IBPBII/1/415-1043/13/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 listopada 2013 r. (data wpływu do Biura - 21 listopada 2013 r.), uzupełnionym 30 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat ekwiwalentów sędziowskich - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 listopada 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat ekwiwalentów sędziowskich.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 17 stycznia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-1043/13/BJ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 30 stycznia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Okręgowy ZPN) jest stowarzyszeniem posiadającym osobowość prawną, działającym na podstawie statutu i zgodnie z jego postanowieniami celem stowarzyszenia jest m.in. upowszechnianie dyscypliny sportowej - piłki nożnej. Wnioskodawca realizuje ten cel między innymi poprzez organizację rozgrywek klubowych piłkarskich lig: okręgowej, klasy A i B a także odpowiednich lig w kategoriach młodzieżowych. Na każdym meczu, zgodnie z regulaminem, musi być obecny sędzia sportowy. Sędziowie ci są zrzeszeni w Okręgowym Kolegium Sędziów - strukturze działającej w ramach Okręgowego ZPN. Referent do spraw obsady deleguje sędziego na określony mecz. Sędzia otrzymuje od Okręgowego ZPN tzw. ekwiwalent. Wysokość ekwiwalentu jest kwotą ustaloną na podstawie Uchwały Prezydium (X) ZPNz 26 lutego 2013 r. w sprawie ekwiwalentów dla sędziów (X) ZPN od IV ligi do niższych klas rozgrywkowych i jest uzależniona od tego jakiej klasy rozgrywkowej sędzia prowadzi mecz i czy jest sędzią głównym czy liniowym. Sędzia nie ma zatem wpływu na wysokość tego ekwiwalentu, nie może negocjować jego wysokości; nie ma też wpływu na to na jaki mecz będzie delegowany. Kwoty tego ryczałtu są różne, ale co do zasady nie przekraczają 200 zł za sędziowanie jednego meczu. Raz w miesiącu sędzia sporządza rachunek ze wszystkich meczów na jakie był delegowany i przedkłada go w Okręgowym ZPN. Na rachunku tym jest zestawienie wszystkich spotkań sędziowanych przez niego w miesiącu wraz z kwotami ekwiwalentów. Od kwoty każdego ekwiwalentu jest pobierany podatek ryczałtowo zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 18%.

W piśmie z 26 stycznia 2014 r. (data wpływu - 30 stycznia 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

* Spośród wszystkich sędziów tylko jedna osoba jest pracownikiem. Zatrudniona była na stanowisku kierownika biura, a obecnie - sekretarza. W ramach stosunku pracy nie należało do jej obowiązków sędziowanie meczów.

* Z sędziami nie były zawierane umowy cywilnoprawne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od wypłacanych ekwiwalentów sędziowskich należy pobrać zryczałtowany podatek w myśl art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku od osób fizycznych, czy też pobrać zaliczkę zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ekwiwalenty sędziowskie należy zaliczyć do źródła przychodów jakim jest działalność wykonywana osobiście. W myśl bowiem art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych. Z kolei zaś płatnicy podatków od dochodów uzyskanych z tytułu działalności wykonywanej osobiście pobierają podatek zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a lub z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Analiza normy prawnej wyrażonej w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce gdy łącznie są spełnione 3 warunki: umowa zawarta jest z osobą niebędącą pracownikiem płatnika, kwota należności z tytułu tej umowy nie przekracza 200 zł, wysokość należności wynika z umowy.

Bezwzględnie spełnione są pierwsze dwa warunki (ekwiwalenty nie są wypłacane pracownikom, a kwota pojedynczego ekwiwalentu nie przekracza 200 zł). Zatem odpowiadając na pytanie, czy można zastosować ten przepis prawny należy rozpatrzyć, czy przy delegowaniu sędziego następuje zawarcie umowy.

Wprawdzie Okręgowy ZPN nie zawiera z sędziami pisemnych umów (np. zlecenia, o dzieło), to jednak otrzymują oni wynagrodzenie wypłacane na podstawie konkretnego zlecenia - delegacji sędziowskiej. Zatem zostaje im zlecone wykonanie określonych czynności polegających na sędziowaniu spotkania jako arbiter główny lub liniowy. Jak już Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, zarówno sędziom jak i Okręgowemu ZPN znana jest wysokość kwot z tytułu ekwiwalentów za konkretny mecz. Wysokość kwot "odgórnie" reguluje Uchwała Prezydium (X) ZPN z 26 lutego 2013 r. w sprawie ekwiwalentów dla sędziów (X) ZPN od IV ligi do niższych klas rozgrywkowych i nie podlegają one negocjacjom którejkolwiek ze stron, ale sędzia decydując się na prowadzenie zawodów niejako akceptuje wysokość tejże kwoty. Można zatem uznać delegowanie sędziego za zawarcie z nim umowy. Okręgowy ZPN jako płatnik powinien zatem pobierać podatek w myśl art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nadmienił, że Minister Finansów w swoich interpretacjach w różny sposób odniósł się do podobnych przypadków. W jednych interpretacjach podzielił opinię, że delegację należy uznać za formę zawarcia umowy, a w innych interpretacjach takiego stanowiska nie podzielił.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 powyższej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, iż na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tegoż przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku płatnicy są zobowiązani przekazywać w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (...).

W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1 art. 42 cyt. ustawy, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11) - art. 41 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustala się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jednakże, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł, pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych powyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu.

Analiza normy wyrażonej w powołanym wyżej przepisie art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce wówczas, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

* kwota należności określona w umowie zawartej ze świadczeniodawcą (powołaniu, uchwale, zleceniu bądź innym dokumencie o podobnym charakterze) nie przekracza 200 zł, oraz

* umowa lub umowy zawarte są przez wypłacającego świadczenie z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca (Okręgowy ZPN) jest stowarzyszeniem posiadającym osobowość prawną, którego celem jest m.in. upowszechnianie dyscypliny sportowej - piłki nożnej. Wnioskodawca realizuje ten cel między innymi poprzez organizację rozgrywek klubowych piłkarskich lig. Na każdym meczu, zgodnie z regulaminem, musi być obecny sędzia sportowy. Sędziowie ci są zrzeszeni w Okręgowym Kolegium Sędziów. Referent do spraw obsady deleguje sędziego na określony mecz. Spośród wszystkich sędziów tylko jedna osoba jest pracownikiem. W ramach stosunku pracy nie należy do jej obowiązków sędziowanie meczów. Z sędziami nie były zawierane umowy cywilnoprawne. Sędzia otrzymuje tzw. ekwiwalent. Wysokość ekwiwalentu jest kwotą ustaloną na podstawie Uchwały Prezydium (X) ZPN i jest uzależniona od tego jakiej klasy rozgrywkowej sędzia prowadzi mecz i czy jest sędzią głównym czy liniowym. Kwoty tego ryczałtu są różne, ale co do zasady nie przekraczają 200 zł za sędziowanie jednego meczu. Raz w miesiącu sędzia sporządza rachunek ze wszystkich meczów na jakie był delegowany. Na rachunku tym jest zestawienie wszystkich spotkań sędziowanych przez niego w miesiącu wraz z kwotami ekwiwalentów.

Wnioskodawca uważa, że jako płatnik powinien pobierać podatek w myśl art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż w stosunku do ekwiwalentów wypłacanych sędziom nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem Wnioskodawca nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych, z których wynikałaby wysokość wypłacanych ekwiwalentów sędziowskich. Wnioskodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny na podstawie przedstawionego przez sędziego rachunku, który nie może być uznany za zawartą między nimi umowę. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, delegowania sędziego nie można uznać za zawarcie z nim umowy.

W związku z tym pomimo, że ekwiwalenty wypłacane sędziom co do zasady nie przekraczają 200 zł nie ma możliwości zastosowania do przedmiotowych ekwiwalentów art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wysokość wypłacanego ekwiwalentu nie wynika z zawartej umowy. Zatem nie została spełniona przesłanka określająca, iż kwota należności wynika z umowy zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika. Zauważyć też należy, że spośród wszystkich sędziów jedna osoba jest pracownikiem, a zatem w tym przypadku tym bardziej analizowany przepis nie ma zastosowania.

Jak z powyższego wynika, w opisanym we wniosku stanie faktycznym nie jest spełniony warunek do zastosowania art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jego uregulowania mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie przesłanki przewidziane w tym przepisie.

Wobec powyższego, na Wnioskodawcy jako płatniku ekwiwalentów sędziowskich ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego świadczenia, z uwzględnieniem 20% kosztów uzyskania przychodu. Wnioskodawca jest również zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-11.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, iż dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Ponadto, wydana przez Ministra Finansów interpretacja indywidualna może, zgodnie z art. 14e Ordynacji podatkowej, zostać przez niego z urzędu zmieniona, jeżeli Minister stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.