IBPBII/1/415-239/10/HK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 26 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 6 maja 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania na podstawie ugody sądowej odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę - jest prawidłowe.

W dniu 26 lutego 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania na podstawie ugody sądowej odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 26 kwietnia 2010 r. Znak: IBPB II/1/415-239/10/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 6 maja 2010 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 15 grudnia 2008 r. wnioskodawca złożył w Sądzie Rejonowym Wydział Pracy pozew przeciwko byłemu pracodawcy o uznanie za bezskuteczne oświadczenie pracodawcy z dnia 9 grudnia 2008 r. o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem.

W dniu 6 października 2009 r. została przed Sądem Rejonowym Sąd Pracy zawarta ugoda stron, w wyniku której wnioskodawcy zostało przyznane odszkodowanie tytułem rozwiązania umowy o pracę w wysokości 5.950 zł.

Były pracodawca wypłacając odszkodowanie w październiku 2009 r. potrącił zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w kwocie 1.071 zł.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biuro - 6 maja 2010 r.) wnioskodawca doprecyzował, co następuje.

W dniu 15 grudnia 2008 r. wnioskodawca - zgodnie z art. 264 § 1 Kodeksu pracy - złożył w Sądzie Rejonowym Wydział Pracy pozew przeciwko byłemu pracodawcy o uznanie za bezskuteczne i naruszające normę art. 30 § 4 Kodeksu pracy oświadczenie pracodawcy z dnia 9 grudnia 2008 r. o rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Zgodnie z art. 262 § 1 Kodeksu pracy spory o roszczenia ze stosunku pracy rozstrzygają sądy pracy w oparciu o Kodeks pracy.

Wnioskodawca powołuje się na treść art. 44 Kodeksu pracy, który stanowi, że "Pracownik może wnieść odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę do sądu pracy, o którym mowa w dziale dwunastym".

Ponadto wnioskodawca przywołuje art. 45 § 1 i § 2 Kodeksu pracy, zgodnie z którym:

* w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeśli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu,

* sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Ponadto wnioskodawca powołuje się na treść art. 471 Kodeksu pracy, który stanowi, iż "Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia".

Wnioskodawca - chcąc zakończyć spór - wyraził w dniu 6 października 2009 r. przed Sądem Pracy zgodę na wycofanie swojego pozwu o przywrócenie do pracy w zamian za wypłatę odszkodowania zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy.

W dniu 6 października 2009 r. została przed Sądem Rejonowym - Sąd Pracy zawarta ugoda w oparciu o przepisy Kodeksu pracy, w wyniku której strony czyniąc sobie wzajemnie ustępstwa i pragnąc zakończyć spór zgodnie ustaliły, iż umowa o pracę pomiędzy byłym pracodawcą a wnioskodawcą została rozwiązana w drodze porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy) z dniem 31 marca 2009 r., w związku z przejściem powoda na emeryturę. Strona pozwana (były pracodawca) cofnął, a powód (wnioskodawca) wyraził zgodę na cofnięcie oświadczenia z dnia 9 grudnia 2008 r. o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 1 kwietnia 2003 r. z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Pracodawca wnioskodawcy zobowiązał się wystawić wnioskodawcy świadectwo pracy, zgodnie z zawartą ugodą, w terminie 14 dni od uprawomocnienia się ugody. Ponadto zobowiązał się wypłacić wnioskodawcy do dnia 30 października 2009 r. - wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 października 2009 r. kwotę brutto 5.950 zł tytułem jednomiesięcznego odszkodowania tytułem rozwiązania umowy o pracę i kwotę brutto 35.350,02 zł tytułem odprawy emerytalnej. Zawarta ugoda wyczerpała wszelkie roszczenia stron wynikające ze stosunku pracy. Koszty procesu w tym koszty zastępstwa procesowego pełnomocników procesowych między sobą zostały wzajemnie zniesione. Wobec zawarcia ugody strony wniosły o umorzenie postępowania.

Jak wykazano powyżej, strony czyniąc sobie wzajemnie ustępstwa i pragnąc zakończyć spór zgodnie ustaliły, że odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy, a które określa art. 471 Kodeksu pracy miało stanowić kwotę jednomiesięcznego wynagrodzenia wnioskodawcy.

Pracodawca, wykonując postanowienia ww. ugody wypłacił wnioskodawcy w październiku 2009 r. tytułem jednomiesięcznego odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę kwotę 5.950 zł, potrącając zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w kwocie 1.071 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy istnieje obowiązek opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odszkodowania otrzymanego na mocy ugody sądowej z tytułu rozwiązania umowy o pracę.

Zdaniem wnioskodawcy otrzymane odszkodowanie, wynikające z zawartej ugody sądowej jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym zaliczka na podatek dochodowy w części dotyczącej wypłaconego odszkodowania została przez byłego pracodawcę niesłusznie pobrana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że ww. kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. W opisanym stanie faktycznym do przychodu ze stosunku pracy zaliczane są świadczenia wypłacone przez pracodawcę tytułem odszkodowania bowiem źródłem wypłaty tego świadczenia był łączący uprzednio wnioskodawcę stosunek pracy z pracodawcą wypłacającym świadczenia.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje Kodeks pracy. Stosownie do postanowień art. 45 § 1 i 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia - art. 471 Kodeksu pracy.

Stosownie do regulacji art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

W przedstawionym stanie faktycznym w wyniku ugody sądowej doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę, tj. w efekcie rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron (na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy). Jednocześnie strony ugody zadecydowały, że wnioskodawcy zostanie wypłacone odszkodowanie określone w art. 471 Kodeksu pracy w związku z art. 45 Kodeksu pracy.

Jako, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron, to zmienił się charakter świadczenia i tym samym do jego zwolnienia nie można zastosować już przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 powyższej ustawy. Zwolnienie określone tym przepisem odnosi się bowiem do tych odszkodowań, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Nie mniej, skoro z treści ugody wynika, że ustalone świadczenie ma charakter odszkodowania, to jako wypłacone na podstawie ugody sądowej korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, o ile nie wystąpił warunek wyłączający ze zwolnienia.

Wnioskodawca nie otrzymał ww. odszkodowania w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ponadto odszkodowanie to nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, gdyż w przypadku "utraconych korzyści" majątek poszkodowanego nie wzrósł tak jakby to się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie z którym złączona jest czyjaś odpowiedzialność (zdarzenie sprawcze), co nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie.

Reasumując, powyższe odszkodowanie podlega zwolnieniu, jednak nie na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3, na który wskazuje wnioskodawca, a na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dołączono dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2. ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.