IBPBI/2/423-859/12/JD - CIT w zakresie momentu ustalania wartości początkowej środka trwałego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2012 r. (wpływ do tut. Biura 13 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ustalania wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 13 lipca 2012 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zakresie w momentu ustalania wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także "Spółka") nabył środek trwały w miesiącu grudniu roku N. Zakup ten zaliczony został (zgodnie z art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług) do grupy zakupów podlegających częściowemu odliczeniu podatku VAT. Nabyty środek trwały (zgodnie z art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatku dochodowym od osób prawnych) podlega amortyzacji, począwszy od miesiąca stycznia roku N+1. Wartość początkowa tego środka trwałego (zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatku dochodowym od osób prawnych) stanowić będzie suma wartości netto tego zakupu oraz tej części podatku VAT (związanego z tym zakupem), która nie podlega odliczeniu.

W miesiącu styczniu roku N+1 Wnioskodawca otrzymał fakturę VAT, związaną z zakupem wspomnianego środka trwałego i zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w tym samym miesiącu (lub w 2 kolejnych) powinien odliczyć stosowny podatek VAT, tym samym ustalając właściwą wartość początkową środka trwałego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w opisanym powyżej przypadku, Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową środka trwałego (związaną z częścią podatku VAT nie podlegającą odliczeniu) z chwilą jego zaewidencjonowania do środków trwałych, czyli w miesiącu grudniu roku N (według proporcji prognozowanej na rok N - rzeczywistej za rok N-1), zgodnie z przepisami art. 16g ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatku dochodowym od osób prawnych.

Czy też ustalić wartość początkową tego środka trwałego dopiero w styczniu roku N+1 (według proporcji prognozowanej na rok N+1 - rzeczywistej za rok N), bo dopiero wtedy Wnioskodawca będzie w stanie określić kwotę podatku VAT związanego z tym zakupem, która nie podlega odliczeniu, a tym samym podwyższa wartość początkową środka trwałego.

Zdaniem Spółki:

Ad. 1. Zakup ten powinien zostać zaewidencjonowany do środków trwałych zgodnie z rzeczywistą chwilą przyjęcia go do użytku (w miesiącu grudniu roku N), z wartością początkową (netto + proporcja prognozowana VAT na rok N - rzeczywista za rok N-1).

Ad. 2. W miesiącu styczniu roku N+1 (miesiąc otrzymania faktury), Wnioskodawca powinien ustalić właściwą proporcję VAT dla tego zakupu zgodnie z miesiącem otrzymania faktury i wstecznie skorygować wartość początkową tego środka trwałego na następującą: netto + proporcja prognozowana VAT na rok N+1 (rzeczywista za rok N). Wnioskodawca dopuszcza (w takim przypadku) możliwość wstecznej korekty wartości początkowej środka trwałego, ponieważ obowiązek podatkowy w podatku CIT (co do jego wysokości za miesiąc styczeń roku N+1), w kwocie zależnej m.in. od kwoty pierwszego odpisu amortyzacyjnego wspomnianego środka trwałego, przypada na dzień 20 luty roku N+1, czyli w momencie, kiedy znana już będzie właściwa proporcja VAT (obowiązująca w roku N+1), a tym samym właściwa (z punktu widzenia Wnioskodawcy) wartość początkowa tego środka trwałego i wysokość pierwszego odpisu amortyzacyjnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Artykuł 15 ust. 6 ustawy o p.d.o.p. stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w art. 16a ust. 1 pkt 1 - 3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

* stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

* nie są wymienione w art. 16c ustawy.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o p.d.o.p., składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Podstawą naliczania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych. Sposób ustalania tej wartości jest w szczególności uzależniony od sposobu nabycia składnika majątku trwałego. W razie odpłatnego nabycia za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się cenę ich nabycia (art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p.), którą stanowi kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 16g ust. 3 ustawy o p.d.o.p.). Jak z powyższego wynika za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe oznacza, że zasadą jest, iż podatek od towarów i usług, jako pomniejszający cenę nabycia, nie stanowi składnika wartości początkowej środka trwałego. Jest tak jednak tylko wtedy, gdy zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), podatnikowi przysługuje zwrot różnicy podatku z tytułu nabycia tych składników majątku. Natomiast w przypadku gdy z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podatek ten z tytułu nabycia środka trwałego nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku - podatek ten stanowi składnik wartości początkowej środka trwałego, gdyż o ten podatek nie pomniejsza się ceny nabycia.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nabył środek trwały w miesiącu grudniu roku N. Zakup ten zaliczony został (zgodnie z art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług) do grupy zakupów podlegających częściowemu odliczeniu podatku VAT. Wartość początkowa tego środka trwałego stanowić będzie sumę wartości netto tego zakupu oraz tej części podatku VAT (związanego z tym zakupem), która nie podlega odliczeniu. W miesiącu styczniu roku następującego po roku w którym przyjęto środek trwały do użytkowania Wnioskodawca otrzymał fakturę VAT, związaną z zakupem wspomnianego środka trwałego i zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w tym samym miesiącu (lub w 2 kolejnych) powinien odliczyć stosowny podatek VAT, tym samym ustalając właściwą wartość początkową środka trwałego.

Odnosząc przedstawiony opis zdarzenia przyszłego do powołanych wcześniej przepisów prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca winien ustalić wartość początkową środka trwałego na dzień jego przyjęcia do użytkowania, tj. w miesiącu grudniu roku N. Jeżeli po ustaleniu wartości początkowej wystąpią okoliczności mające wpływ na wysokość wartości początkowej środka trwałego, którego wartość została wcześniej ustalona, wartość ta powinna zostać skorygowana.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Na marginesie należy zauważyć, że korekta wartości początkowej powoduje obowiązek odpowiedniej zmiany wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych oraz należnego podatku wraz z należnymi odsetkami za poszczególne okresy sprawozdawcze, poczynając od miesiąca następującego po miesiącu oddania do użytkowania środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.