IBPBII/1/415-203/11/HK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2011 r. (data wpływu do Organu - 24 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego wypłacanego sędziom zawodów hokeja na lodzie - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lutego 2011 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego wypłacanego sędziom zawodów hokeja na lodzie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Klub Sportowy) prowadzi zawodową drużynę hokejową, która rozgrywa mecze organizowane przez Polski Związek Hokeja na Lodzie zgodnie z terminarzem rozgrywek ustalonym przez tenże Związek. W związku z rozgrywaniem meczów, Klub Sportowy ponosi wydatki z tytułu wypłacanych sędziom ekwiwalentów pieniężnych za sędziowanie meczów (tzw. delegacje sędziowskie). Klub Sportowy nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych. Wysokość ekwiwalentów sędziowskich jest narzucona Klubowi Sportowemu przez Polski Związek Hokeja na Lodzie.

Z reguły wysokość ekwiwalentu sędziowskiego nie przekracza kwoty 200 zł W związku z wypłacanymi ekwiwalentami pieniężnymi Klub Sportowy staje się płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Klub Sportowy informuje ponadto, że w skali jednego miesiąca wypłacone ekwiwalenty sędziowskie dla danego sędziego mogą przekroczyć 200 zł. Klub Sportowy nie podpisuje żadnej umowy cywilnoprawnej z sędziami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Jak należy opodatkować ww. ekwiwalenty sędziowskie jeśli kwota delegacji sędziowskiej przekracza kwotę 200 zł.

Jak należy opodatkować ww. ekwiwalenty sędziowskie jeśli kwota delegacji sędziowskiej nie przekracza kwoty 200 zł.

Zdaniem wnioskodawcy, aby przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mógł mieć zastosowanie, konieczne jest zawarcie z sędzią umowy, w której zostanie określona kwota wynagrodzenia za wykonanie świadczenia. W przedstawionym stanie faktycznym Klub Sportowy nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych, które określałyby wysokość wynagrodzenia. W związku z powyższym, wobec braku umowy cywilnoprawnej - w ocenie wnioskodawcy - nie można zastosować przepisu art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w żadnej z przedstawionych w pytaniach sytuacji. W konsekwencji, zdaniem wnioskodawcy, Klub Sportowy powinien obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy na podstawie ogólnych zasad przewidzianych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, także wówczas, gdy wysokość wypłaconego sędziemu ekwiwalentu pieniężnego nie przekroczy kwoty 200 zł.

Klub Sportowy wskazuje, że identyczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 września 2009 r. Nr IBPB II/1/415-494/09/ASz. W kontekście przedstawionego ww. zaistniałego stanu faktycznego oznacza to, że przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 powyższej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, iż na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i jej jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Jednakże, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł - w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu.

Płatnik przekazuje zarówno kwoty pobranych zaliczek, jak i kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek na rachunek urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę, miejsce prowadzenia działalności lub miejsce zamieszkania płatnika (art. 42 ust. 1 ustawy). Dodatkowo, płatnik do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym przesyła deklarację roczną o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz o zryczałtowanym podatku dochodowym do urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę, miejsce prowadzenia działalności lub miejsce zamieszkania płatnika, co bezpośrednio wynika z art. 42 ust. 1a ustawy.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, stwierdzić należy, iż uregulowania zawarte w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą mieć zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie przesłanki przewidziane tym przepisem. Zatem, zryczałtowany podatek dochodowy należy pobrać od tych przychodów określonych m.in. w art. 13 pkt 2 powołanej ustawy, co do których kwota należności jest określona już w umowie (powołaniu, uchwale, zleceniu), należność z tego tytułu nie może przekroczyć kwoty 200 zł i należność ta musi być uzyskiwana przez osobę niebędącą pracownikiem płatnika (świadczeniodawcy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Klub Sportowy nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych. Wysokość ekwiwalentów sędziowskich jest narzucona Klubowi Sportowemu przez Polski Związek Hokeja na Lodzie. Z reguły wysokość ekwiwalentu sędziowskiego nie przekracza kwoty 200 zł. Jednakże w skali jednego miesiąca wypłacone ekwiwalenty sędziowskie dla danego sędziego mogą przekroczyć 200 zł W związku z wypłacanymi ekwiwalentami pieniężnymi Klub Sportowy staje się płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że mimo, iż wnioskodawca nie zawiera żadnych umów z osobami uprawnionymi do wypłaty ekwiwalentu sędziowskiego konkretnego trenera (np. zlecenia, o dzieło), to jednak osoby te otrzymują wynagrodzenie wypłacane na podstawie delegacji sędziowskiej. Zatem zostaje im zlecone wykonanie określonych czynności. Z tego punktu widzenia przepis dotyczący opodatkowania ryczałtem ma więc zastosowanie w analizowanym przypadku. Ponadto z treści wniosku wynika, iż wysokość ekwiwalentu jest "narzucona" przez Polski Związek Hokeja na Lodzie. To oznacza, że na moment dokonywania zlecenia sędziowania kwota należności z tytułu ekwiwalentu sędziowskiego jest znana i, jak wynika z wniosku, z reguły nie przekracza 200 zł.

Tym samym odnosząc przedstawiony stan faktyczny do przywołanych powyżej przepisów prawa należy wskazać, iż treść art. 30 ust. 1 pkt 5a powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., dotyczącego opodatkowania ryczałtem przychodów, o których mowa m.in. w art. 13 pkt 2 cyt. ustawy ma zastosowanie w analizowanym przypadku. Sposób opodatkowania określony tymże przepisem będzie dotyczył tych należności, których kwota ekwiwalentu (jednorazowego) nie przekracza 200 zł.

Wobec powyższego, co wyżej wykazano, nie można zgodzić się ze stanowiskiem wnioskodawcy, z którego wynika, że omawiany przepis nie może mieć zastosowania, bowiem wnioskodawca nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych, w których określona byłaby wysokość wynagrodzenia.

Reasumując, w przypadku dokonywania wypłaty wynagrodzenia dla sędziego niebędącego pracownikiem wnioskodawcy, jeżeli suma należności określona w jednej delegacji (czyli tzw. ekwiwalentu sędziowskiego) nie przekracza kwoty 200 zł należy pobrać zryczałtowany podatek w wysokości 18% przychodu, wynikający z art. 30 ust. 1 pkt 5a powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.

Natomiast w sytuacji, kiedy kwota ta jest wyższa wnioskodawca winien od ww. przychodu pobrać zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym dla zastosowania opodatkowania wg ww. zasad bez znaczenia pozostaje fakt, że w skali miesiąca łączna wartość wypłaconych ekwiwalentów może przekroczyć 200 zł.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do wskazanej przez wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca przy wydaniu przedmiotowej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.