IBPBII/1/415-1071/11/AŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 29 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej kwoty w związku ze skargą na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 grudnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej kwoty w związku ze skargą na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wyrokiem Sądu Pracy zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni od pracodawcy następujące kwoty:

* 1.81I,83 zł brutto z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 listopada 2002 r. do dnia zapłaty - tytułem wynagrodzenia za miesiąc październik 2002 r.,

* 2.020,00 zł brutto z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 grudnia 2002 r. do dnia zapłaty - tytułem wynagrodzenia za miesiąc listopad 2002 r.,

* 2020,00 zł brutto z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 stycznia 2003 r. do dnia zapłaty - tytułem wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2002 r.,

* 2020,00 zł brutto z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 lutego 2003 r. do dnia zapłaty - tytułem wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2003 r.,

* 6.060,00 zł brutto z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 lutego 2003 r. do dnia zapłaty - tytułem odprawy,

* 2.013,00 zł brutto z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2003 r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

W 2003 r. Wnioskodawczyni złożyła do Komornika wniosek o wszczęcie egzekucji na podstawie ww. nakazu sądowego i wskazała składnik majątku dłużnika - pracodawcy (formę wtryskową), której wartość znacznie przekraczała należne jej kwoty. Komornik w 2004 r. dokonał zajęcia przedmiotowej formy na poczet należności i od tej pory nie zrobił nic. Dopiero w dniu 5 września 2005 r. komornik zawiadomił Wnioskodawczynię, że zajęta forma uległa spaleniu.

Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu Okręgowego o stwierdzenie, że w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym z jej wniosku nastąpiła przewlekłość postępowania i zasądzenie kwoty 10.000 zł.

Postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 2 sierpnia 2007 r. Sąd stwierdził, że w postępowaniu egzekucyjnym nastąpiła przewlekłość postępowania i zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od Komornika kwotę 1.000 zł z odsetkami od dnia 2 sierpnia 2007 r. do dnia zapłaty. Pieniądze, które jak określił Sąd: "kwota 1.000 zrekompensuje wierzycielce przewlekłe postępowanie Komornika..." oraz odsetki Wnioskodawczyni otrzymała 16 sierpnia 2007 r. Wnioskodawczyni rozliczyła otrzymane pieniądze wpisując wartość 1,004,73 zł w wierszu 5 w poz. 53 (i 55) części C1 - dochody i straty podatnika w zeznaniu podatkowym PlT-37 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2007 r.

Na str. 5 uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego jest napisane:

Skarga A.S (tj. Wnioskodawczyni) zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Odpowiednio do postanowień przepisu art. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004. 179. 1843) strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez uzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej (przewlekłość postępowania)".

I dalej na str.7:

"Uwzględniają powyższe oraz okoliczność, iż egzekucja roszczenia ze względu na jego charakter (roszczeń pracowniczych z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za pracę) oraz wysokość ma istotne znaczenie dla skarżącej wierzycielki stwierdzić należy w oparciu o przesłanki wynikające z art. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U.2004.179.1843), że w sprawie o sygn. (...) doszło do przewlekłości postępowania, a tym samym do naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy bez uzasadnionej zwłoki.

Powyższe uzasadnia także częściowe uwzględnienie skargi w zakresie roszczenia majątkowego dochodzonego przez skarżącą w myśl przepisu art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004.179.1843). Przyznanie w myśl powołanego przepisu odpowiedniej kwoty nie ma bowiem na celu zadośćuczynienia roszczeniom toczącego się postępowania egzekucyjnego ale zrekompensowanie skarżącej wierzycielce przewlekłości tego postępowania. Mając jednak na uwadze fakt, że skarżąca w żaden sposób nie przyczyniła się do zaistnienia przewlekłości to wobec całości przesłanek wynikających z przytoczonego przepisu w ocenie Sądu Okręgowego kwota 1.000 zł zrekompensuje wierzycielce przewlekłe prowadzenie postępowania przez Komornika Sądowego (...) i będzie pozostawać adekwatną do skutków niepodejmowanych przez Komornika czynności".

W dniu 16 sierpnia 2007 r. Wnioskodawczyni otrzymała od Komornika przelewem środki pieniężne w kwocie 1.004,73 zł (a więc zasądzone 1.000,00 zł i odsetki 4,73 zł - przekazane kwoty zgodnie z postanowieniem Sądu Okręgowego).

Otrzymane kwoty Wnioskodawczyni wykazała w zeznaniu rocznym za 2007 r. w pozycji 53 wiersz 5. "Inne źródła" (w tabeli Cl). Podatek został naliczony i zapłacony.

Wnioskodawczyni zamierza w 2012 r. złożyć korektę zeznania rocznego PIT-37 za 2007 r.

Składając w 2012 r. korektę PIT-37 za 2007 r. chciałaby mieć 100% - ową pewność, że zgodnie art. 21 ust. 1 pkt 3b cała kwota 1.004,73 zł nie powinna zostać wpisana do skorygowanego zeznania i w konsekwencji opodatkowana.

(Jednocześnie - z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni uzyskała informację, że w dniu 27 stycznia 2005 r. Sąd rozwiązał spółkę, w której była zatrudniona - prowadziła batalię sądową o wypłatę z Funduszem Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i wygrała w pierwszej i drugiej instancji. W efekcie Wnioskodawczyni otrzymała od FGŚP na podstawie wyroku sądowego wynagrodzenie za pełne 3 miesiące i trzymiesięczną odprawę, co także rozliczyła w zeznaniu rok później, tj. w 2008 r.).

Ponadto Wnioskodawczyni podkreśliła, iż na stronie 8 uzasadnienia postanowienia Sąd Okręgowy napisał:

"Dodatkowo należy wskazać, że przyznane odszkodowanie ma charakter zryczałtowany i odpowiednio do brzmienia przepisu art. 15 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004.179.1843) strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa i Komornika; a postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania.

Z powyższego wynika, że przyznanie skarżącej wierzycielce kwoty 1.000,00 zł o ile nie wyczerpuje całości jej roszczeń, nie pokrywa całej szkody lub nie stanowi pełnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie zamyka jej drogi cywilnej.

Poszkodowana wierzycielka może dochodzić dodatkowych roszczeń w postępowaniu cywilnym, tj. naprawienia szkody w szerokim rozumieniu obejmującej zarówno naprawienie szkody majątkowej w obydwu jej postaciach (damnum emergens i lucrum cessans) jak i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę".

Wobec powyższego pozwem z dnia 24 czerwca 2008 r. Wnioskodawczyni wystąpiła przeciwko pozwanym: Komornikowi oraz Skarbowi Państwa - Sądowi Okręgowemu o zasądzenie na jej rzecz solidarnie od pozwanych:

Część środków po latach, tj. w 2011 r. Wnioskodawczyni otrzymała.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w korekcie zeznania rocznego za 2007 r., którą Wnioskodawczyni zamierza złożyć w 2012 r. może, zarówno w części C1 w wierszu 5 (Inne źródła nie wymienione w wierszach 1 do 4) w poz. 53 ani też w żadnej innej pozycji, nie wpisywać żadnej części z otrzymanej kwoty 1.004,73 zł, a zatem czy może wpisać "0" przez co otrzymane pieniądze nie będą opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni wskazała, iż ponieważ otrzymane w dniu 16 sierpnia 2007 r. od Komornika środki pieniężne w kwocie 1004,73 zł (a więc zasądzony postanowieniem Sadu Okręgowego 1.000,00 zł i odsetki 4,73 zł) wykazała w zeznaniu rocznym PIT-37 za rok 2007 w pozycji 53 wiersz 5 "Inne źródła" (w tabeli Cl) i przez to naliczony i zapłacony został podatek a w świetle przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych (winno być fizycznych) - art. 21 ust. 1 pkt 3b - żadna z tych kwot opodatkowana być nie powinna, Wnioskodawczyni uważa, że żadnej ze wskazanych kwot nie należało wpisywać do zeznania rocznego i opodatkować; zatem w składanej korekcie winna wpisać "0".

Wnioskodawczyni wskazała, iż zarówno kwota 1.000 zł otrzymana od Komornika na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego z 2 sierpnia 2007 r. (co Sąd Okręgowy na str. 7 Wyroku określił jako "kwotę 1000 zł stanowiącą swoistą rekompensatę pieniężną za dolegliwość w postaci naruszenia prawa powódki do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki"), jak również kwota odsetek w wysokości 4,73 zł naliczonych na podstawie tego samego postanowienia z dnia 2 sierpnia 2007 r. jest w jej ocenie "swoistą rekompensatą".

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni przytoczyła fragment postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2008 r. (sygn akt III CZP 25/08 opubl. OSNC 2009/9/127, Biul. SN 2008/10/13) oraz postanowienia Sądu Najwyższego z 6 stycznia 2006 r. (sygn. III SPP154/05).

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż nienależnie opodatkowała kwotę zarówno 1.000 zł jak i kwotę 4,73 zł z tytułu ustawowych odsetek liczonych od dnia 2 sierpnia 2007 r. do dnia zapłaty, które otrzymała na podstawie postanowienia z dnia 2 sierpnia 2007 r., w treści którego Sąd w pkt 1 stwierdził, iż w postępowaniu egzekucyjnym wprowadzonym z wniosku Wnioskodawczyni w sprawie o sygn. (...) nastąpiła przewlekłość postępowania a w pkt 2 - zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od Komornika tą właśnie kwotę 1.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2007 r. do dnia zapłaty.

Wnioskodawczyni wskazała, że z uwagi na fakt, iż możliwe jest złożenie korekty rozliczenia rocznego PIT za rok 2007 r. to zamierza to zrobić w 2012 r., poprzez skorygowanie zeznania w części C1 - Dochody i straty podatnika. W żadnej pozycji żadna z powyższych kwot przychodu nie zostanie przez nią wpisana, a przez to podatek nie zostanie naliczony i Wnioskodawczyni wystąpi o stwierdzenie nadpłaty i zwrot nadpłaconej kwoty.

Wnioskodawczyni uważa, że w myśl obowiązujących przepisów - art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie musiała zapłacić podatku dochodowego od żadnej z otrzymanych na podstawie wyroku sądowego kwot.

Wnioskodawczyni wskazała, iż w tym przekonaniu utwierdziła ją informacja, którą przeczytała w Internecie, dotycząca opodatkowania kwoty przyznanej za przewlekłość postępowania sądowego. Wg przywołanego orzecznictwa WSA i NSA kwota przyznana na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki jest zadośćuczynieniem i nie podlega opodatkowaniu.

Wnioskodawczyni wskazała, iż jak wynika z powyżej cyt. postanowienia (zawartego w opisie zdarzenia przyszłego) Sąd Okręgowy powołał się na art. 12 ust. 4 ustawy o skardze, zatem skoro jest jedno państwo i jedno prawo, to zgodnie z obowiązującym prawem żadna część z kwoty łącznej 1.00 4,73 zł otrzymanej od Komornika w dniu 16 sierpnia 2007 r. nie powinna zostać przeze nią wpisana do deklaracji korygującej PIT - 37 za 2007 r. którą złoży w 2012 r.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W art. 10 ust. 1 omawianej ustawy wymienione zostały źródła przychodów, do których w pkt 9 zaliczono inne źródła.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym w 2007 r., tj. w dacie otrzymania zasądzonej kwoty 1004,73 zł) za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Z kolei zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym obecnie) za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki zasądzona została Wnioskodawczyni kwota 1.000 zł z odsetkami, jako rekompensata za przewlekłe prowadzenie przez Komornika postępowania egzekucyjnego. W dniu 16 sierpnia 2007 r. Wnioskodawczyni otrzymała od Komornika środki pieniężne w kwocie 1.004,73 zł (zasądzone 1.000,00 zł i odsetki 4,73 zł). Otrzymane kwoty Wnioskodawczyni wykazała w zeznaniu rocznym za 2007 r.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż otrzymana kwota 1.004,73 zł jest zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym Wnioskodawczyni zamierza złożyć korektę zeznania za 2007 r. w której nie wykaże wypłaconej kwoty i w konsekwencji wystąpi o stwierdzenie nadpłaty i zwrot podatku.

Na wstępie Organ wyjaśnia, iż powołana przez Wnioskodawcę ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) zmieniona została ustawą z dnia 20 lutego 2009 r. o zmianie ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 61, poz. 498). Z treści art. 3 ustawy zmieniającej wynika, iż ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, czyli od dnia 16 kwietnia 2009 r., a zatem nowe brzmienie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki obowiązuje od dnia 1 maja 2009 r. Jednakże, jako że w przedmiotowej sprawie wskazana kwota została zasądzona Wnioskodawczyni postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2007 r. znajdą do niej zastosowanie przepisy ustawy w brzmieniu obowiązującym do 30 kwietnia 2009 r.

Z art. 1 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż reguluje ona zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu.

W myśl art. 1 ust. 2 cyt. ustawy przepisy ustawy stosuje się odpowiednio, gdy na skutek działania lub bezczynności sądu albo komornika sądowego doszło do naruszenia prawa strony do przeprowadzenia i zakończenia bez nieuzasadnionej zwłoki sprawy egzekucyjnej lub innej sprawy dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego

Z art. 12 ust. 4 powołanej ustawy wynika zaś, że uwzględniając skargę, sąd może, na żądanie skarżącego, przyznać od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika - od komornika, odpowiednią sumę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej 10.000 złotych. W wypadku przyznania odpowiedniej sumy pieniężnej od Skarbu Państwa, wypłaty dokonuje sąd prowadzący postępowanie, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania, ze środków własnych tego sądu.

W piśmiennictwie spotyka się tezę, iż "odpowiednia suma pieniężna" z cytowanego art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony (...) stanowi w istocie nowe pojęcie, zupełnie nieprzystające do znanych już pojęć "odszkodowanie" i "zadośćuczynienie". Mając to na względzie przyjmuje się, że możliwość zasądzenia "odpowiedniej sumy pieniężnej" stanowi odrębną instytucję, znaną wyłącznie omawianej ustawie. Suma pieniężna przyznana od Skarbu Państwa stanowi jedynie rekompensatę za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym (lub egzekucyjnym) bez nieuzasadnionej zwłoki i nie stanowi naprawienia szkody. Kwota pieniężna, którą sąd fakultatywnie może zasądzić w przypadku uwzględnienia skargi na przewlekłość postępowania, i tylko na wyraźne żądanie skarżącego zawarte w treści skargi, nie ma charakteru odszkodowania za szkody, jakie ewentualnie podmiot poniósł w związku z przewlekłością postępowania.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Łd 768/09 (prawomocny), który za Sądem Najwyższym stwierdza, iż ""odpowiednia suma pieniężna" z omawianego art. 12 ust. 4 nie jest ani odszkodowaniem ani też zadośćuczynieniem. Nie jest to bowiem odszkodowanie za poniesione straty i utracone korzyści (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego). Nie jest to również zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę w rozumieniu art. 445 k.c. (art. 24 § 1 i 448 k.c.). Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r., zdaniem Sądu Najwyższego, jest w znacznym zakresie aktem o charakterze publicznoprawnym, gdyż jej podstawową funkcją jest wymuszenie nadania sprawie odpowiedniego, sprawnego biegu procesowego (uchwały SN z dnia 19 stycznia 2005 r. w sprawie o sygn. akt III SPP 113/04, OSNP 2005 nr 9, poz. 134 i z dnia 19 stycznia 2005 r. w sprawie o sygn. akt SPP 115/04, OSNP 2005 nr 9, poz. 135)."

Sąd Najwyższy wskazał, że żądania oparte na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. nie mają materialnoprawnego waloru cywilnoprawnego, gdyż nie znajdują podstawy w normach prawa cywilnego, ale w przepisach ustawy o charakterze publicznoprawnym, do której normy prawa cywilnego (prywatnego) stosuje się w zakresie, w jakim ta ustawa do nich odsyła. Oznacza to, że co do zasady przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. stanowią na gruncie polskiego porządku prawnego samodzielną materialną podstawę prawną do występowania z trzema żądaniami, tj.: z żądaniem podstawowym zmierzającym do stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie, której skarga dotyczy oraz z dwoma żądaniami dodatkowymi, czyli z żądaniem podjęcia w wyznaczonym terminie odpowiednich czynności przez organ dopuszczający się przewlekłości postępowania i z żądaniem zasądzenia na rzecz skarżącego sumy pieniężnej w razie stwierdzenia takiej przewlekłości.

Stąd też, to przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r., a nie normy prawa cywilnego, stanowią podstawę prawną dochodzenia żądań ze skargi na przewlekłość postępowania. W konsekwencji regulacje zawarte w ustawie stanowią samodzielne materialnoprawne oparcie do formułowania żądań zmierzających do przeciwdziałania przewlekłości postępowania sądowego bądź egzekucyjnego.

Przyznanie zatem "odpowiedniej sumy pieniężnej" pełni więc rolę sankcji dla państwa za wadliwe zorganizowanie wymiaru sprawiedliwości. Gdyby ustawodawca, z założenia będący racjonalnym, chciał aby niniejsza kwota była odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, to tak by ją właśnie określił konstruując omawianą ustawę. Skoro jednak tego nie uczynił, określając tę kwotę jako "odpowiednią sumę pieniężną", to właśnie z tego względu aby nie "mylono" jej z funkcjonującymi już instytucjami zadośćuczynienia i odszkodowania. Podkreślić bowiem należy, że do uznania określonego świadczenia za "odszkodowanie" lub "zadośćuczynienie" nie wystarczy takie nazwanie tego świadczenia przez świadczeniobiorcę lub świadczeniodawcę, lecz konieczne jest, aby świadczenie było w taki właśnie sposób nazwane przez ustawę i następowało w wykonywaniu ustawowego uprawnienia do tego rodzaju świadczenia (tutaj - "odszkodowania/zadośćuczynienia"). Wskazać również należy, iż przyznanie odpowiedniej sumy pieniężnej na podstawie art. 12 ust. 4 powołanej ustawy nie wyklucza możliwości dochodzenia odszkodowania w procesie cywilnym. Art. 15 ust. 1 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony (...) wyraźnie bowiem wskazuje, iż strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa i komornika. Postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania (art. 15 ust. 2 ustawy).

Przechodząc na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym w 2007 r. a zatem dacie otrzymania od komornika kwoty 1004,73 zł) zauważyć należy, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy).

Przywołany przez Wnioskodawczynię art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy zwalnia z opodatkowania inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

Przepisy ustawy nie różnicują świadczeń odszkodowawczych w zależności od tego, czy dotyczą one naprawienia szkody majątkowej czy niemajątkowej, a zatem użyte przez ustawodawcę pojęcie odszkodowania należy odnosić również do zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę niemajątkową (tj. za doznaną krzywdę). W konsekwencji, postanowienia cytowanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, należy odnosić analogicznie do zadośćuczynienia.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni na podstawie ustawy o skardze na naruszenie prawa strony w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki suma pieniężna nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie wskazanego w treści stanowiska art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też na podstawie innego z przewidzianych w ustawie zwolnień z opodatkowania. Otrzymana przez nią kwota - jak wyżej wskazano - nie ma charakteru odszkodowania ani zadośćuczynienia w ujęciu cywilistycznym ani żadnym innym. Jest ona formą sankcji dla Skarbu Państwa za opieszałość działania organów państwowych. W tej sytuacji świadczenie to nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dotyczącego odszkodowania (zadośćuczynienia).

Otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota 1.004,73 zł (zasądzone 1.000,00 zł i odsetki 4,73 zł) stanowi zatem dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy i zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 omawianej ustawy należało ją wykazać w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym nastąpiła jej wypłata a zatem za rok 2007 r.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż przedmiotową kwotę rozliczyła w zeznaniu podatkowym za 2007 r. Postąpiła więc prawidłowo. Nie ma zatem podstaw, aby w zakresie tej kwoty składać korektę zeznania za 2007 r., w której nie zostanie wykazana otrzymana od Komornika kwota.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków należy stwierdzić, iż w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyroki nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Organ nie może zatem potwierdzić stanowiska Wnioskodawczyni w oparciu o powołane wyroki. Zauważyć również należy, iż orzecznictwo zapadłe w podobnych sprawach nie jest jednolite. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Łd 768/09 potwierdza stanowisko Organu przedstawione w treści interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.