IBPBI/2/423-908/10/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na usługi gastronomiczne w restauracjach nabywanych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4) - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na usługi gastronomiczne w restauracjach nabywanych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży farb graficznych, klisz fotopoliraerowych, wykrojników jak również świadczy usługi projektowania opakowań.

Co do zasady, klientami Spółki nie są tzw. ostateczni konsumenci (tekst jedn. osoby fizyczne nabywające towary i usługi w obrocie detalicznym dla celów własnej konsumpcji), ale inne podmioty gospodarcze, prowadzące działalność w wielu rozmaitych branżach.

Jako, że produkowane i dostarczane przez Spółkę towary oraz świadczone przez nią usługi dotyczą relatywnie skomplikowanych i kosztownych procesów dokonywania nadruków technicznych (w szczególności na opakowaniach, w tym np. na całych seriach opakowań danego produktu), obecni i potencjalni kontrahenci Spółki wymagają od niej fachowego doradztwa, indywidualnego podejścia, wymiany informacji i doświadczeń, solidnego serwisu, elastyczności cenowej, etc.

Aby sprostać powyższym wymaganiom, pracownicy Spółki często biorą udział w spotkaniach z jej obecnymi i potencjalnymi kontrahentami (podróżują do ich siedzib, zapraszają ich do siedziby Spółki, spotykają się nimi w innych miejscach). Spółka jest jednym z wiodących podmiotów w swej branży. Do kontrahentów Spółki należą podmioty z terytorium całego kraju oraz z zagranicy.

W związku z powyższym, Spółka ponosi w szczególności wydatki na usługi gastronomiczne w restauracjach, nabywane podczas spotkań biznesowych z kontrahentami. W trakcie tego typu spotkań omawiane są z kontrahentami szczegóły i warunki współpracy, przedstawiane są oferty, negocjowane ceny, etc. Organizowanie spotkań w restauracji uzasadnione jest kwestiami praktycznymi - jest to najczęściej miejsce dogodne lokalizacyjnie zarówno dla Spółki, jak i jej kontrahenta. Miejsca spotkań są często oddalone o dziesiątki czy setki kilometrów od siedziby Spółki. Posiłki nie noszą znamion okazałości i wystawności, ale odpowiadają standardom biznesowym i podstawowym kanonom kultury.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy będą stanowić koszty uzyskania przychodów wydatki na usługi gastronomiczne w restauracjach nabywane podczas spotkań biznesowych z kontrahentami... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)

W opinii Spółki, wydatki na usługi gastronomiczne w restauracjach nabywane podczas spotkań biznesowych z kontrahentami stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, że co do zasady kosztem jest całość wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów, o ile te wydatki nie zostały wyraźnie wyłączone z tej kategorii w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację ma charakter wyjątku od ogólnej zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów, dlatego też przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, powinien być interpretowany ściśle. W literaturze przedmiotu, za podstawową zasadę podatku dochodowego uznaje się bowiem pomniejszanie przychodu o wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodu, a wszystkie wyjątki od tej zasady, zwłaszcza określone w art. 16 ust. 1, nakazuje się interpretować w taki sposób, by jak najmniejszy był zakres wyłączeń z tychże kosztów. (por. W. Nykiel, A. Mariański, D. Strzelec, E. Walińska, W. Bojanowicz, A. Wencel, Leksykon kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych z uwzględnieniem regulacji prawa bilansowego, Gdańsk 2007, s. 25 i nast.).

W analizowanym stanie faktycznym ponoszone wydatki pozostają w związku z prowadzoną działalnością, gdyż posiłki (np. obiady) będą dotyczyły spotkań z kontrahentami oraz potencjalnymi kontrahentami, organizowanymi w celu poruszania konkretnych zagadnień biznesowych. Przedmiotowe wydatki służą przede wszystkim zapewnieniu warunków do prowadzenia uzgodnień w konkretnych sprawach gospodarczych (prowadzonych lub przyszłych), a nie budowaniu wizerunku Spółki. Zaproponowanie poniesienia kosztów obiadu czy kolacji z kontrahentem jest zwykłym, standardowym, powszechnie przyjętym elementem kontaktów gospodarczych, świadczących o wypełnianiu standardów kultury biznesowej, a nie celem spotkania samym w sobie.

Niezapewnienie sprzyjającej atmosfery do rozmów stawiałoby Spółkę w złej sytuacji i mogłoby mieć niekorzystny wpływ na osiągane przez Spółkę przychody. Brak poczęstunku w trakcie przedłużającego się spotkania mógłby zakłócić jego przebieg. Wydatki te nie mają charakteru reprezentacyjnego, nie służą wywieraniu wrażenia na kontrahencie okazałością, czy wystawnością, lecz zapewnieniu miejsca spotkania i obsługi spotkania we wszystkich aspektach, co jest tylko punktem wyjścia do prowadzenia uzgodnień biznesowych, a nie celem samym w sobie. O ile wydatki te nie służą przede wszystkim budowaniu pozytywnego wizerunku Spółki, lecz zapewniają normalne warunki negocjacji biznesowych, o tyle ich nieponiesienie, a więc niezapewnienie przyjętych zwyczajowo warunków rozmów gospodarczych, miałoby niewątpliwe wpływ na ukształtowanie się negatywnego wizerunku Spółki. Stąd Spółka musi zapewnić warunki spotkań nie odbiegające od zwyczajowo (grzecznościowo) przyjętych w środowisku biznesowym.

Przedmiotowe wydatki nie stanowią kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28. Ponieważ Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia reprezentacji należy zatem sięgnąć do definicji słownikowej ("Słownik języka polskiego" pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992), wskazującej, że oznacza ona okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Takie też rozumienie tego pojęcia utrwaliło się w orzecznictwie i jest przyjęte przez organy podatkowe.

Reprezentacja musi się odznaczać okazałością wystawnością, wytwornością muszą to być działania o charakterze nadzwyczajnym, niestandardowe, wykraczające poza to co jest powszechnie spotykane i praktykowane. Podejmowanie działań, które są powszechne na rynku niewątpliwie nie stanowi o okazałości czy wytworności, gdyż nie odróżnia podmiotu pozytywnie od innych podmiotów na rynku. Aby działanie kwalifikować jako reprezentację musi być ono intencjonalnie skierowane na sprawienie wyłącznie wrażenia okazałości, czy wystawności, tj. kluczowy jest cel działania, który definiuje tym samym jego charakter.

Jeśli podmiot podejmuje działania w celu ustalenia warunków współpracy biznesowej, nie występuje wówczas cel w postaci wykazania okazałości, co eliminuje możliwość uznania takich wydatków za poniesione w celach reprezentacji. Stanowisko, zgodnie z którym dla oceny, czy dane działanie ma charakter reprezentacji, kluczowy jest cel podjętych działań, znajduje również oparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych np. wyrok WSA z dnia 27 listopada 2008 r., sygn. I SA/Łd 1112/08 oraz wyrok WSA z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. III SA/Wa 1597/08.

W konsekwencji, spotkanie w restauracji w celu omówienia zasad i warunków współpracy przyszłej lub istniejącej (przy równoczesnym spożyciu posiłku) jest zwyczajną praktyką obrotu gospodarczego, tego typu czynności są powszechnie wykonywane, a co za tym idzie nie skutkują one okazaniem wytworności, czy wystawności, gdyż brak jest elementu wyróżniającego pozytywnie od innych podmiotów (podejmowanie działania stanowią powszechną praktykę). Standardem jest, że podmiot zapraszający na spotkanie do restauracji ponosi koszty posiłku. Takie czynności są standardowe i powszechnie przyjęte, są oczekiwane, a co za tym idzie ich niewykonanie mogłoby pogorszyć pozycję Spółki w oczach kontrahenta, wydatki te służą wiec stworzeniu normalnych a nie nadzwyczajnych warunków rozmów biznesowych. W konsekwencji, nie są to wydatki o charakterze reprezentacyjnym. Przykładowy obiad w restauracji w sposób oczywisty nie jest nakierowany na wykazanie okazałości czy wytworności i nie jest to jego cel.

Podsumowując, skoro celem działań Spółki w trakcie spotkań jest nawiązanie, podsumowanie, ustalenie zasad współpracy biznesowej lub omówienie bieżących zagadnień związanych z trwającą już współpracą to kwestie poboczne (jak np. poczęstunek czy obiad w restauracji) nie mogą przesądzać o charakterze podjętych działań. W analizowanym przypadku obiad nie stanowi celu samego w sobie, a co za tym idzie nie mogą realizować celu reprezentacyjnego, lecz są okolicznościami towarzyszącymi realizacji zasadniczego celu w postaci spotkania o charakterze biznesowym. Podjęte działania nie mają charakteru nadzwyczajnego, niestandardowego, nie są więc objawem wytworności czy okazałości, a tym samym nie realizują celu reprezentacyjnego, podjęte działania jako niesamodzielne, towarzyszące działaniom o charakterze zasadniczym (spotkaniom biznesowym) powinny być oceniane przez pryzmat celów działań zasadniczych, a spotkania biznesowe niewątpliwie nie służą reprezentacji, w wielu wypadkach poniesienie kosztu posiłku jest elementem ubocznym skorzystania z restauracji jako miejsca spotkania.

Przykładowe wyliczenie usług gastronomicznych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, nie przesądza kwestii uznania, iż posiłek w restauracji stanowi zawsze reprezentację. Przede wszystkim konieczne jest ustalenie, czy w ogóle działania wykazują charakter reprezentacji, poprzez zweryfikowanie zaistnienia przesłanek wskazanych powyżej. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. wyrok WSA z dnia 12 czerwca 2008 r. (sygn. III SA/Wa 157/08) oraz wyrok WSA z dnia 27 listopada 2008 r., (sygn. I SA/Łd 1112/08). Podobnie wyrok WSA z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. III SA/Wa 1597/08, zgodnie z którym "aby dany wydatek mógł zostać uznany za wydatek o charakterze reprezentacyjnym konieczne jest to, aby głównym celem działania podatnika było zaprezentowanie jego wystawności, okazałości, wysokiego standardu. Sąd stwierdził, że bez okazałości i wystawności nie może być mowy o reprezentacji. Co więcej, sąd uznał, iż jeśli okazanie wystawności, okazałości i wysokiego standardu nie jest celem samym w sobie, a jedynie środkiem do osiągnięcia celu reklamowego, to poniesiony wydatek nie może być uznany za wydatek o charakterze reprezentacyjnym" (por. J. Pustuł, Glosa pozytywna do wyroku WSA z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. III SA/Wa 1597/08, Przegląd Orzecznictwa Podatkowego nr 4/2009). Sąd stwierdził również, że "przy kwalifikacji określonych przedsięwzięć podejmowanych przez dany podmiot, należy uwzględniać specyfikę tego podmiotu oraz branżę, w jakiej on działa"

W innym wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 czerwca 2008 r. (sygn. III SA/Wa 157/08), stwierdził, że: wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych, nie oznacza iż wydatki te nigdy nie będą kosztami. Stwierdzić należy, że nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Spółka ma świadomość, iż mimo powyższe argumentacji, w praktyce części organów podatkowych wciąż dominuje pogląd, iż wydatki na posiłki podczas spotkań z kontrahentami w restauracjach stanowią koszty reprezentacji.

Twierdzą one, iż wydatki poniesione na posiłki spożywane w trakcie spotkań z kontrahentami w restauracji wiążą się z kreowaniem i utrwaleniem pozytywnego wizerunku firmy, a tym samym noszą znamiona reprezentacji.

Natomiast herbata, kawa, cukier, śmietanka do kawy, drobne słodycze, czasami kanapki, podawane podczas spotkań z kontrahentami w biurze podatnika, należą do powszechnie obowiązujących kanonów kultury (nie stanowią okazałości), w związku z czym mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Spółka nie zgadza się z takim poglądem. Według Spółki, wydatki ponoszone na posiłki spożywane w trakcie spotkań z kontrahentami w restauracji w żaden sposób nie stanowią kosztów reprezentacji, o których mowa powyżej.

Ze względu na fakt, iż Spółka posiada kontrahentów zlokalizowanych na terenie całego kraju, trudno wyobrazić sobie sytuację, w której, chcąc pozyskać nowego kontrahenta lub też podtrzymać współpracę z obecnym, Spółka proponuje mu spotkanie wyłącznie w swojej siedzibie, narażając go często na kilkusetkilometrowe podróże i związane z nimi koszty. Trudno dziwić się zatem, iż w takiej sytuacji kontrahent uznałby takie rozwiązanie za nieracjonalne i z pewnością nie skorzystałby z propozycji Spółki. Ponadto, według powszechnie obowiązujących kanonów kultury biznesowej, wychodząc z propozycją odbycia spotkania, niestosownym byłoby również wymuszanie na potencjalnych kontrahentach, aby spotkanie takie odbyło się koniecznie w jego siedzibie.

W odniesieniu do powyższego Spółka zastanawia się, jak odnieść się do występującej w praktyce sytuacji, w której kontrahent posiada siedzibę np. w mieście X (Spółka oczywiście w mieście Y) a do spotkania dochodzi w neutralnym miejscu, np. w mieście Z. Gdzie w związku z tym, zdaniem niektórych organu podatkowych, miałoby odbyć się takie spotkanie... W samochodzie. Na przystanku autobusowym. Na dworcu kolejowym. Na ławce w parku. Organy podatkowe odwołują się w swych uzasadnieniach do powszechnie obowiązujących kanonów kultury. Czy zatem, ich zdaniem, do kanonów takich należy prowadzenie rozmów biznesowych w samochodzie, na przystanku autobusowym, na dworcu kolejowym czy w parku. Odpowiedź, zdaniem Spółki, jest oczywista.

Oczywistym jest również, iż aby można było zająć miejsce w restauracji, koniecznym jest dokonanie zamówienia. Opłata za posiłek stanowi bowiem niejako wynagrodzenie za "wynajęcie" miejsca w lokalu. Ponadto, wspomniane przez organy podatkowe, obowiązujące kanony kultury nakazują, aby rozmowom takim towarzyszył, chociażby skromny, poczęstunek. Wskazać należy również, iż w sytuacji gdyby spotkanie nie odbywało się w restauracji należałoby ponieść koszty związane z wynajęciem sali na spotkanie (np. w hotelu). Abstrahując od efektu takiego spotkania w wynajętym przykładowo w hotelu pomieszczeniu (jest to jednak rozwiązania rzadko spotykane, odbiegające od zwyczajów), stwierdzić należy, że każde z rozwiązań związane jest z poniesieniem określonych kosztów, dlatego też bezpodstawnym byłoby negowanie kosztów ponoszonych w restauracji tylko dlatego, że tam następuje spożycie posiłku, chociaż finalnie te alternatywne rozwiązania prowadziłyby do kosztów w podobnej wysokości.

Niektóre organy podatkowe czasem stwierdzają arbitralnie, iż poczęstunek w postaci herbaty, kawy, słodyczy czy kanapek należy do powszechnie obowiązujących kanonów kultury (nie jest okazałością), a zatem nie stanowi kosztów reprezentacji, natomiast posiłek spożywany w restauracji wiąże się z kreowaniem i utrwaleniem pozytywnego wizerunku firmy, a tym samym nosi znamiona reprezentacji. Spółka jest natomiast zdania, iż zarówno spotkanie z kontrahentem w siedzibie Spółki, jak i w restauracji, stanowi kontakt oficjalny i handlowy. W obu przypadkach mamy także do czynienia z poczęstunkiem. Skoro zatem poczęstunek w siedzibie Spółki nie stanowi kosztów reprezentacji, dlaczego podobny poczęstunek, spożywany w restauracji, taki koszt stanowi. Co przesądza o tym, iż podejmowanie kontrahenta poczęstunkiem w siedzibie Spółki nie wiąże się z kreowaniem i utrwaleniem pozytywnego wizerunku, natomiast podobny poczęstunek spożywany w restauracji służy jego osiągnięciu. Spółka nie znajduje odpowiedzi na powyższe pytania.

Spółka nie podziela również spotykanego niekiedy poglądu, iż o uznaniu posiłków w restauracji za reprezentację decyduje fakt, iż ma on pozytywny wpływ na przebieg, na wizerunek podatnika.

Zdaniem Spółki, o reprezentacji może być mowa tylko wtedy, gdy owe kreowanie pozytywnego wizerunku jest realizowane poprzez działania wystawne, okazałe, etc. (czyli muszą być łącznie spełnione dwa warunki definicyjne).

Jeżeli pozytywny wizerunek jest tworzony/podtrzymywany poprzez działania standardowe, codzienne, zgodne z kanonami kultury, etc. o reprezentacji nie może być mowy. W innym przypadku należałoby dojść do absurdalnego wniosku, iż reprezentacją jest np. reklama, sprzątanie siedziby Spółki, posiadanie przez nią witryny internetowej, każde jedno spotkanie z kontrahentem (np. w siedzibie Spółki), odmalowanie ogrodzenia, posiadanie miejsc parkingowych dla kontrahentów, etc. Wszystkie te elementy mają bowiem niezaprzeczalny wpływ na kreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Czy zatem tylko z tego powodu należy je uznać za reprezentację. Zdaniem Spółki, odpowiedź na to pytanie jest oczywista.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "u.p.d.o.p."). Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu "reprezentacja", dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną" - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007).

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika ułatwiającego zawarcie umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia.

Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności

W ocenie organu podatkowego, wydatki ponoszone przez Spółkę na spotkania z kontrahentami organizowane w restauracjach, wiążą się z tworzeniem i utrwaleniem pozytywnego wizerunku firmy, a zatem nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Ich charakter świadczy o kreowaniu pozytywnego wizerunku firmy, czyli kształtowaniu lepszego postrzegania Spółki na zewnątrz.

Należy również zauważyć, że działania reprezentacyjne obejmują nie tylko imprezy czy spotkania organizowane z wielkim rozmachem, wystawne bankiety z ekskluzywnym menu. Istotny jest cel tych działań, którym w przedmiotowej sprawie (obok omówienia tematów biznesowych) jest stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy, stworzenie miłej atmosfery podczas spotkań z kontrahentami, w której partner będzie czuł, że jest traktowany z szacunkiem, właściwie "ugoszczony".

Reasumując, wydatki na zakup usług gastronomicznych, w związku ze spotkaniami z kontrahentami odbywającymi się poza siedzibą Spółki, nie mogą być uznane za koszty podatkowe pomimo ich związku z przychodem, gdyż jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym zawierają się w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p.

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków stwierdzić należy, że nie stanowią one powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydane zostały w indywidualnych sprawach i wiążą tylko strony postępowania. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż istnieją także orzeczenia sądów potwierdzające stanowisko tut. organu (vide: wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 maja 2010 sygn. akt I SA/Wr 334/10).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w sprawach będących przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 1, 2, 3, 5 i 6 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.