IBPBII/1/415-1013/13/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 października 2013 r. (data wpływu do Biura - 12 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych obniżenia czynszu najemcom lokalu mieszkalnego z uwagi na ich niskie dochody - jest prawidłowe.

W dniu 12 października 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych obniżenia czynszu najemcom lokalu mieszkalnego z uwagi na ich niskie dochody.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest samorządowym zakładem budżetowym, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, działającym na podstawie uchwały Rady Miasta. Wnioskodawca stanowi jednostkę organizacyjną gminy, podległą Prezydentowi Miasta. Do zadań Wnioskodawcy należy m.in. zaspokajanie potrzeb ludności, poprzez zapewnienie optymalnych warunków mieszkaniowych, zarządzanie i administrowanie nieruchomościami. Na podstawie uchwały Rady Miejskiej z 17 grudnia 2012 r. w sprawie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy oraz zasobem tymczasowych pomieszczeń w związku z § 1 pkt 3 uchwały Rady Miejskiej z 30 stycznia 2013 r. w sprawie zmiany załącznika do uchwały Rady Miejskiej z 4 kwietnia 2012 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy oraz tymczasowych pomieszczeń oraz na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta z 25 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca w imieniu Gminy X obniża czynsz najemcom spełniającym przesłanki określone w ww. aktach.

Obniżki czynszu dokonuje się na wniosek zainteresowanych najemców, na okres 12 miesięcy, biorąc pod uwagę wysokość dochodów przypadających na jednego mieszkańca w danym gospodarstwie domowym. Podstawą prawną wydanych uchwał i zarządzenia jest art. 7 ust. 2 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.). Zgodnie z powołaną uchwałą z 17 grudnia 2012 r.: "gmina może stosować określone obniżki czynszu naliczonego według obowiązujących stawek w stosunku do najemców o niskich dochodach, zajmujących lokale mieszkalne wchodzące w skład mieszkaniowego zasobu gminy na ich wniosek."

Stosownie natomiast do postanowień § 16 uchwały z 30 stycznia 2013 r.: "Stawka czynszu najmu lokalu mieszkalnego może być na wniosek najemcy obniżona w następujący sposób:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy obniżenie czynszu na wniosek najemcy, w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 powołanej ustawy, sprecyzowanych w aktach wydanych przez organy Miasta, spowoduje powstanie przychodu po stronie najemców na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca będzie obowiązany do wystawienia informacji PIT-8C, o której mowa w art. 42a ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku obniżenia czynszu najemcom na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz uchwał Rady Miasta, po stronie najemców nie powstanie przychód, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy podatkowej, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie obowiązany do wystawienia informacji PIT-8C, o której mowa w art. 42a ustawy podatkowej.

Stosownie do art. 7 ust. 2 powołanej ustawy: "właściciele, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 4, mogą na wniosek najemcy, w oparciu o postanowienia odpowiednio uchwały organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, zarządzenia wojewody lub uchwały organu wykonawczego państwowej osoby prawnej, stosować określone obniżki czynszu naliczonego według obowiązujących stawek w stosunku do najemców o niskich dochodach. Obniżki takie mogą być udzielane najemcom, których średni dochód w przeliczeniu na członka gospodarstwa domowego nie przekracza poziomu określonego w uchwale odpowiedniego organu lub w zarządzeniu wojewody. Kwota obniżki powinna być zróżnicowana w zależności od wysokości dochodu gospodarstwa domowego najemcy". Zgodnie natomiast z ust. 3 niniejszego artykułu: "obniżki, o których mowa w ust. 2, udziela się najemcy na okres 12 miesięcy. W przypadku gdy utrzymujący się niski dochód gospodarstwa domowego to uzasadnia, właściciel, na wniosek najemcy, może udzielać obniżek czynszu na kolejne okresy dwunastomiesięczne."

Mając na uwadze powyżej przytoczone przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż opisana przez wnioskodawcę obniżka czynszu jest dokonywana wg jednolitych reguł, na podstawie norm o charakterze generalno-abstrakcyjnym, które potencjalnie mogą znaleźć zastosowanie do wszystkich najemców. W konsekwencji obniżenie czynszu na podstawie tego rodzaju aktów prawnych, nie będzie powodowało powstania przychodu po stronie najemców, a Wnioskodawca nie będzie obowiązany do wystawienia informacji PIT-8C, wskazanej w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na potwierdzenie swojego stanowiska powołał się na odpowiedź na interpelację poselską oraz interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy określono źródła przychodów wyszczególniając m.in. przychody z innych źródeł (pkt 9).

Stosownie do art. 20 ust. 1 cyt. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że poszczególne kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem z innych źródeł są więc wszelkiego rodzaju świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego. Tak więc do przychodów z innych źródeł zalicza się nie tylko świadczenia rzeczowe czy pieniężne, ale również wartość świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego.

Termin "świadczenie" nie zostało uregulowane przepisami podatkowymi, jednakże jego regulacja pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 tego Kodeksu oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania się przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.) w lokalach wchodzących w skład publicznego zasobu mieszkaniowego właściciel ustala stawki czynszu za 1 m² powierzchni użytkowej lokali, z uwzględnieniem czynników podwyższających lub obniżających ich wartość użytkową, a w szczególności:

Na mocy art. 7 ust. 2 tej ustawy, właściciele, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 4, mogą na wniosek najemcy, w oparciu o postanowienia odpowiednio uchwały organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, zarządzenia wojewody lub uchwały organu wykonawczego państwowej osoby prawnej, stosować określone obniżki czynszu naliczonego według obowiązujących stawek w stosunku do najemców o niskich dochodach. Obniżki takie mogą być udzielane najemcom, których średni dochód w przeliczeniu na członka gospodarstwa domowego nie przekracza poziomu określonego w uchwale odpowiedniego organu lub w zarządzeniu wojewody. Kwota obniżki powinna być zróżnicowana w zależności od wysokości dochodu gospodarstwa domowego najemcy.

W myśl art. 7 ust. 3 ww. ustawy, obniżki, o których mowa w ust. 2, udziela się najemcy na okres 12 miesięcy. W przypadku gdy utrzymujący się niski dochód gospodarstwa domowego to uzasadnia, właściciel, na wniosek najemcy, może udzielać obniżek czynszu na kolejne okresy dwunastomiesięczne.

Z art. 8 ww. ustawy wynika, że jeżeli właścicielem jest jednostka samorządu terytorialnego, stawki czynszu, o których mowa w art. 7, ustala organ wykonawczy tej jednostki:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest samorządowym zakładem budżetowym, działającym na podstawie uchwały Rady Miasta. Wnioskodawca stanowi jednostkę organizacyjną gminy, podległą Prezydentowi Miasta. Do zadań Wnioskodawcy należy m.in. zaspokajanie potrzeb ludności, poprzez zapewnienie optymalnych warunków mieszkaniowych, zarządzanie i administrowanie nieruchomościami. Na podstawie uchwały Rady Miejskiej z 17 grudnia 2012 r. w sprawie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy oraz zasobem tymczasowych pomieszczeń w związku z § 1 pkt 3 uchwały Rady Miejskiej z 30 stycznia 2013 r. w sprawie zmiany załącznika do uchwały Rady Miejskiej z 4 kwietnia 2012 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy oraz tymczasowych pomieszczeń oraz na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta z 25 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca w imieniu Gminy X obniża czynsz najemcom spełniającym przesłanki określone w ww. aktach. Obniżki czynszu dokonuje się na wniosek zainteresowanych najemców, na okres 12 miesięcy, biorąc pod uwagę wysokość dochodów przypadających na jednego mieszkańca w danym gospodarstwie domowym. Podstawą prawną wydanych uchwał i zarządzenia jest art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Z tak przedstawionego stanu faktycznego wynika, że warunki obniżki czynszu określane są w postanowieniach uchwały Rady Miejskiej i zarządzenia Prezydenta Miasta. Jak z powyższego wynika, obniżka czynszu następuje na podstawie aktów o charakterze generalno-abstrakcyjnym, mogących mieć zastosowanie do wszystkich osób spełniających określone w nich warunki.

W konsekwencji, zastosowanie obniżki czynszu następuje na podstawie tych aktów prawnych nie powoduje powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym obniżka wysokości czynszu stosowana na podstawie wskazanych aktów nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak więc Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku sporządzania informacji PIT-8C dla osób, którym dokona takowej obniżki. Zmiana wysokości czynszu przez Wnioskodawcę w stosunku do pierwotnych kwot mieścić się będzie w zasadzie swobody kształtowania decyzji wydawanych przez odpowiedni organ i nie będzie wywoływać skutków podatkowych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.