IBPBI/2/423-862/10/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 29 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku w postaci wydanego nieodpłatnego obiadu w wysokości 12,00 zł brutto, w ramach sprzedaży premiowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku w postaci wydanego nieodpłatnego obiadu w wysokości 12,00 zł brutto, w ramach sprzedaży premiowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka poza podstawową działalnością w zakresie wzbogacania węgla i jego sprzedaży prowadzi również działalność w zakresie handlu paliwami (stacja benzynowa) oraz działalność gastronomiczną (restauracja). W miesiącu październiku 2009 r. podjęta została uchwała w sprawie zezwolenia/sposobu prowadzenia sprzedaży promocyjnej paliw. Po zatankowaniu jednorazowo minimum 200 litrów paliwa klientowi (kierowcy samochodu) przysługuje bon upoważniający do skorzystania z darmowego posiłku na kwotę 12,00 zł brutto w restauracji należącej do Spółki i usytuowanej w tej samej nieruchomości. Promocja ma na celu zachęcenie klientów z dużymi samochodami do tankowania na stacji paliw Spółki, co jest konieczne dla zwiększenia sprzedaży i wypracowania dodatnich wyników na tym rodzaju działalności. Na stacji paliw prowadzona jest ewidencja wydanych bonów. Realizacja bonu (konsumpcja obiadu w restauracji) poprzedzona jest prowadzoną w restauracji ewidencją bonów zrealizowanych. Posiłek jest przygotowany w formie zestawu bez możliwości modyfikacji składników zestawu. Wartość wydanego nieodpłatnie obiadu za kwotę 12,00 zł rejestrowana jest na kasie fiskalnej w restauracji. Wartość sprzedaży netto wydanego obiadu stanowi przychód do opodatkowania. Kosztem wydanych obiadów dla celów wewnętrznej ewidencji Spółki obciążane są comiesięcznie koszty handlowe (podatkowe) stacji benzynowej z uwagi ma marketingowy charakter tego przedsięwzięcia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle wyżej opisanej sytuacji w związku z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodu wartość wydanego nieodpłatnie obiadu w wysokości 12,00 zł.

Zdaniem Spółki, zaliczanie kwoty 12,00 zł za wydany nieodpłatnie obiad kierowcy zatankowanego samochodu do kosztów podatkowych (koszty handlowe/marketingowe) jest prawidłowe.

Spółka prowadząc akcję promocyjną sprzedaży paliw oferuje bony upoważniające do konsumpcji obiadu we własnej restauracji na kwotę 12 zł brutto, tym samym przyczynia się do zwiększenia sprzedaży oraz do wypracowania dodatnich wyników dla tych rodzajów działalności. Promocja ta zachęca klientów posiadających duże samochody do tankowania na stacji paliw, jak również pośrednio zwiększa grono klientów korzystających z usług gastronomicznych w nowo otwartej restauracji.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), ponoszone koszty, obciążające comiesięcznie koszty handlowe (podatkowe) stacji paliw, są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto, wydatki/koszty o powyższym charakterze nie zostały również wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, pod tym jednak warunkiem, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć, wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami zatem będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności wykorzystuje instytucję sprzedaży premiowej - po zatankowaniu jednorazowo minimum 200 litrów paliwa klientowi przysługuje bon upoważniający do skorzystania z darmowego posiłku na kwotę 12,00 zł brutto w restauracji należącej do Spółki. Promocja ma na celu zachęcenie klientów z dużymi samochodami do tankowania na stacji paliw Spółki, co jest konieczne dla zwiększenia sprzedaży i wypracowania dodatnich wyników w prowadzonej przez Spółkę działalności.

Termin "sprzedaż premiowa" nie został zdefiniowany w przepisach prawa podatkowego, jej definicji nie zawierają też przepisy innych dziedzin prawa, niemniej jednak praktyka jej stosowania przez przedsiębiorców pozwoliła na sformułowanie pewnych cech charakterystycznych tej instytucji.

Sprzedaż premiową należy zatem wiązać z transakcją, w ramach której obok sprzedaży towaru lub usługi dochodzi do wydania nabywcy premii (nagrody). Jej konstrukcja oparta jest bowiem na założeniu, że każdemu klientowi spełniającemu określone warunki wynikające z ustalonego regulaminu, np. kupującemu określony towar lub towar o określonej wartości albo korzystającemu z określonych usług, wydawana jest nagroda. Przybiera ona zawsze postać rzeczową; nagrodą nie są pieniądze ani towary, które sprzedano nabywcy.

Organizacja sprzedaży premiowej oznacza dla sprzedającego ponoszenie określonych wydatków, przede wszystkim związanych z zakupem (wytworzeniem) stosownych nagród. Stosując taką formę zachęty Wnioskodawca motywuje swoich klientów do zwiększonych zakupów. Mamy tu do czynienia z wydatkami służącymi zachęceniu klientów do dokonywania zakupów, a tym samym mającymi wpływ na zwiększenie przychodów. Są to zatem wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie, przedmiotowe wydatki nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 cytowanej ustawy. Oznacza to, że mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jednakże nie w wysokości wartości obiadu wydanego w ramach sprzedaży premiowej lecz w kwocie faktycznie poniesionych wydatków związanych z jego wytworzeniem.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić iż stanowisko Spółki, że wartość obiadu wynosząca 12,00 zł brutto, wydawanego klientom w ramach sprzedaży premiowej, może zostać zaliczona w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.