IBPBII/1/415-1065/13/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 października 2013 r. (data wpływu do Biura - 29 października 2013 r.), uzupełnionym 21 stycznia 2014 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do nierezydentów świadczących swe usługi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 października 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do nierezydentów świadczących swe usługi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z 13 stycznia 2014 r. znak: IBPBI/2/423-1428/13/SD oraz IBPB II/1/415-1065/13/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 15 stycznia 2014 r. (dopłata brakującej opłaty) oraz 21 stycznia 2014 r. (uzupełnienie pozostałych braków formalnych wniosku).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (Wnioskodawca) zajmuje się w szczególności handlem wyrobami hutniczymi. Na potrzeby swojej działalności Spółka posiada biuro na terytorium Republiki Czeskiej, które ma promować i wspomagać działalność Spółki w Republice Czeskiej i Słowackiej.

Biuro zostało zarejestrowane przez odpowiedni sąd jako oddział spółki zagranicznej. Biuro pełni jednak jedynie funkcje pomocnicze. Nie dokonuje żadnej sprzedaży ani nie prowadzi odrębnej działalności gospodarczej. Zdaniem Spółki nie stanowi ono "zakładu" na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych. Zostało to potwierdzone w uzyskanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej o sygn. IBPBI/2/423-837/12/BG.

Dla realizacji swoich zadań w biurze są zatrudnieni pracownicy oraz dokonywane są zakupy towarów i usług, w tym zakupów usług wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tytułem przykładu pracownicy biura dokonują zakupów na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji od usługodawców, mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji, usług publikacji ogłoszeń czy usług prawnych. Spółka uzyskuje od tych kontrahentów certyfikaty rezydencji, jednakże aktualnie zastanawia się nad brakiem takiego obowiązku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonywane na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji zakupy świadczonych tam usług wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od usługodawców, mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji, powodują po stronie Spółki powstanie obowiązku jako płatnika poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub powodują konieczność posiadania odpowiedniego certyfikatu rezydencji w przypadku gdy możliwe jest niepobranie podatku zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym Spółka nie ma obowiązku jako płatnik poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności w związku z zakupem usług wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz nie występuje konieczność posiadania odpowiedniego certyfikatu rezydencji.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przykładowo osoby prawne powinny jako płatnicy pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od wypłat należności określonych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, względnie stosować postanowienia odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania posiadając przy tym stosowny certyfikat rezydencji. Z kolei art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa sytuacje powodujące obowiązek opodatkowania i stawki podatku z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zapisy art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzają regułę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych podatników, którzy mają miejsce zamieszkania poza terytorium Polski. Zgodnie z nią powstaje u nich obowiązek podatkowy jedynie od dochodów osiągniętych na terytorium Polski. Mając na uwadze powyższe zapisy należy jednoznacznie podkreślić, że po stronie Spółki powstanie obowiązek jako płatnika poboru podatku lub w określonych przypadkach posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta jedynie w sytuacji gdy Spółka dokona wypłaty należności na rzecz dostawcy usług wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale tylko i wyłącznie w odniesieniu do przychodów osiągniętych przez kontrahenta na terytorium Polski.

W związku z tym należy uznać, iż w przedmiotowym stanie faktycznym nie występuje omawiany obowiązek, gdyż usługodawcy nie osiągają przychodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jak zostało to już opisane, na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji dochodzi do zakupu niektórych usług, jak np. usług publikacji ogłoszeń czy usług prawnych. Świadczenia te są realizowane na terytorium tych państw przez usługodawców mających na ich terenie siedzibę lub miejsce zamieszkania.

Zatem omawiany przychód był osiągnięty niewątpliwie poza terytorium Polski.

Wnioskodawca podkreślił, że zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dla różnej kategorii podatników, określone w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stosować ściśle i nie można stosować wykładni rozszerzającej. Jako, że zgodnie z ich brzmieniem opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszystkie dochody polskich rezydentów bez względu na miejsce ich osiągnięcia oraz tylko uzyskane na terytorium Polski dochody nierezydentów, to tylko w taki sposób należy te obowiązki określać. Ustawodawca zatem objął obowiązkiem opodatkowania nierezydentów poprzez związanie ich źródła przychodów jedynie o charakterze terytorialnym z Polską (np. miejsce położenia majątku generującego dochód lub miejsce wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski), co nie ma miejsca w przedmiotowym przypadku.

Dodatkowo inne fakty, jak na przykład to, że ostatecznie wypłatą należności zostanie obciążony majątek Spółki (biuro nie stanowi zakładu dla celów podatku dochodowego), a koszty zakupionych usług związane są z przychodem (dochodem) Spółki są bez znaczenia w przedmiotowej sprawie. Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca nie wskazał takich przesłanek jako podstawy opodatkowania polskim podatkiem dochodowym usług świadczonych przez nierezydentów, a zgodnie z konstytucyjną zasadą kwestie związane z nakładaniem podatków, w tym określenie podmiotów podlegających opodatkowaniu muszą być nałożone w drodze ustawy.

Wnioskodawca podkreślił, że jego stanowisko ma swoje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu warto, jego zdaniem, zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 czerwca 2013 r. sygn. II FSK 3243/12. Wnioskodawca pragnie traktować tezy z niego płynące jako część argumentacji swojego stanowiska w sprawie. Powyżej przywołane orzeczenie oczywiście jest wydane w indywidualnej sprawie i nie może wiązać organu podatkowego. Jednakże jak wynika z wielu orzeczeń sądów administracyjnych, np. z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 24 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Ol 825/10 powołanie się we wniosku o interpretację na wyroki sądowe wydane w innych sprawach powoduje, że argumentacja sądu na temat wykładni konkretnego przepisu staje się argumentacją Wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie z wszelkimi konsekwencjami proceduralnymi. Dodatkowo wyroki sądowe wydane w innych sprawach, a odnoszące się w swojej istocie do wykładni przepisu prawa zwłaszcza materialnego są bogatym źródłem wiedzy w przedmiocie wykładni przepisów podatkowych.

W związku z powyższą argumentacją, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie ma obowiązku jako płatnik poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności w związku z zakupem usług świadczonych na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji oraz nie występuje konieczność posiadania odpowiedniego certyfikatu rezydencji w przypadku gdy możliwe jest niepobranie podatku zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zauważyć należy, że z uwagi na fakt, iż niniejsza interpretacja dotyczy zagadnień w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych powyżej przywołano treść wniosku odnosząca się tylko do tego podatku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji są obowiązki Wnioskodawcy w odniesieniu do nierezydentów świadczących swe usługi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powstałe na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 wskazano, że zmiana ma na celu jedynie "doprecyzowanie pojęcia dochodów". Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepis art. 29 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka (Wnioskodawca) zajmuje się w szczególności handlem wyrobami hutniczymi. Na potrzeby swojej działalności Spółka posiada biuro na terytorium Republiki Czeskiej, które ma promować i wspomagać działalność Spółki w Republice Czeskiej i Słowackiej.

Biuro zostało zarejestrowane przez odpowiedni sąd jako oddział spółki zagranicznej. Biuro pełni jednak jedynie funkcje pomocnicze. Nie dokonuje żadnej sprzedaży ani nie prowadzi odrębnej działalności gospodarczej. Zdaniem Spółki nie stanowi ono "zakładu" na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych. Zostało to potwierdzone w uzyskanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej o sygn. IBPBI/2/423-837/12/BG.

Dla realizacji swoich zadań w biurze są zatrudnieni pracownicy oraz dokonywane są zakupy towarów i usług, w tym zakupów usług wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tytułem przykładu pracownicy biura dokonują zakupów na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji od usługodawców, mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji, usług publikacji ogłoszeń czy usług prawnych. Spółka uzyskuje od tych kontrahentów certyfikaty rezydencji, jednakże aktualnie zastanawia się nad brakiem takiego obowiązku.

Z treści art. 3 ust. 2a ustawy wynika, iż opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. W sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Polski, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce. W rozpatrywanej sprawie będziemy mieli do czynienia z usługami, które będą wykonywane na rzecz Wnioskodawcy - podmiotu z siedzibą w Polsce, przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania poza terytorium Polski. Efekt usług publikacji ogłoszeń czy też usług prawnych, wykorzystywany będzie natomiast przez Wnioskodawcę - polski podmiot w Polsce. Ponadto rozstrzygając niniejszą sprawę nie można całkowicie oderwać się od istniejących w międzynarodowym prawie podatkowym zasad. W szczególności należy podkreślić, że nie wszystkie rodzaje dochodów powiązane są fizycznie z miejscem ich osiągania. Dotyczy to wszelkiego rodzaju praw/usług niematerialnych.

Należy jeszcze raz podkreślić, iż istotnym jest, że efekt świadczonych usług będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę - polski podmiot - na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem należy stwierdzić, iż w odniesieniu do podatników posiadających miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, świadczących faktycznie swe usługi w całości poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, powstaje ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 2a oraz art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż do przychodów, uzyskiwanych przez osoby wskazane przez Wnioskodawcę, bezsprzecznie zastosowanie będą miały uregulowania zawarte w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem ww. osoby świadczą usługi publikacji ogłoszeń lub usługi prawne, a zatem ww. osoby otrzymują przychody, o których mowa pkt 5 analizowanego przepisu.

To oznacza, że jeżeli Wnioskodawca nie będzie dysponował stosownym certyfikatem rezydencji, uzyskanym od tychże osób, będzie bezwzględnie zobligowany do poboru zryczałtowanego podatku w wysokości 20% przychodu. Obowiązek poboru takiego podatku, tj. w wysokości 20% przychodu, nie wystąpi jeżeli Wnioskodawca będzie dysponował stosownym certyfikatem rezydencji wskazanych osób, dokumentującym ich miejsca zamieszkania a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie zawierała postanowienia o opodatkowaniu tegoż dochodu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazują, iż miejsce uzyskania dochodów z tytułu wskazanych powyżej usług określa się w świetle tejże ustawy poprzez pryzmat siedziby osoby, na rzecz której będą wykonywane dane usługi. Skoro zatem Wnioskodawca ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to bez znaczenia jest fakt, że świadczenia wykonywane są poza terytorium Polski. Źródło dochodu znajduje się bowiem na terytorium RP. Tym samym, w takim przypadku opodatkowanie wypłaconych z tego tytułu dochodów jest uzależnione od przedstawionego płatnikowi-certyfikatu rezydencji podatkowej osoby świadczącej daną usługę. Jeżeli płatnik nie dysponuje certyfikatem rezydencji tej osoby, to winien pobierać podatek u źródła zgodnie art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższych przepisów dochody osiągnięte przez osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji są dochodami uzyskanymi na terytorium Polski. Zatem, jeżeli osoba świadcząca ww. usługi nie przedstawi Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji, to Wnioskodawca będzie obowiązany do pobrania od wypłacanego wynagrodzenia 20% podatku (art. 41 ust. 1 i 4 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy (osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej) są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 tej ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4. Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem jeżeli Wnioskodawca nie będzie dysponował certyfikatem rezydencji wskazanych we wniosku osób, mających miejsca stałego pobytu na terytorium Republiki Czeskiej lub Słowacji, to będzie obowiązany do pobierania 20% zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat na rzecz ww. osób oraz do sporządzenia stosownych informacji podatkowych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków, podkreślić należy, że orzeczenia Sądu nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Zatem nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Tym niemniej Organ pragnie podkreślić, iż nie podziela poglądu zawartego w przywołanych wyrokach, bowiem stanowisko Organów podatkowych jest odmienne w tym zakresie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.