IBPBII/1/415-248/13/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2013 r. (wpływ do tut. Biura - 28 lutego 2013 r.), uzupełnionym w dniu 28 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przyjęcia w rocznym rozliczeniu przez pracownika kosztów dojazdu w wysokości wydatków faktycznie poniesionych - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przyjęcia w rocznym rozliczeniu przez pracownika kosztów dojazdu w wysokości wydatków faktycznie poniesionych.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 21 maja 2013 r. znak: IBPB II/1/415-248/13/MK wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniu 28 maja 2013 r.

W przedmiotowym wniosku - po korekcie w uzupełnieniu - został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 31 lipca 2008 r. pomiędzy przewoźnikiem a osobami wyznaczonymi do reprezentacji pracowników firmy została zawarta umowa na kwotę 7000 zł (stawka miesięczna za przewóz osób).

W trakcie umowy przewoźnik dołączył aneks do umowy o treści, że od 1 stycznia 2012 r. cena ulega zmianie ze względu na koszty paliwa, na kwotę 7800 zł za miesiąc. Aneks został przyjęty i zgodnie z zapisem realizowany, na co są faktury i dowody wpłat k.p.

Przewoźnik wywiązywał się z umowy do dnia 31 maja 2012 r.

Z dniem 1 czerwca 2012 r. przewoźnik zaprzestał podstawiania busa do przewozu osób bez podania przyczyny. W dniu 6 czerwca 2012 r. osoba uprawniona przez pracowników firmy wystosowała pismo z zapytaniem, jaka jest przyczyna, że zaprzestał się wywiązywać z umowy. Przewoźnik zapoznał się z pismem i ustnie odpowiedział, że nie jest w stanie pełnić usług dalej, bo komornik zabrał busa. Zgodnie z zapisem umowa została zerwana z przyczyn przewoźnika.

Przewoźnik wystawiał co miesiąc Fakturę VAT oraz k.p. na kwotę uzgodnioną w aneksie do umowy (7800 zł).

Na podstawie faktur na koniec roku rozliczeniowego wystawił roczny bilet dla każdego pracownika wpisując wpłaconą kwotę za cały rok zgodnie z obowiązującymi strefami biletowymi.

Strefa I - 330 zł, strefa II - 310 zł, strefa III - 280 zł, strefa IV - 240 zł, strefa V - 230 zł.

Po wielokrotnych prośbach przewoźnik wystawił potrzebne bilety imienne, ale bez potwierdzenia wiarygodności (brak pieczątki i podpisu). Obecnie stał się nieuchwytny (brak jakiegokolwiek kontaktu).

Wnioskodawca jako pracownik firmy otrzymał bilety imienne od przewoźnika za okres 1 stycznia 2012 r. - 31 maja 2012 r. bez potwierdzenia wiarygodności. Po przeliczeniu i skorygowaniu kwot na biletach z kwotami na fakturach, okazało się to zgodne z faktem i wpłaconą sumą.

Zgodnie z przysługującym mu, zdaniem Wnioskodawcy, prawem do korzystania z ulgi dojazdu do pracy (koszty uzyskanie przychodów) chce z niej skorzystać na podstawie zapłaconych, posiadanych faktur.

Osoba reprezentująca danych pracowników dokonała dokładnego przeliczenia stawek biletowych zgodnie z wpłatami i sporządziła tabelkę, która wykazuje dane koszty poniesione przez pracowników korzystających z przewozu.

Faktury są na kwotę 39.000 zł w tym VAT 3.369,60 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Wnioskodawca wskazał, iż:

* poniósł koszty dojazdu do pracy,

* posiada dowody wpłat i faktury na daną kwotę,

* ma bilet imienny tylko brak pieczątki,

* dlaczego ma być pozbawiony odliczenia od podatku jak poniósł koszty dojazdu do pracy, co jest faktem, bo mieszka 75 km od miejsca pracy,

* posiada wszystkie dokumenty uprawniające do korzystania z ulgi dojazdu do pracy,

* zostały poinformowane Urzędy o danym fakcie.

Wnioskodawca uważa, że działa zgodnie z prawem. Jego zdaniem posiadane faktury są wystarczającym dowodem, że korzysta z dojazdu do pracy przewozem zorganizowanym.

Spełnia więc wszystkie wymogi jak mówi przepis, tylko bilet można podważyć, bo nie posiada potwierdzenia wiarygodności ale są faktury, które potwierdzają wiarygodność.

W zeznaniu podatkowym wpisał poniesione faktyczne koszty. Jeżeli Dyrektor Izby Skarbowej stwierdzi, że nie przysługuje mu dana ulga, złoży korektę do zeznania podatkowego za rok 2012 i zwróci uzyskaną nadpłatę z tego tytułu, ma nadzieję, że nie zostaną naliczone odsetki bo przecież poniósł koszty a przewoźnik nie dopełnił swych obowiązków wobec niego i obecnie jest nieuchwytny. Jednakże nie zwalnia się z dalszych starań by przewoźnika zobowiązać do wystawienia potrzebnych oryginalnych biletów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów zostały uregulowane w rozdziale 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Co do zasady, kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki pod warunkiem, że:

* istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami a przychodami (wydatki poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów);

* nie jest to wydatek wskazany w zamkniętym katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

W niektórych, ściśle określonych przypadkach, jednak ustawodawca w inny sposób określił koszty uzyskania przychodu. Dotyczy to np. kosztów zryczałtowanych ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich oraz kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z powyższego wynika, że art. 22 ust. 2 ww. ustawy jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisu art. 22 ust. 1. Wyłącza on jego zastosowanie poprzez ograniczenie wysokości kosztów uzyskania przychodów m.in. ze stosunku pracy do ściśle określonej wartości, nie pozwalając tym samym na uznanie za koszty uzyskania przychodów z powyższego tytułu "wszelkich kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów określonych w art. 23".

Koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy zgodnie z zasadą ustanowioną w art. 22 ust. 2 określone zostały więc w kwocie zryczałtowanej, wysokość której uzależniono od tego czy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego lub więcej stosunku pracy oraz od tego czy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika położone jest poza miejscowością w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Wyjątek od tej zasady zawarty został w art. 22 ust. 11 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

W myśl art. 22 ust. 13 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Wykładnia gramatyczna tego przepisu wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

Użyty przez ustawodawcę zwrot "wyłącznie" jest jednoznaczny i zobowiązuje do udokumentowania wydatków faktycznie poniesionych imiennymi biletami okresowymi, tj. biletami, które w swej treści określają osobę uprawnioną do korzystania z niego i uprawniają do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu. Gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość udokumentowania powyższych wydatków zwykłymi biletami lub innymi dokumentami, to wynikałoby to wprost z treści wskazanego powyżej przepisu art. 22 ust. 11 ustawy. Zatem brak jest możliwości zastąpienia imiennego biletu okresowego jakimkolwiek innym dokumentem.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia "imiennego biletu okresowego", wobec czego należy odwołać się do znaczenia językowego składowych tego pojęcia.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, s. 53: "bilet" to "karteczka, kartonik, będący dokumentem uprawniającym do czegoś jej posiadacza albo nabywcę". Na s. 274 Słownika, zdefiniowano słowo: "imienny" jako "określający imię i nazwisko (to znaczy odpowiednią osobę); zawierający spis nazwisk", a na s. 600, słowo "okresowy" jako "obejmujący pewien okres; dotyczący danego okresu".

Bilet ten w swej treści musi zatem określać osobę uprawnioną do korzystania z niego - imienny bilet i dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w dniu 31 lipca 2008 r. pomiędzy przewoźnikiem a osobami wyznaczonymi do reprezentacji pracowników firmy została zawarta umowa na kwotę 7000 zł (stawka miesięczna za przewóz osób).

W trakcie umowy przewoźnik dołączył aneks do umowy o treści, że od 1 stycznia 2012 r. cena ulega zmianie ze względu na koszty paliwa, na kwotę 7800 zł za miesiąc.

Przewoźnik wywiązywał się z umowy do dnia 31 maja 2012 r. Z dniem 1 czerwca 2012 r. przewoźnik zaprzestał podstawiania busa do przewozu osób bez podania przyczyny. Zgodnie z zapisem umowa została zerwana z przyczyn przewoźnika.

Przewoźnik wystawiał co miesiąc Fakturę VAT oraz k.p. na kwotę uzgodnioną w aneksie do umowy (7800 zł). Na podstawie faktur na koniec roku rozliczeniowego wystawił roczny bilet dla każdego pracownika wpisując wpłaconą kwotę za cały rok zgodnie z obowiązującymi strefami biletowymi.

Po wielokrotnych prośbach przewoźnik wystawił potrzebne bilety imienne, ale bez potwierdzenia wiarygodności (brak pieczątki i podpisu). Obecnie stał się nieuchwytny (brak jakiegokolwiek kontaktu).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w tak przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca w istocie nie posiada imiennego biletu okresowego. Jak sam stwierdza we wniosku, przewoźnik wystawiał co miesiąc fakturę VAT oraz k.p. na kwotę uzgodnioną w aneksie do umowy. Na podstawie faktur na koniec roku rozliczeniowego wystawił roczny bilet dla każdego pracownika wpisując wpłaconą kwotę za cały rok zgodnie z obowiązującymi strefami biletowymi, ale bez potwierdzenia wiarygodności (brak pieczątki i podpisu). Wnioskodawca jako pracownik firmy otrzymał bilety imienne od przewoźnika za okres 1 stycznia 2012 r. - 31 maja 2012 r. bez potwierdzenia wiarygodności.

W związku z czym nie został spełniony warunek określony w art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dlatego też w rocznym rozliczeniu podatku (zeznaniu podatkowym za 2012 r.) Wnioskodawca nie może uwzględnić kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy w wysokości określonej w ww. bilecie.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.