IBPBII/1/415-183/14/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 21 lutego 2014 r. (data wpływu do Biura - 5 marca 2014 r.), uzupełnionym 7 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia od dochodu za rok 2012 wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne niepełnosprawnego syna będącego na utrzymaniu podatnika:

* w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na zakup cewników - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej wydatków poniesionych na dowóz niepełnosprawnego syna samochodem osobowym stanowiącym własność Wnioskodawczyni na zbiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez Klinikę Chirurgii i Ortopedii - jest prawidłowe,

* w pozostałej części - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 marca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 23 kwietnia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-183/14/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 7 maja 2014 r.

W przedmiotowym wniosku i jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W zeznaniu PIT-36 za rok 2012 Wnioskodawczyni odliczyła wydatki na cele rehabilitacyjne swojego syna urodzonego w 1994 r. U syna w lutym 1995 r. ujawniły się poważne problemy zdrowotne. W lutym 1998 r. przeprowadzono operację rdzenia kręgowego. Skutkiem operacji ratującej życie są jednak efekty uboczne w postaci braku trzymania moczu, braku kontroli wypróżniania oraz deformacji stóp wraz z częściowym zanikiem mięśni. W grudniu 2007 r. wykryto cukrzycę I stopnia. W listopadzie 2010 r. syn Wnioskodawczyni otrzymał orzeczenie o niepełnosprawności na stałe, ze wskazaniami konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne i korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej.

Stan zdrowia syna Wnioskodawczyni jest bardzo poważny i wymaga specjalnego odżywiania i bardzo kosztownej pielęgnacji i leczenia. Wiąże się to z koniecznością zakupu licznych środków medycznych, leków i środków pomocniczych oraz ciągłej rehabilitacji w ośrodkach specjalistycznych. W 2012 r. Wnioskodawczyni odliczyła wydatki w wysokości 2.376,45 zł potwierdzone fakturami na zakup wkładów anatomicznych, podkładów, strzykawek na insulinę, cewników, które wykorzystała w celu pielęgnacji i leczenia syna. Odliczyła też koszty w wysokości 2.280 zł związane z koniecznym przewozem, kilka razy w miesiącu, syna na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem osobowym, które są niezbędne w utrzymaniu sprawności nóg i wykonywania czynności życiowych.

W piśmie z 30 kwietnia 2014 r. (data wpływu - 7 maja 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny i wskazała, że:

1. Syn urodzony w 1994 r. jest na jej utrzymaniu i był na jej utrzymaniu w 2012 r. W 2012 r. uczęszczał do średniej szkoły i nie osiągał dochodów.

2. W 2012 r. Wnioskodawczyni ponosiła wydatki jako osoba mająca na utrzymaniu niepełnosprawnego syna, na wkłady anatomiczne, podkłady, strzykawki, cewniki, dojazd samochodem osobowym na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

3. Wskazane we wniosku wydatki nie były finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia i wydatki te nie były zwracane jakiejkolwiek innej formie.

4. Wkłady anatomiczne, podkłady, strzykawki, cewniki stanowiły indywidualny sprzęt, urządzenie i narzędzie techniczne niezbędne w rehabilitacji syna.

5. Zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zostały zlecone przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w orzeczeniu z 3 listopada 2010 r. Orzeczenie to zostało wydane na stałe.

6. Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia wydaje zlecenie na zaopatrzenie w środki pomocnicze, których nie wystarcza do wykonywania czynności życiowych.

7. W 2012 r. syn Wnioskodawczyni był dowożony samochodem na zabiegi rehabilitacyjne, które były zlecone przez Klinikę Chirurgii i Ortopedii po operacji stóp z częściowym zanikiem mięśni. W Klinice Chirurgii i Ortopedii syn Wnioskodawczyni przeszedł trzy operacje w latach 2005-2006, w czerwcu 2012 r. w Centrum Zdrowia Dziecka przeszedł operację układu moczowego.

8. Na zabiegi rehabilitacyjne był dowożony 4 razy w każdym miesiącu: styczeń-maj 2012 r. i wrzesień-grudzień 2012 r. i poddawany zabiegom niezbędnym w utrzymaniu sprawności nóg oraz w okresie od czerwca do sierpnia 2012 r. był przewożony co 10 dni na konieczne kontrole po operacji do Centrum Zdrowia Dziecka.

9. Właścicielem samochodu osobowego jest Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni mogła skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej i odliczyć przedstawione wyżej wydatki w zeznaniu rocznym PIT-36 za rok 2012 związane z chorobą syna.

Zdaniem Wnioskodawczyni, mając na uwadze stan choroby syna urodzonego 21 października 1994 r., ma prawo do ulgi rehabilitacyjnej i mogła odliczyć w zeznaniu za rok 2012 wymienione wydatki, tj. wkłady anatomiczne, podkłady, strzykawki na insulinę, cewniki, które są środkami ułatwiającymi wykonywanie czynności życiowych, a także koszty związane z przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, które pomagają utrzymać sprawność nóg i umożliwiają fizyczne i psychiczne przystosowanie się syna do warunków życia, przez co spełniają cele rehabilitacyjne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a tej ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Stosownie do przepisów art. 26 ust. 7e tejże ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9 120 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni w 2012 r. posiadała na utrzymaniu niepełnosprawnego, dorosłego syna, posiadającego orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane w 2010 r. na stałe. W 2012 r. jej syn uczęszczał do szkoły średniej i nie osiągał dochodów. Syn przeszedł operację rdzenia kręgosłupa (po której pojawiły się efekty uboczne), stóp i układu moczowego. Jako osoba mająca na utrzymaniu niepełnosprawnego syna Wnioskodawczyni w 2012 r. poniosła wydatki w wysokości 2.376,45 zł na wkłady anatomiczne, podkłady, strzykawki, cewniki, które odliczyła w zeznaniu rocznym. Poniosła również wydatki na dojazd samochodem osobowym stanowiącym jej własność, na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne syna, które odliczyła w wysokości 2.280 zł. Wydatki te nie były finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia i wydatki te nie były zwracane jakiejkolwiek innej formie. Środki pomocnicze (podkłady, wkładki anatomiczne) otrzymywane na zlecenie NFZ nie wystarczają do wykonywania czynności życiowych syna. W 2012 r. syn Wnioskodawczyni był dowożony samochodem stanowiącym jej własność na zabiegi rehabilitacyjne, które po operacji stóp były zlecone przez lekarza z Kliniki Chirurgii i Ortopedii. Na zabiegi rehabilitacyjne był dowożony 4 razy w każdym miesiącu: styczeń-maj 2012 r. i wrzesień-grudzień 2012 r. i poddawany zabiegom niezbędnym w utrzymaniu sprawności nóg oraz w okresie od czerwca do sierpnia 2012 r. był przewożony co 10 dni do Centrum Zdrowia Dziecka na konieczne kontrole po operacji układu moczowego. W orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności zawarto m.in. zalecenie korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się m.in. korzystanie z usług rehabilitacyjnych.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na wkłady anatomiczne, podkłady, strzykawki, cewniki, należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo - rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

* pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

* zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,

* cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Według Słownika Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1996 r., "urządzenie" to "rodzaj mechanizmów lub zespołu elementów, przyrządów służący do wykonywania określonych czynności ułatwiających pracę". Z kolei "sprzęt" to "przedmiot użytkowy, jak mebel, narzędzie, naczynie". Natomiast "narzędzie" to "urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument".

Analizując uprawnienie do odliczenia na podstawie powołanego art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, iż na podstawie tego przepisu z ulgi podatkowej korzystają wydatki poniesione na zakup cewników, gdyż cewniki niewątpliwie ułatwiają wykonywanie czynności życiowych osoby niepełnosprawnej.

Natomiast wydatki poniesione na wkłady anatomiczne, podkłady, strzykawki nie korzystają z ulgi podatkowej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy.

Niewątpliwie wkłady anatomiczne, podkłady, strzykawki do insuliny są pomocne czy też niezbędne dla należytej opieki nad osobą niepełnosprawną, z brakiem trzymania moczu i kontroli wypróżniania oraz cukrzycą I stopnia. Trudno jednak stwierdzić w świetle przytoczonych definicji, iż spełniają one kryterium sprzętu, urządzenia czy narzędzia. To oznacza, że poniesione przez podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, wydatki na nabycie materiałów koniecznych do pielęgnacji i opieki nad ww. osobą nie korzystają ze zwolnienia podatkowego w ramach ulgi rehabilitacyjnej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy. Z ww. zwolnienia podatkowego korzysta tylko ten sprzęt, urządzenia oraz narzędzia techniczne, który spełnia ww. warunki przewidziane w tym przepisie. Ponieważ wkłady anatomiczne, podkłady, strzykawki do insuliny nie sposób zakwalifikować do indywidualnego sprzętu, urządzeń oraz narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji, to poniesienie na nie wydatku nie uprawnia do skorzystania z ulgi podatkowej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jeszcze raz podkreślić, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

W związku z powyższym w części dotyczącej możliwości odliczenia wydatków poniesionych na zakup cewników stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w zakresie możliwości odliczenia wydatków poniesionych na zakup wkładów anatomicznych, podkładów, strzykawek do insuliny należało uznać za nieprawidłowe.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na dojazd na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne syna należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

Zaznaczyć przy tym należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby m.in. mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lub utrzymywania osoby niepełnosprawnej lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2,280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, iż ostateczne rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty. Odliczenie od dochodu wydatków na zabiegi możliwe będzie tylko, wówczas gdy lekarz specjalista zakwalifikuje je jako zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Zatem skoro jak wskazała Wnioskodawczyni dowoziła, będącego na jej utrzymaniu niepełnosprawnego syna własnym samochodem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, zlecone przez lekarza z Kliniki Chirurgii i Ortopedii po przebytej operacji stóp, to wydatki z tytułu używania własnego samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem syna na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć od dochodu osiągniętego w 2012 r. w wysokości faktycznie poniesionej; jednakże maksymalnie do kwoty 2.280 zł.

Powyższe wydatki, będące wydatkami na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Stosownie do art. 21 ust. 7c pkt 3 cyt. wyżej ustawy podatnik korzystający z tego odliczenia obowiązany jest posiadać dokumenty niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, a więc w analizowanym przypadku dokument, z którego wynika, że takie zabiegi są zalecane przez lekarza oraz dokumenty potwierdzające odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Przy czym podkreślić należy, że wydatki poniesione na dojazd do Centrum Zdrowia Dziecka, w okresie od czerwca do sierpnia 2012 r., własnym samochodem Wnioskodawczyni na konieczne wizyty kontrolne po operacji układu moczowego u syna nie korzystają z ulgi podatkowej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, bowiem wydatki dotyczące dojazdu na wizyty kontrolne czy konsultacje lekarskie w przychodniach, poradniach lub w szpitalu nie uprawniają do odliczenia od dochodu, gdyż są wydatkami poniesionymi na inne cele niż wskazane w wyżej cyt. przepisie.

Należy jeszcze raz podkreślić, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w części dotyczącej możliwości odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne po operacji stóp należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.