IBPBII/1/415-1106/13/BD - Możliwość zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wynagrodzenia pracownika zatrudnionego na stanowisku realizatora dźwięku.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 grudnia 2013 r. (data wpływu do Biura - 13 grudnia 2013 r.), uzupełnionym 13 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z 4 lutego 2014 r. znak: IBPB II/1/415-1106/13/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 13 lutego 2014 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę jako realizatora dźwięku stanowią przedmiot działalności twórczej jak również cechują się niepowtarzalnym charakterem w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Czynności te noszą cechy utworu zgodnie z przepisami cytowanej ustawy, ponieważ są wynikiem działalności twórczej o indywidualnym charakterze.

Teatry, które z mocy przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej należą do instytucji artystycznych, zatrudniają realizatorów dźwięku. Przepisy obwiązującego rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w sprawie zasad wynagradzania pracowników instytucji kultury, wydanego z delegacji ustawowej podanej wyżej ustawy, wprowadzają w § 2, podział pracowników instytucji artystycznych na "pracowników artystycznych" oraz "pozostałych pracowników", wśród których wymienia się stanowisko "realizator" bez uszczegółowienia rodzaju wykonywanej "realizacji". Podobny podział z zaliczeniem realizatorów i operatorów do "pracowników technicznych i obsługi" zawierał załącznik nr 1 do poprzednio obowiązującego rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki w sprawie zasad wynagradzania pracowników niektórych instytucji kultury. Wnioskodawca jest zatrudniony na stanowisku realizatora dźwięku. Konsekwencją podanego podziału stanowisk na artystyczne i pozostałe jest pozbawienie - w niektórych teatrach - stanowisk realizatorów dźwięku możliwości korzystania z przywileju stosowania wobec nich 50% kosztów uzyskania przychodu, wynikającego z przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Praca osób zatrudnionych na stanowisku realizator dźwięku nie sprowadza się wyłącznie do czynności technicznych, przeciwnie, wnosi niekwestionowany artystyczny, twórczy wkład w realizację spektaklu. Obowiązki wskazanej osoby polegają w szczególności na wykonywaniu czynności wymagających dużego zaangażowania umysłu, spostrzegawczości, wyczucia emocji artysty na scenie, umiejętności podejmowania szybkich i trafnych decyzji dostosowujących się do akcji, scenicznej, umiejętnego i wrażliwego "ucha", które pozwala na dobranie ilustracji muzycznych. Montaż różnego rodzaju efektów dźwiękowych własnoręcznie nagrywanych. Montaż tych efektów, zgrywanie materiałów muzycznych, mastering. Własny dobór efektów muzycznych, a nie rzadko opracowań muzycznych spektakli. Współpraca bezpośrednia z artystą na scenie polegająca na wykorzystaniu swoich umiejętności w celu jak najlepszego efektu końcowego przedstawienia, czy koncertu, a co za tym idzie pełnego zaangażowania swoich emocji i wrażliwości. Odtwarzana w spektaklach muzyka nigdy nie jest "przewidywalna" i nigdy identyczna, zawsze się zmienia wraz z emocjami artysty i realizatora. Rejestracja cyfrowa filmowa jest wyłącznie inwencją twórczą realizatora podczas nagrywania jak później podczas montażu obrazu i dźwięku. Często realizatorzy dźwięku nagrywają i rejestrują zmontowane przez siebie materiały filmowe, które później wykorzystywane są m.in. w celach reklamowych i marketingowych.

Ogólnie rzecz podsumowując praca w zakresie realizacji spektakli i koncertów polega na współtworzeniu każdego indywidualnego przedstawienia. Pomimo wielokrotnych wystawień określonego tytułu scenicznego zgodnie z przyjętymi założeniami reżyserii i scenografii, każde przedstawienie jest odrębnym, niepowtarzalnym zdarzeniem o indywidualnym charakterze. Ostateczny kształt przedstawienia zależy od wielu czynników takich jak: aktualny stan psychofizyczny aktorów - odtwórców, ich stan emocjonalny, zdrowie, sposób odtwarzania roli (w tym niejednokrotnie modyfikacja lub pomijanie fragmentów tekstu roli), a ponadto od atmosfery panującej na widowni, zależnej nie tylko od specyfiki przedstawienia, ale również od reakcji widzów, ich cech osobowości, czy wieku, wyznaczających reakcję na przebieg zdarzeń na scenie. Realizatorzy dźwięku również nie są pozbawieni wrażliwości i emocji udzielających się. Całokształt tych indywidualnych czynników, właściwych konkretnemu zdarzeniu scenicznemu wyznacza obowiązki realizatorom i operatorom dźwięku polegające na konieczności współtworzenia tego zdarzenia, reagowania na bieżąco na możliwe, często zaskakujące zmiany sytuacji i zachowań na scenie. Wymaga to po stronie realizatora i operatora dźwięku nie tylko zdolności technicznych niezbędnych do obsługi skomplikowanego sprzętu audiowizualnego, ale przede wszystkim zaangażowania umysłu, zdolności przewidywania możliwych do zaistnienia sytuacji i natychmiastowej reakcji na nie w sposób zapewniający utrzymanie odpowiedniego nastroju i charakteru danej sceny, całego spektaklu, koncertu, czy "podnoszenia" efektu końcowego sztuki - za każdym razem inaczej, podobnie jak czynią to aktorzy i w ścisłej współpracy z nimi. Niezależnie od współtworzenia podanych wyżej zdarzeń scenicznych w ramach spektakli teatralnych, do obowiązków realizatora, operatora dźwięku należy również tzw. obsługa imprez - koncertów i występów artystycznych. W tych sytuacjach realizatorzy dźwięku mają niezwykle istotny, decydujący wpływ na całokształt takiej imprezy. Sposób w jaki dokonują oni zapisu filmowego imprez wynika wyłącznie z ich inwencji i wyobraźni twórczej.

Tym samym efekt końcowy w postaci dokonanego zapisu jest wyłącznie zależny od realizatorów. Możliwość uznania wskazanej pracy operatorów i realizatorów dźwięku w teatrach za pracę twórczą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych była przedmiotem rozważań Ministra Finansów, w tym w szczególności zawartych w piśmie MF - Departament Podatków Bezpośrednich i Opłat z 29 lipca 1994 r., znak: PO5/3-804-0939/94. Zgodnie ze stanowiskiem MF wyrażonym w cytowanym piśmie, istnieje możliwość objęcia realizatorów i operatorów dźwięku ochroną autorską i zastosowania wobec nich normy kosztów uzyskania przychodu w wysokości 50% przewidzianej w art. 22 ust. 9, pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze względu na autorski charakter działalności tych osób. Z czasem pod wpływem stanowiska Ministerstwa Kultury i Sztuki, później Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, uznano, że operatorzy dźwięku jako wykonujący czynności techniczne w ramach obowiązków pracowniczych, nie korzystają z możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu, a pracodawcy - teatry zaprzestały zaliczać wskazanych pracowników do twórców. W konsekwencji, obecnie w licznych, chociaż nie we wszystkich teatrach stosowana stawka kosztów uzyskania przychodu do operatorów, realizatorów dźwięku wynosi 20%. W przypadku pracodawcy Wnioskodawcy - do przychodu ze stosunku pracy operatorów, realizatorów dźwięku stosuje się stawkę 20% kosztów uzyskania przychodu. Zachodzi zatem sytuacja niejednolitej praktyki (w różnych teatrach) w zakresie uznawania pracy operatorów, realizatorów dźwięku za pracę twórczą, a co za tym idzie niejednolita praktyka w zakresie obliczania i poboru podatku dochodowego od osób fizycznych przez zastosowaniu 20% lub 50% kosztów uzyskania przychodu. Sytuacja ta wynika również z braku jednolitego stanowiska organów podatkowych w sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego twórczego charakteru pracy operatora, realizatora dźwięku zatrudnionego na podstawie stosunku pracy w teatrze, prawidłowe jest stosowanie do wskazanej osoby 20% kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowanie w stosunku do operatora i realizatora dźwięku 20% stawki kosztów uzyskania przychodu jest nieprawidłowe wobec niekwestionowanego, twórczego charakteru pracy tej osoby, polegającego na współtworzeniu (w przypadku spektakli) oraz tworzeniu (w przypadku dokumentacji filmowej) utworów w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. z tytułu stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ww. ustawy odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Stosownie zaś do przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Przy czym stosownie do art. 22 ust. 9a ww. ustawy, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jak z powyższego wynika, o zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów decyduje wyłącznie fakt osiągnięcia przez podatnika przychodu za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w jej art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór". Ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności - jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Stosownie do art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego utwór (pracodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ustępem 1 tego przepisu jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej (lub innego stosownego dokumentu) powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac - utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Z treści umowy o pracę (lub innego dokumentu) winno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która związana jest z wykonywaniem czynności czy prac objętych prawami autorskimi oraz pozostałej jego części związanej z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że tylko wówczas gdy:

* praca wykonywana przez pracownika, jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

* pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

* umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosowną dokumentacje w tym zakresie, np. prowadzi szczegółową ewidencję - do przychodu z tego źródła mogą być zastosowane podwyższone koszty uzyskania przychodu, zgodnie z treścią powołanego art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę jako realizatora dźwięku stanowią przedmiot działalności twórczej jak również cechują się niepowtarzalnym charakterem w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Czynności jakie wykonuje Wnioskodawca noszą cechy utworu zgodnie z przepisami cytowanej ustawy, ponieważ są wynikiem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Praca osób zatrudnionych na stanowisku realizator dźwięku nie sprowadza się wyłącznie do czynności technicznych, przeciwnie, wnosi niekwestionowany artystyczny, twórczy wkład w realizację danego spektaklu.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy mogą mieć zastosowanie do przychodów uzyskiwanych w ramach umowy o pracę. Jednakże w przedstawionym stanie faktycznym 50% koszty uzyskania przychodów znajdą zastosowanie do tej części wynagrodzenia, która przysługuje Wnioskodawcy za pracę twórczą wykonywaną przez niego w ramach obowiązków pracowniczych, o ile istotnie praca wykonywana przez niego jest twórcza, tzn. niepowtarzalna oraz jej efekt spełnia przesłanki utworu, określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tym samym Wnioskodawca może zastosować 50% koszty uzyskania przychodu w stosunku do tej części wynagrodzenia, która faktycznie jest przychodem z tytułu wykonywania działalności o charakterze twórczym, z uwzględnieniem limitu określonego w treści art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym w postępowaniu podatkowym, to na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek udowodnienia, iż istotnie przychody, do których zastosuje 50% koszty uzyskania przychodu są przychodami z tytułu praw autorskich.

Natomiast do części wynagrodzenia (nietwórczego) ze stosunku pracy zastosowanie znajdą koszty, wynikające z przywołanego uprzednio art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; będzie to bowiem ta część wynagrodzenia ze stosunku pracy nie pozostająca w uchwytnym związku przyczynowo-skutkowym z działaniami twórczymi kreującymi utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jednocześnie podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. W świetle tej definicji, ilekroć w przepisach jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do powyższych definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego, a więc Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy, lub czy konkretna praca będzie stanowić prawo autorskie lub prawo pokrewne.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.