IBPBI/2/423-897/10/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 5 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 14 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracowników odbywających krajową podróż służbową samochodem służbowym, w związku z korzystaniem przez nich ze środków komunikacji miejskiej (pytanie we wniosku Nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 5 lipca 2010 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracowników odbywających krajową podróż służbową samochodem służbowym, w związku z korzystaniem przez nich ze środków komunikacji miejskiej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 7 września 2010 r. Znak: IBPBI /2/423-897/10/MS IBPB II/1/415-627/10/MK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 14 września 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pracownicy zatrudnieni w Spółce wyjeżdżają do dużych miast w Polsce w celach służbowych. Pracownicy ci podczas podróży służbowej korzystają na polecenie i za zgodą pracodawcy z samochodów służbowych oraz środków komunikacji miejscowej. W związku z tym, że celem podróży służbowych są bardzo często siedziby firm zlokalizowane w centrum miast, do których dojazd samochodem służbowym jest utrudniony lub jest niemożliwy, jak również koszt parkowania samochodu w tych miejscach jest wielokrotnie wyższy od kosztu dojazdu środkami komunikacji miejscowej, Spółka zaleca pracownikom korzystanie ze środków komunikacji miejscowej w celu zracjonalizowania czasu i kosztów przejazdu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki te stanowią koszt uzyskania przychodów... (pytanie we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju, wskazuje w § 5 ust. 1, że rodzaj środka transportu do odbycia podróży służbowej określa pracodawca oraz nie ogranicza w sposób wyraźny korzystania przez pracownika z innych środków transportu w trakcie odbywania podróży służbowej samochodem służbowym, Spółka stoi na stanowisku, że wszystkie udokumentowane wydatki związane z dojazdami i przejazdami w trakcie krajowej podróży służbowej stanowią koszt uzyskani przychodu Spółki, gdyż wypełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie w każdym oczywiście wypadku związek ten jest wyraźny, co powoduje, iż każdą sytuację należy oceniać odrębnie. Ustawa o p.d.o.p. nie uzależnia uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu od skutku w postaci powstania lub powiększenia konkretnego przychodu lub jego zachowania oraz zabezpieczenia. Należy podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, który ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. W związku z tym, może się zdarzyć, że podatnik ponosi określony koszt, który ma niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak nie spowoduje on powstania lub powiększenia przychodów.

Co więcej, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Ustawa o p.d.o.p. nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów, jednakże na mocy art. 9 ust. 1 nakłada na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż pracownicy zatrudnieni w Spółce wyjeżdżają do dużych miast w Polsce w celach służbowych. Pracownicy ci podczas podróży służbowej korzystają z samochodów służbowych. Zdarza się, że Spółka zaleca swoim pracownikom korzystanie ze środków komunikacji miejskiej w celu zracjonalizowania czasu i kosztów przejazdu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzać, iż przedmiotowe koszty przejazdów przez pracowników Spółki środkami komunikacji miejskiej, odbywających podróż służbową, dotyczą działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Są one w sposób pośredni związane z jej przychodami, mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., o ile zostaną prawidłowo udokumentowane.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2 jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytań Nr 1, 3, 4, 5, 6, 7 i 8 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.