczony musi pozostać w łóżku zgodnie z zaleceniami lekarzy, maksymalnie do wysokości równowartości w złotych 100 EUR dziennie,

* dodatkowe koszty transportu ubezpieczonego po zakończeniu leczenia z miejsca hospitalizacji za granicą do miejsca umożliwiającego kontynuowanie przewidzianej podróży, maksymalnie do wysokości równowartości w złotych 500 EUR,

* całodobowy dyżur Centrali Alarmowej,

* przekazanie wiadomości (rodzinie lub pracodawcy),

* pomoc w przypadku kradzieży lub utraty dokumentów,

* koszty ratownictwa.

Istnieje możliwość wykupienia dla pracownika ubezpieczenia w wariancie Super, które jest ubezpieczeniem rozszerzonym np. o opiekę nad członkami rodziny, nad nieletnimi dziećmi, ochronę w przypadku przerwania podroży, opóźnienia lotu, zastępstwa ubezpieczonego, zastępstwa kierowcy czy telefoniczna, pomoc prawną, ochronę prawną, bądź w wariancie Super VIP, które z kolei jest rozszerzone nadto o ochronę w zakresie roszczeń cywilnoprawnych powstałych w wyniku szkody osobowej lub rzeczowej wyrządzonej w trakcie jego podróży zagranicznej. Należy jednak podkreślić, iż Wnioskodawca nigdy nie zapewniał swoim pracownikom ubezpieczenia rozszerzonego - w wariancie Super lub Super VIP, a jedynie w wariancie Standard.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwoty składek ubezpieczenia, finansowanych przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowcy w ruchu międzynarodowym z tytułu zakupu w ich imieniu indywidualnych polis ubezpieczeniowych, obejmujących ubezpieczenie kosztów leczenia oraz ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków, na okres trwania podróży służbowej poza granicami Polski, stanowią przychód pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, powołując się na treść art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego stanu faktycznego brak jest podstaw do uznania, iż kierowca zatrudniony u Wnioskodawcy takowe środki pieniężne czy świadczenia w naturze bądź inne nieodpłatne świadczenia w ogóle otrzymuje, zarówno w rozumieniu art. 11 jak i art. 12 ust. 1 wymienionej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracodawca wykupując polisy ubezpieczeniowe ważne na okres trwania podróży delegowanego za granicę pracownika, których celem jest zabezpieczenie pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą, w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas podróży za granicą do czego obliguje go - w przypadku pracowników - § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 lutego 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Wykup polis ubezpieczeniowych stanowi zatem wybraną przez pracodawcę formę wykonania obowiązku płynącego z § 12 ww. rozporządzenia i jest działaniem racjonalnym oraz niezbędnym z punktu widzenia ochrony interesów finansowych pracodawcy.

Wobec powyższego w ocenie Wnioskodawcy kwoty składek ubezpieczenia finansowanych przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowcy w ruchu międzynarodowym z tytułu zakupu w ich imieniu indywidualnych polis ubezpieczeniowych, obejmujących ubezpieczenie kosztów leczenia oraz ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków, na okres trwania podróży służbowej poza granicami Polski, nie stanowią przychodu dla pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 powyższej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z cytowanego powyżej przepisu, pod pojęciem przychodu ustawodawca rozumie nie tylko otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, lecz również wartości pieniężne oraz wartość innych uzyskanych przez podatnika świadczeń. Nieistotne jest przy tym, czy pieniądze te (wartości pieniężne) stanowią formę wynagrodzenia osoby fizycznej, czy też są zwrotem poniesionego przez tę osobę wydatku.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a powyższej ustawy wynika, iż wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przy czym z przepisu art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika, iż przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika oraz podróży osoby niebędącej pracownikiem, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej stosownych rozporządzeniach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

W świetle przytoczonych przepisów, przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, należności takie jak koszty za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Zatem w myśl § 2 pkt 2 lit. c ww. rozporządzenia, w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej, przysługuje mu zwrot kosztów innych wydatków (niż wymienione w pkt 2 lit. a i b), określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Przepis ten określa obowiązek pracodawcy do zwrócenia pracownikowi wydatków poniesionych przez niego w czasie podróży służbowej, których zasadność poniesienia pracodawca zaakceptował. Z brzmienia tego przepisu wynika, iż pracownik musi najpierw te wydatki ponieść, aby pracodawca mógł dokonać ich zwrotu.

Nie może być mowy o zwrocie wydatków poniesionych przez pracownika w sytuacji gdy wydatek poniesie sam Wnioskodawca, czyli wydatku tego w istocie nie poniesie pracownik.

Z kolei ust. 1 § 12 ww. rozporządzenia wprost stanowi, że w razie choroby powstałej podczas podróży - pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków. Nie podlegają zwrotowi koszty leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i zabiegów kosmetycznych oraz nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych, zakupu okularów (ust. 2 § 12 cyt. rozporządzenia).

Zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje ze środków pracodawcy o czym stanowi ust. 3 powyższego paragrafu. Z kolei zaś ust. 4 § 12 ww. rozporządzenia nakłada na pracodawcę obowiązek pokrycia kosztów transportu zwłok do kraju w razie zgonu pracownika za granicą.

Jak przedstawił we wniosku Wnioskodawca, zakupując dla swoich pracowników (kierowców) polisy ubezpieczeniowe ważne na czas trwania podróży służbowej (pracownik nie może korzystać z ubezpieczenia w celach pozasłużbowych) miał na celu ochronę interesów Spółki. Stanowią one zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia pracownika za granicą czy też związanymi z transportem zwłok do kraju w razie zgonu pracownika za granicą. Dodatkowo z wniosku wynika, iż pracownicy mogą skorzystać z polisy ubezpieczeniowej wyłącznie w przypadkach nagłych zachorowań podczas odbywania podróży służbowych poza granicami kraju. Ponadto Wnioskodawca zawarł pisemne porozumienia z pracownikami (kierowcami) w sprawie dodatkowego ubezpieczenia kosztów leczenia za granicą, w którym to porozumieniu pracownik wyraża zgodę, aby pracodawca zawarł na jego rzecz umowę ubezpieczenia, obejmującą pokrycie kosztów leczenia i opieki medycznej pracownika poza terenem Polski w zamian za co pracownik zobowiązuje się do nieprzerwanego świadczenia pracy na rzecz pracodawcy przez okres jednego roku od daty zawarcia umowy ubezpieczenia. W przypadku jednak rozwiązania przez pracownika lub pracodawcę (bez wypowiedzenia z winy pracownika) umowy o pracę przed upływem jednego roku od daty zawarcia umowy ubezpieczenia, pracownik zobowiązany jest do zwrotu na rzecz pracodawcy wszelkich kosztów związanych z zawarciem umowy ubezpieczenia w wariancie Standard, a poniesionych przez pracodawcę.

Zatem jeżeli Spółka wykupując dla swoich pracowników (kierowców) polisy ubezpieczeniowe z racji obowiązku wynikającego w § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r., zapewnia sobie (Spółce) przez to zabezpieczenie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów m.in. leczenia, następstw nieszczęśliwych wypadków czy też transportu zwłok pracownika do kraju poniesionych podczas odbywanej przez niego podróży zagranicznej - wówczas w tej sytuacji nie można mówić o powstaniu przychodu po stronie pracownika.

Wobec powyższego, kwoty składek polis ubezpieczeniowych poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz swoich pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowcy w ruchu międzynarodowym, obejmujących m.in. ubezpieczenie kosztów leczenia, ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków, czy też transportu zwłok pracownika do kraju, na okres trwania podróży służbowej poza granicami Polski, nie będą stanowiły przychodu dla pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie nie będą rodziły obowiązku podatkowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, iż organ podatkowy wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonego do wniosku dokumentu; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę oraz jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.