IBPBII/1/415-1001/14/BP - Opodatkowanie dochodów z pracy wykonywanej we Francji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z daty wpływu do Organu - 4 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy wykonywanej we Francji - jest prawidłowe.

W dniu 4 grudnia 2014 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy wykonywanej we Francji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) zatrudnił w oparciu o umowę o pracę obywatela Francji, który ma stałe miejsce zamieszkania we Francji i tam też jest podatnikiem podatku dochodowego. Praca na rzecz polskiego pracodawcy jest świadczona we Francji. Dodatkowo Spółka nie posiada we Francji żadnego oddziału, przedstawicielstwa ani stałej placówki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna odprowadzać w Polsce zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi zamieszkującemu we Francji.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mająca miejsce zamieszkania w Polsce uważa się osobę fizyczną, która:

W przypadku zatrudnionego pracownika żaden z powyższych warunków nie jest spełniony. Należy więc uznać, że dana osoba nie jest polskim rezydentem i posiada ograniczony obowiązek podatkowy określony w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał przykładowe wyliczenie dochodów jakie uważa się za osiągane na terytorium Polski. Są to między innymi dochody z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

W art. 4a ww. ustawy ustawodawca wskazał, że powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wnioskodawca wskazał, że zatrudniony przez niego pracownik jest obywatelem Francji i tam też na stałe mieszka. Co za tym idzie, istotne tutaj są postanowienia umowy zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Francuską w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatku od dochodu i majątku. Art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze tej umowy stanowi, że pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (czyli w kraju zamieszkania, w opisywanym przypadku we Francji), chyba, że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie jest opodatkowane w tym drugim Państwie (czyli w przedmiotowym przypadku w Polsce) - art. 15 ust. 1 zdanie drugie przytoczonej wcześniej umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy wyjątek określony w art. 15 ust. 1 zdanie drugie nie będzie miał jednak w jego przypadku zastosowania, gdyż praca jest wykonywana w państwie będącym miejscem zamieszkania pracownika. Nie jest zatem spełniona przesłanka stosowania tego przepisu. Tym samym - w opinii Wnioskodawcy - sposób opodatkowania należy określić zgodnie z regułą wyrażoną w art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Francją.

Skoro zatem zatrudniony przez polską firmę pracownik, posiadający rezydencję podatkową we Francji, wykonuje swoje obowiązki pracownicze we Francji to, zgodnie z przytoczonymi regulacjami, jego wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w tym właśnie kraju, według francuskich przepisów podatkowych.

Zdaniem Spółki, nie należy ich opodatkowywać w Polsce, a co za tym idzie firma nie powinna także odprowadzać w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od tego wynagrodzenia. Wynika to z art. 32 ust. 6 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która stanowi, że zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanym przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym Państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 32 ust. 6 wskazanej ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnił w oparciu o umowę o pracę obywatela Francji, który ma stałe miejsce zamieszkania we Francji i tam też jest podatnikiem podatku dochodowego. Praca na rzecz polskiego pracodawcy jest świadczona we Francji. Dodatkowo Spółka nie posiada we Francji żadnego oddziału, przedstawicielstwa ani stałej placówki.

W przedmiotowej sprawie znajdzie zatem zastosowanie umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Polską a Francją.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkanie, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko-francuskiej z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 1 ww. umowy, ustala ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, zgodnie z którą taki dochód podlega opodatkowaniu w Państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Komentarz do Modelowej Konwencji OECD jednoznacznie wskazuje, że "praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie" (por. MK OECD - Komentarz do art. 15 pkt 1.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli we Francji. Wynagrodzenie to może jednak podlegać opodatkowaniu w drugim umawiającym się państwie, jeżeli w tym państwie jest wykonywana praca.

Zatem, mając na względzie powołany wyżej art. 15 ust. 1 umowy polsko-francuskiej oraz przyjmując, zgodnie z treścią wniosku, że ww. pracownik jest francuskim rezydentem podatkowym, który wykonuje pracę na terytorium Francji należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zostały spełnione warunki wymienione w tym przepisie. Wobec tego należy uznać, że wynagrodzenie pracownika francuskiego zatrudnionego przez Wnioskodawcę w oparciu o umowę o pracę świadczoną na terenie Francji podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej umowy, czyli w państwie, w którym pracownik ma miejsce zamieszkania tj. we Francji, według przepisów francuskiego prawa podatkowego. Wobec tego dochody z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tytułu wypłacanego wynagrodzenia pracownikowi wykonującemu pracę na terytorium Francji.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.